Κυριακή 25 Αὐγούστου 2019 (Ι΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ) (Α΄ Κορ. δ’ 9-16)

Κυριακή 25 Αὐγούστου 2019 (Ι΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)

(Α΄ Κορ. δ’ 9-16)

     Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως γίνεται φανερό στό ἀποστολικό μας ἀνάγνωσμα, ἀγαποῦσε τούς Κορινθίους σάν νά ἦταν σπλάχνα του. Καί ἐπειδή τούς αἰσθανόταν σάν παιδιά του ἀγαπητά, τούς συμβούλευε καί τούς παιδαγωγοῦσε. Μήπως καί κάθε φυσικός πατέρας ἤ μητέρα αὐτό δέν θά ἔκανε; Κάθε γονιός αὐτό δέν πρέπει νά ἔχει πρῶτο καί κύριο ἔργο του; Νά βοηθήσει νά διαμορφώσουν τά παιδιά του χαρακτήρα ὁλοκληρωμένο καί θεοφιλῆ.

     Γιατί, ὅμως, εἶναι ἀναγκαία ἡ διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν καί πῶς πρέπει αὐτή νά γίνεται; Αὐτό τό θέμα θά μᾶς ἀπασχολήσει σήμερα.

     Εὐλογία Θεοῦ εἶναι γιά τό σπίτι ὁ ἐρχομός κάθε νέου παιδιοῦ. Τό ἀθῶο πρόσωπό του σκορπίζει φῶς καί χαρά σέ ὅλους γύρω. Ἀλλά ἡ μεγάλη ἀξία του βρίσκεται πιό βαθειά. Στήν ἀθάνατη ψυχή του. Τό μικρό αὐτό πλασματάκι εἶναι «εἰκόνα καί δόξα Θεοῦ». Κρύβει ἀπέραντο ἐσωτερικό κόσμο καί προορισμό του ἔχει τόν Παράδεισο. Ἔρχεται στή ζωή, γιά νά κερδίσει τήν αἰωνιότητα. Ἐμφανίζεται πάνω στή γῆ, γιά νά κατακτήσει τόν οὐρανό. Καί χρειάζεται βοήθεια ἀπό ὅσους πραγματικά τό ἀγαποῦν, ὥστε νά συνειδητοποιήσει τό νόημα τῆς ζωῆς καί νά ξεκινήσει ἐγκαίρως τό μεγάλο ἔργο, τή σωτηρία τῆς θεοειδοῦς ψυχῆς του.

     Αὐτό τό καθῆκον τῶν γονέων γίνεται ἀκόμη πιό ἐπιτακτικό, ἐάν σκεφτοῦμε ὅτι στά βάθη κάθε παιδιοῦ κρύβονται καί ἀρνητικές καταβολές τοῦ πεπτωκότος Ἀδάμ, σπέρματα κακίας, πού τείνουν νά ἀναπτυχθοῦν καί νά ἐπικρατήσουν. Ἀκόμη καί στά βρέφη καί στά νήπια μπορεῖ κανείς νά διακρίνει αὐτή τή θλιβερή κληρονομιά. Στά ἀδικαιολόγητα πείσματα, τούς θυμούς, τίς ζήλειες, τά ψέματά τους. Γι’ αὐτό κάνουν μεγάλο λάθος ὅσοι νομίζουν ὅτι «ἐλεύθερα» καί χωρίς διαπαιδαγώγηση θά ἐξελιχθοῦν πιό ὁμαλά τά παιδιά τους. Ἄλλωστε καί οἱ ἐξωτερικές προκλήσεις τοῦ κακοῦ εἶναι καταιγιστικές, οἱ πειρασμοί ἀμέτρητοι, τό ὑλιστικό πνεῦμα διάχυτο. Ἀφήνοντας τά παιδιά«ἐλεύθερα ἀπό τίς παρεμβάσεις μας, οὐσιαστικά τά ἐγκαταλείπουμε ἀβοήθητα καί τούς κλείνουμε τόν δρόμο τοῦ καλοῦ. «Ὅπως ἕνα ἄλογο, ἐάν ἀφεθεῖ στίς φυσικές ὁρμές του, γίνεται σκληρό καί ἀδάμαστο», μᾶς λέει ἡ σοφίαΣειράχ,  «ἔτσι καί ὁ ἀδιαπαιδαγώγητος νέος καταντᾶ ἀσυγκράτητος στό κακό καί ἀποχαλινωμένος. Γι’ αὐτό καί προτρέπει ὁ θεόπνευστος σοφός σέ καθε φιλόστοργο γονέα:  Δούλεψε πάνω στό παιδί σου, φρόντισε μέ ἐπιμέλεια τήν καλή του ἀνατροφή καί τήν πνευματική του καλλιέργεια.

