Κυριακή 30 Ἰουνίου 2019 (ΔΩΔΕΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ) (Α’ Κορ. δ΄9-16)

Στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος ὑπῆρξαν πολλοί ἄνθρωποι σοφοί, ἐπιστήμονες ἱκανοί, ἄνθρωποι γενναῖοι πού κατόρθωσαν ἡρωικά καί ἐκπληκτικά ἐπιτεύγματα, πού ἀνδραγάθησαν καί πέτυχαν νίκες λαμπρές καί εἰρήνευσαν λαούς, ἄνθρωποι πού εὐεργέτησαν τίς πατρίδες τους καί τόν κόσμο ὅλο. Ὅλοι αὐτοί εἶναι ἄξιοι ἐπαίνων καί ἐγκωμίων, ἐφόσον εὐεργέτησαν τούς συνανθρώπους τους.

Πρῶτοι μεταξύ ὅλων αὐτῶν τῶν εὐεργετῶν τῆς ἀνθρωπότητας θεωροῦνται καί εἶναι δίκαιο νά θεωροῦνται  οἱ ἅγιοι Δώδεκα Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ. Οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἐπελέγησαν ἀπό τόν Κύριο καί ἔγιναν Μαθητές καί Ἀπόστολοί του, γιά νά συνεχίσουν τό λυτρωτικό καί κοσμοσωτήριο ἔργο του.

Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι γέμισαν μέ τά ἔκτακτα καί ἀνέκφραστα χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μέ τή χάρη καί τήν πνοή τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ὅπως  γράφει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «σάν νά εἶχαν φτερά στά πόδια τους διέτρεξαν ὅλη τήν οἰκουμένην καί ἔσπειραν παντοῦ τόν λόγο τῆς εὐσεβείας ξεριζώνοντας τά ἀγκάθια τῶν παθῶν καί τίς παλιές κακές συνήθειες καί φυτεύοντες τούς νόμους τοῦ Χριστοῦ».

Γιά νά ἐκτιμηθεῖ ἐπάξια ἡ μεγάλη προσφορά καί εὐεργεσία τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, πρέπει νά σκεφτοῦμε πῶς εἶχε καταντήσει τότε ὁ κόσμος. Πολλοί ἀνατολίτες θυσίαζαν τά παιδιά τους στούς βωμούς τῶν θεῶν τους. Οἱ Ρωμαῖοι πίστευαν ὅτι ὁ ἄνθρωπος γιά τόν ἄνθρωπον εἶναι λύκος. Οἱ Ἕλληνες εἶχαν φθάσει σέ ἔσχατα σημεῖα κατάπτωσης καί διαφθορᾶς. Καί οἱ περισσότεροι Εὐρωπαῖοι ζοῦσαν στά δάση καί στίς στέππες σέ ἡμιάγρια κατάσταση.

Ὅταν μέ τήν θερμουργό πνοή τοῦ Παναγίου Πνεύματος οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ξεκίνησαν ἀπό τά Ἱεροσόλυμα καί ἔφτασαν ὁ μέν Πέτρος μέχρι τόν Πόντο καί τήν Καππαδοκία, ὁ Ἀνδρέας στό Βυζάντιο, στήν Ἀρμενία καί στήν Ἑλλάδα, ὁ Ἰωάννης στή Μικρά Ἀσία, ὁ Φίλιππος στήν Ἀσία, ὁ Θωμᾶς καί ὁ Βαρθολομαῖος στήν Περσία καί τήν Ἰνδία, ὁ Ματθαῖος στή Συρία, ὁ Θαδδαῖος στή Μεσοποταμία καί στό Ἀραράτ, ὁ Ἰάκωβος τοῦ Ἀλφαίου στήν Αἴγυπτο, ὁ Σίμων ὁ Κανανίτης στήν Μαυριτανία καί στήν Ἀφρική καί ὁ Ματθίας στήν Αἰθιοπία, βρῆκαν ἕναν κόσμο καταπληγωμένο ψυχικά καί ἡμιθανῆ.

