Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2019 (ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ)

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2019 (ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ)

(Γαλ. β’ 16-20)

          Ἡ Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι πλημμυρισμένη πάντοτε ἀπὸ τὸ πανηγυρικὸ χρῶμα τῆς μεγάλης ἑορτῆς. Κατὰ συνέπεια καὶ τὰ ἀναγνώσματα, τὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας καὶ τὸ Ἀποστολικό, ἀλλὰ καὶ οἱ ὕμνοι πού ψάλλονται, ὅλα περιστρέφονται γύρω ἀπὸ τὴν ἑορτή, φανερώνοντας πόσο ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ μας βρίσκεται στὸ κέντρο τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας.

          Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι καὶ τὸ κεντρικὸ θέμα πού διαπραγματεύεται τὸ Ἀποστολικό μας ἀνάγνωσμα, ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου.

          Στὸ ἀνάγνωσμά μας ὁ Ἀπόστολος τονίζει πρωτίστως πόσο μεγάλο λάθος εἶναι νὰ νομίζουν οἱ Χριστιανοὶ ὅτι δὲν εἶναι ἀρκετὸ γιὰ τὴν σωτηρία τους νὰ πιστεύουν στὸν Χριστό, ἀλλά εἶναι ἀναγκαῖο νὰ τηροῦν καὶ τὶς τελετουργικὲς διατάξεις τοῦ Νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅπως δίδασκαν κάποιοι ψευδοδιδάσκαλοι,.

          Τοὺς βεβαιώνει, λοιπὸν, ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι καὶ οἱ ἴδιοι οἱ Ἀπόστολοι, ἔχοντας ἐκ πείρας διαπιστώσει ὅτι εἶναι ἀδύνατον νὰ σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἐφαρμόζοντας τὶς διατάξεις τοῦ Νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πίστευαν στὸν  Ἰησοῦ Χριστό, γιὰ νὰ δικαιωθοῦν, νὰ βροῦν δηλαδὴ τὴ σωτηρία τους ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Χριστὸ καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν τήρηση τοῦ Νόμου, ἀφοῦ κανεὶς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ σωθεῖ ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου.

          Καὶ γιὰ νὰ ἀποδείξει πόσο λάθος εἶναι νὰ νομίζει κανεὶς ὅτι εἶναι ἀναγκαία ἡ τήρηση τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, ὁ Ἀπόστολος ἀπευθύνει στοὺς Γαλάτες ἕνα ἐρώτημα: Ἂν ἐμεῖς, τοὺς λέει ἐπιδιώκοντας νὰ σωθοῦμε διὰ τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ δὲν βρήκαμε τὴν σωτηρία, ἀλλὰ ἐξακολουθοῦμε νὰ εἴμαστε ἁμαρτωλοὶ καὶ νὰ ἔχουμε ἀνάγκη τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου γιὰ νὰ σωθοῦμε, τότε αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Χριστὸς ἔγινε ὄργανο ἁμαρτίας, «ἁμαρτίας διάκονος», μὲ τὸ νὰ μᾶς παροτρύνει νὰ ἐγκαταλείψουμε τὸν Νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

          Ἀλλὰ εἶναι φοβερὸ νὰ δεχθεῖ κανεὶς κάτι τέτοιο. Μὴ γένοιτο!

          Οὔτε εἶναι δυνατόν, συνεχίζει ὁ Ἀπόστολος, νὰ διδάσκω ἐγὼ ἀντιφατικὰ πράγματα. Ἂν αὐτὰ πού γκρέμισα, τὶς διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, ἔρχομαι πάλι νὰ τὰ ξαναχτίσω μὲ τὸ νὰ τὰ θεωρῶ ἀπαραίτητα γιὰ τὴν σωτηρία μου, δείχνω μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν ὅτι εἶμαι παραβάτης τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ.

