Κυριακή 24 Μαρτίου 2019 (Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ) (Ἑβρ. α΄ 10 - β΄ 3)

Στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς Β΄ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ αἰώνιος καί ἀναλλοίωτος Θεός. Παίρνει ἀφορμή ἀπό ἕναν προφητικό λόγο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πού ἀναφέρεται στόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ καί λέει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ δημιουργός τοῦ σύμπαντος. Αὐτός  θεμελίωσε τή γῆ καί ἔργα τῶν χειρῶν του εἶναι οἱ οὐρανοί. Αὐτοί κάποτε θά χαθοῦν καί θά ἀλλάξουν σχῆμα. Ὅμως ὁ Κύριος θά παραμείνει ἀμετάβλητος. Ὅλος ὁ κόσμος σάν ἔνδυμα θά παλιώσει καί ὁ Χριστός μας θά τόν περιτυλίξει τόσο εὔκολα σάν ροῦχο, καί θά τόν κάνει καινούργιο. Ὁ Κύριός μας, ὅμως, θά εἶναι πάντοτε ὁ ἴδιος καί τά ἔτη του θά εἶναι ἀτελείωτα. Διότι ὁ Χριστός εἶναι «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας». Ἀμετάβλητος παρ’ ὅλες  τίς μεταβολές τοῦ κόσμου.

Ὄντως, ὁ κόσμος αὐτός ἀλλάζει διαρκῶς, ἡ μία μεταβολή διαδέχεται τήν ἄλλη. Βασίλεια καί αὐτοκρατορίες ἀναδεικνύονται, ἀκμάζουν καί ἐξαφανίζονται. Οἱ γενεές διαδέχονται ἡ μία τήν ἄλλη. Ἀλλά καί ἐμεῖς ὁλοένα ἀλλάζουμε. Πότε ἤμασταν μικρά παιδιά, πόσο γρήγορα μεγαλώσαμε, καί πόσο σύντομα θά γεράσουμε καί θά ἀναχωρήσουμε γιά τήν ἄλλη ζωή! Ἀλλάζουμε συνθῆκες ζωῆς καί διαθέσεις ψυχῆς. Ἀρρωσταίνουμε καί ὑγιαίνουμε, χαιρόμαστε καί κλαῖμε, ἐνθουσιαζόμαστε καί ἀπογοητευόμαστε. Σήμερα οἱ φίλοι μας μᾶς ἀγαποῦν, αὔριο δέν θέλουν νά μᾶς βλέπουν.

Ὁ Χριστός μας, ὅμως, δέν ἀλλάζει  ἀπέναντί μας. Ἡ ἀγάπη του γιά ἐμᾶς μᾶς συντροφεύει μέ τά ἴδια πάντοτε αἰσθήματα, ἀναλλοίωτη, μέ ἀκαταγώνιστη τήν προστασία του. Πόση παρηγοριά μᾶς δίνει αὐτή ἡ πραγματικότητα! Ἀλλά καί πόση δύναμη στόν ἀγώνα μας καί στίς ἀγωνίες μας!  Σέ ὅλες τίς μεταπτώσεις μας καί τίς πτώσεις μας, στίς θλίψεις καί στίς χαρές μας ὁ Χριστός μας μᾶς ἀγαπάει τό ἴδιο. Διότι εἶναι ὁ αἰώνιος, πανάγαθος, παντοδύναμος καί πάνσοφος Δημιουργός μας.

