Κυριακή 11 Αὐγούστου 2019 (Η’ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ) (Α’ Κορ. α’ 10-17)

Ἕνα μεγάλο πρόβλημα, ἀδελφοί, τό ὁποῖο ταλάνιζε τούς πιστούς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κορίνθου ἦταν ὅτι πολλοί Χριστιανοί σχημάτιζαν φατρίες γύρω ἀπό συγκεκριμένους ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, στούς ὁποίους ἔδειχναν μεγάλη προσκόλληση. Αὐτό ὄχι μόνο δημιουργοῦσε σχίσματα, ἀλλά καί διέστρεφε τήν πνευματική τους ζωή, διότι παραμεριζόταν ἀπό τήν κεντρική θέση πού ἔπρεπε νά ἔχει στή ζωή τους ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς. Γι’ αὐτό καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος τούς παρακαλεῖ ἐπικαλούμενος τό ὄνομα τοῦ Κυρίου λέγοντας:

- Σᾶς παρακαλῶ, ἀδελφοί, γιά τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, σταματῆστε τίς μεταξύ σας διαιρέσεις καί ἑνωθεῑτε στήν κοινή πίστη μας μέ τά ἴδια φρονήματα ὅλοι σας.

Ἀπό αὐτήν τήν προτροπή τοῦ ἱεροῦ Ἀποστόλου μᾶς προξενεῖ ἰδιαίτερη ἐντύπωση ἡ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γιατί τό κάνει αὐτό ὁ ἀπόστολος Παῦλος;

Ἀρχικά ἐπειδή πρόκειται νά τούς ἐπιπλήξει, καί μάλιστα γιά ἕνα θέμα τόσο σοβαρό καί δύσκολο, γνωρίζοντας ὅτι ἡ προτροπή του αὐτή θά συναντοῦσε ἀντιδράσεις. Ἐπιπλέον μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου εἶναι σάν νά τούς λέει: - Μέ τίς διαιρέσεις σας ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἀδικεῖται καί ὑβρίζεται. Αὐτός λοιπόν ὁ ἀδικημένος Κύριος σᾶς παρακαλεῖ. Ἐάν ἔχετε κάποιο σεβασμό πρός τό ἔνδοξο αὐτό ὄνομα, ἀπό τό ὁποῖο λάβατε τήν ὀνομασία σας ὡς λαός τοῦ Χριστοῦ, ἐνωθεῖτε ὅλοι γύρω του. Διότι ὁ Κύριος δίδαξε τήν ἀγάπη καί τήν ἑνότητα, χορήγησε τήν εἰρήνη καί τήν χάρη του, ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά ἑνώσει σέ ἕνα σῶμα ὅλους μας. Μέ τό αἶμα του μᾶς ἐξαγόρασε, σ’ αὐτόν ἀνήκουμε. Μέ τό θάνατό του ζήσαμε καί ζοῦμε. Στό ὄνομά του ἀπολαμβάνουμε τήν χάρη τοῦ Βαπτίσματος καί ἀναλαμβάνουμε τήν ὑποχρέωση νά ἀνήκουμε σ’ αὐτόν. Ὁ Χριστός εἶναι τό μοναδικό θεμέλιο τῆς ζωῆς μας, ἡ μοναδική πηγή τῆς χάριτος.

Στήν Κόρινθο ὑπῆρχαν μεταξύ τῶν πιστῶν φιλονικίες καί ἀνταγωνισμοί. Ὁ καθένας προέβαλλε τόν πνευματικό του πατέρα μέ ἐγωιστική καύχηση προβάλλοντας ἔτσι ἐμμέσως καί τόν ἑαυτό του καί διαιρώντας τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἄλλοι καυχιόνταν πώς ἦταν πνευματικά τέκνα τοῦ Πέτρου, ἄλλοι τοῦ Παύλου, ἄλλοι τοῦ Ἀπολλώ καί ἄλλοι τοῦ Χριστοῦ. Καί κάθε ὁμάδα εἶχε τήν πεποίθηση ὅτι εἶναι ἡ καλύτερη, καί ὅτι μόνον αὐτή ἐκφράζει ἀπόλυτα τήν ἀλήθεια. Βέβαια δέν τό ἔκαναν αὐτό ὅλοι οἱ πιστοί. Τό πρόβλημα ὅμως ἤδη εἶχε πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις, ὥστε ἡ φθορά ἀπειλοῦσε ὅλο τό σῶμα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας.

