Κυριακὴ 3 Νοεμβρίου 2019 (Κ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)

Κυριακὴ 3 Νοεμβρίου 2019 (Κ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)

(Γαλ. α’ 11-19)

Τὸ πρόβλημα πού συνετάραξε τὴν Ἐκκλησία τῆς περιοχῆς τῆς Γαλατίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας δὲν ἦταν οὔτε μικρὸ οὔτε ἀσήμαντο. Οἱ πιστοὶ Χριστιανοὶ ἐκείνης τῆς περιοχῆς ξεκίνησαν μὲ πολὺ ζῆλο τὴν χριστιανική τους ζωή. Ὅμως κάποια στιγμὴ ὁ ζῆλος τους πῆρε στραβὸ δρόμο. Τί εἶχε συμβεῖ; Αὐτὸ πού συμβαίνει πάντοτε σὲ τέτοιες περιπτώσεις. Ἄνθρωποι διεστραμμένοι, ἐκμεταλλευόμενοι τὸν θερμὸ ζῆλο τῶν πιστῶν, τοὺς ἔσπειραν τὰ ζιζάνια τῆς πλάνης. Τοὺς δίδασκαν δηλαδὴ ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο πού τοὺς εἶχε κηρύξει ὁ ἀπόστολος Παῦλος δὲν ἦταν ἀρκετό. Καὶ ὅτι ἔπρεπε γιὰ τὴν σωτηρία τους νὰ ἐφαρμόζουν καὶ τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο μὲ ὅλες ἐκεῖνες τὶς λεπτομερεῖς τελετουργικὲς διατάξεις καὶ μάλιστα μὲ τὴν ὑποχρέωση νὰ δεχθοῦν ἀκόμη καὶ τὴν ἀνάγκη τῆς περιτομῆς.

Βαθύτατα λυπήθηκε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν πληροφορήθηκε τὶς ἐξελίξεις αὐτές. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο γράφει μὲ τόση ἔνταση τὰ λόγια του αὐτὰ στὸ σημερινὸ Ἀποστολικό μας ἀνάγνωσμα ἀπό τήν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολή.

Ἀδελφοί, τοὺς λέει, τὸ Εὐαγγέλιο πού διδαχθήκατε ἀπὸ ἐμένα δὲν εἶναι ἀνθρώπινη ἐπινόηση. Αὐτὸ εἶναι βέβαιο, ἀφοῦ ἐγὼ δὲν τὸ παρέλαβα οὔτε τὸ διδάχθηκα ἀπὸ κάποιον ἄνθρωπο, ἀλλὰ μὲ ἀποκάλυψη τοῦ ἴδιου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Καὶ τὸ γνωρίζετε ἀσφαλῶς αὐτό, ἀφοῦ ἔχετε μάθει τὴν ἱστορία μου. Ἔχετε ἀκούσει γιὰ τὴν δραστηριότητά μου στὸν Ἰουδαϊσμό, ὅτι δηλαδὴ μὲ πάθος πολὺ κατεδίωκα τὴν Ἐκκλησία καὶ προσπαθοῦσα νὰ τὴν καταστρέψω, ἀναδεικνυόμενος ἔτσι πρῶτος μεταξὺ τῶν συνομηλίκων μου Ἰουδαίων. Γιατί ἤμουν πολὺ ἐνθουσιώδης ὑποστηρικτὴς τῶν παραδόσεων πού εἶχα παραλάβει ἀπὸ τοὺς προγόνους μου.

Κάποια ὅμως στιγμὴ ὅλα ἄλλαξαν στὴ ζωή μου. Ἄλλαξαν, ὅταν ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος μὲ εἶχε ξεχωρίσει ἐκ κοιλίας μητρὸς ἀκόμη, εὐδόκησε νὰ μὲ καλέσει μέ τήν παντοδύναμη Χάρη του στὴν ἀληθινὴ πίστη καὶ νὰ φανερώσει στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου τὸν Υἱό του, γιὰ νὰ τὸν κηρύττω μεταξὺ τῶν εἰδωλολατρῶν. Τότε, λοιπόν, πού ὁ Θεός μοῦ φανέρωσε τὸν Υἱό του, δὲν κατέφυγα ἀμέσως σὲ κάποιον ἄνθρωπο μὲ σάρκα καὶ αἷμα, οὔτε πορεύθηκα στὰ Ἰεροσόλυμα στοὺς Ἀποστόλους οἱ ὁποῖοι εἶχαν κληθεῖ πρὶν ἀπὸ μένα.

