Κυριακή 10 Μαρτίου 2019 (ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ) (Ρωμ. ιγ΄ 11 - ιδ' 4)

Καθώς ἡ νύχτα προχωρεῖ πρός τό τέλος της καί ἡ πλάση εἶναι  βυθισμένη στό σκοτάδι τό πιό βαθύ τῆς νύχτας, ἡ ἀνθρωπότητα μέ προσμονή καρτερεῖ τήν ἀνατολή μιᾶς νέας ἡμέρας, φωτεινῆς καί χαρούμενης. Αὐτήν τήν παραστατική εἰκόνα χρησιμοποιεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, γιά νά μᾶς παρακινήσει σέ μετάνοια.

Ἄς ἐμβαθύνουμε, λοιπόν,  κι ἐμεῖς τώρα στίς δύο αὐτές ἔννοιες κι ἄς δοῦμε τί ἐννοεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μέ τούς ὅρους "νύχτα καί ἡμέρα" καί ποιά σημασία ἔχουν γιά τή ζωή μας.

Ἡ νύχτα ἔχει προχωρήσει, μᾶς λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καί πλησιάζει νά φανεῖἡ ἡμέρα. Τί ἐννοεῖ μέ τά λόγια αὐτά ὁ θεῖος Ἀπόστολος; Οἱ ἱεροί ἑρμηνευτές μᾶς ἐξηγοῦν τό παραβολικό νόημα τῆς εἰκόνας αὐτῆς. Νύχτα ἀπέραντη καί σκοτεινή εἶναι ἡ περίοδος αὐτῆς τῆς ζωῆς, γιατί γύρω μας εἶναι ἁπλωμένο τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας, τό ὁποῖο συγκαλύπτει τά ἔργα τῆς ντροπῆς. Νύχτα εἶναι αὐτή ἡ ζωή. Καί, ὅπως τόν καιρό τῆς νύχτας ἐργάζονται οἱ κακοποιοί καί οἱ κλέφτες πού κάνουν τόσα ἐγκλήματα, ἔτσι καί κατά τό διάστημα τῆς ἐπιγείου ζωῆς μας οἱ ἀόρατοι ἐχθροί μας, οἱ δαίμονες, μέ κάθε τρόπο ζητοῦν νά μᾶς κακοποιήσουν, νά ληστέψουν τόν θησαυρό τῆς ψυχῆς μας καί νά μᾶς σύρουν πρός τόν ἀτελεύτητο ὕπνο, τόν πνευματικό αἰώνιο θάνατο.

Νύχτα ὀνομάζεται ἀκόμη ἡ παροῦσα ζωή, διότι σ' αὐτήν τή γῆ ἡ ζωή μας εἶναι προσωρινή καί ἐγκλωβισμένη στούς περιορισμούς τῆς ὑλικῆς πραγματικότητος, στόν κόπο καί στόν ἱδρώτα, στή θλίψη καί στίς δοκιμασίες, στή φθορά τοῦ χρόνου, στίς ἀρρώστιες καί στόν θάνατο.

Ἕνα θάνατο πρός τόν ὁποῖο καθημερινά πλησιάζουμε ἀλλά, δυστυχῶς, δέν τό καταλαβαίνουμε. Καί ἀπορροφημένοι ἀπό τίς βιοτικές μέριμνες, πορευόμαστε σάν νά πρόκειται νά ζήσουμε ἐδῶ αἰώνια. Γι’ αὐτό καί συχνά ἀδιαφοροῦμε γιά ὅλα ἐκεῖνα πού μᾶς συνδέουν μέ τήν αἰωνιότητα. Κοιμόμαστε. Κοιμόμαστε, σάν ὑπνοβάτες. Πόσες φορές συλλαμβάνουμε τόν ἑαυτό μας νά κοιμᾶται, δηλαδή νά μήν προσέχει  στίς μεγάλες καί ἱερές ὧρες τῆς ζωῆς μας, στίς ὧρες τῆς προσευχῆς, τῆς μελέτης, τοῦ κηρύγματος, τῆς λατρείας! Παρόντες στό σῶμα ἀλλά ἀπόντες στό πνεῦμα. Ξύπνιοι σωματικά, κοιμισμένοι πνευματικά.

