Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2019 (ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ) (Γαλ. στ’ 11- 18)

Ἡ σημερινή Κυριακή μᾶς προετοιμάζει γιά τή μεγάλη γιορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Καί τά ἱερά της ἀναγνώσματα μᾶς ὑπενθυμίζουν τήν ἁγιώτατη θυσία τοῦ Κυρίου, ὅπως καί τό χρέος τό ὁποῖο ἔχουμε ἐμεῖς ἀπέναντι ἐκείνου.

Ὁ σημερινός Ἀπόστολος, πού ἀποτελεῖ ἀπόσπασμα τῆς πρός Γαλάτας ἐπιστολῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου, μᾶς μιλᾶ γιά τήν ὑπεροχή τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου καί γιά τήν καύχηση πού αἰσθάνεται ὁ Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ γιά τήν θυσία αὐτή.

Ἀδελφοί, λέει, προσέξτε αὐτά τά ὁποῖα μέ τά δικά μου χέρια σᾶς γράφω. Οἱ ἰουδαΐζοντες ψευδαπόστοιλοι, οἱ ὁποῖοι σᾶς διδάσκουν ὅτι πρέπει νά περιτέμνεσθε, τό κάνουν γιά νά ἀρέσουν στούς ὁμόφρονές τους καί μάλιστα γιά ζητήματα πού ἀναφέρονται σέ σαρκικά θέματα. Τό κάνουν καί γιά νά μή καταδιώκονται ἀπό τούς Ἰουδαίους γιά τό κήρυγμα γιά τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Ὅτι αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἀποδεικνύεται ἀπό τό ὅτι οὔτε αὐτοί πού περιτέμνονται τηροῦν τό νόμο, ἀλλά θέλουν νά περιτμηθεῖτε ἐσεῖς, γιά νά καυχηθοῦν ὅτι σᾶς πῆραν μέ τό μέρος τους.

Ἐγώ, ὅμως, λέει ὁ Ἀπόστολος, δέν κινοῦμαι ἀπό τέτοια ἐλατήρια. Καί εὔχομαι νά μή συμβεῖ καί καυχηθῶ ποτέ γιά τίποτε ἄλλο, παρά μόνο γιά τό ὅτι γιά μένα σταυρώθηκε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός καί μέ ἔσωσε ἀπό τήν ἁμαρτία. Καυχιέμαι, λοιπόν, γιά τό Σταυρό τοῦ Κυρίου. Καί διά τῆς πίστεως στή θυσία του ζῶ ἔτσι, ὥστε ἔχει πλέον νεκρωθεῖ γιά μένα ὁ κόσμος, ὅπως κι ἐγώ ἔχω νεκρωθεῖ γι᾽ αὐτόν. Καί αὐτή εἶναι ἡ πρέπουσα κατάσταση στήν ὁποία κάθε πιστός ὀφείλει νά φτάσει. Διότι στή ζωή στήν ὁποία ὁ Χριστός καλεῖ τούς πιστούς του, οὔτε ἡ περιτομή ἔχει καμιά ἀξία οὔτε ἡ ἀκροβυστία, ἀλλά ἡ “καινή κτίσις”. Δηλαδή ἡ ἀναγέννηση τοῦ ἐσωτερικοῦ κόσμου τοῦ πιστοῦ, τό ξεκαινούργωμα τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτή ἡ ἀναγέννηση δίνεται σέ κάθε πιστό χάρη στήν ἀπολυτρωτική θυσία τοῦ Σταυροῦ.

Εὔχομαι, συνεχίζει ὁ Ἀπόστολος, σέ ὅσους ἀκολουθήσουν τή διδασκαλία αὐτή καί φροντίσουν νά γίνουν νέοι ἄνθρωποι, νά ἔρθει ἐπάνω τους ἡ εἰρήνη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὅπως καί τά ἴδια αὐτά δωρήματα νά ἔρθουν  πάνω σέ ὅλους τούς πιστούς, πού ἀποτελοῦν τόν νέο Ἰσραήλ τοῦ Θεοῦ.

Στό ἐξῆς, λοιπόν, ἄς μή μοῦ παρέχει κανείς κόπους καί ἐνοχλήσεις καί ἄς μή μοῦ ζητεῖ ἀπολογία γιά ὅσα κάνω. Διότι ἐγώ βαστάζω στό σῶμα μου τά σημάδια τῶν πληγῶν, τίς ὁποῖες ἔχω ὑποστεῖ γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Καί τελειώνει ὁ Ἀπόστολος μέ μιά εὐχή πρός τούς πιστούς:  “ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἴθε νά ἐνισχύει καί νά ἐνδυναμώνει τίς πνευματικές σας δυνάμεις καί νά σᾶς χαρίζει τόν ἁγιασμό καί τή σωτηρία”.

