Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018( ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ) (Ματθ. α’ 1-25)

Ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος ξεκινᾶ τήν ἀφήγηση τοῦ ἱεροῦ του Εὐαγγελίου μέ τήν παρουσίαση τοῦ γενεαλογικοῦ καταλόγου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γιατί  ὅμως κάνει τήν ἀναφορά αὐτῶν τῶν ὀνομάτων; Τί σημασία ἔχουν ὅλα αὐτά;

            Ὁ ἅγιος Ματθαῖος πρωτίστως θέλει νά δείξει ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς εἶναι ὁ ἐπηγγελμένος Μεσσίας, ἐφόσον εἶναι υἱός τοῦ Δαβίδ καί υἱόςτοῦ Ἀβραάμ. Διότι ὁ Μεσσίας κατά τούς προφῆτες ἔπρεπε νά κατάγεται ἀπό τόν Δαβίδ, ὅπως ἐπί αἰῶνες τόν περίμεναν οἱ Ἰουδαῖοι· ἀλλά νά εἶναι καί υἱός τοῦ Ἀβραάμ, γιατί ἀπό τόν ἀπόγονο αὐτόν τοῦ Ἀβραάμ θά εὐλογοῦνταν ὅλοι οἱ ἐθνικοί, ὅλες οἱ φυλές τῆς γῆς.

 Ταυτόχρονα ὁ κατάλογος αὐτός ἀποτελεῖ καί μία περίληψη τῆς ἰουδαϊκῆς ἱστορίας, ἕνα σύντομο σκιαγράφημα τῶν γεγονότων τῆς θαυμαστῆς παρουσίας καί πρόνοιας τοῦ Θεοῦ στόν περιούσιο λαό του. Μία ἱστορία πού κορυφώνεται στό πλήρωμα τοῦ χρόνου μέ τή γέννηση τοῦ Μεσσία. Ὅλη αὐτή λοιπόν ἡ ἀναφορά τῶν ὀνομάτων ἔχει κάποιο τελικό σκοπό. Διότι ὅλα αὐτά τά πρόσωπα μέ ἕνα θαυμαστό τρόπο συντελοῦν στήν δικαίωση τῆς ἱστορίας, στήν θεία ἐνανθρώπηση.

Ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος χωρίζει τό γενεαλογικό κατάλογο τοῦ Κυρίου μας σέ τρεῖς περιόδους. Τό κάνει αὐτό γιατί οἱ τρεῖς αὐτές ἐποχές ἀντιστοιχοῦν σέ τρεῖς ἱστορικές περιόδους διαφορετικῶν διακυβερνήσεων στό Ἰσραήλ. Μέχρι τό Δαβίδ, οἱ Ἰουδαῖοι κυβερνοῦνταν ἀπό κριτές. Ἀπό τό Δαβίδ μέχρι τή βαβυλώνια αἰχμαλωσία, ἀπό βασιλεῖς. Καί ἀπό τή βαβυλώνια αἰχμαλωσία μέχρι τήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ ἀπό ἀρχιερεῖς. Μέ αὐτή τή διαίρεση  οὐσιαστικά ξεσκεπάζεται ἡ ἀδυναμία ὅλων αὐτῶν τῶν ἕως τότε συστημάτων νά ἀνορθώσουν τόν ἰουδαϊκό λαό ἀπό τήν ἠθική πτώση. Καί καθίσταται σαφής ἡ ἐπείγουσα καί ἀπόλυτη ἀνάγκη τοῦ Μεσσία. Διότι μέ καμία διακυβέρνηση οἱ Ἰουδαῖοι δέν ἔγιναν καλύτεροι. Ὅσο κι ἄν τούς νουθετοῦσαν οἱ κριτές, οἱ βασιλεῖς καί οἱ ἱερεῖς τους,  ἔμεναν βυθισμένοι στά ἴδια πάθη καί δέν εἶχαν τή διάθεση νά βγοῦν ἀπό τό σκοτάδι καί νά στραφοῦν πρός τό φῶς. Ἔπρεπε λοιπόν νά γίνει ὁ Θεός ἄνθρωπος, γιά νά ἀνορθώσει τόν πεσόντα ἄνθρωπο. Ἔπρεπε νά ἔλθει ὁ μόνος ἀληθινός κριτής, βασιλιάς καί ἀρχιερέας τῆς οἰκουμένης, γιά νά καταργήσει ὅλες αὐτές τίς προσωρινές διακυβερνήσεις, καί νά ἐγκαθιδρύσει μία βασιλεία πνευματική καί αἰώνια.

