Κυριακή 2 Ἰουνίου 2019 (ΤΥΦΛΟΥ) (Πράξ. ις΄16-34)

Στούς Φιλίππους, μᾶς λέει τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα πού ἀκούσαμε, βρίσκονταν οἱ ἀπόστολοι Παῦλος καί Σίλας. Καί καθώς πορεύονταν στόν τόπο τῆς προσευχῆς, μιά νεαρή δούλη πού εἶχε μαντικό δαιμονικό πνεῦμα καί ἀποτελοῦσε πηγή μεγάλου οἰκονομικοῦ κέρδους γιά τά ἀφεντικά της, τούς ἀκολουθοῦσε φωνάζοντας: - Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι εἶναι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου, οἱ ὁποῖοι μᾶς γνωρίζουν τόν δρόμο τῆς σωτηρίας.

Κι αὐτό τό ἔκανε συχνά γιά πολλές ἡμέρες. Γι’ αὐτό καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος μιά μέρα στράφηκε ἀγανακτισμένος πρός τή δούλη καί εἶπε στό πονηρό πνεῦμα:     - Σέ διατάσσω στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ νά ἐξέλθεις ἀπ΄ αὐτήν. Καί τήν ἴδια στιγμή ἐξῆλθε τό δαιμόνιο.

Γιατί, ὅμως, ὁ Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ ἀγανάκτησε, ἐφόσον τό πονηρό πνεῦμα πού εἶχε ἡ δούλη αὐτή ἔλεγε κάτι ἀληθινό; Διότι τό δαιμόνιο δέν τό ἔκανε αὐτό μέ καλό σκοπό. Ἤθελε νά ἑλκύσει ἀκόμα περισσότερο τήν ἐμπιστοσύνη τοῦ λαοῦ στή δούλη αὐτή καί ἀργότερα νά τήν ἐκμεταλλευθεῖ μέ πονηριά. Νά ἀναμείξει τήν ἀλήθεια μέ πολλά ψεύδη, νά μπερδέψει τίς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων καί νά χλευάσει τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Γιατί κανένα δαιμόνιο δέν μπορεῖ νά προλέγει τό μέλλον, τό ὁποῖο μόνον ὁ Θεός γνωρίζει. Ἄλλωστε αὐτό τό κάνει συχνά ὁ διάβολος, μετασχηματίζεται σέ ἄγγελο φωτός καί μέ τό πρόσχημα τῆς ἀληθινῆς μαρτυρίας, καλύπτει τό μίσος του ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, διαστρέφει καί καταστρέφει.

Γι’ αὐτό ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐξόρκισε τό δαιμόνιο, ἄν καί αὐτό ἔλεγε τήν ἀλήθεια. Γιά νά διδάξει σέ ὅλους μας νά μήν πιστεύουμε ποτέ στά δαιμονικά μέντιουμς, στούς ἀστρολόγους καί στίς προγνώσεις τους. Νά μήν παρασυρόμαστε ἀπό τό ὅτι πολλοί ἀπό αὐτούς ἔχουν στά γραφεῖα τους θρησκευτικές εἰκόνες, κομποσχοίνια, σταυρουδάκια ἤ ἄλλα θρησκευτικά σύμβολα. Γιατί μέ τόν τρόπο αὐτό ἐξαπατοῦν περισσότερο στο κόσμο, μάλιστα στό ὄνομα δῆθεν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Μόλις τά ἀφεντικά τῆς δούλης εἶδαν ὅτι ἔχασαν πλέον τήν πηγή τῶν κερδῶν τους, ἔσυραν τόν ἀπόστολο Παῦλο καί τόν Σίλα στήν ἀγορά κι ἐκεῖ μέσα στόν φανατισμένο ὄχλο οἱ στρατηγοί ξέσχισαν τά ροῦχα τους. Κι ἀφοῦ τούς ράβδισαν σκληρά, τούς ἔρριξαν στήν φυλακή, παραγγέλλοντας στόν δεσμοφύλακα νά τούς φρουρεῖ προσεκτικά, γιά νά μή δραπετεύσουν. Ἐκεῖνος τούς ἔβαλε στό βαθύτερο διαμέρισμα τῆς φυλακῆς καί ἔδεσε σφικτά τά πόδια τους στό εἰδικό ξύλο. Οἱ δύο Ἀπόστολοι, ταλαιπωρημένοι, καταματωμένοι, κατάκοποι, δεμένοι ἀσφυκτικά, σάν νά μήν αἰσθάνονταν πόνο, τά μεσάνυκτα δοξολογοῦσαν τόν Θεό μέ ὅλη τους τή δύναμη, τόσο πού τούς ἄκουγαν καί οἱ ἄλλοι φυλακισμένοι.

