Κυριακή 16 Ἰουνίου 2019 (ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ) (Πράξ. β’ 1-11)

Πεντηκοστή ἑορτάζουμε σήμερα. Μιά γιορτή πού γιά τούς Ἰουδαίους ἦταν ἡ γιορτή τῆς παράδοσης τοῦ νόμου στόν προφήτη Μωυσῆ στό ὄρος Σινᾶ. Γιά τούς Χριστιανούς εἶναι ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἡμέρα τῆς καθόδου  τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς ἁγίους Ἀποστόλους καί μαθητές.

Ἑκατόν εἴκοσι μαθητές τοῦ Κυρίου πού ἦταν ἤδη στό ὑπερῶον τῆς Ἰερουσαλήμ κι ὅσοι ἄλλοι τήν ἡμέρα αὐτή προσῆλθαν καί  συμπροσεύχονταν  μέ μιά ψυχή, μιά καρδιά, ὁμόψυχοι καί ὁμόγνωμοι, περίμεναν μέ ἱερό πόθο τόν Παράκλητο, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας πού τούς εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Κύριος. Κάποια στιγμή ἦλθε ξαφνικά βοή ἀπό τόν οὐρανό σάν πνοή σφοδροῦ ἀνέμου καί σάν φωνή βροντῆς καί γέμισε ὅλο τό σπίτι ὅπου ἦταν οἱ μαθητές. Ἦταν ἕνα ὑπερφυσικό γεγονός, ἦταν ἡ ἔνδειξη τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς μαθητές τοῦ ὑπερώου τῆς Ἰερουσαλήμ. Διότι ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔπρεπε νά συμβεῖ αἰσθητά, νά συνοδευτεῖ ἀπό ἀδιαμφισβήτητα αἰσθητά σημεῖα γιά νά τό ἀντιληφθοῦν ὅλοι ὡς ἕνα ἀναντίρρητο γεγονός.

Ἡ βίαιη πνοή λοιπόν ἦταν τό πρῶτο ἠχητικό σημεῖο, πού φανέρωνε τήν κάθοδο τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ἦταν ἡ φανέρωση τῆς μυστηριώδους ἐνέργειας καί θείας δύναμης τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Καί φανερώθηκε μέ πνοή ἀνέμου, γιά νά δείξει ὅτι ἡ θεία χάρη κατέρχεται σάν ἄνεμος τοῦ ὁποίου τήν πνοή ἀκοῦς, ἀλλά δέν μπορεῖς νά καταλάβεις εὔκολα ἀπό ποῦ προέρχεται.

Τό δεύτερο σημεῖο πού ἀκολούθησε ἦταν ἕνα σημεῖο ὀπτικό.  Εἶδαν λοιπόν ὅλοι μέ τά μάτια τους νά ἐμφανίζονται γλῶσσες πού ἔμοιαζαν πύρινες καί νά διαμοιράζονται στόν καθένα τους, νά στέκονται ἐπάνω ἀπό τόν καθένα τους. Ἀρχικά ἦταν ἑνωμένες σέ δέσμη πυρός καί κατόπιν διασκορπίσθηκαν σάν γλῶσσες πύρινες στούς πιστούς. Ἡ μία, λοιπόν, χάρη, ἡ δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διαμοιράσθηκε σέ ὅλους μέ τήν μορφή πυρίνων γλωσσῶν.

Αὐτές οἱ γλῶσσες ἦταν σύμβολα τῶν γλωσσῶν στίς ὁποῖες οἱ ἄγιοι Ἀπόστολοι θά μιλοῦσαν κατόπιν καί θά κήρυτταν τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Ἐμφανίσθηκε ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέ μορφή γλωσσῶν ἀκόμη, διότι τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι αὐτό πού θά τούς ἀπεκάλυπτε τίς ἀλήθειες τῆς πίστης. Αὐτό τό Ἅγιο Πνεῦμα θά τούς ὁδηγοῦσε «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν» (Ἰω. ις’ 13). Θά τούς φώτιζε νά διακηρύξουν καί νά διαδώσουν σ’ ὅλο τόν κόσμο τήν ἀλήθεια τῆς πίστης.