Ἀφοῦ λοιπόν ὁ Χριστός, λέει ὁ θεῖος Παῦλος, εἶναι ὁ αἰώνιος καί ἄπειρος Θεός, θά  πρέπει ἐμεῖς περισσότερο νά προσέχουμε στά θεῖα του λόγια, σέὅλα ἐκεῖνα πού ἀκοῦμε στό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἄν δέ δώσουμε τήν ἀνάλογη σημασία καί προσοχή, κινδυνεύουμε νά παρεκκλίνουμε, νά ξεφύγουμε ἀπό τό δρόμο μας. Κι ἀλίμονο, ἄν συμβεῖ αὐτό. Διότι ἄν κάθε παράβαση τοῦ νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἔλαβε δίκαιη τιμωρία, πῶς ἐμεῖς θά ξεφύγουμε τήν τιμωρία, ἐάν περιφρονήσουμε τά λόγια  τῆς Καινῆς Διαθήκης καί δέν τά ἐφαρμόσουμε στή ζωή μας καί ἀμελήσουμε ἔτσι μιά τέτοια μεγάλη σωτηρία;

Αὐτό, λοιπόν, πού μᾶς τονίζει ὁ θεῖος Παῦλος εἶναι ὅτι θά πρέπει νά δώσουμε τήν ἀνάλογη σημασία στά λόγια τοῦ  Χριστοῦ μας. Τά λόγια τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀποθησαυρίσθηκαν μέσα στο Εὐαγγέλιο, δέν εἶναι λόγια ἀνθρώπων ἤ ἀγγέλων ἀλλά τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Μᾶς μιλάει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ ἀναλλοίωτος καί αἰώνιος Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ. Πῶς μποροῦμε ἐμεῖς νά περιφρονήσουμε τά λόγια του;

Γι’ αὐτό θά πρέπει πρωτίστως νά ἐκτιμήσουμε τή σημασία τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, νά τό ἀποδεχθοῦμε ὡς μήνυμα τοῦ οὐρανοῦ, ὡς κάλεσμα θεῖο μεγίστης σοβαρότητος καί σπουδαιότητος. Καί μ’ ἐνδιαφέρον νά μελετοῦμε καί νά ἀκοῦμε τά θεῖα νοήματα, μέ τή συναίσθηση καί τήν πίστη ὅτι μᾶς μιλάει ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ἐάν δέν δείξουμε τήν πρέπουσα προσοχή, διατρέχουμε τόν κίνδυνο  νά συνηθίσουμε τά θεῖα λόγια, καί νά τά ἀκοῦμεμέ νωχέλεια καί ὕστερα μέ ἀδιαφορία. Καί σιγά –σιγά νά μᾶς θέλγουν ἄλλα πράγματα, οἱ βιοτικές μέριμνες  καί τά θέλγητρα τῆς ζωῆς, οἱ καθημερινές ἐντυπώσεις τῆς ματαιότητος. Καί ἔτσι νά γίνει ἡ ψυχή μας ἔδαφος ἄγονο. Μέ τελική συνέπεια τήν ὁριστική καί ἀμετάκλητη ἀπώλεια τῆς ψυχῆς μας. Καί τότε ποιά ἀπολογία θά δώσουμε στόν Θεό καί ποιά δικαιολογία θά ἔχουμε κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως;

Γι’  αὐτό ἄς ἀγαπήσουμε τό ἱερό Εὐαγγέλιο καί μέ πόθο καί λαχτάρα νά ξεδιψοῦμε καθημερινά στά νάματα τῶν θείων ἀληθειῶν. Νά τό ἀκοῦμε μέ ἐπιμέλεια σέ κάθε εὐκαιρία. Νά τό μελετοῦμε συχνά καί μέ προσοχή. Νά αὐξάνουμε διαρκῶς ὄχι μόνον τόν πόθο μας γι’ αὐτό  ἀλλά καί τήν πίστη μας σ’ αὐτό. Νά τό ἐγκολπωνόμαστε φιλόστοργα. Νά συγκρατοῦμε τά νοήματά του στή μνήμη μας. Καί τέλος νά συμμορφώνουμε τά λόγια μας καί τίς πράξεις μας καί τήν ὅλη συμπεριφορά μας μ΄ αὐτό. Νά γίνει ἡ ζωή μας ἕνα ζωντανό Εὐαγγέλιο, «ἐπιστολή Χριστοῦ γινωσκομένη καί ἀναγινωσκομένη» ἀπό ὅλους τούς συνανθρώπους μας (Β΄Κορ. γ’ 2).