Κυριακή 19 Μαΐου 2019 (ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ) (Πράξ. θ’ 32-42)

Στήν πόλη τῆς Λύδδας, ἀδελφοί, ὁ ἀπόστολος Πέτρος συνάντησε ἕναν παράλυτο, τόν Αἰνέα, πού ἦταν ὀκτώ χρόνια κατάκοιτος καί τοῦ εἶπε: - Αἰνέα, ὁ Ἰησοῦς Χριστός σέ ἰατρεύει ἀπό τήν παραλυσία σου. Σήκω ἐπάνω!

Καί τό θαῦμα ἔγινε. Τό εἶδαν ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς καί γι’ αὐτό πίστεψαν στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

Αὐτό πού προκαλεῖ ἐντύπωση στό θαῦμα αὐτό εἶναι ὅτι ὁ ἀπόστολος Πέτρος δηλώνει σαφῶς καί κατηγορηματικῶς  ὅτι τό θαῦμα δέν τό ἐπιτελεῖ  ὁ ἴδιος ἀλλά ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ ξεκαθαρίζει ὅτι αὐτός εἶναι μόνον ὄργανο τῆς δύναμης τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή ἡ στάση τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου μᾶς ἀποκαλύπτει τήν ταπείνωσή του καί τήν πρόθεσή του νά ἀποφύγει κάθε ἐπίδειξη. Ἀλλά καί μᾶς διδάσκει μιά μεγάλη ἀλήθεια,  ὅτι ὅποιο θαῦμα ἐπιτελεῖται ἀνά τούς αἰῶνες ἀπό τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, δέν εἶναι θαῦμα δικό τους ἀλλά τῆς δύναμης τοῦ ἀναστάντος Κυρίου. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἐπιτελῶν τά θαύματα, ὁ ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, ὁ πληθύνων καί τρέφων τά σύμπαντα, ὁ τελεσιουργῶν τά ἱερά Μυστήρια. Οἱ ἅγιοι εἶναι μόνον οἱ ὁδοδεῖκτες, πού κατευθύνουν μέ τή ζωή, τόν λόγο τους καί τά ἔργα τους πρός τό μοναδικό πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας. Γι’ αὐτό, λοιπόν, κάθε θαυμαστή ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας πού πραγματοποιεῖται  διά τῶν ἁγίων του, θά πρέπει νά μᾶς ὁδηγεῖ ἀκόμη περισσότερο πρός τόν Κύριο καί Πλαστουργό μας. Θά τιμοῦμε ἀσφαλῶς καί θά εὐχαριστοῦμε τούς ἁγίους μας, ἀλλά πολύ περισσότερο τόν Κύριό μας θά δοξάζουμε, θά πιστεύουμε καί θά ἀγαποῦμε.

Μόλις ἔγινε τό θαῦμα αὐτό στή Λύδδα, θλιβερά νέα κατέφθασαν ἀπό τή γειτονική πόλη τῆς Ἰόππης. Τό νέο κυκλοφόρησε ἀπό στόμα σέ στόμα. Πέθανε ἡ Ταβιθά, ἡ ἀφοσιωμένη μαθήτρια, πού ὅπως δήλωνε καί τό ὄνομά της, σάν ζαρκάδι ἔτρεχε καθημερινά σέ ἔργα ἀγάπης καί φιλανθρωπίας. Ἦταν πασίγνωστη γιά τίς ἀμέτρητες ἀγαθοεργίες καί ἐλεημοσύνες της. Ὅμως, δυστυχῶς, τίς ἡμέρες ἐκεῖνες εἶχε ἀρρωστήσει βαριά καί πέθανε. Ἀμέσως οἱ Χριστιανοί τῆς Ἰόππης ἔστειλαν δύο ἄνδρες νά τρέξουν στήν Λύδδα, ὅπου ἦταν ὁ ἀπόστολος Πέτρος, καί νά τόν παρακαλέσουν νά ἔρθει κοντά τους. Μόλις ἔφθασε ὁ Ἀπόστολος στό ἀνώγειο ὅπου ἔκειτο νεκρή ἡ Ταβιθά, εἶδε τίς χῆρες πού προστάτευε, νά κλαῖνε καί νά τοῦ δείχνουν τά ροῦχα πού τούς ἔφτιαχνε, ὅταν ἦταν στή ζωή.

