Κυριακὴ 27 Ὀκτωβρίου 2019 (ΙΘ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ) (Β’ Κορ. ια’ 31-ιβ’ 9)

     Εἶναι νύκτα στήν πόλη τῆς Δαμασκοῦ. Μία ὁμάδα ἀνθρώπων βαδίζει μὲ προφυλάξεις πρὸς τὸ τεῖχος τῆς πόλης. Φροντίζει μὲ προσοχὴ νὰ ἀποφύγει τοὺς φρουρούς. Ἀνεβαίνουν ὅλοι στὸ τεῖχος. Καὶ τότε ἀπὸ κάποιο παράθυρο ἢ ἄνοιγμα τοῦ τείχους κατεβάζουν μὲ προσοχὴ κάποιον ποὺ ἔχει μπεῖ σὲ πλεκτὸ καλάθι. Ὁ μυστηριώδης ἄνθρωπος βγαίνει ἀπὸ τό καλάθι καὶ τρέχοντας ἐξαφανίζεται μέσα στὸ πυκνὸ σκοτάδι τῆς νύχτας.

     Ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ μυστηριώδης δραπέτης; Ἀπίστευτο θὰ μᾶς φανεῖ, ἀλλὰ ὁ ριψοκίνδυνος φυγὰς δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν μέγα ἀπόστολο Παῦλο. Γιατί ὅμως φεύγει; Φεύγει, διότι ὁ διορισμένος ἀπό τὸν βασιλιά Ἀρέτα διοικητὴς τῆς πόλης ἐπεδίωκε νὰ τὸν συλλάβει. Ἦταν τότε πού ὁ Παῦλος ἀμέσως μετὰ τὴν  συγκλονιστικὴ μεταστροφὴ του κήρυττε μὲ θάρρος ἀσυγκράτητο καὶ φλόγα τὸν Χριστό. Οἱ Ἰουδαῖοι ἐξεμάνησαν καὶ συνεννοήθηκαν νὰ τὸν ἐξοντώσουν. Καὶ οἱ Χριστιανοί, γιὰ νὰ τὸν σώσουν, τὸν φυγάδευσαν νύχτα ἀπὸ τὸ τεῖχος, καθὼς εἴδαμε.

     Ἀπὸ ποῦ τὰ γνωρίζουμε ὅλα αὐτά; Ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος τὰ περιγράφει στὰ τελευταῖα κεφάλαια τῆς Β’ πρὸς Κορινθίους Ἐπιστολῆς του, ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι τὸ σημερινό ἀνάγνωσμα.

     Ἔπειτα ὁ Ἀπόστολος περιγράφει μία θαυμαστή ὀπτασία, κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἴδιος «ἠρπάγη εἰς τὸν παράδεισον», ἔφτασε, ὅπως λέει, «ἕως τρίτου οὐρανοῦ». Πῆγε μὲ τὸ σῶμα του; Πῆγε μόνο ἡ ψυχή του; Ὁ Απόστολος δὲν κατάλαβε. Ἄκουσε ὅμως καὶ εἶδε ἐκπληκτικὰ πράγματα, πράγματα πού γλώσσα ἀνθρώπινη δὲν εἶναι δυνατὸν ἀλλὰ οὔτε καὶ ἐπιτρεπτὸ νὰ τὰ περιγράψει.

     Καυχᾶται γι’ αὐτὰ τὰ θαυμαστὰ πράγματα ὁ Ἀπόστολος; Ὄχι! Δὲν καυχᾶται, παρόλο ὅτι ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀληθινά. Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἀπόστολος τοῦ Κυρίου εἶναι ἀληθινὰ ταπεινὸς ἄνθρωπος. Γιὰ ἄλλα καυχᾶταιαὐτὸς. Ποιὰ εἶναι αὐτά; Εἶναι οἱ ἀσθένειές του. Φαίνεται πώς ὑπέφερε πολὺ ὁ μέγας Ἀπόστολος. Ὁ Θεὸς εἶχε ἐπιτρέψει νὰ τὸν βρεῖ ἕνας πειρασμὸς δύσκολος, γιὰ νὰ τὸν ταλαιπωρεῖ καὶ νὰ τὸν κρατᾶ σὲ ταπείνωση. Μοῦ δόθηκε, λέει ὁ ἴδιος, «σκόλοψ τῇ σαρκί», γιὰ νὰ μὲ χτυπᾶ κατὰ πρόσωπο, γιὰ νὰ μὴ ὑπερηφανεύομαι.