Ἀπό ὅλα αὐτά ἰδιαιτέρως ἀξιοπρόσεχτα εἶναι ἐκεῖνα πού λέει ὁ Ἀπόστολος γιά τή νέα καί ἁγία ζωή, τήν ὁποία πρέπει νά κάνουν  ὅσοι πίστευσαν καί ἀνήκουν στό Θεό. Οἱ δύο λέξεις “καινή κτίσις” ἐκφράζουν τήν κατάσταση στήν ὁποία ζεῖ -πρέπει νά ζεῖ - καί νά κινεῖται ὁ Χριστιανός.

Κάθε πιστός, δηλαδή, πρέπει νά γίνεται ὅλο καί περισσότερο καινούργιος ἄνθρωπος. Καινούργιος, “καινός”, ὄχι βέβαια ἐξωτερικά, ἀλλά ἐσωτερικά, κατά τήν ψυχή, κατά τήν καρδιά, κατά τό νοῦ καί τά φρονήματα. Καί αὐτό θά τό ἐπιτυγχάνει, ὅταν ἀγωνίζεται νά νεκρώνει ἐντός του καθετί τό ἁμαρτωλό καί ἔνοχο. Ὅταν ξερριζώνει τά πάθη τῆς ἁμαρτίας καί τίς κακές κλίσεις καί ροπές, πού φέρει ἐντός του. Καί ὅταν νεκρώνεται καί ὁ ἴδιος ὡς πρός τά πονηρά καί ἁμαρτωλά, ὥστε νά μήν ἑλκύεται ἀπό αὐτά, ἀλλά νά τά περιφρονεῖ καί νά ζεῖ σάν νά μήν ὑπάρχουν γι᾽ αὐτόν.

Εἶναι ἀνάγκη νά ἐπιδιώξει ὁ πιστός μιά τέτοια νέκρωση, διότι ἡ ἁμαρτία μέ τίς ποικίλες μορφές της εἶναι ἐκείνη πού φθείρει, πού παλιώνει τρόπον τινά τόν ἄνθρωπο καί τόν καταστρέφει ἀπό κάθε ἄποψη. Ἡ ἁμαρτία τόν κάνει ράκος, τόν κατατρώει. Ὅσο περισσότερο, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος ἀπελευθερώνεται ἀπό τή δουλεία της καί ὅσο πλησιάζει τόν Κύριο Ἰησοῦ, τόν Σωτήρα καί “καινοποιόν”, τόσο γίνεται “καινή κτίσις”, ἀναγεννᾶται καί ἁγιάζεται.

Βέβαια, οἱ πιστοί λάβαμε ἀρχικά μέ τό ἅγιο βάπτισμα τήν ἀναγέννηση. Γίναμε νέοι ἄνθρωποι, υἱοί τοῦ Θεοῦ καί ντυθήκαμε τόν Χριστό. Ἐπειδή ὅμως ἐν συνεχείᾳ ἤρθαμε καί δυστυχῶς ἐρχόμαστε σέ ἐπαφή μέ τή φθοροποιό καί δηλητηριώδη ἁμαρτία, εἶναι ἀνάγκη νά ἀγωνιζόμαστε πάλι καί πάλι συνεχῶς, ἀδιάκοπα. Νά ἀγωνιζόμαστε μέ ἐπιμονή κατά τῆς ἁμαρτίας τήν ὁποία φέρουμε μέσα μας, ὅπως καί ἐναντίον ἐκείνης πού πλημμυρίζει τά πάντα γύρω μας. Νά ἀγωνιζόμαστε χρησιμοποιώντας πρό παντός τή δύναμη καί Χάρη τῶν θείων τῆς Ἐκκλησίας μας Μυστηρίων. Διότι μόνοι μας δέν θά ἐπιτύχουμε τίποτε.

Καί τότε ὁ Κύριος θά βραβεύει τόν ἀγώνα μας καί θά μᾶς δίνει τήν ἀναγέννηση. Θά μᾶς κάνει νέους ἀνθρώπους. Θά μᾶς μεταμορφώνει κατά τόν ἔσω ἄνθρωπο, θά μᾶς ἐξυψώνει ἠθικά καί πνευματικά. Καί τότε θά ἀποκτοῦμε “νοῦν Χριστοῦ” καί “σπλάχνα Χριστοῦ”. Τότε ἡ καρδιά μας θά ἐπιθυμεῖ ὅσα εἶναι ἀληθῆ, σεμνά, ἁγνά, ἅγια καί ἀρεστά στόν Κύριο. Τότε ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ θά μᾶς κινεῖ σέ πράξεις ἅγιες καί θεάρεστες. Καί ἡ θέλησή μας θά στρέφεται πρός τήν ἀρετή μόνο καί τήν ἐφαρμογή τοῦ θείου θελήματος.

Αὐτό θά πεῖ νά γίνουμε “καινή κτίσις”. Δηλαδή, νά συμμορφώνουμε τή ζωή μας πρός τό θεῖο πρότυπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καί νά γινόμαστε ὅλο καί περισσότερο ὅμοιοί του.Αὐτήν, λοιπόν, τή μεταμόρφωση καί ἁγία μεταβολή ἄς ποθήσουμε ὅλοι καί ἄς τήν ἐπιδιώξουμε.