Ἐπιπλέον οἱ γλῶσσες αὐτές ἦταν πύρινες διότι φανέρωναν ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ὡς Θεός εἶναι πῦρ καταναλίσκον. Φωτιά πού φωτίζει, θερμαίνει, καθαρίζει, ἀλλά καί καίει. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ὡς φῶς θά φώτιζε τούς πιστούς τῆς οἰκουμένης, ὡς φωτιά θά θέρμαινε καί θά μαλάκωνε τίς σκληρές καρδιές, θά τίς καθάριζε ἀπό κάθε ρύπο καί σκουριά, θά ἔκαιγε κάθε ἁμαρτωλό, θά τίς μεταμόρφωνε. Καί θά ἄναβε μέσα στίς ψυχές τῶν πιστῶν ἅγιους πόθους καί ἱερά ὁράματα. Θά καθιστοῦσε τίς ψυχές τῶν πιστῶν ζωντανά θυσιαστήρια, ὅπου θά προσφέρονται πνευματικές θυσίες.

Ἡ πνοή αὐτή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γέμισε, πλήρωσε ὅλο τό ὑπερῶο ὅπου ἦταν οἱ μαθητές. Ἡ δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δέν κατῆλθε σέ ὁρισμένους μόνο μαθητές, ἀλλά σέ ὅλους. Καί κατῆλθε ὄχι σέ διαφορετικό βαθμό στόν καθένα, ἀλλά γέμισε ὅλη τήν πρώτη Ἐκκλησία. Οἱ μαθητές τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς δέν ἔλαβαν τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅπως τήν λάμβαναν οἱ Προφῆτες στήν Παλαιά Διαθήκη ἐκτάκτως καί γιά εἰδικό σκοπό. Οὕτε τήν ἔλαβαν γιά συγκεκριμένο μόνο σκοπό, ὅπως τήν ἔλαβαν οἱ μαθητές, ὅταν ὁ ἀναστάς Κύριος τούς εἶπε: «Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον» (Ἰω. κ’ 22). Τώρα συνέβη πλήρης ἔκχυση τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τό Ἅγιο Πνεῦμα κατῆλθε σ’ ὅλους μέ τρόπο μοναδικό καί πρωτοφανῆ. Πλημμύρισε τίς ψυχές, τούς ἔδωσε πλήρη δωρεά, φωτισμό τέλειο, ἔμπνευση θεία. Οἱ μαθητές ἔγιναν πλέον οὐράνιοι ἄνθρωποι, πνευματέμφοροι, πνευματοκίνητοι. Γέμισαν μέ δυνάμεις πνευματικές, γιά νά εἶναι πλήρεις σοφίας καί γνώσης, νά κηρύττουν θεόπνευστα τόν λόγο τῆς ἀληθείας, νά μιλοῦν ξένες γλῶσσες, νά μποροῦν νά μεταδίδουν καί οἱ ἴδιοι διά τῶν Μυστηρίων τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νά ἐπιτελοῦν θαύματα, νά ἁλιεύσουν τήν οἰκουμένη, νά ἐξαπλώσουν τήν ἐπί γῆς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Μέτοχοι κι ἐμεῖς τῶν δωρεῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἄς ποθοῦμε μ’ ὅλη μας τήν δύναμη τήν ἁγιαστική του χάρη στή ζωή μας. Ἄς παρακαλοῦμε τό Πνεῦμα τό Ἅγιο νά κατέρχεται στίς ψυχές μας, νά τίς καθαρίζει, νά τίς ἁγιάζει, νά τίς γεμίζει μέ τήν παρουσία του. Καί ἄς δεόμεθα καθημερινά: «Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε... ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν…».