     Ποιὸς ἦταν αὐτὸς ὁ «σκόλοψ τῇ σαρκί», ὁ δαίμων πού βασάνιζε τὸν Παῦλο, δὲν γνωρίζουμε. Πιθανὸν νὰ ἦταν κάποια ἀθεράπευτη ἀσθένεια πού τὸν βασάνιζε τόσο φρικτά, ὥστε τρεῖς φορὲς ὁ Ἀπόστολος παρακάλεσε τὸν Κύριο νὰ τοῦ πάρει αὐτὸν τὸν πειρασμό, ἀλλὰ ὁ Κύριος τοῦ τὸ ἀρνήθηκε. «Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις», τοῦ εἶπε. Σοῦ  φτάνει ἡ χάρη μου, τήν ὁποία πλούσια σοῦ ἔχω δώσει. Διότι «ἡ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται». Ἀναδεικνύεται τέλεια ἡ δύναμη τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν ὁ ἄνθρωπος πού τὴν δέχεται εἶναι ἀσθενὴς καὶ ἀδύναμος.

     Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο καὶ ἐγὼ μὲ μεγάλη χαρὰ θὰ καυχῶμαι γιὰ τὶς ἀσθένειές μου, καταλήγει ὁ Ἀπόστολος, ὥστε ἔτσι νὰ γίνομαι ἄξιος νὰ δέχομαι ἐπάνω μου καὶ νὰ ἔχω τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ.

     Γιατί τὰ ἀναφέρει ὅλα αὐτὰ σήμερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος; Τὰ ἀναφέρει γιὰ νὰ ἀποστομώσει τοὺς ψευδοδισκάλους πού εἶχαν εἰσβάλει στὴν Κόρινθο καὶ τὸν δυσφημοῦσαν, γιὰ νὰ προβάλουν τὸν ἑαυτό τους. Τὰ ὄργανα αὐτὰ τοῦ διαβόλου κατηγοροῦσαν τὸν ἀπόστολο Παῦλο, ἀμφισβητοῦσαν τὸ ἀποστολικὸ του ἀξίωμα, ἔλεγαν ὅτι δὲν εἶναι ἀληθινὸς Απόστολος τοῦ Κυρίου, ἀφοῦ δὲν ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους.

     Ἀναγκάζεται λοιπὸν ὁ γνήσιος Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ νὰ φανερώσει πράγματα πού τὰ εἶχε κρατήσει μυστικὰ δεκατέσσερα ὁλόκληρα χρόνια. Μιλάει γιὰ τοὺς διωγμοὺς καὶ τοὺς κινδύνους πού ὑπέστη, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ μοναδικὰ καὶ θαυμαστὰ πού ἀξιώθηκε νὰ ἰδεῖ καὶ νὰ ἀπολαύσει. Ἀλλὰ δὲν μιλάει μὲ καύχηση. Βλέπουμε στὸ τέλος γιὰ ποιὰ πράγματα καυχᾶται. Καυχᾶται γιὰ τὶς ἀσθένειές του. Γι’ αὐτὲς μόνο. Διότι ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ.

     Μᾶς δείχνει μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ποιὸ πρέπει νὰ εἶναι τὸ φρόνημα ὅλων τῶν ἀληθινῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ. Νὰ μὴ καυχῶνται γιὰ τὰ κατορθώματά τους, ἀλλὰ μόνο γιὰ τὶς θλίψεις, τοὺς διωγμούς, τὶς στερήσεις, τοὺς κινδύνους πού διέτρεξαν γιὰ τὸν Χριστό. Τὰ κατορθώματα εἶναι ἔργα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Δικά τους εἶναι μόνο ἡ ἀδυναμία τους καὶ τὸ εὔθραυστό τους. Καὶ γι’ αὐτὰ τὰ τελευταῖα μόνο καυχῶνται, διότι μὲ τὴν ἐνίσχυση τοῦ Κυρίου τὰ ξεπέρασαν.

     Αὐτὴ ἡ ἁγία καύχηση εἶναι ὁ τρόπος ὅλων τῶν Ἁγίων. Καὶ εἶναι ὁ μόνος τρόπος πού δημιουργεῖ τοὺς Ἁγίους. Καὶ ἀναμφίβολα ὀφείλει νὰ εἶναι ὁ τρόπος ζωῆς ὅλων μας.