Κυριακὴ 10 Νοεμβρίου 2019 (ΚΑ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)

 Κυριακὴ 10 Νοεμβρίου 2019 (ΚΑ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)

(Γαλ. β’ 16-20)

Ἀπὸ τὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου προέρχεται τὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Τὴν περασμένη Κυριακὴ ἀκούσαμε ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἐπιστολῆς, στὸ ὁποῖο ὁ Ἀπόστολος βεβαίωνε τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Γαλατίας γιὰ τὴν θεοπνευστία τοῦ Εὐαγγελίου πού τοὺς εἶχε κηρύξει.

Σήμερα ὁ Απόστολος εἰσέρχεται στὴν οὐσία τοῦ προβλήματος πού ἀντιμετώπιζε στὴν Ἐκκλησία τῆς Γαλατίας γιά τὸ ἂν εἶναι ἀναγκαία ἡ τήρηση τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ πιστοῦ Χριστιανοῦ, ὅπως δίδασκαν οἱ διάφοροι αἱρετικοὶ ψευδοδιδάσκαλοι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης.

Τὸ πρῶτο ἐπιχείρημα πού χρησιμοποιεῖ ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος εἶναι τὸπροσωπικό του παράδειγμα ἀλλά καὶ τῶν ἄλλων Ἀποστόλων. Καὶ ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι, τοὺς λέει, παρόλο πού εἴμαστε Ἑβραῖοι, διαπιστώνοντας ὅτι εἶναι ἀδύνατον νὰ σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἐφαρμόζοντας τὸν Νόμο τοῦ Μωϋσῆ, πιστέψαμε καὶ ἐμεῖς στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Δὲν ἦταν μία ἀνεύθυνη κίνηση τὸ νὰ ἐπιδιώξουμε τὴ λύτρωση διά τῆς πίστεως στὸν Χριστό. Ἦταν ἐπιβεβλημένη καὶ ἦταν ἡ μόνη λύση, ἀφοῦ, ὅπως ἀναφέρεται καὶ στοὺς Ψαλμούς, μὲ τὰ ἔργα τοῦ Νόμου «οὐ δικαιωθήσεται πᾱσα σάρξ» - δὲν πρόκειται νὰ σωθεῖ κανένας.

Δὲν καταλαβαίνετε λοιπόν; τούς λέει. Ἄν ἐμεῖς, ἐπιδιώκοντας νὰ σωθοῦμε διὰ τοῦ Χριστοῦ, δὲν τὸ πετύχαμε, ἀλλὰ ἐξακολουθοῦμε νὰ εἴμαστε ὑποδουλωμένοι στὴν ἐξουσία τῆς ἁμαρτίας, ἆρα ὁ Χριστὸς ἔγινε «ἁμαρτίας διάκονος». Βοηθὸς μας δηλαδὴ στὸ νὰ ἁμαρτήσουμε, μὲ τὸ νὰ ἐγκαταλείψουμε τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο; Θὰ ἦταν φοβερὸ καὶ βλάσφημο ἀκόμη καὶ νὰ διανοηθοῦμε κάτι τέτοιο. Ἄν ὅμως δεχτοῦμε τὴν ἀναγκαιότητα τοῦ Νόμου γιὰ τὴ σωτηρία, σ’αὐτὸ τὸ συμπέρασμα θὰ καταλήξουμε. Διότι, ἂν αὐτὰ τὰ ὁποῖα κατάργησα ὡς ἀνωφελῆ (τὰ τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου) τὰ ἀποκαθιστῶ τώρα ὠς ἀναγκαῖα, ἀποδεικνύω ἔμπρακτα ὅτι εἶμαι παραβάτης καὶ κακῶς ἔπραξα πού ἐγκατέλειψα τὸν Νόμο γιὰ νὰ ἀκολουθήσω τὸν Χριστό.

Ἀλλὰ βέβαια δὲν εἶμαι παραβάτης. Ἄλλωστε ἐγώ γιὰ τὸν Νόμο θεωροῦμαι νεκρός. Ὁ ἴδιος ὁ Νόμος μὲ ἔχει καταδικάσει σὲ θάνατο, ἀφοῦ ἀπειλεῖ μὲ τιμωρία θανάτου ὅποιον δέν τὸν ἐφαρμόζει. Κανεὶς ὅμως δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ τὸν ἐφαρμόζει. Ἄρα ὅλοι εἶναι καταδικασμένοι σὲ θάνατο. Λοιπὸν καὶ ἐγὼ «διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω». Σύμφωνα μὲ τὸν Νόμο εἶμαι νεκρὸς ὡς πρὸς τὸν Νόμο, καὶ ἑπομένως ὡς νεκρὸς εἶμαι ἐλεύθερος νὰ τὸν ἐγκαταλείψω καὶ νὰ ζήσω πρὸς δόξαν Θεοῦ.