Ποῦ ὀφειλόταν ὅμως αὐτή ἡ διαίρεση; Αὐτό πού σίγουρα γνωρίζουμε εἶναι ὅτι γι’ αὐτήν τή διαστροφή δέν εὐθύνονταν οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἡ ἀλαζονεία καί ὁ ἐγωισμός, ὁ φανατισμός καί ἡ ματαιοδοξία κάποιων πιστῶν. Διότι τόσο πολύ διαστρέφει τήν φύση μας ὁ ἐγωισμός, ὥστε καί στίς μεταξύ μας ἔριδες νά τολμοῦμε νά θέτουμε ὡς ἀντιπάλους τούς πνευματικούς μας πατέρες καί διδασκάλους, χωρίς αὐτοί νά βρίσκονται σέ ἀντιπαράθεση μεταξύ τους.

Κι ἐπειδή παρόμοια θλιβερά φαινόμενα συνέβησαν σέ διάφορες ἐποχές τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, θά πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι μας ὅτι δέν ἔχουμε δικαίωμα στό ὄνομα ἀκόμη καί τῶν πλέον ἁγιασμένων ποιμένων καί διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας μας νά δημιουργοῦμε σχίσματα, φατρίες καί κόμματα, καί νά προσβάλλουμε ἔτσι τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ὅσο κι ἄν κάποιοι λειτουργοί τῆς Ἐκκλησίας μας συνετέλεσαν στό νά γνωρίσουμε τόν Χριστό καί νά ὁδηγηθοῦμε σ’ αὐτόν, αὐτοί εἶναι μόνον ὄργανα τοῦ Χριστοῦ, καί γιά κανένα λόγο δέν ἐπιτρέπεται νά τούς δείχνουμε μεγαλύτερη ἀγάπη, ἀφοσίωση καί σεβασμό ἀπ’ ὅ,τι στόν Θεάνθρωπο Κύριό μας. Διότι μόνον αὐτός εἶναι ὁ Σωτήρας μας. Αὐτός νά εἶναι καί ὁ μόνος Κύριός μας.

Ἐπειδή οἱ Χριστιανοί τῆς Κορίνθου συσπειρώνονταν γύρω ἀπό τόν λειτουργό ὁ ὁποῖος τούς βάπτισε, ὁ ἀπόστολος Παῦλος στή συνέχεια λέει ὅτι ὁ ἴδιος δέν ἔκανε κύριο ἔργο του τό Βάπτισμα ἀλλά τόν εὐαγγελισμό τῶν ψυχῶν. Διότι ὁ Χριστός δέν τοῦ ἀνέθεσε τήν διακονία τοῦ ἀποστόλου γιά νά βαπτίζει, πρᾶγμα πού μποροῦσε νά κάνει κάθε λειτουργός, ἀλλά γιά νά κηρύττει τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ.

Μέ τούς λόγους του αὐτούς ὁ θεῖος Παῦλος θέλει νά τονίσει τήν ἀνάγκη τοῦ εὐαγγελισμοῦ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο εἶναι ἔργο δύσκολο καί ἐπίπονο. Ἔργο πού ἀπαιτεῖ εἰδικά πνευματικά χαρίσματα ἀλλά καί γενναιότητα καί διάθεση γιά κόπο καί πόνο, γιά κακοπάθεια καί πειρασμούς, γιά δάκρυα καί μαρτύριο, γιά ζωή καί γιά θάνατο.

Καί διδάσκει μέ τό παράδειγμά του ὁ Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ ὅλους μας, κληρικούς καί λαϊκούς, ὅτι θά πρέπει μέσα στήν Ἐκκλησία νά διακονοῦμε ὄχι ἐκεῖ ὅπου προβαλλόμαστε περισσότερο, ἀλλά ἐκεῖ ὅπου ὁ Θεός καλεῖ τόν καθένα ξεχωριστά καί μᾶς ἔχει δώσει ἰδιαίτερο χάρισμα γιά τό συγκεκριμένο διακόνημα. Ἄλλος στήν ἱεραποστολή, ἄλλος στήν φιλανθρωπία, ἄλλος στήν κατήχηση, ἄλλος σέ χειρωνακτικές έργασίες. Ὄχι ἐκεῖ πού μᾶς ἀρέσει περισσότερο ἤ ἀπαιτοῦνται λιγότεροι κόποι, ἀλλά ἐκεῖ ὅπου θά ἀποδώσουν οἱ κόποι μας, θά ὠφεληθοῦν οἱ ψυχές καί θά δοξαστεῖ ὁ Θεός.