Κυριακή 14 Ἰουλίου 2019 (ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ)

  Κυριακή 14 Ἰουλίου 2019 (ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ)

(Τίτ. γ’ 8-15)  

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὑπογραμμίζει ὅτι ἐπιβεβλημένο καθῆκον ὅλων τῶν πιστῶν εἶναι ὄχι ἁπλῶς νά ἐργάζονται τά καλά ἔργα τῆς ἀγάπης καί τῆς φιλανθρωπίας, ἀλλά καί νά πρωτοστατοῦν ἀκούραστα σ’ αὐτά. Τί σημαίνει νά πρωτοστατοῦν; Ὄχι νά περιμένουν νά τούς δοθοῦν εὐκαιρίες, γιά νά ἐπιτελέσουν ἔργα ἀγάπης, ἀλλά νά ἐπιζητοῦν καί νά δημιουργοῦν αὐτοί οἱ ἴδιοι εὐκαιρίες φιλανθρωπίας καί ἀγαθοεργίας. Ἔτσι νά γίνονται τό πρότυπο σέ ὅλους τούς ἄλλους.

Γιατί ὅμως ὁ Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ τό ζητάει αὐτό; Μήπως ἐπειδή τότε οἱ ἀνάγκες τῆς φιλάνθρωπίας ἦταν μεγάλες καί ἔπρεπε ἡ Ἐκκλησία νά συμπαρασταθεῖ στούς ἐνδεεῖς καί πάσχοντες; Μπορεῖ νά ἦταν κι αὐτός ἕνας λόγος. Ὅμως ἀπό τό ὅλο πνεῦμα τοῦ ἱεροῦ κειμένου φαίνεται ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾶ τά ἔργα τῆς ἀγάπης, ἐπειδή ἐνδιαφέρεται ὄχι μόνο γι’ αὐτούς πού τά ἔχουν ἀνάγκη, ἀλλά πολύ περισσότερο γι’ αὐτούς πού τά προσφέρουν, γιά τήν πνευματική τους καλλιέργεια καί πρόοδο. Γι’ αὐτό μᾶς λέει ὅτι ὅσοι πιστοί δέν ἐργάζονται τά καλά ἔργα μοιάζουν μέ τά ἄκαρπα δένδρα πού ἔχουν μόνο φύλλα, δηλαδή μόνο πίστη, χωρίς πρακτικό ἀντίκρυσμα. Ἔτσι ὅμως κινδυνεύουν νά χάσουν τήν ψυχή τους. Διότι «πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι» (Ἰακ. β’ 26). Καί «πᾶν κλῆμα μή φέρον καρπόν ἐκκόπτεται καί εἰς πῦρ βάλλεται» (Ματθ. ζ’ 19, Ἰω. ιε’ 2).

Ἐμεῖς, ἀδελφοί, πρωτοστατοῦμε σέ ἔργα ἀγάπης; Ἔχουμε τίς ἀποσκευές μας γιά τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ γεμᾶτες μέ ἔργα ἀρετῆς; Πῶς θά παρουσιαστοῦμε ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Κριτοῦ μέ ἄδεια χέρια;

Στή συνέχεια τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρεται στίς συζητήσεις πού πρέπει νά κάνουν οἱ πιστοί. Λέει στόν μαθητή του Τίτο: «Ἀπόφευγε τίς ἀνόητες συζητήσεις καί τίς γενεαλογίες γιά τούς μυθικούς θεούς ἤ τούς εὐγενεῖς προγόνους, καθώς καί τίς διαμάχες γιά τόν ἰουδαϊκό νόμο, διότι δέν φέρνουν καμμία ὤφέλεια καί εἶναι μάταιες».

Ἑπομένως ὁ Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ ζητᾶ μόνο καλές καί ὠφέλιμες συζητήσεις νά γίνονται ἀπό τούς πιστούς. Ἐάν λοιπόν θέλουμε νά εἴμαστε πνευματικά καλλιεργημένοι Χριστιανοί, ὀφείλουμε νά λέμε μόνο καλά καί ὠφέλιμα λόγια. Αὐτό ἀκριβῶς μᾶς ζητᾶ καί ὁ Κύριος ὅταν λέει ὅτι γιά κάθε λόγο ἀργό, ἄσκοπο, θά δώσουμε λόγο ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως. Τό ζήτημα  τῶν λόγων μας δέν εἶναι ἀσήμαντο ἀλλά πολύ σοβαρό. Ἄς κάνουμε, λοιπόν, μιά αὐτοκριτική. Τί συζητήσεις ἔχουμε, τί λόγια λέμε στίς συναναστροφές μας, στούς συγγενεῖς, στούς συνεργάτες καί φίλους, στά τηλεφωνήματά μας. Θά πρέπει ἀπό τό στόμα μας νά βγαίνουν ὄχι μόνο λόγια πού ἀντέχουν στή δημοσιότητα ἀλλά καί λόγια ἅγια, πνευματικά, πού ὠφελοῦν καί προάγουν τούς ἀδελφούς μας στήν ἐν Χριστῷ οἰκοδομή.