          Ἀλλὰ βέβαια δὲν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ἄλλωστε ἐγὼ καὶ ὁ κάθε ἄνθρωπος βάσει τοῦ Νόμου εἶμαι νεκρός, διότι ὁ Νόμος διέταζε ὅτι ὅποιος δὲν τὸν ἐφαρμόζει νὰ θανατώνεται. Κανεὶς ὅμως δὲν μποροῦσε μὲ ἀκρίβεια νὰ τὸν ἐφαρμόσει. Ἄρα, κατὰ τὸν Νόμο, πρέπει ὅλοι νὰ θανατωθοῦμε – εἴμαστε ὅλοι νεκροί! Ἀφοῦ ὅμως θεωροῦμαι νεκρός, δὲν ἔχω ὑποχρέωση νὰ ἐφαρμόσω τὸν Νόμο. Ἔχω πεθάνει ἑπομένως γιὰ τὸν Νόμο, σύμφωνα μὲ ὅσα αὐτὸς προστάζει, καὶ μπορῶ πλέον νὰ ζήσω γιὰ τὸν Θεό.

          Καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς πράττω, καταλήγει ὁ Ἀπόστολος. Ἔχω σταυρωθεῖ μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ καὶ πλέον δὲν ζῶ ἐγώ, ἀλλὰ ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός. Κι αὐτὴ ἡ ζωὴ πού τώρα ζῶ εἶναι ζωὴ πίστεως στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος μὲ περιέλαβε μέσα στὴν ἄπειρη ἀγάπη του καὶ παρέδωσε τὸν ἑαυτό του σὲ θάνατο γιά χάρη μου.

           Πόσο ἀκατανόητα μᾶς φαίνονται τὰ λόγια του μεγάλου Ἀποστόλου! Ὅσο καὶ ἂν τὰ ἑρμηνεύουμε, καὶ πάλι ἀνερμήνευτα θὰ μένουν. Διότι ἡ ἑρμηνεία τους δὲν εἶναι θέμα μεταφράσεως  τῶν λέξεων, ἀλλὰ τρόπου ζωῆς.

          «Χριστῷ συνεσταύρωμαι», ἔχω σταυρωθεῖ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, λέει ὁ Ἀπόστολος. Τί σημαίνει αὐτό; Πῶς σταυρώθηκε μαζὶ μὲ τὸν Χριστό; Μήπως ἦταν μαζί του στὸν Γολγοθᾶ; Ὄχι ἀσφαλῶς. Μήπως σταυρώθηκε ἔστω ἀργότερα; Οὔτε κι αὐτὸ βέβαια. Τότε;

          Ἐδῶ ἀκριβῶς βρίσκεται τὸ μυστήριο τῆς πνευματικῆς ζωῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου καὶ ὅλων τῶν ἁγίων μας. Ἡ σταύρωση γιὰ τὴν ὁποία μιλάει ὁ Ἀπόστολος εἶναι ἐσωτερικὴ σταύρωση. Εἶναι σταύρωση τῆς ψυχῆς. Σταύρωση ὡς πρὸς ὅλα τὰ παλαιά, ὅποια κι ἂν ἦταν αὐτά, εἴτε ὁ Μωσαϊκὸς Νόμος, εἴτε οἱ ποικίλες ἀντιλήψεις καὶ ἰδέες τοῦ Ἑβραϊσμοῦ, εἴτε αὐτὸ πού ὀνομάζουμε κοσμικό φρόνημα. Ὡς πρὸς αὐτὰ ὁ Ἀπόστολος σταυρώθηκε. Γιὰ νὰ ζεῖ πλέον νέα ζωή, τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Μὲ νέα αἰσθήματα, νέες σκέψεις, νέες ἐπιθυμίες, νέες ἀντιλήψεις - ὅλα νέα καὶ ὅλα του Χριστοῦ.

          Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ πνευματικὴ ζωή. Μία σταύρωση μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ – συσταύρωση – γιὰ νὰ ζήσει ὁ πιστὸς σὲ μία νέα ζωή, τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἁγία ζωή. Θεοφιλῆ. Θεοποιὸ ζωή. Ζωὴ ποῦ ὁδηγεῖ στὴν αἰωνιότητα τῆς θείας Βασιλείας.