Ἀλλὰ τί ἔκανα; Ἀπὸ τὴν Δαμασκὸ πῆγα κατευθεῖαν στὴν Ἀραβία καὶ ἀπ’ ἐκεῖ πάλι ἐπέστρεψα στὴ Δαμασκό. Καὶ ὅταν πέρασαν τρία ὁλόκληρα χρόνια, τότε ἀνέβηκα στὰ Ἰεροσόλυμα γιὰ νὰ γνωρίσω τὸν Πέτρο, καὶ ἔμεινα κοντὰ του δεκαπέντε ἡμέρες. Κάποιον ἄλλο Ἀπόστολο δὲν συνάντησα ἐκεῖ, παρὰ μόνο τὸν πρῶτο ἐπίσκοπο τῶν Ἰεροσολύμων, τὸν Ἰάκωβο, ὁ ὁποῖος ὡς υἱὸς τοῦ Ἰωσὴφ ἐθεωρεῖτο ἀδελφός του Κυρίου.

Τὸ συμπέρασμα τῶν ἐπιχειρημάτων αὐτῶν τοῦ Ἀποστόλου εἶναι πραγματικὰ συγκλονιστικό. Ὁ Ἀπόστολος κήρυττε τὸ Εὐαγγέλιο, χωρὶς νὰ τὸ ἔχει ἀκούσει ἀπὸ κάποιον ἄνθρωπο. Τὸ ἄκουσε, τὸ διδαχθήκαμε «δι’ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ», ἀπὸ θαυμαστὴ ἀποκάλυψη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτὰ λοιπὸν πού κήρυξε στοὺς πιστοὺς τῆς Γαλατίας δὲν ἦταν λόγια ἀνθρώπινα ἢ δική του ἐπινόηση.Ἦταν ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ!

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ! Αὐτὸ πράγματι εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο πού διδασκόμαστε καὶ ἐμεῖς σήμερα. Δὲν εἶναι ἀνθρώπινη ἔμπνευση. Εἶναι θεόπνευστο, φωτισμὸς τοῦ Θεοῦ καὶ φανέρωση τῆς ἀλήθειας πού πηγάζει ἀπὸ τὸν πανάγιο Τριαδικὸ Θεὸ καὶ χαριτώνει καὶ βοηθᾶ νὰ ἐπιτύχουμε τὴν ὁμοίωσή μας μὲ αὐτόν.

Θεοπνευστία, ἀποκάλυψη! Λόγος τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, τοῦ Δημιουργοῦ τῶν πάντων.

Ἀλήθεια, σ’ αὐτὸν τὸν πρόσκαιρο καὶ μάταιο κόσμο πολλὰ μεγαλόπνοα βιβλία ἔχουν γραφεῖ ἀπὸ ἀνθρώπους ἐμπνευσμένους καὶ ἱκανούς. Καὶ μὲ πάθος πολὺ ἀναρίθμητοι ἄνθρωποι ἔχουν διαβάσει καὶ διαβάζουν μὲ φανατισμὸ αὐτὰ τὰ ἔργα, ἀθλήματα κορυφαῖα τῆς ἀνθρώπινης διάνοιας.

Ὅμως, ὅσο σπουδαῖα καὶ σημαντικὰ κι ἂν εἶναι ὅλα αὐτά, δὲν παύουν νὰ εἶναι ἔργα ἀνθρώπινα καὶ ἄρα ἀτελῆ καὶ πρόσκαιρα. Ἄλλο πράγμα ὅμως εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο. Τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι τέλειο. Εἶναι ἀλήθεια τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ. Εἶναι κείμενο αἰώνιο. Κείμενο ζωντανό.

Ζωντανό! Τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι ἡ ἴδια ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, πού ἀπευθύνεται προσωπικὰ στὸν καθένα μας καὶ μιλάει μυστικὰ ἀλλὰ παντοδύναμα στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας. Μιλάει καὶ μᾶς ἀλλάζει. Μεταβάλλει ὅλη τὴν ζωή μας. Μᾶς ἑτοιμάζει γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Τὸ ἔχουμε ἄραγε ἐκτιμήσει αὐτό;