Στή συνέχεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος δίνει μία πολύ σημαντική ποιμαντική συμβουλή στόν μαθητή του Τίτο.  Ἄνθρωπο αἱρετικό, τοῦ λέει, πού ἐπιμένει νά δημιουργεῖ σκάνδαλα καί διαιρέσεις στήν Ἐκκλησία, ἐφόσον τόν συμβούλευσες μία καί δύο φορές, παράτησέ τον καί ἀπόφευγέ τον. Γνώριζε ὅτι ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος ἔχει διαστραφεῖ καί ἁμαρτάνει φοβερά καί γιά τήν ἁμαρτία του αὐτή κατακρίνεται ἀπό τήν συνείδησή του, ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του.

Γιατί, ὅμως, ὁ ἄγιος Ἀπόστολος ζητᾶ κάτι πού ἴσως φαίνεται σέ μερικούς σκληρό; Διότι οἱ αἱρετικοί εἶναι μία μάστιγα φοβερή μέσα στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας, περισσότερο ἐπικίνδυνοι ἀπό τούς διῶκτες καί τούς ἀλλόθρησκους. Διότι, χωρίς κάποτε οὔτε οἱ ἴδιοι νά τό κατανοοῦν, πληγώνουν τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ ὄχι ἐξωτερικά ἀλλά μέσα ἀπό τά σπλάγχνα τῆς Ἐκκλησίας. Διαιροῦν καί σκανδαλίζουν τούς πιστούς διδάσκοντας μέ φανατισμό τίς πλάνες τους καί μάλιστα ἐν ὀνόματι τῆς «ἀληθείας»!

Αὐτούς, λοιπόν, πρέπει οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας νά τούς νουθετοῦν καί μία καί δύο φορές, γιά νά τούς δοθεῖ καιρός μετανοίας. Νά μήν ἔχουν, ὅμως, μαζί τους πολλές καί μακρές συζητήσεις, διότι καί κόπο ἔχουν καί δέν βγάζουν συνήθως πουθενά. Κι ὅταν αὐτοί παραμένουν πεισματικά στίς πλάνες τους, οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν τήν ὑποχρέωση περιφρουρώντας τήν ἀλήθεια τῆς πίστης, νά παίρνουν αὐστηρά μέτρα κατά τῶν πλανεμένων αὐτῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας φθάνοντας καί μέχρι τῆς πλήρους ἀποκοπῆς τους. Ἔτσι οἱ αἱρετικοί θά ἔχουν δύο ἐπιλογές ἤ νά ἀφυπνισθοῦν καί μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά μετανοήσουν ἤ νά παραμείνουν στήν πλάνη τους κι ἔτσι νά καταστοῦν ἀναπολόγητοι καί στούς πιστούς καί στόν ἴδιο τόν Κύριο ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως. Διότι τότε δέν θά μποροῦν νά ἰσχυριστοῦν ὅτι κανείς δέν τούς μίλησε, κανείς δέν τούς νουθέτησε.

Αὐτό ἀκριβῶς ἔκαναν καί οἱ 630 θεοφόροι Πατέρες τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τούς ὁποίους τιμᾶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας. Ἔδωσαν σκληρές μάχες ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν Μονοφυσιτῶν. Καί μέ τήν σταθερή καί ἀνυποχώρητη στάση τους διδάσκουν κι ἐμᾶς σήμερα ὅτι μέ τούς αἱρετικούς δέν χρειάζονται μακροί καί ἄσκοποι διάλογοι οὔτε χωροῦν συμβιβασμοί διπλωματίες, ἐπαναδιατύπωση τοῦ δόγματος ἤ δῆθεν διασαφήνιση τῶν ὅρων. Στίς ἀλήθειες τῆς πίστης ὑποχωρήσεις καί ἐκπτώσεις δέν γίνονται.