Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2019 (ΑΓΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ) (Β΄ Τιμ. β΄ 1-10)

Στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα πού ἀκούσαμε σήμερα ὁ  ἀπόστολος Παῦλος μᾶς μιλάει γιά τήν κακοπάθεια, ἕνα θέμα τό ὁποῖο  μᾶς δυσαρεστεῖ καί μόνο πού τό ἀκοῦμε. Ἡ ἀνθρώπινη φύση μας ρέπει στήν χαλάρωση καί στή ραθυμία καί δέν θέλει νά συμφιλιωθεῖ μέ τόν κόπο καί τίς κακουχίες τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Χωρίς κακοπάθεια, ὅμως, ἀδελφοί, πνευματική πρόοδο δέν μποροῦμε νά ἔχουμε.

Γιά νά μᾶς βοηθήσει ὁ θεῖος Ἀπόστολος νά κατανοήσουμε τήν ἀναγκαιότητα αὐτῆς τῆς ἀσκήσεως, χρησιμοποιεῖ τρεῖς εἰκόνεςπαραβολικές: τοῦ καλοῦ στρατιώτη, τοῦ ἀθλητῆ καί τοῦ γεωργοῦ.

Τό πρῶτο παράδειγμα τοῦ καλοῦ στρατιώτη μᾶς ὑπενθυμίζει μιά ἀπό τίς πιό συγκλονιστικές στιγμές τῆς ζωῆς μας. Τήν ὥρα λίγο πρίν ἀπό τή βάπτισή μας, κατά τήν ὁποία δώσαμε μιά ἱερή ὑπόσχεση στό Θεό, ὅτι ἀρνούμαστε τόν διάβολο καί τό στράτευμά του, καί συντασσόμαστε στό στράτευμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀπό ἐκείνη, τή στιγμή γίναμε στρατιῶτες Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γιά νά εἴμαστε ὅμως, καλοί στρατιῶτες Ἰησοῦ Χριστοῦ, θά πρέπει  νά μάθουμε νά ἀσκούμαστε στόν ἀόρατο πνευματικό πόλεμο πού διεξάγουμε μέ τόν ἀνθρωποκτόνο διάβολο.

Γιά νά τό ἐπιτύχουμε αὐτό, καθημερινά ὀφείλουμε  νά ἐξοικειωνόμαστε    μέ τίς κακουχίες τῆς στρατιωτικῆς ζωῆς καί νά  ὑπομένουμε  γενναῖα τούς κόπους τῆς  πνευματικῆς μάχης. Αὐτό πρακτικά σημαίνει νά κακοπαθοῦμε χωρίς νά ἀντιδροῦμε καί νά γογγύζουμε. Νά κατανοοῦμε ὅτι στόν κόσμο αὐτό ὡς στρατιῶτες Ἰησοῦ Χριστοῦ θά πρέπει νά ἀρνηθοῦμε κάποιες ἀπολαύσεις τῆς ἄνετης καί τρυφηλῆς ζωῆς μας. Νά μάθουμε νά ὑπομένουμε μέ προθυμία καί χαρά τόν κόπο καί τή στέρηση, τήν ἐξάντληση  καί τήν κακουχία. Νά προσφέρουμε στό Χριστό μας τόν ἱδρώτα, τά δάκρυα, καί τό αἷμα μας ἀκόμα, ἄν χρειαστεῖ.                       

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἐξηγεῖ ἐπίσης ὅτι ὅλοι οἱ Χριστιανοί πρέπει νά εἴμαστε ταυτόχρονα ἀθλητές, ἐκπαιδευμένοι καί ἐξασκημένοι στήν πνευματική παλαίστρα ἐναντίον  τοῦ ἐχθροῦ διαβόλου. Γι’ αὐτό καί κατά τή βάπτισή μας ὁ ἱερέας, λίγο πρίν μᾶς βυθίσει  στό νερό τῆς ἁγίας κολυμβήθρας, μᾶς ἄλειψε μέ λάδι. Ἡ πράξη αὐτή  ὑποδηλώνει ὅτι, ὅπως οἱ ἀρχαῖοι ἀθλητές ἀλείφονταν μέ λάδι, γιά νά γλιστροῦν ἀπό τίς λαβές τῶν ἀντιπάλων τους, ἔτσι καί οἱ ἀθλητές τοῦ Χριστοῦ θά πρέπει νά μάθουμε νά παλεύουμε  ἔξυπνα, ξεγλιστρώντας ἀπό τίς παγίδες καί τίς ὕπουλες μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου. Καί γιά νά γίνουμε ἄριστοι ἀθλητές, θά πρέπει νά καταλάβουμε ὅτι ἔχουμε ἀνάγκη καθημερινῆς ἀσκήσεως, πού ἀπαιτεῖ κόπο καί ἱδρώτα, θέληση καί ὑπομονή, ἐγκράτεια καί αὐτοκυριαρχία. Θέλει τήν τήρηση ὅλων τῶν νόμων καί τῶν κανόνων τῆς ἀθλήσεως. Θέλει νά ἀσκούμαστε ὄχι ἄτακτα καί ἐπιπόλαια, ὅπως ἐμεῖς ἐπιθυμοῦμε, ἀλλά κάτω ἀπό τίς ὁδηγίες τοῦ προπονητῆ μας, δηλαδῆ τοῦ πνευματικοῦ μας πατέρα, ὁ ὁποῖος ξέρει τίς δυνάμεις μας καί τίς διαθέσεις μας. Μιά τέτοια ἄθληση μέ αὐστηρό προπονητή καί συστηματική καθοδήγηση σημαίνει κακοπάθεια, σημαίνει ξερρίζωμα τοῦ θελήματός μας, σημαίνει βία και πόνο.

