Κυριακή 17 Μαρτίου 2019 (Α΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ) (Ἑβρ. ια΄ 24 - 26, 32 - 40)

Σήμερα, Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα μᾶς παρουσιάζει μία πορεία ἁγίων μορφῶν τῆς πίστεως μέ προεξάρχοντα τόν προφήτη Μωυσῆ, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν σκληρές μάχες καί ὑπέστησαν φρικτά μαρτύρια, προκειμένου νά μείνουν ἀνυποχώρητοι στήν ἀληθινή τους πίστη.

Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἀρχίζει μέ ἕνα ἐγκώμιο τοῦ προφήτη Μωυσῆ. Λέει, λοιπόν, ὅτι ὅταν ὁ Μωυσῆς μεγάλωσε κι ἔγινε ἄνδρας, βρέθηκε μπροστά σέ μεγάλο δίλημμα, σ’ ἕνα σταυροδρόμι δύο ἐπιλογῶν. Ὁ πρῶτος δρόμος, πλατύς καί εὐρύχωρος, ὁδηγοῦσε στό παλάτι τοῦ Φαραώ, στούς θησαυρούς τῆς Αἰγύπτου. Σέ μιά ζωή γεμάτη πλούτη καί ἀπολαύσεις. Ὁ δεύτερος δρόμος στενός, ἀνηφορικός, δύσκολος, δρόμος τῆς κακοπάθειας, τοῦ ὀνειδισμοῦ καί τῶν στερήσεων. Καί ὁ Μωυσῆς διάλεξε. Διάλεξε τόν δεύτερο, τόνδύσκολο δρόμο. Γιατί τό ἔκαμε αὐτό;

Λέει ὁ θεῖος Παῦλος ὅτι ὁ Μωυσῆς τό ἔκαμε χάρη τῆς ἀληθινῆς του πίστης στόν ἕνα Θεό. Γι’ αὐτό ἀρνήθηκε νά ὀνομάζεται γιός τῆς κόρης τοῦ Φαραώ, ἡ ὁποία τόν εἶχε υἱοθετήσει. Προτίμησε νά κακοπαθεῖ μαζί μέ τόν λαό τοῦ Θεοῦ, γιά νά μείνει σταθερός στήν πίστη τῶν πατέρων του παρά νά ἔχει πρόσκαιρη ἀπόλαυση ἁμαρτίας, δηλαδή νά ζεῖ ἄνετα, μέ τιμές ὡς Αἰγύπτιος ἄρχοντας ἀνάμεσα σέ εἰδωλολάτρες πού καταπίεζαν τόν λαό του. Θεώρησε μεγαλύτερο πλοῦτο ἀπό τούς θησαυρούς τῆς Αἰγύπτου τόν ὀνειδισμό καί τήν περιφρόνηση.

Ὁ Μωυσῆς ἀπαρνήθηκε τή θέση του γιά νά μήν ἐπηρεασθεῖ ἀπό τό εἰδωλολατρικό κλίμα τῶν ἀνακτόρων. Γι΄αὐτό καί ἔφυγε ἀπό τό παλάτι ὄχι μέ θλίψη ἀλλά μέ περιφρόνηση καί ἀποστροφή πρός τίς βασιλικές τιμές. Προτίμησε νά παραμείνειγιός τοῦ Ἀβραάμ, παρά γιός τῆς κόρης τοῦ βασιλιά καί νά ἀρνηθεῖ τήν πίστη του καί τή συγγένειά του μέ τόν ἰσραηλιτικό λαό. Ἐάν συμβιβαζόταν μέ τό εἰδωλολαρικό κλίμα τοῦ παλατιοῦ, ἄν ἀδιαφοροῦσε γιά τίς καταπιέσεις τοῦ λαοῦ του, θά μποροῦσε νά ζεῖ μέσα στήν τρυφή τοῦ παλατιοῦ μαζί μέ τούς ἀσεβεῖς Αἰγυπτίους. Πῶς ὅμως θά μποροῦσε αὐτός νά ἀπολαμβάνει χλιδή καί οἱ ἀδελφοί του νά κακοπαθοῦν; Αὐτό τό θεωροῦσε μεγάλη ἁμαρτία. Ἀλλά μεγαλύτερη ἀκόμη θεωροῦσε τό νά χάσει ὁ ἴδιος τήν πίστη τῶν πατέρων του.

