Κυριακή 7 Ἀπριλίου 2019 (Δ’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΛΙΜΑΚΟΣ) (Ἑβρ. ς’ 13-20)

Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα μᾶς μεταφέρει στή συγκλονιστική ἐκείνη στιγμή κατά τήν ὁποία ὁ Θεός στήν Παλαιά Διαθήκη ἔδωσε τίς μεγάλες ὑποσχέσεις του στόν Ἀβραάμ καί τοῦ εἶπε :Θά σέ εὐλογήσω πλούσια,  θά πληθύνω τούς ἀπογόνους σου σάν τήν ἄμμο τῆς θάλασσας καί θά σοῦ χαρίσω τή γῆ τῆς ἐπαγγελίας, τήνΠαλαιστίνη. Καί γιά νά τόν βεβαιώσει γι’ αὐτές τίς ἐπαγγελίες ἔδωσε ὅρκο ὅτι θά τίς πραγματοποιήσει. Κι ἐπειδή δέν ὑπῆρχε τίποτε μεγαλύτερο στό ὁποῖο νά ὁρκιστεῖ,ὁρκίστηκε στόν ἑαυτό του.

Ἀφοῦ, λοιπόν, ἄκουσε τίς ἔνορκες θεϊκές ὑποσχέσεις ὁ Ἀβραάμ περίμενε χρόνια πολλά μέ ὑπομονή νά τίς δεῖ νά ἐκπληρώνονται. Καί δοκιμάστηκε πολύ σκληρά. Περίμενε, καί ἐκπλήρωση δέν ἔβλεπε. Ὅμως δέν ἔχανε τήν πίστη του. Πίστευε ἀκλόνητα στίς ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ, χωρίς νά ἔχει κανένα σημάδι ἐλπίδας. Ἀντίθετα ὅσο περνοῦσε ὁ καιρός, φαινόταν ἀδύνατο νά ἐκπληρωθοῦν. Τά χρόνια περνοῦσαν καί ἡ Σάρρα, πού ἦταν στεῖρα, εἶχε γίνει πλέον γερόντισσα. Καί καθώς δέν ἀποκτοῦσε παιδιά, οἱ ὑποσχέσεις γιά ἀπογόνους φαίνονταν οὐτοπικές καί οἱ ἐλπίδες ἀνεκπλήρωτες. Ἀλλά καί ὅταν ἀργότερα στά γεράματά του ὁ Ἀβραάμ εἶδε τήν ἀρχή τῆς ἐκπλήρωσης τῶν θείων ἐπαγγελιῶν μέ τή γέννηση τοῦ Ἰσαάκ, ἡ πίστη του δοκιμάστηκε πολύ περισσότερο. Διότι τόν κάλεσε ὁ Θεός νά θυσιάσει αὐτόν τόν μονάκριβο γιό τους. Καί ὁ Ἀβραάμ ὑπάκουσε καί προχώρησε στήν θυσία ἔχοντας ἀκράδαντη βεβαιότητα στίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ. Καί τό ἀποδείκνυε αὐτό σ’ ὅλη του τήν ζωή. Γιατί ἐνῶ ἦταν πολύ πλούσιος, δεν ἔμενε σέ παλάτια ἀλλά σέ σκηνές ἀναμένοντας τήν ἐκπλήρωση τῶν ἐπαγγελιῶν, καί αὐτῶν πού ἀφοροῦσαν τά ἐπίγεια καί αὐτῶν πού ἀφοροῦσαν τά ἐπουράνια.

Ὁ Ἀβραάμ κάποτε ἔφυγε ἀπό τόν κόσμο αὐτό καί δέν εἶδε τήν ἐκπλήρωση ὅλων τῶν θείων ὑποσχέσεων. Κατά τό διάστημα, ὅμως, τῆς προσμονῆς τους φανέρωσε μιά πίστη ἀξιοθαύμαστη καί πρωτοφανῆ. Καί μᾶς διδάσκει κι ἐμεῖς νά μή χάνουμε τήν πίστη μαςκατά τίς δύσκολες περιόδους τῶν πειρασμῶν καί τῶν θλίψεων πού θά ἀντιμετωπίσουμε στή ζωή μας,. Νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ Θεός εἶναι δίπλα μας καί θά μᾶς δώσει κατά τό θέλημά του αὐτό πού χρειαζόμαστε στήν κατάλληλη στιγμή, ὅπως μᾶς ὑποσχέθηκε. Μόνον μέ τέτοια πίστη καί ὑπομονή θά δοῦμε τίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ νά ἐκπληρώνονται καί στή δική μας ζωή.

