Κυριακή 27 Ἰανουαρίου 2019 (ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ)

  Κυριακή 27 Ἰανουαρίου 2019 (ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ)

(Ἑβρ. ζ’ 26 - η’ 2)  

Κατά τή σημερινή ἑορτή τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα πού ἔχει ἐπιλεγεῖ πρός τιμήν του ἀναφέρεται στόν μέγα Ἀρχιερέα μας τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν. Γιά νά καταδείξει ὁ ἀπόστολος Παῦλος τήν ὑπεροχή καί τή μοναδικότητα τοῦ Κυρίου μας ὡς Ἀρχιερέα, τόν συγκρίνει μέ τούς ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

Γιά νά κατανοήσουμε τή σύγκριση αὐτή, θά πρέπει νά δοῦμε πρῶτα καί κάποια ἱστορικά στοιχεῖα. Στήν Παλαιά Διαθήκη λοιπόν ὁ Θεός κατέστησε ὡς πρῶτο ἀρχιερέα τόν Ἀαρών, ὁ ὁποῖος μέ δέος καί φρίκη εἰσῆλθε γιά πρώτη φορά στή θεία σκηνή γιά νά προσφέρει λατρεία στόν ἀληθινό Θεό. Αὐτός ἦταν ὁ πρόγονος ὅλων τῶν ἀρχιερέων, ὁ πρῶτος πού δέχθηκε τήν ἀρχιερωσύνη. Αὐτός καί οἱ διάδοχοί του ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὑπῆρξαν τύποι καί σκιώδεις προεικονίσεις τοῦ μόνου ἀληθινοῦ καί μεγάλου Ἀρχιερέα, τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὅμως ὅλοι αὐτοί οἱ ἀρχιερεῖς ἦταν ἄνθρωποι καί ὡς ἄνθρωποι, ὅσο καλοί κι ἄν ἦταν, ἦταν ἁμαρτωλοί. Γι’ αὐτό πρίν προσφέρουν τήν θυσία τοῦ ἐξιλασμοῦ γιά τίς ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ, ἔπρεπε πρῶτα νά προσφέρουν θυσία γιά τίς δικές τους ἁμαρτίες. Γι’ αὐτό καί ὁ νόμος τούς ὑποχρέωνε νά ἔχουν τουλάχιστον μία ἐξωτερική τυπική καθαρότητα, πρίν προσφέρουν τή θεία λατρεία. Ἑπτά ἡμέρες πρίν ἀπό τήν θυσία τοῦ ἐξιλασμοῦ ἔπρεπε νά παραμένουν στόν χῶρο τῆς θείας λατρείας, γιά νά μήν ἔλθουν σέ ἐπαφή μέ ὁτιδήποτε θεωροῦσαν τότε ἀκάθαρτο.

Ὅμως ὁ Κύριός μας, ὁ ἀληθινός Ἀρχιερέας, ἦταν ὁ μόνος ἀναμάρτητος. Γι΄ αὐτό μᾶς λέει ὁ θεῖος Παῦλος ὅτι ὁ Χριστός δέν πρόσφερε θυσία γιά τόν ἑαυτό του, διότι ἦταν ἀνέγγιχτος ἀπό κάθε ἁμαρτία. Καί προσδίδει στόν Κύριό μας τά τρία ἐπίθετα «ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος», τά ὁποῖα διακρίνουν τήν πλήρη ἐσωτερική καθαρότητα τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν τυπική ἐξωτερική καθαρότητα τῶν ἀρχιερέων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

Ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀληθινός Ἀρχιερέας, διότι «ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν». Εἶναι ἀναμάρτητος, ἅγιος, ἀπαλλαγμένος τελείως ἀπό κλίσεις πρός τήν ἁμαρτία, χωρίς νά ἔχει οὔτε ἐλάχιστη διάθεση πρός αὐτήν. Εἶναι «ὁ μή γνούς ἁμαρτίαν». Ὁ Χριστός λοιπόν, ὁ Θεός πού ἔγινε ἄνθρωπος, ὡς ἄνθρωπος ἦταν ἀπαλλαγμένος ἀπό κάθε μολυσμό, ἀπαλλαγμένος κι ἀπ’ αὐτό τό προπατορικό ἁμάρτημα. Διότι μέ τήν ὑπερφυσική του γέννηση ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου δέν κληρονόμησε τήν ἁμαρτωλή κατάσταση τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, ἀλλά προσέλαβε ὑγιῆ ἀνθρώπινη φύση, ἀμέτοχος σέ κάθε ἁμαρτία.