Ὁ Ἰάκωβος, ὁ υἱός τοῦ Ζεβεδαίου, δέν πρόλαβε νά βγεῖ ἀπό τήν Ἰουδαία. Σύντομα τόν ἔσφαξε ὁ  Ἡρώδης Ἀγρίππας καί ἔπαυσε τό κήρυγμά του πρός τούς σκληροτράχηλους Ἑβραίους. Ἀντ’ αὐτοῦ ὅμως ὕψωσε στεντόρεια τή φωνή του, ὁ μέγας ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος, τό «σκεῦος τῆς ἐκλογῆς» τοῦ Θεοῦ, πού μέ ἀπαράμιλλο θάρρος καί δυναμισμό κήρυξε τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ στήν Παλαιστίνη, στή Μικρά Ἀσία, στήν Ἑλλάδα, στήν Ἰταλία καί πιθανόν καί στήν Ἱσπανία.

 «Εἰς πᾶσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καί εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης τά ρήματα αὐτῶν», ψάλλει γι’ αὐτούς ἡ Ἐκκλησία μας. Ὅλη ἡ γνωστή τότε οἰκουμένη ἄκουσε τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καί φωτίστηκε ἀπό τό ζωοποιό φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ρεῦμα ζωῆς διαπέρασε τήν παράλυτη ἀνθρωπότητα καί ἐξάνθισε νέα ζωή ἐκεῖ ὅπου ἄλλοτε βασίλευε τό σκοτάδι, ἡ πλάνη, ἡ ἀπανθρωπιά, ἡ ἀσπλαχνία καί ἡ ἀγριότητα τῶν ἠθῶν. Σέ ἕνα κόσμο λογικῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ὅμως «παρασυνεβλήθησαν τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθησαν αὐτοῖς», ὅπως τονίζει ὁ θεόπνευστος Ψαλμωδός, ἄρχισε  πλέον ἡ ζωή ἡ ἀντάξια τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ζωή τῆς ἁγιότητας καί τῆς ἀρετῆς, ἡ ζωή τῆς ἀγάπης, τῆς αὐτοθυσίας, τῆς εὐγένειας, τοῦ πολιτισμοῦ τῆς ψυχῆς. Ἄλλαξαν τά ἤθη, ἀνατράπηκε τό κατεστημένο τῆς ἁμαρτίας, ὑψώθηκαν νέα ὑψηλά ἰδανικά γιά τόν ἄνθρωπο καί ἄνοιξε νέα προοπτική γιά τήν αἰώνια εὐτυχία  τῆς ἀνθρωπότητας.

Αὐτούς τούς δώδεκα ἀνθρώπους χρησιμοποίησε ὁ Θεός γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου καί τούς ἀνέδειξε μεγίστους εὐεργέτες τῆς ἀνθρωπότητας. Εὐεργέτες οἱ ὁποῖοι δέν προσέφεραν πλούτη καί ἀγαθά πού φθείρονται μέ τήν πάροδο τῶν αἰώνων, ἀλλά μέ τό κήρυγμα, μέ τό παράδειγμά τους καί μέ τήν θυσία καί αὐτῆς τῆς ζωῆς τους ἔδειξαν τόν δρόμο πού ὁδηγεῖ στήν αἰώνια καί ἄφθαρτη ζωή καί εὐτυχία.

Ἄς ἱκετεύουμε τά ἐκλεκτά αὐτά ὄργανα τοῦ Θεοῦ, τούς ἁγίους Δώδεκα Ἀποστόλους, νά πρεσβεύουν καί ὑπέρ ἡμῶν πρός τόν Κύριο, ὥστε νά ἐκτιμοῦμε πρεπόντως τήν εὐεργεσία τους καί νά ζοῦμε ἀξίως τοῦ Εὐαγγελίου, τό ὁποῖο μᾶς κήρυξαν.