Ὁ θεῖος Παῦλος μᾶς λέει στή συνέχεια ὅτι οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ δέν δόθηκαν μόνο στόν Ἀβραάμ καί στούς ἀπογόνους του τούς Ἰσραηλίτες, ἀλλά καί στόν νέο Ἰσραήλ, σέ ὅλους δηλαδή τούς Χριστιανούς. Κληρονόμοι τῆς ὑπόσχέσης τοῦ Θεοῦ ἦταν γιά τά ἐπίγεια ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ, γιά τά ἐπουράνια ὅμως καί τά αἰώνια εἶναι ὁ νέος Ἰσραήλ, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Διότι ὅλοι οἱ πιστοί πού γεννηθήκαμε σέ νέα ζωή μέ τό ἅγιο Βάπτισμα γίναμε παιδιά τοῦ Χριστοῦ καί κληρονόμοι τῶν οὐρανίων ἐπαγγελιῶν. Ὁ Θεός ὑπόσχεται πλέον στόν καθένα μας ὄχι τή γῆ τῆς ἐπαγγελίας ἀλλά τήν ἐπουράνια γῆ, τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς ὁ θεῖος Παῦλος μᾶς καλεῖ νά κρατήσουμε σταθερά τήν ἐλπίδα αὐτή τοῦ Παραδείσου. Αὐτή τήν ἐλπίδα, λέει, τήν ἔχουμε σάν ἀμετακίνητη ἄγκυρα τῆς ψυχῆς μας, διότι δέν εἶναι στερεωμένη στόν πυθμένα κάποιας  θάλασσας ἀλλά στόν οὐρανό. Τί σημαίνει αὐτό;

Ὅλοι οἱ πιστοί στόν κόσμο αὐτό βρισκόμαστε σάν πλοῖα μέσα στόν ὠκεανό καί πορευόμαστε γιά τό αἰώνιο λιμάνι τοῦ οὐρανοῦ. Ὅμως ἡ θάλασσα τῆς ζωῆς αὐτῆς εἶναι τόσο φουρτουνιασμένη πού ὧρες - ὧρες αἰσθανόμαστε τήν τρικυμία νά κλυδωνίζει καί νά ἀναταράσσει τό σκάφος τῆς ζωῆς μας. Κι ἐμεῖς ἀπό τά κύματα τῶν πειρασμῶν καί τῶν θλίψεων τρέμουμε μή ναυαγήσουμε, μή διαλυθοῦμε πάνω στά βράχια, μή χάσουμε τήν ψυχή μας, μή χάσουμε τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ὅμως, λέει ὁ θεῖος Παῦλος, ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί δέν βουλιάζουμε, δέν ναυαγοῦμε, διότι ἔχουμε ἄγκυρα ἐλπίδας. Καί ἡ ἄγκυρά μας αὐτή δέν κρατιέται στόν ἀμμώδη βυθό τῆς θάλασσας. Ἀλλά ἔχει ριχτεῖ καί στερεωθεῖ στόν πλέον ἀδιάσειστο βράχο. Εἶναι στερεωμένη ἀκλόνητα στόν οὐρανό ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο. Διότι ὁ Χριστός μας εἰσῆλθε μέ τήν Ἀνάληψή του ἐκεῖ στό οὐράνιο λιμάνι πρῶτος, γιά νά εἰσαγάγει καί ἐμᾶς πού θά ἀκολουθήσουμε. Δέν εἴμαστε λοιπόν πλοῖα ἀκυβέρνητα. Ἔχουμε κυβερνήτη τῆς ζωῆς μας τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος δέν μᾶς ἀφήνει νά καταποντιστοῦμε. Πηδαλιουχεῖ τή ζωή μας καί θά μᾶς πάρει κι ἐμᾶς μαζί του στήν Βασιλεία του.

Μή φοβόμαστε λοιπόν. Μπορεῖ νά βρισκόμαστε ἀκόμη στή θάλασσα τῆς ζωῆς αὐτῆς, ἔχουμε ὅμως τήν ἄγκυρά μαςμέσα στό οὐράνιο λιμάνι. Ὅσοι ἄνεμοι κι ἄν μᾶς ἀπειλοῦν καί μᾶς θαλασσοδέρνουν, ὁ Χριστός κρατάει καλά στερεωμένη τήν ἄγκυρά μας στόν οὐρανό. Αὐτό πού ζητάει ἀπό ἐμᾶς εἶναι νά κρατοῦμε κι ἐμεῖς γερά αὐτήν τήν ἄγκυρα σ’ ὅλη τήν πορεία τῆς ζωῆς μας, νά τήν ἔχουμε δεμένη στό πλοιάριο τῆς ζωῆς μας, ὥστε νά μή μᾶς φύγει καί τήν χάσουμε. Διότι αὐτή θά πλοηγήσει τό πλοιάριο τῆς ζωῆς μας στό οὐράνιο λιμάνι.