Τέλος ὁ θεῖος Παῦλος, ἐμμέσως πλήν σαφῶς, μᾶς καλεῖ νά γίνουμε γεωργοί.  Μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι ὅλοι οἱ γεωργοί θέλουν καί πρέπει νά ἀπολαμβάνουν τούς καρπούς τῶν κόπων τους. Ὅμως γιά νά γίνει  αὐτό, θά πρέπει νά ὑπομένουν τόν κάματο τῆς κάθε ἡμέρας, τίς ἀντιξοότητες τῶν καιρικῶν συνθηκῶν. Νά μάθουν νά ἐργάζονται χειμώνα  καί καλοκαίρι, σέ παγωνιές καί σέ καύσωνες, σέ ἀνοβρίες καί σέ πλημμύρες. Ὅλοι οἱ Χριστιανοί, λοιπόν, γιά νά ἀπολαμβάνουμε τούς καρπούς τοῦ μόχθου μας, τίς ἀσύλληπτες δωρεές τοῦ Θεοῦ, θά πρέπει πρῶτα νά μάθουμε νά καλλιεργοῦμε τό πνευματικό χωράφι τῆς ψυχῆς μας μέ κόπο καί πόνο, μέ ἱδρώτα καί κακοπάθεια.

Αὐτό τό παράδειγμα τῆς κακοπάθειας μᾶς ἄφησε ὁ Κύριός μας σέ τέλειο βαθμό. Αὐτό μᾶς ἄφησαν ὅλοι οἱ ἅγιοι, καί ἰδιαιτέρως ὁ ἅγιος Χαράλαμπος πού σήμερα ἑορτάζει. Ὁ ἅγιος Χαράλαμπος ὑπέμεινε  φρικτά μαρτύρια. Ἐμεῖς καλούμαστε νά κακοπαθήσουμε σέ κάτι ἀσυγκρίτως μικρότερο. Νά ἀσκηθοῦμε μέ τή νηστεία τῶν τροφῶν καί τῶν παθῶν στήν αὐτοκυριαρχία καί τήν ἐγκράτεια. Οἱ Ἅγιοι κακοπάθησαν μέ φοβερά μαρτύρια ἤ μέ σκληρή ἄσκηση στά ὄρη καί στίς σπηλιές τῆς γῆς. Ἐμεῖς νά μείνουμε γιά λίγο ὄρθιοι στήν προσευχή καί στίς ἱερές Ἀκολουθίες, νά κακοπαθήσουμε  μέ τό γονάτισμα, τίς μετάνοιες, τόν κόπο τῆς προσευχῆς καί τῆς θείας Λατρείας. Οἱ Ἅγιοι στερήθηκαν τά πάντα, ἐμεῖς καλούμαστε νά στερηθοῦμε λίγα ἀπό αὐτά πού ἔχουμε, γιά νά τά προσφέρουμε μέ τήν ἐλεημοσύνη στούς πτωχούς. Ἐφόσον δέν προσφέρουμε στόν Χριστό τό αἷμα μας, ἄς τοῦ δώσουμε τόν ἱδρώτα μας, τά δάκρυά μας, τούς ἀναστεναγμούς τῶν θυσιῶν μας.

Κι ἄν κάποτε λιγοψυχοῦμε μέσα στίς κακοπάθειες τοῦ ἀγώνα μας, ἄς στρέφουμε τό νοῦ μας στόν ἐσταυρωμένο Κύριο, μέ τή βεβαιότητα ὅτι καί στούς δικούς μας μικρούς σταυρούς θά ἀκολουθεῖ σύντομα και ἡ Ἀνάσταση.