Ἡ Ταβιθά, λοιπόν, εἶχε ἀναχωρήσει γιά τήν ἄλλη ζωή ἔχοντας τά χέρια της γεμᾶτα ἀπό ἀγαθοεργίες, ἔχοντας γεμᾶτες τίς ἀποσκευές της γιά τήν αἰωνιότητα. Ἦταν δένδρο γεμᾶτο ἀπό καρπούς ἀγάπης καί προσφορᾶς. Δέν ἔμοιαζε μέ ἐκείνους πού ξέρουν νά λένε πολλά καλά λόγια ἀλλά κάνουν λίγα καλά ἔργα. Ἡ Ταβιθά ἦταν πρώτη σ’ ὅλα. Εἶχε εὐεργετήσει πολλούς καί ἰδιαιτέρως προστάτευε καί φρόντιζε τίς χῆρες. Βέβαια ὅσο ζοῦσε ἔκρυβε τίς ἀγαθοεργίες της. Τώρα ὅμως τήν διαφημίζουν οἱ εὐεργετημένες γυναῖκες. Τά ἐνδύματα πού ἔδειχναν ἀποτελοῦσαν μαρτυρίες ἀδιάψευστες τῶν ἀγαθοεργιῶν της καί τά δάκρυά τους ἦταν ὁ καλύτερος ἐπικήδειος λόγος τους.

Μᾶς διδάσκει, λοιπόν, ἡ Ταβιθά τήν ἀρετή τῆς προσφορᾶς καί τῆς φιλανθρωπίας. Μᾶς καλεῖ νά δείχνουμε ἀγάπη μέ ὅποιον τρόπο μποροῦμε. Προσφέροντας χρήματα, ροῦχα, τρόφιμα, ὅ,τι μποροῦμε. Ἀλλά κι ἄν δέν ἔχουμε νά δώσουμε κάτι ἀπό αὐτά, ἔχουμε τά χέρια καί τά πόδια μας, ἔχουμε στόμα καί δάκρυα. Νά προσφέρουμε τόν κόπο μας, τόν χρόνο μας καί τήν ἀγάπη μας. Νά συμπαρασταθοῦμε σ’ ἕναν ἄρρωστο, νά παρηγορήσουμε ἕναν πονεμένο, νά διακονήσουμε στά συσσίτια ἤ σέ ὅποια ἄλλη διακονία φιλανθρωπίας μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία.

Μέσα στό φορτισμένο κλίμα τῆς ὀδύνης καί τῶν δακρύων ὁ ἀπόστολος Πέτρος τούς ἔβγαλε ὅλους ἔξω, γονάτισε, προσευχήθηκε καί ἀφοῦ στράφηκε πρός τό νεκρό σῶμα εἶπε: - Ταβιθά, σήκω ἐπάνω!

Ἐκείνη  ἄνοιξε τά μάτια της, ἀνασηκώθηκε καί ὁ ἀπόστολος Πέτρος τῆς ἔδωσε τό χέρι καί τήν σήκωσε ὄρθια. Φώναξε  τότε ὅλους, ἰδιαιτέρως τίς χῆρες, νά δοῦν τήν Ταβιθά ζωντανή, γιά νά παραλάβουν καί πάλι τήν ἀδελφή τους, τήν μάνα τους, τήν προστάτιδά τους. Ἀλλά καί γιά νά κατανοήσουν ὅλοι τους ὅτι τό θαῦμα τῆς ἀνάστασης τῆς Ταβιθά ἦταν ἕνα δῶρα τοῦ Θεοῦ στήν ἁγία ζωή τῆς ταπεινῆς αὐτῆς δούλης του, ἦταν μιά ἐπιβράβευση τῶν ἀγαθῶν ἔργων της, ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ οὐρανοῦ στά δάκρυα καί τή θλίψη τῶν εὐεργετηθέντων ἀνθρώπων.

Εἶναι καί μία ὑπόμνηση σέ ὅλους μας, ὅτι ὅσοι ἐργάζονται τά ἔργα τῆς ἀγάπης, θά ἔχουν τόν Κύριο βοηθό τους «ἐπί κλίνης ὀδύνης αὐτῶν», δηλαδή κρεβάτιτοῦ πόνου, καί θά βροῦν «ἔλεος παρά Κυρίου».