     Πῶς θά κατορθωθεῖ αὐτὀ; Ὁ Ἀπόστολος μᾶς ὑποδεικνύει δύο πολύ βασικά μέσα.

     Τό πρῶτο εἶναι ἡ νουθεσία. Ὁ ἴδιος νουθετοῦσε τώρα τούς Κορίνθιους, ἄλλοτε τούς Ἐφεσίους, ὅλους μαζί ἤ «ἕνα ἕκαστον», δηλαδήτόν καθένα ξεχωριστά. Συμβούλευε, δίδασκε, τούς ἀνέλυε καί ἐπεξηγοῦσε τό θεῖο θέλημα. Καθοδηγοῦσε καί ὑποδείκνυε πάνω σέ συγκεκριμένα περιστατικά τό σωστό. Μέ τόν τρόπο αὐτό προκαλοῦσε εὐεργετικές ζυμώσεις στίς ψυχές, καλλιεργοῦσε χαρακτῆρες, μετέδιδε πνεῦμα πίστεως καί γνήσιας εὐσέβειας στούς μαθητές του.

     Κατά παρόμοιο τρόπο καί σήμερα πρέπει νά ἐργαστοῦμε στά παιδιά μας. Ἄς ἀκούγονται παράπονα ὅτι σήμερα δέν δέχονται συμβουλές οἱ νέοι. Ἐμεῖς ἔχουμε χρέος νά προσφέρουμε τόν ἀλάνθαστο θεῖο λόγο. Νά σπείρουμε τήν ἀλήθεια στίς ψυχές. Καί μάλιστα ἐγκαίρως. Ὅσο εἶναι ἀκόμη εἶναι μικρά. Ὄχι βέβαια μέ τήν ἔννοια νά ἐπιβάλουμε τήν ἄποψή μας, ἀλλά νά προβάλουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νά γνωστοποιήσουμε καί νά ἐξηγήσουμε τό σωστό, πού ἐλεύθερα κατόπιν θά ἀποδεχθεῖ ἤ θά ἀπορρίψει τό παιδίμεγαλώνοντας.

     Ἀλλά καί κάθε ἄλλο παιδαγωγικό μέτρο, παρατήρηση, ἐπίπληξη ἤ τιμωρία πρέπει νά γίνεται μέ αἰσθήματα γνήσιας καί ἀναγεννημένης χριστιανικῆς ἀγάπης. «Ὡς τέκνα ἀγαπητά» νά ἀντιμετωπίζουμε τά παιδιά μας. Ἀκόμη καί στίς χειρότερες περιπτώσεις παρεκτροπῶν τους. Μέ εὐγένεια καί λεπτότητα. Κυρίως μέ αὐτοκυριαρχία, μέ εἰρήνη ψυχῆς καί προσευχή. «Μή παροργίζετε τά τέκνα ὑμῶν», λέει ἀλλοῦ ὁ θεοκίνητος Ἀπόστολος. Μήν τούς φέρεστε μέ τρόπο ἀπρόσεκτο, προκαλώντας τήν ἀδιαμόρφωτη ψυχή τους σέ ταραχή καί ἀντιδράσεις. Ἤρεμα, χωρίςφωνές ἤ εἰρωνεῖες. Συζητητικά, καλοσυνάτα νά τ’ ἀντιμετωπίζετε. Στήν φιλοτιμία καί εὐαισθησία τους κυρίως ν’ ἀπευθύνεσθε.

     Βέβαια θά χρειαστεῖ καί ἡ ἐπίπληξη καί ἡ ποινή. Ἄλλωστε καί ὁ θεῖος Παῦλος τά χρησιμοποιοῦσε τά μέσα αὐτά. Ἀλλά ὅταν ἡ νουθεσία γίνεται μέ σπλάχνα Χριστοῦ, οἱ περιπτώσεις τῆς τιμωρίας καί μάλιστα τῆς αὐστηρῆς θά εἶναι μᾶλλον λίγες.

     Μετά ἀπό ὅσα λέχθηκαν, δέν ἀπομένει παρά νά ἀναμετρήσουμε ὁ καθένας τίς συγκεκριμένες εὐθύνες του. Νά ἐλέγξουμε τήν μέχρι τώρα πορεία μας. Νά τήν προσαρμόσουμε στό ἰδανικό τῆς χριστιανικῆς ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν μας.

     Πάνω ἀπ’ ὅλα, ὅμως, νά ζητήσουμε τόν θεῖο φωτισμό τόσο γιά μᾶς, ὅσο καί γιά τά παιδιά μας, ὥστε στό μεγάλο αὐτό κεφάλαιο τῆς ζωῆς ὅλανά γίνονται κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά φέρουν τήν ποθητή ὠφέλεια στή νέα γενιά.