Κυριακή 21 Ἀπριλίου 2019 (ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ) (Φιλιπ. δ’ 4-9)

Ἡ Κυριακή τῶν Βαίων εἶναι μία μέρα μοναδική μέσα στήν περίοδο τοῦ ἱεροῦ Τριωδίου. Εἶναι ἕνας σταθμός χαρᾶς καί πανηγύρεως ἀνάμεσα στήν κατανυκτική περίοδο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί στήν πένθιμη Μεγάλη Ἑβδομάδα τῶν ἁγίων Παθῶν τοῦ Κυρίου μας. Τήν ἡμέρα αὐτή κυριαρχεῖ ὁ τόνος τῆς νίκης. Διότι ἡ θριαμβευτική εἴσοδος τοῦ Κυρίου μας στά Ἱεροσόλυμα προμηνύει τήν λαμπροφόρο Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί τή μεγαλειώδη εἴσοδό του μέ τήν Ἀνάληψή του στήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Γι’ αὐτό καί σ’ ὅλο τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τό ὁποῖο ἔχει ἐπιλεγεῖ γιά τήν ἡμέρα αὐτή κυριαρχεῖ ἡ χαρά. Μᾶς λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε, πάλιν ἐρῷ, χαίρετε». Ὅλοι οἱ πιστοί νά χαίρεστε πάντοτε, κάθε στιγμή καί ὥρα, εὐχάριστη ἤ δυσάρεστη, χαρούμενη ἤ θλιβερή. Πῶς ὅμως εἶναι δυνατόν οἱ πιστοί νά χαιρόμαστε πάντοτε, ἀκόμη καί σέ στιγμές πειρασμῶν καί παθῶν, θλίψεων καί δοκιμασιῶν; Ἡ ἀπάντηση βρίσκεται στό ἴδιο τό ἱερό κείμενο. Ἡ χαρά αὐτή δέν εἶναι κοσμική χαρά, δέν εἶναι ἀποτέλεσμα ἐξωτερικῶν συνθηκῶν, ἀλλά πηγάζει ἀπό τόν χορηγό τῆς χαρᾶς, τόν Κύριο Ἰησοῦ, καί σ’ αὐτόν καταλήγει.

Διότι ἡ κύρια αἰτία πού στερεῖ τή χαρά καί τήν εἰρήνη ἀπό τήν ψυχή μας δέν εἶναι οἱ θλίψεις καί τά βάσανα, οἱ ἀρρώστιες καί τά προβλήματα, ἀλλά οἱ ἐνοχές τῆς ἁμαρτίας, τό ἀβάστακτο αὐτό βάρος πού καταπιέζει τή συνείδησή μας καί μᾶς στερεῖ κάθε χαρά καί εὐτυχία, μᾶς κάνει μελαγχολικούς, ἄρρωστους, δυστυχισμένους. Ἀπό αὐτή τή φοβερή κατάσταση μόνο ὁ Χριστός μπορεῖ νά μᾶς λυτρώσει. Διότι μέ τή σταυρική του θυσία «ὁ ὑπέρ ἡμῶν παθών καί σταυρωθείς» Κύριος σήκωσε ἐπάνω του τίς δικές μας ἁμαρτίες. Τώρα πλέον ὅταν προσερχόμαστε μέ μετάνοια στό Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολόγησης, ἐξαφανίζει ἀπό ἐπάνω μας κάθε ἐνοχή, κάθε τύψη, κάθε θλίψη καί ταραχή. Μποροῦμε νά περιγράψουμε τή χαρά πού νιώθουμε μετά ἀπό μία εἰλικρινῆ ἐξομολόγηση; Αἰσθανόμαστε ὅτι ὁ Χριστός μᾶς προσφέρει ἐκείνη τήν ὥρα τή δική του ἀληθινή χαρά «ἐν ἡμῖν πεπληρωμένην» (Ἰω. ις’ 24). Μιά χαρά πού ἔχει διάρκεια, ἔχει βάθος.

Γι’ αὐτό, ἀκόμη κι ἄν ἔλθουν στή ζωή μας στενοχώριες, πίκρες, ἀρρώστιες, πειρασμοί, δέν χάνουμε τή χαρά μας, δέν χάνουμε τήν εἰρήνη μας, δέν ταρασσόμαστε, διότι ὅλα αὐτά τά προβλήματα τά σηκώνουμε μέ εἰρηνική συνείδηση, ἀπαλλαγμένοι ἀπό τό πλέον οὐσιαστικό πρόβλημα, τό βάρος τῆς ἁμαρτίας.

Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος στή συνέχεια μᾶς καλεῖ νά προσέξουμε πολύ μία βασική αἰτία πού περιορίζει τήν χαρά μας αὐτή. Τίς μέριμνες τῆς ζωῆς. Μᾶς καλεῖ νά ἀντιμετωπίζουμε τά καθημερινά μας προβλήματα χωρίς ἀρρωστημένη φροντίδα, χωρίς ἄγχος καί ἀναστάτωση. Ἀλλά νά ἐμπιστευόμαστε τή ζωή μας στήν ἀγάπη καί τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ὥστε ἡ σκέψη μας καί ἡ καρδιά μας νά εἶναι ἐλεύθερες ἀπό κάθε ἀγωνία καί ἀνησυχία γιά τό αὔριο καί τίς ἀνάγκες πού θά μᾶς παρουσιάσει. Ἔτσι θά ἔχουμε ἀδιατάρακτη τή γαλήνη τῶν καρδιῶν μας.

Πιό πρακτικά ὁ μέγας Ἀπόστολος μᾶς δείχνει καί τόν τρόπο γιά νά διώξουμε τό ἄγχος ἀπό τή ζωή μας. Μᾶς λέει ὅτι τό καλύτερο ἀγχολυτικό φἀρμακο εἶναι ἡ προσευχή. Καί μᾶς καλεῖ νά καταφεύγουμε στήν προσευχή μέ πίστη καί ἐλπίδα. Ἐκεῖ νά λέμε στόν Κύριό μας ὅλα ὅσα μᾶς ἀπασχολοῦν, καί τά μικρά καί τά μεγάλα, καί τά καθημερινά καί τά αἰώνια. Κάθε τι πού ἀφορᾶ τό σῶμα καί τήν ψυχή μας∙  τίς συνθῆκες τῆς ζωῆς μας, τήν οἰκογένειά μας, τούς συγγενεῖς καί φίλους μας, τούς φόβους μας καί τίς προσδοκίες μας, τίς θλίψεις καί τίς χαρές μας. Ὁ Θεός βέβαια γνωρίζει τά αἰτήματά μας καλύτερα ἀπ’ ὅσο τά γνωρίζουμε ἐμεῖς. Ὅμως ἐμεῖς ὀφείλουμε νά τά ἀναφέρουμε ὅλα στόν Θεό, σάν νά μή τά γνωρίζει. Ὄχι μόνο γιά νά αἰσθανόμαστε τήν ἄμεση ἐξάρτησή μας ἀπό αὐτόν καί νά τρέχουμε σάν μικρά παιδιά στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ Πατέρα μας, ἀλλά καί γιά νά ξεκουράζεται ἡ ψυχή μας καί νά ἐλευθερώνεται ἀπό τό ἄγχος τῶν δοκιμασιῶν μας. Διότι μέσα στήν ἱερή ὥρα τῆς προσευχῆς θά αἰσθανθοῦμε ἀνεξάντλητη παρηγοριά. Κάθε φορά πού θά ὑψώνουμε τή σκέψη μας στόν Θεό καί θά γονατίζουμε σέ προσευχή καί θά λέμε στόν Θεό Πατέρα μας τόν πόνο καί τίς δυσκολίες μας, θά αἰσθανόμαστε ἀφάνταστη γαλήνη καί εἰρήνη ψυχῆς. Αὐτή ἡ προσευχή μας στόν χορηγό τῆς χαρᾶς θά μᾶς ἠρεμεῖ καί θά μᾶς γαληνεύει ἀκόμη καί στίς πιό θλιβερές ἡμέρες τῆς ζωῆς μας. Καί θά ὁμολογοῦμε κι ἐμεῖς μαζί μέ τόν Ψαλμωδό: «Μέσα στίς πολλές μου θλίψεις, παρηγόρησες, Θεέ μου, τήν καρδιά μου καί γέμισες χαρά τήν ψυχή μου».

Ἰδιαιτέρως τίς ἅγιες ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας ἄς γονατίσουμε μπροστά στόν Ἐσταυρωμένο Κύριο κι ἄς τόν παρακαλέσουμε νά ἁπαλύνει τούς πόνους καί τίς θλίψεις μας, νά διώχνει τίς ἀγωνίες μας, νά μᾶς δίνει ὑπομονή στίς δοκιμασίες μας καί νά μᾶς χαρίσει τή χαρά τῆς Ἀναστάσεως μόνιμη στίς ψυχές μας.