Πόσο δύσκολη ἄραγε ἦταν ἡ ἐπιλογή τοῦ Μωυσῆ, μποροῦμε νά τό καταλάβουμε;  Αὐτός εἶχε μεγαλώσει στά ἀνάκτορα, μέσα σέ ἀνέσεις, πλούτη καί τιμές. Τρεφόταν καί ἀπολάμβανε κάθε τρυφή στά παλάτια. Καί τώρα ἔπρεπε νά τά ἀφήσει ὅλα αὐτά, βασίλεια λαμπρά καί θησαυρούς ἀμύθητους, καί πάνω ἀπ’ὅλα τό δικαίωμά του νά εἶναι γιός τοῦ βασιλιᾶ.

Ἡ δυσκολία τοῦ πράγματος ἦταν ἀκόμη μεγαλύτερη, διότι ἔπρεπε νά ἀπαρνηθεῖ καί τήν κόρη τοῦ Φαραώ πού τοῦ ἔσωσε τή ζωή καί τόσο πολύ τόν τίμησε. Ἡ πράξη του μποροῦσε νά φανεῖ ὡς μία ἐκδήλωση ἀγνωμοσύνης πρός αὐτήν. Ἐπιπλέον ὁ Μωυσῆς θά ἐρχόταν πιθανῶς σέ ρήξη μέ κάποιους Ἰσραηλίτες οἱ ὁποῖοι ἐκτιμοῦσαν ὅτι μέσα ἀπό τό παλάτι ὁ Μωυσῆς θά μποροῦσε καλύτερα νἀ προστατεύει τό λαό του. Αὐτός ὅμως δέν  ὑπολόγισε τίποτε ἀπό αὐτά. Καί ἔριξε τόν ἑαυτό του σέ ἀμέτρητους κινδύνους. Ἀπό βασιλιάς ἔγινε βοσκός, ἀπό πρίγκιπας πάμφτωχος. Ἀπό τά παλάτια ἔφυγε στά βοσκοτόπια καί τίς ἐρημιές, ἀπό τή χλιδή στή στέρηση. Προτίμησε γιά  χάρη τῆς πίστης νά ὑποφέρει κι αὐτός τίς θλίψεις τοῦ λαοῦ του. Προτίμησε ἕναν ὀνειδισμό σάν αὐτόν πού ὑπέστη κατόπιν ὁ Κύριός μας.

Πόσα ἔχει νά διδάξει ὁ Μωυσῆς ἐμᾶς τούς σύγχρονους Ὀρθόδοξους πιστούς σήμερα Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας!  Μᾶς διδάσκει ὅτι πάνω ἀπ’ ὅλα τά ἀγαθά στίς ἐπιλογές μας πρέπει νά εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μας. Γιά τήν πίστη αὐτή ἑκατομμύρια μαρτύρων προτίμησαν τή στέρηση, τήν ἐξορία, τίς πληγές, τό μαρτύριο, τόν θάνατο, τόν ὀνειδισμό τοῦ Χριστοῦ. «Ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν (πριονίσθηκαν), ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον». Ἀγωνίστηκαν τόν ἀγώνα τῆς ὀρθόδοξης πίστης «ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι…. ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καί ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς».  Γιά νά κρατήσουν ἀνόθευτη τή διδασκαλία τοῦ Κυρίου μας, τῶν ἁγίων Πατέρων μας, τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Δέν ὑπολόγισαν τή σταδιοδρομία τους καί τήν  καριέρα τους, τήν θέση τους καί τή ζωή τους. Στρατιά ὁλόκληρη, θεοφόροι Πατέρες, ὁμολογητές, μάρτυρες, ὅσιοι, ἀσκητές, πατριάρχες, ἱερεῖς, μοναχοί καί λαϊκοί, ὅλοι αὐτοί οἱ μάρτυρες τῆς πίστεως μᾶς ἄφησαν ἱερή κληρονομιά καί παρακαταθήκη νά κρατήσουμε ἀνόθευτη καί ἀναλλοίωτη τήν Ὀρθοδοξία μας, χωρίς συμβιβασμούς καί ὑποχωρήσεις, χωρίς μικροϋπολογισμούς καί προσωπικές ἐπιδιώξεις. Νά μποροῦμε νά δίνουμε κι ἐμεῖς μέ τόν λόγο καί τή ζωή μας τή δική τους ὑπόσχεση: «Οὐκ ἀρνησόμεθά σε, φίλη Ὀρθοδοξία», ὅ,τι κι ἄν αὐτό μᾶς κοστίσει.