Θά περίμενε κανείς νά παραπονιοῦνται γιά τούς πόνους τους ἤ νά ἐκφράζουν φόβο γιά τή ζωή τους. Αὐτοί ὅμως ἀντίθετα ὑμνοῦσαν εἰρηνικοί τόν Θεό καί μάλιστα μέ ὕμνους εὐχαριστίας, διότι τούς ἀξίωσε νά διωχθοῦν καί νά δεχθοῦν πληγές γιά τό ὄνομά του. Κι ἐνῶ οἱ ἄλλοι φυλακισμένοι κοιμοῦνταν, αὐτοί ἔψαλλαν δυνατά, διότι οἱ καρδιές τους ἦταν πλημμυρισμένες ἀπό εὐγνωμοσύνη πρός τόν Θεό.

Καί μᾶς διδάσκουν νά ὑμνοῦμε κι ἐμεῖς τόν Θεό καί νά προσευχόμαστε «ἐν παντί καιρῷ καί τόπῳ», ἀκόμη καί ἐν μέσῳ δοκιμασιῶν καί θλίψεων. Καμιά δυσκολία νά μή μπορεῖ νά μᾶς ἐμποδίσει ἀπό τήν προσευχή. Καί ὄχι μόνον νά ψάλλουμε ὕμνους, ἀλλά νά τόν εὐχαριστοῦμε «ἐν παντί», γιά κάθε τι εὐχάριστο ἤ δυσάρεστο (Α’ Θεσ. ε’ 18). Μέ τή βεβαιότητα ὅτι «τό ἐλαφρόν τῆς θλίψεως ἡμῶν αἰώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ἡμῖν» (Β’ Κορ. δ’ 17).

Ἡ ἀπάντηση τοῦ οὐρανοῦ ἦλθε πολύ γρήγορα. Ξαφνικά ἔγινε μεγάλος σεισμός, σαλεύτηκαν τά θεμέλια τῆς φυλακῆς, ἄνοιξαν ἀμέσως ὅλες οἱ θύρες καί λύθηκαν οἱ ἀλυσίδες τῶν φυλακισμένων. Κι ἕνας δεύτερος σεισμός ἀκολούθησε στήν ψυχή τοῦ δεσμοφύλακα, πού ἑτοιμαζόταν νά αὐτοκτονήσει, γιατί νόμιζε ὅτι εἶχαν δραπετεύσει οἱ φυλακισμένοι καί συνεπῶς τόν περίμενε ἡ ποινή τοῦ θανάτου. Ὅταν ὅμως οἱ Ἀπόστολοι τόν βεβαίωσαν ὅτι δέν εἶχαν δραπετεύσει, ὁ δεσμοφύλακας ἔπεσε στά πόδια τους λέγοντας: - Τί πρέπει νά κάνω γιά νά σωθῶ; Ἐκεῖνοι τότε ἐξήγησαν σ’ αὐτόν καί σ’ ὅλη τήν οἰκογένειά του τίς ἀλήθειες τῆς Πίστης καί τούς βάπτισαν ὅλους. Καί στό γιορτινό τραπέζι πού ἔκαναν στό σπίτι μετά τή βάπτισή τους ἦταν ὅλοι πολύ χαρούμενοι, διότι εἶχαν πιστεύσει στόν ἀληθινό Θεό.

Πόσο μεγάλο ἱεραποστολικό ζῆλο ἀλήθεια εἶχαν οἱ δύο Ἀπόστολοι! Ἐνῶ εἶχαν ἀνάγκη ὕπνου καί ξεκούρασης, δέν ἀνέβαλαν τό ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ δεσμοφύλακα. Ἀμέσως μέσα στή νύκτα κατήχησαν καί βάπτισαν αὐτόν καί τήν οἰκογένειά του. Καί ἀγκάλιασαν τόν πρώην διώκτη τους ὡς ἀδελφό ἐν Κυρίῳ. Ἐάν ἀνέβαλλαν, δέν ξέρουμε ποιά θά ἦταν ἡ ἔκβαση τῶν γεγονότων. Μᾶς διδάσκουν οἱ Ἀπόστολοι μέ τόν τρόπο αὐτό νά ἀξιοποιοῦμε κάθε εὐκαιρία σωτηρίας δικῆς μας καί τῶν ἄλλων. Σέ ὁποιονδήποτε τόπο, σέ ὁποιαδήποτε ὥρα.