Ποιά θυσία πρόσφερε ὅμως ὁ Κύριός μας ὡς ὁ μόνος καί μέγας ἀληθινός Ἀρχιερέας; Πρόσφερε θυσία ἀσυγκρίτως ἀνώτερη ἀπό τή θυσία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, θυσία ἀτίμητη. Προσέφερε κατά τή Μεγάλη Παρασκευή ἐπάνω στόν Σταυρό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του. Ἔγινε ὁ ἴδιος θύτης καί θῦμα, ἱερέας καί ἱερεῖο. Ἡ θυσία του αὐτή δέν προσφέρθηκε στόν ἐπίγειο Ναό τοῦ Σολομῶντος, ὅπως ἔκαναν οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά στόν οὐράνιο Ναό τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριός μας ὡς ἀναμάρτητος Ἀρχιερέας μέ τήν Ἀνάληψή του εἰσῆλθε στόν ὑψηλότατο Ναό, τόν οὐράνιο θρόνο, καί ἐκεῖ πρόσφερε τή θυσία του. Καί ὡς τέλειος ἄνθρωπος, ὑψηλότερος καί αὐτῶν τῶν οὐρανίων ἀγγέλων, κάθησε στόν πατρικό θρόνο. Αὐτός πού ταπεινώθηκε προσφέροντας ὡς Ἀρχιερέας καί λειτουργός ἐπάνω στό Σταυρό τό τίμιο αἷμα του, ὁ ἴδιος τώρα δοξάζεται στόν θεϊκό θρόνο. Καί ἀπό ἐκεῖ ὡς οὐράνιος Ἀρχιερέας μεσιτεύει γιά μᾶς τά παιδιά του. Γιά νά μᾶς προσφέρει τή σωτηρία μας. Ἐκεῖ μᾶς περιμένει νά μᾶς ὑποδεχθεῖ, νά μᾶς παρουσιάσει στόν οὐράνιο Πατέρα του καί νά μᾶς τοποθετήσει στά δεξιά του. Ἐκεῖ περιμένει τά μέλη τοῦ σώματός του, διότι θέλει ὅπου εἶναι αὐτός νά εἴμαστε κι ἐμεῖς μαζί του. Στόν ἔνδοξο θρόνο του!

Ἄς συγκινηθοῦμε λοιπόν ἀπό τήν ἄπειρη αὐτή ἀρχιερατική θυσία καί μεσιτεία τοῦ Κυρίου μας. Κι ἄς γεμίζουμε μέ θάρρος κι ἐλπίδα. Ζεῖ ὁ Ἀρχιερέας μας, καί ἀπό τόν οὐράνιο θρόνο του πάντοτε ἀρχιερατεύει στό ἀληθινό οὐράνιο θυσιαστήριο. Εἶναι ὁ ἴδιος πού παρέδωσε τόν ἑαυτό του στόν Σταυρό. Ἔχει τήν ἴδια ἀγάπη καί συμπάθεια, τήν ὁποία εἶχε καί τότε, ὅταν θυσιάστηκε γιά μᾶς. Καί τώρα μέ τήν ἴδια ἀγάπη καί τρυφερότητα ἀρχιερατεύει γιά χάρη μας, διότι γιά μᾶς πέθανε.

Σέ ὁποιαδήποτε ὥρα, νύκτα καί ἡμέρα, περιμένει νά δεχθεῖ τίς ἱκεσίες μας καί τίς προσφορές μας, γιά νά τίς παρουσιάσει στόν οὐράνιο Πατέρα του. Μᾶς δίνει τό θάρρος καί τήν παρρησία νά πλησιάζουμε πρός αὐτόν καί νά ζητοῦμε ὅ,τι χρειαζόματε μέ τήν βεβαιότητα ὅτι θά τό λάβουμε πλούσια. Ἄς τοῦ παραδώσουμε λοιπόν ὁλοκληρωτικά τή  ζωή μας καί τήν καρδιά μας. Ἔτσι ὥστε τήν συγκλονιστική ἐκείνη ἔνδοξη ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας του νά μᾶς βάλει στό θεϊκό του θρόνο συμβασιλεῖς καί συνδαιτυμόνες τοῦ δείπνου του στήν οὐράνια Βασιλεία του.