Ναί, εἶμαι ἐλεύθερος. Διά τοῦ Βαπτίσματος ἔχω σταυρωθεῖ καὶ πεθάνει ὡς πρὸς κάθε ἄλλο μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Καὶ ἑπομένως, ἀφοῦ εἶμαι νεκρός, τίποτε ἀπὸ τὰ παλαιὰ δὲν ἔχει ἐξουσία ἐπάνω μου, οὔτε βέβαια καὶ ὁ Νόμος. Καὶ ἔτσι τώρα δὲν ζῶ πλέον ἐγώ, ἀλλὰ ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός. Ὅσον ἀφορᾶ τὴν φυσική μου ζωή, τώρα πλέον ζῶ «ἐν πίστει», μέσα στὴν πίστη τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μὲ ἀγάπησε καὶ παρέδωσε τὸν ἑαυτό του σὲ θάνατο πρὸς χάρη μου.

«Ἐν πίστει!Μία διατύπωση μοναδική, ἐκφραστικὴ τῶν ἱερῶν βιωμάτων τοῦ μεγάλου ἀποστόλου Παύλου. Τώρα, μᾶς λέει, ζῶ «ἐν πίστει». Δὲν ἔχει καμία σχέση ἡ τωρινὴ ζωή μου μὲ τὴν προηγούμενη, τότε πού ἤμουν κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ Νόμου καὶ εἶχα τὴν ἐντύπωση ὅτι μόνο μὲ τὸν ἀγώνα μου γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ του μπορῶ νὰ σωθῶ. Μιὰ ἐφαρμογὴ βέβαια πού ἦταν ἀδύνατον νὰ πραγματοποιηθεῖ.

Τώρα λοιπὸν ὅλα ἔχουν ἀλλάξει. Τώρα γνωρίζω ὅτι ὑπάρχει βεβαιότητα σωτηρίας. Καὶ αὐτὴ ἡ βεβαιότητα δὲν προέρχεται ἀπὸ μένα καὶ ἀπό τὸν ὁποιονδήποτε ἀγώνα μου. Ἡ βεβαιότητα προέρχεται ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Χριστό, ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος σταυρώθηκε γιὰ χάρη μου.

 «Ἐν πίστει»! Δὲν εἶμαι τώρα ἕνας τραγικὸς Σίσυφος, πού ἀγωνίζεται μάταια. Δὲν εἶμαι ἔρημος καὶ ἀβοήθητος σ’ αὐτὸν τὸν τρικυμισμένο ὠκεανὸ τῆς ζωῆς. Τώρα ζῶ μέσα στὴν ἀτμόσφαιρα τῆς πίστεως. Τώρα βρίσκομαι μέσα στὴν νέα κοινωνία τῆς Χάριτος. Τώρα εἶμαι ἐντεταγμένος στὸν νέο λαὸ τοῦ Θεοῦ, τὸν λαὸ τῆς πίστεως, ὁ ὁποῖος πορεύεται πρὸς τὴν ἀληθινὴ Γῆ τῆς ἐπαγγελίας.

«Ἐν πίστει»! Σ’ αὐτὸν τὸν ἱερὸ χῶρο τῆς πίστεως ἀνήκουμε καὶ ἐμεῖς σήμερα. Ἀνήκουμε στὸν λαὸ τοῦ Κυρίου, ὑπὲρ τοῦ ὁποίου ἐκεῖνος σταυρώθηκε. Ἀνήκουμε στὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Δὲν εἴμαστε ἕρμαια ἀνθρωπίνων ἰδεολογιῶν. Εἴμαστε ἐλεημένοι ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νὰ ζοῦμε «ἐν πίστει».

Ἀλλὰ νὰ ζοῦμε πραγματικά! Ἡ πίστη νὰ διαποτίζει ὅλη τὴν ζωή μας, τὶς σκέψεις μας, τὰ αἰσθήματά μας, τὰ λόγια μας, τὰ ἔργα μας, τὰ πάντα! Νὰ ζοῦμε ἀληθινὰ καὶ γιὰ πάντα «ἐν πίστει».