Καί πόσες ἄλλες φορές ξεχνιόμαστε μέσα στά ἀπατηλά ὄνειρα, τίς φευγαλέες ἀπολαύσεις τῆς νύχτας τοῦ κόσμου αὐτοῦ! Ξεχνοῦμε ὅτι "ὁ κόσμος παράγεται καί ἡ ἐπιθυμία αὐτοῦ"(Α' Ἰωάν. β' 17). Οἱ ἡδονές καί οἱ ἀπολαύσεις εἶναι παροδικές, ψεύτικες καί χάνονται. Καί αὐτό πού ἀφήνουν πίσω τους εἶναι μιά μεγάλη πικρία ἀναμειγμένη μέ δυσβάσταχτες τύψεις καί ἐνοχές, ἀλλά καί μέ τίς προϋποθέσεις ἐκεῖνες γιά νά ἔχουμε σίγουρη γιά τόν ἑαυτό μας τήν αἰώνια κόλαση. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέει: Ξυπνῆστε, ἄνθρωποι. Μήν κοιμᾶστε. Εἶναι ὥρα νά σηκωθεῖτε ἀπό τόν βαρύ ὕπνο τῆς ραθυμίας, τῆς ἀδιαφορίας, τῆς ἁμαρτίας, τῆς πλάνης, τοῦ θανάτου.

"Ἡ ἡμέρα ἤγγικεν". Ἡ ἡμέρα πλησιάζει, μᾶς λέει. Ὅπως ἡ νύχτα προχωρεῖ καί παρέρχεται καί ἀνατέλλει χαρούμενη καί ἡλιοφώτιστη ἡ νέα ἡμέρα, ἔτσι καί ἡ νύχτα τῆς παρούσης ζωῆς παρέρχεται γιά τόν καθένα μας, καθώς εἰσερχόμαστε μέ τόν θάνατο στή ζωή τῆς αἰωνιότητος. "Ἡ ἡμέρα", λοιπόν, "ἤγγικεν". Εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς κρίσεως, κατά τήν ὁποία θά ἔρθει ὁ Κύριος ὡς κριτής ὅλων μας ἀπαστράπτων μέ ὅλη τή θεία του μεγαλειότητα. Καί ὀνομάζεται ἡμέρα γιά τήν λαμπρότητά της, ἀλλά καί διότι τότε θά φανερωθοῦν ὅλα τά κρυπτά τοῦ σκότους. Ἡ ἡμέρα, λοιπόν, τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ πλησιάζει καί περιμένει νά μᾶς ἀνοίξει διάπλατα τίς πύλες της. Περνοῦν τά χρόνια μας χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε. Πότε ἤμασταν παιδιά καί πότε φτάσαμε στήν ἡλικία πού τώρα βρισκόμαστε;   Ὅσο περνάει ἡ ἡλικία μας, τόσο πλησιάζουμε πρός τή χαραυγή τῆς νέας ἡμέρας.

Μήν ξεχνιόμαστε, λοιπόν, σ' αὐτήν τήν νυχτερινή ζωή τοῦ κόσμου. Ἀλλά νά στρέφουμε καθημερινά τόν νοῦ καί τήν καρδιά μας στό ξημέρωμα τῆς αἰωνίου ἡμέρας. Αὐτή τήν ἡμέρα νά ἐπιθυμοῦμε περισσότερο ἀπό ὁτιδήποτε ἄλλο στόν κόσμο. Νά τήν σκεφτόμαστε. Αὐτή νά εἶναι ἡ γλυκειά μας προσδοκία. Πρίν ξημερώσει, νά ἑτοιμαζόμαστε γιά τήν καινούργια ἡμέρα. Νά κρατᾶμε ἀναμμένη τή λαμπάδα τῆς ψυχῆς μας καί νά ἀγρυπνοῦμε, ὥστε νά ἀκούσουμε κι ἐμεῖς τή φωνή ἐκείνη: "Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός", "εἰσέλθετε μετ' αὐτοῦ εἰς τούς γάμους", "ἔνθα ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος καί ἡ ἀπέραντος ἡδονή τῶν καθορώντων τοῦ θείου προσώπου τό κάλλος τό ἄρρητον".

Ἀδερφοί, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία σήμερα μᾶς ἀνοίγει τίς νοητές πύλες τῆς ἁγίας καί μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Καί μᾶς δείχνει τόν δρόμο πρός τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Μή χάνουμε, λοιπόν, τίς εὐκαιρίες μετανοίας, πού μᾶς δίνει ὁ Θεός σ' αὐτήν τή ζωή. Μέ τήν ἁγία καί μεγάλη Τεσσαρακοστή μᾶς χαρίζεται ἐξαιρετική εὐκαιρία μετανοίας, δηλαδή σωτηρίας. Ἄς τήν ἁρπάξουμε.  Εἶναι ἀπίθανο νά εἶναι ἡ τελευταία; Μή τήν χάσουμε.