Κυριακή 7 Ἰουλίου 2019 (ΑΓΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ) (Γαλ. γ΄23 - δ΄5)

Ἡ ἁγία μεγαλομάρτυς Κυριακή, τήν ὁποία ἑορτάζουμε σήμερα, ὀφείλει τό ὄνομά της στό ὅτι γεννήθηκε ἡμέρα Κυριακή. Λίγα χρόνια ἔζησε στό κόσμο αὐτό. Λίγο μετά τό 300 μ.Χ. τό ὁλόλαμπρο αὐτό ἄνθος τῆς γῆς μαζί μέ τούς γονεῖς της Δωρόθεο καί Εὐσεβία ὑπέστη μαρτύριο στόν μεγάλο διωγμό τοῦ Διοκλητιανοῦ. Πρός τιμήν, λοιπόν, τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς διαβάζεται τό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα πού ἀκούσαμε σήμερα.

Στό ἀνάγνωσμα αὐτό ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναπτύσσει στούς Χριστιανούς τῆς Γαλατίας τή σημασία τοῦ Νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης σέ σχέση μέ τήν πίστη στόν Χριστό. Πρίν ἔλθει ἡ ἀληθινή πίστη, μᾶς λέει, ὁ νόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἦταν φρουρός μας, ὥστε νά μᾶς προστατεύει ἀπό τήν ἀσέβεια καί νά μᾶς προετοιμάζει γιά τήν ἀληθινή πίστη, πού θά φανερωνόταν στόν κατάλληλο καιρό.          Ἀλλά πλέον ἡ πίστη ἦλθε καί ἑπομένως δέν μᾶς χρειάζεται τώρα παιδαγωγός. Διότι τώρα ὅλοι ἐσεῖς, λέει στούς Γαλάτας ὁ Ἀπόστολος, εἶστε υἱοί Θεοῦ διά τῆς πίστεως στόν Ἰησοῦ Χριστό. Ὅσοι βαφτιστήκατε στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἔχετε φορέσει πλέον ὡς ἔνδυμα τόν ἴδιο τόν Χριστό. Γι’ αὐτόν τόν λόγο μέσα στήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχουν διακρίσεις μεταξύ Ἰουδαίων καί Ἑλλήνων, δούλων καί ἐλευθέρων, ἀνδρῶν καί γυναικῶν. Ὅλοι εἶστε ἕνας ἄνθρωπος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.

Συμβαίνει καί μέ ἐμᾶς κάτι ἀνάλογο μέ αὐτά πού ἰσχύουν στίς διαθῆκες καί τούς κληρονόμους. Ὅταν ὁ κληρονόμος εἶναι νήπιο, ἀνήλικος δηλαδή, δέν διαφέρει σέ τίποτε ἀπό τόν δοῦλο. Βρίσκεται κάτω ἀπό ἐπιτρόπους καί οἰκονόμους, πού τόν προστατεύουν καί διαχειρίζονται τήν περιουσία του, μέχρις ὅτου ἔλθει ὁ χρόνος πού ἔχει ὁρίσει ὁ πατέρας του.

Κατά παρόμοιο τρόπο καί ἐμεῖς, τότε πού ἤμασταν σέ νηπιακή πνευματικά ἡλικία, ζούσαμε ὑποδουλωμένοι στή στοιχειώδη καί παχυλή γνώση περί Θεοῦ πού εἶχε ὁ πολύς κόσμος, ζούσαμε στήν ἐξουσία τοῦ Νόμου. Ὅταν ὅμως συμπληρώθηκε ὁ προκαθορισμένος ἀπό τόν Θεό καιρός, ἐξαπέστειλε ὁ Θεός τόν Υἱό του στόν κόσμο, γιά νά γεννηθεῖ ὡς ἄνθρωπος ἀπό μία γυναίκα, νά τεθεῖ καί αὐτός κάτω ἀπό τίς διατάξεις τοῦ Νόμου, ὥστε νά ἐξαγοράσει αὐτούς πού ἦταν ὑπό τήν ἐξουσία τοῦ Νόμου καί νά ἀπολαύσουμε ἔτσι τήν υἱοθεσία πού ὁ Θεός μᾶς εἶχε ὑποσχεθεῖ.

