Κυριακή 12 Μαΐου 2019 (ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ) (Πράξ. ς’ 1-7)

Ἕνα ἐσωτερικό πρόβλημα πού δημιουργήθηκε στήν πρώτη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μᾶς παρουσίασε τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα σήμερα, καθώς καί τόν τρόπο πού τό ἀντιμετώπισαν οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ. Ἐνῶ δηλαδή ἡ πρώτη Ἐκκλησία ζοῦσε καιρούς ἐκπληκτικῆς ἐξάπλωσης, τό πρόβλημα αὐτό ἦλθε νά ἀπειλήσει τήν ἑνότητα τῶν πρώτων πιστῶν. Ποιό ἦταν τό πρόβλημα; Οἱ Ἰουδαῖοι Χριστιανοί πού ἦταν ἀπό ξένα μέρη καί μιλοῦσαν τήν ἑλληνική γλῶσσα, ἄρχισαν νά διαμαρτύρονται ἐναντίον τῶν ντόπιων Χριστιανῶν καί νά παραπονοῦνται ὅτι οἱ χῆρες πού ἦταν ἀπό ξένα μέρη παραμελοῦνταν κατά τήν καθημερινή διανομή τῶν τροφῶν. Μέ τόν γογγυσμό αὐτό δοκιμάστηκαν πολύ οἱ Ἀπόστολοι. Εἶχαν τόσους πειρασμούς ἀπό ἐξωτερικούς ἐχθρούς! Τώρα ἀντιμετώπιζαν πειρασμούς καί ἀπό τούς ἴδιους τούς πιστούς! Μέχρι χθές ἦταν ὅλοι μία ψυχή καί μία καρδιά. Ὅταν ὅμως αὐξήθηκαν, ἄρχισαν οἱ γογγυσμοί.

Βέβαια τό ὅλο πρόβλημα δέν δημιουργήθηκε ἀπό διάθεση ἀδικίας. Δέν περιφρονοῦνταν οἱ χῆρες σκοπίμως. Τό πρόβλημα δημιουργήθηκε, γιατί δέν εἶχε γίνει καταμερισμός τῶν ἁρμοδιοτήτων. Ὅμως ἀπό ὅλο αὐτό τό ζήτημα διδασκόμαστε πρῶτον ὅτι ὁ μεγάλος ἀριθμός τῶν πιστῶν δέν πρέπει νά λειτουργεῖ εἰς βάρος τῆς ποιότητάς του. Καί δεύτερον ὅτι εἶναι ἁμάρτημα ὁ γογγυσμός, ἡ γκρίνια καί ἡ μεμψιμοιρία γιά ζητήματα πού προκύπτουν μέσα στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀφορμές παραπόνων θά ὑπάρχουν ἴσως σέ κάθε ἐποχή, σέ κάθε τομέα καί μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἐπί γῆς Ἐκκλησία δέν εἶναι κοινωνία ἀγγέλων. Ὅλοι οἱ πιστοί ἔχουμε τά ἐλαττώματά μας. Ἄς μήν εἴμαστε λοιπόν τόσο εὔκολοι στό νά γκρινιάζουμε μέ κάθε ἀφορμή. Ὁ τρόπος πού ἀντιμετωπίζουμε τά προβλήματα πού δημιουργοῦνται φανερώνει καί τήν δική μας πνευματική στάθμη. Ἄς μήν εἴμαστε μεμψίμοιροι, ἄς μήν ἐπικρίνουμε τά πάντα καί δημιουργοῦμε δυσκολίες μέ τήν παραμικρή ἀφορμή. Τά προβλήματα δέν λύνονται μέ γογγυσμούς ἀλλά μέ πνευματικό τρόπο, ὅπως ἔγινε καί στήν πρώτη Ἐκκλησία.

Οἱ δώδεκα Ἀπόστολοι, ἀφοῦ κάλεσαν τό πλῆθος τῶν πιστῶν, εἶπαν: «Δέν μᾶς φαίνεται σωστό νά ἀφήσουμε τό κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί να ὑπηρετοῦμε στά τραπέζια τοῦ φαγητοῦ. Ἐκλέξτε ἀπό σᾶς ἑπτά ἄνδρες, γιά νά διακονοῦν στήν διανομή τῶν τροφῶν καί τῶν ἐλεημοσυνῶν. Ἐμεῖς θά ἀφοσιωθοῦμε ἀποκλειστικά στήν προσευχή καί τήν διακονία τοῦ κηρύγματος». Ἡ πρόταση αὐτή τῶν Ἀποστόλων φάνηκε ἀρεστή σέ ὅλους.