   Ὁ Κύριός μας ἀποκαλεῖται μέ δύο ὀνόματα: «Ἰησοῦς» καί «Ἐμμανουήλ». Τό πρῶτο τό ἀποκάλυψε ὁ ἄγγελος στόν Ἰωσήφ. Τό δεύτερο τό προανήγγειλε ὁ προφήτης Ἡσαΐας. Γιατί συμβαίνειαὐτό; Γιατί ὁ Θεός διά τοῦ ἀγγέλου καί διά τοῦ προφήτου δίνει δύο ὀνόματα στόν Κύριό μας;

            Τό πρῶτο ὄνομα Ἰησοῦς, σημαίνει σωτήρ, λυτρωτής, ἐλευθερωτής, και μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ὁ Μεσσίας δέν θά εἶναι μόνο βασιλιάς τοῦ Ἰσραήλ, ἀλλά ὁ σωτήραςκαί ἐλευθερωτής ὅλου τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Ἐλευθερωτής ὄχι ἀπό τήν κυριαρχία κάποιων αἰσθητῶν ἐχθρῶν, ἀλλά ἀπό μία στυγνή τυραννία, τή σκλαβιά τοῦ ἀνθρώπινου γένους στούς δαίμονες καί τήν ἁμαρτία. Καί ἐδῶ ἀκριβῶς προκύπτει ἕνα μεγάλο ἐρώτημα. Ποιός ἄνθρωπος θά μποροῦσε νά λυτρώσει τό ἀνθρώπινο γένος ἀπό τήν ἁμαρτία; Κανείς! Κανείς ἄνθρωπος δέν εἶχε μιά τέτοια δύναμη παρά μόνον ὁ Θεός. Ἄρα λοιπόν τό ὄνομα Ἰησοῦς συνεσκιασμένα φανερώνει ὅτι ὁ Ἰησοῦς δέν εἶναι μόνο ἄνθρωπος ἀλλά καί Θεός.

            Γι’ αὐτό ἀκριβῶς ὁ προφήτης Ἡσαΐας προαναγγέλει καί τό δεύτερο ὄνομα τοῦ Μεσσία, τό ὄνομα Ἐμμανουήλ. Τό ὄνομα αὐτό σημαίνει «μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός», δηλαδή ὅτι ὁ Μεσσίας θά εἶναι μαζί μας. Θα εἶναι Θεάνθρωπος. Οὔτε μόνο Θεός οὔτε μόνο ἄνθρωπος. Θά εἶναι ὁ Θεός πού θά κατέλθει στή γῆ μας καί θά γίνει ἄνθρωπος καί θά περπατᾶ ἀνάμεσά μας. Τά δύο λοιπόν ὀνόματα συμπληρώνουν τό ἕνα τό ἄλλο. Καί μᾶς ἀποκαλύπτουν «τό μυστήριον τό ἀποκεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων καί ἀπό τῶν γενεῶν» (Κολασ. α’ 26)· ὅτι αὐτός πού γεννᾶται ἐκ τῆς Παρθένου, δέν εἶναι ἄνθρωπος οὔτε ἄγγελος, ἀλλά ὁ Θεός τοῦ οὐρανοῦ, πού γίνεται ἄνθρωπος, γιά νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν ἁμαρτία.

            Ἄς προετοιμαστοῦμε λοιπόν τίς ἡμέρες αὐτές, ὥστε νά προσέλθουμε κι ἐμεῖς νοερά στό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ μέ φόβο καί δέος. Διότι μέσα σ’ αὐτό γεννᾶται ὡς ἄνθρωπος ὁ ἄπειρος Θεός τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Καί ἄς τοῦ προσφέρουμε τά δάκρυά μας, τή μετάνοιά μας, τίς ἁμαρτίες μας· ἀλλά καί τή βαθειά εὐγνωμοσύνη μας γιά τή λύτρωση πού μᾶς χάρισε. Ἔτσι θά νιώσουμε ἀληθινά Χριστούγεννα!