Εἶναι πολύ χαρακτηριστική ἡ διαβεβαίωση αὐτή τήν ὁποία κάνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι δηλαδή μέσα στήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχουν διακρίσεις ἀνδρῶν καί γυναικῶν.  «Οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ», λέει.

Τό πόσο σημαντική εἶναι αὐτή ἡ διαβεβαίωση γίνεται ὁλοφάνερο ἀπό τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας. Δέν ὑπάρχει καμία διάκριση μεταξύ ἀνδρῶν καί γυναικῶν σέ ὅ,τι εἶναι κύριο καί οὐσιῶδες μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας.

Καί ποιό εἶναι αὐτό τό κύριο καί οὐσιῶδες μέσα στήν Ἐκκλησία; Εἶναι ἡ ἁγιότητα, ἡ δυνατότητα νά γίνουμε ἅγιοι. Σ’ αὐτό εἴμαστε ὅλοι ἴσοι. Καί ἄνδρες καί γυναῖκες. Αὐτό ἑπομένως εἶναι καί τό πραγματικό σημεῖο τῆς ἰσότητας μεταξύ ἀνδρῶν καί γυναικῶν μέσα στήν Ἐκκλησία. Δέν πρόκειται γιά μία ἐξαφάνιση τῶν ἰδιαίτερων χαρακτηριστικῶν τους, ἀλλά γιά τήν δυνατότητα τοῦ ἁγιασμοῦ, τῆς μετοχῆς στή ζωή τοῦ Χριστοῦ.

Ἀπόδειξη συγκλονιστική εἶναι τά πλήθη τῶν ἁγίων γυναικῶν πού ἀναδείχτηκαν μέσα στήν Ἐκκλησία. Καί ἀνάμεσά τους λάμπει ὁλοφώτεινη ἡ ἁγία Κυριακή.

Ὅταν ὁ ἔπαρχος Ἱλαριανός εἶπε στή μεγαλομάρτυρα ἁγία Κυριακή νά σκεφτεῖ τήν ὀμορφιά καί τή νεότητά της, γιά νά ἀποφύγει τό μαρτύριο ποιά ἦταν ἡ ἀπαντηση πού τοῦ ἔδωσε;  «Ἔπαρχε, οὔτε στή νεότητά μου, οὔτε στήν ὀμορφιά μου δίνω τήν παραμικρή προσοχή. Καί τά λαμπρότερα ἀπό τά ἐπίγεια πράγματα εἶναι τόσο προσωρινά, ὅσο τά ἄνθη, καί τόσο κούφια, ὅσο οἱ σκιές. Σήμερα, ἔπαρχε, εἶμαι ὡραία, αὔριο μιά ἄσχημη γριά. Νά κάνω κέντρο τῆς ζωῆς μου τήν  ὀμορφιά μου; Τήν ἀξία της αὐτῆς τῆς ὀμορφιᾶς τήν διαπιστώνω στίς ρυτίδες πού τήν περιμένουν καί στόν τάφο πού τήν καλεῖ. Νόμισες ὅτι θά κάνω τήν τερατώδη ἀνοησία νά χάσω τήν αἰώνια λαμπρότητα, γιά νά μείνω λίγο περισσότερο στή γῆ; Γι’ αὐτό σοῦ τό ξαναλέω, ἔπαρχε: «Εἶμαι καί θά εἶμαι στή ζωή καί στό θάνατο Χριστιανή»!

Γενναία, ἀνδρεία, ἡρωϊκή ἡ ἀπάντηση τῆς μεγαλομάρτυρος ἁγίας Κυριακῆς καί δίκαιο τό στεφάνι τῆς δόξας πού τήν στεφανώνει αἰωνίως.

Θά μποροῦσε ἡ ἀπάντηση αὐτή νά δημιουργήσει καί σ’ἐμᾶς ἕναν προβληματισμό καί νά μᾶς διδάξει ποῦ πρέπει νά ἑστιάζουμε τό ἐνδιαφέρον καί τήν προσοχή μας. Στήν ὀμορφιά τοῦ σώματος, πού σάν τό ἄνθος μαραίνεται καί σάν τή σκιά ἀφανίζεται ἤ στήν ὀμορφιά τῆς ψυχῆς μας καί στήν ἁγιότητα πού εἶναι στολίδια αἰώνιας λάμψης;