Ἀπό τήν ἐξιστόρηση αὐτή κατανοοῦμε ὅτι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι βρέθηκαν μπροστά σ’ ἕνα δίλημμα. Ἔπρεπε νά διαλέξουν ἤ νά ἐπιτελοῦν ἐλλιπῶς καί τά δύο ἔργα – τά πνευματικά καί τά ὑλικά - ἤ νά ἐγκαταλείψουν τό ἕνα ἀπό τά δύο. Αὐτό βέβαια δέν σημαίνει ὅτι ἡ διακονία τῶν τραπεζῶν δέν ἦταν ἱερή. Ἱερότατη ἦταν. Ὅμως οἱ Ἀπόστολοι δέν μποροῦσαν νά ἐργάζονται μέ πληρότητα καί ἐπιμέλεια ταυτόχρονα καί τά πνευματικά καί τά ὑλικά ἔργα. Γι’ αὐτό προτίμησαν τό κύριο ἔργο πού ὁ ἀναστάς Κύριος τούς ἐμπιστεύθηκε, τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Καί ἀνέθεσαν στούς ἑπτά διακόνους τήν ὑπηρεσία τῶν τραπεζῶν.

Ἀπό τήν ἔκβαση ὅμως τῶν γεγονότων συμπεραίνουμε ὅτι οἱ διάκονοι δέν διακονοῦσαν μόνο στά ἔργα τῆς φιλανθρωπίας ἀλλά καί στό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἔγιναν βοηθοί τῶν Ἀποστόλων καί στο πνευματικό ἔργο τῆς διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου. Ὅλα λοιπόν μέσα στήν ἁγία μας Ἐκκλησία ἔχουν τή θέση τους καί τήν ὥρα τους. Οἱ ἐπίσκοποι, οἱ ἱερεῖς, οἱ διάκονοι, οἱ κήρυκες τοῦ θείου λόγου, οἱ κατηχητές, οἱ ψάλτες, οἱ νεωκόροι, οἱ ἐπίτροποι, οἱ κυρίες τοῦ φιλοπτώχου καί τῶν συσσιτίων, οἱ συνεργάτες, ὅλοι μας ἔχουμε τή θέση μας, τόν ρόλο μας καί τήν ἀποστολή μας. Ἀρκεῖ νά διακονοῦμε ὁ καθένας μας μέ τόν καλύτερο δυνατό τρόπο καί μέ ὑπακοή ὅπου μᾶς ἔβαλε ὁ Θεός.

Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι κάλεσαν τά πλήθη τῶν πιστῶν καί τούς εἶπαν: «Ἐξετάστε προσεκτικά, ἀδελφοί, καί ἐκλέξτε ἀπό σᾶς ἑπτά ἄνδρες οἱ ὁποῖοι νά ἔχουν τήν καλή μαρτυρία ὅλων τῶν πιστῶν. Νά εἶναι γεμᾶτοι ἀπό Ἅγιο Πνεῦμα. Νά εἶναι συνετοί καί δίκαιοι, ἄμεμπτοι καί ἐνάρετοι. Ὅλα αὐτά τά προσόντα πού θέτουν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ὡς κριτήρια ἐκλογῆς τῶν διακόνων δέν εἶναι τόσο χαρίσματα πρακτικά, ὅσο πνευματικά καί καθαγιαστικά. Θά ἔπρεπε δηλαδή οἱ διάκονοι νά εἶναι ὄχι μόνο διανομεῖς φαγητῶν, ἀλλά ἄνθρωποι πνευματικοί, πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου. Νά εἶναι ὄχι μόνο τίμιοι στήν διαχείριση τῶν οἰκονομικῶν, ἀλλά καί συνετοί καί διακριτικοί. Διότι ἡ διακονία τους εἶχε να κάνει μέ τόν δύσκολο τομέα τῆς οἰκονομικῆς διαχείρισης.

Ὅλοι λοιπόν ὅσοι διακονοῦν στά ἔργα ἀγάπης τῆς Ἐκκλησίας , ἰδιαίτερα ὅσοι διαχειρίζονται χρήματα, θά πρέπει νά ἔχουν πρωτίστως πνευματικά χαρίσματα κι ἔπειτα πρακτικές δεξιότητες. Νά εἶναι ἄνθρωποι καλλιεργημένοι, ἄμεμπτοι, ἀκέραιοι, συνετοί. Ὥστε νά μή δημιουργοῦν ἀφορμές παραπόνων ἤ σκανδάλων. Γι’ αὐτό καί ἔχουν χρέος νά ζητοῦν διαρκῶς τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.