Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018(ΙΑ’ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. ιδ’ 16-24)

Στήν Παραβολή πού ἀκούσαμε σήμερα ὁ Κύριός μας ὀνομάζει τήν οὐράνια Βασιλεία του «δεῖπνον μέγα», στό ὁποῖο καλεῖ ὅλους μας νά προσέλθουμε.

Τήν ὀνομάζει δεῖπνο, διότι στή Βασιλεία του ὁ Θεός θά μᾶς παραθέτει πνευματική καί ὑπερφυσική τράπεζα μέ τά θεῖα καί αἰώνια ἀγαθά του. Μιά τράπεζα ἀτελεύτητη στόν Οὐρανό, ὅπου ὁ ἴδιος θά μᾶς προσφέρει ἀπό τόν ἄπειρο πλοῦτο τῶν ἀγαθῶν του.

Ὀνομάζει τό δεῖπνο αὐτό μέγα, διότι τό πανηγύρι αὐτό θά εἶναι μεγαλοπρεπέστατο, ἐφόσον τά πνευματικά ἀγαθά πού θά μᾶς προσφέρει εἶναι ἀσύλληπτης ἀξίας. Θά εἶναι ὅ,τι ἀνώτερο μπορεῖ νά σκεφτεῖ ἤ νά ἐπιθυμήσει κανείς.Ἡ μετοχή μας στό φῶς καί στή δόξα τοῦ Θεοῦ, στήν ἁγιότητα καί μακαριότητά του, ἡ ἀνέκφραστος ἡδονή πού θά αἰσθανόμαστε καθώς θά ἀτενίζουμε τήν ἀπερίγραπτη ὡραιότητα τοῦ θείου προσώπου του. Ὅλα τά πλούτη τοῦ Χριστοῦ, οἱ ἀνεξερεύνητοι καί ἀνεξάντλητοι θησαυροί του πού θά μᾶς παρατίθενται, θά χορταίνουν τήν ψυχή μας καί θά μᾶς γεμίζουν μέ ἀνείπωτη εὐφροσύνη.

Στό οὐράνιο αὐτό δεῖπνο ὁ Κύριός μας θά μᾶς προσφέρει καί κάτι ἀσυγκρίτως ἀνώτερο, τό «καινόν ποτήριον», τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του, τή θεία Κοινωνία, μ’ ἕναν τρόπο ὅμως διαφορετικό, «καινόν», πού δέν μποροῦμε οὔτε νά φανταστοῦμε οὔτε νά ἐννοήσουμε. Καί θά μᾶς τό προσφέρει ὁ ἴδιος ὁ οἰκοδεσπότης τοῦ δείπνου, ὁ ὁποῖος καί θά εὐφραίνεται μαζί μας καί θά μᾶς διακονεῖ. Ὁ μέγας, ὁ ὕψιστος, ὁ αἰώνιος ἐμᾶς τούς μικρούς καί ἐλαχίστους.

Ἐπιπλέον τό δεῖπνο αὐτό θά εἶναι μεγάλο, τό μεγαλύτερο πού ὑπῆρξε ποτέ, διότι εἶναι πανηγύρι οἰκουμενικό, πανηγύρι ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας. Εἶναι καλεσμένοι σ’ αὐτό ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ὅλων τῶν λαῶν καί τῶν ἐποχῶν. Διότι ὁ Θεός ὅλους θέλει νά μᾶς εἰσαγάγει στήν Βασιλεία του μέ τό ἀνεξιχνίαστο ἔλεός του καί τόν ἄπειρο πλοῦτο τῆς θείας του ἀγαθότητας.

Τό πανηγύρι αὐτό θά εἶναι αἰώνιο, θα εἶναι δεῖπνο πού θά ἔχει ἀρχή ἀλλά δέν θά ἔχει τέλος. Νά μπορούσαμε νά καταλάβουμε ἔστω καί λίγο πῶς θά εἶναι τό οὐράνιο αὐτό πανηγύρι, πῶς θά ζοῦμε ἐκεῖ, τί θά ἀπολαμβάνουμε, τί θά βλέπουμε, τί θά αἰσθανόμαστε! Πῶς θά ἐπικοινωνοῦμε μέ τίς θεῖες καί ἀγγελικές δυνάμεις τοῦ οὐρανοῦ, ἀλλά καί μέ τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας. Πολύ περισσότερο πῶς θά ἀτενίζουμε τό ἄπειρο κάλλος τοῦ Θεοῦ καί πῶς θά συνομιλοῦμε μαζί του! Κι αὐτό ἀτελεύτητα, ἀκόρεστα, αἰώνια. Αὐτό λοιπόν τό ὑπερφυές καί ἀσύλληπτο δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ νά τό σκεφτόμαστε. Νά τό ποθοῦμε καί νά τό περιμένουμε.

Σ’ αὐτό τό οὐράνιο δεῖπνο καλεῖ ὁ Θεός τόν καθένα μας καθημερινά. Μᾶς καλεῖ ἄλλοτε μέσα ἀπό τίς περιστάσεις τῆς ζωῆς, μέ ἀνθρώπους πού φέρνει δίπλα μας, μέ κάποιο οἰκοδομικό ἀνάγνωσμα, μέ τήν ἀκρόαση κάποιας ἀφυπνιστικῆς καί κατανυκτικῆς ὁμιλίας, μ’ αὐτή τήν Παραβολή πού ἀναλύουμε, κι ἄλλοτε μέ κάποιες ἐσωτερικές μυστικές φωνές πού ἀντηχοῦν στά μύχια τῶν καρδιῶν μας.

-Ἐλᾶτε κοντά μου, μᾶς λέει ὁ Θεός. Ὅλα εἶναι ἕτοιμα. Τά πάντα ἔχω ἑτοιμάσει γιά σᾶς. Ἐλᾶτε. Κανείς μή λείψει. Δεχθῆτε τήν πρόσκληση.

Πόσο φοβερό λοιπόν καί τραγικό θά εἶναι νά μοιάσουμε μέ τούς ἀνθρώπους ἐκείνους τῆς σημερινῆς Παραβολῆς πού, ἐνῶ ἄκουσαν τό κάλεσμα τοῦ Θεοῦ, ἄρχισαν νά ὑποβάλλουν παραίτηση, προφασιζόμενοι ὡς ἐμπόδια ἄλλοι οἰκονομικές ὑποθέσεις, ἄλλοι γεωργικές, ἄλλοι οἰκογενειακές. Ὅλοι ζήτησαν νά καταστήσουν δικαιολογημένη τήν ἀπουσία τους. Βέβαια νόμιμες ἦταν οἱ ἀπασχολήσεις τους. Ὅμως δέν ἄξιζαν περισσότερο ἀπό τήν συμμετοχή τους στό βασιλικό μέγα δεῖπνο. Κι ὅλες αὐτές ἔγιναν αἰτία νά χάσουν τελικά τό οὐράνιο πανηγύρι.

Αὐτό θά πρέπει νά μᾶς διδάξει πολύ. Ὅταν προσκολληθοῦμε ἀκόμη καί σέ νόμιμες δραστηριότητές μας, τότε αὐτές γίνονται σοβαρά ἐμπόδια γιά τήν πνευματική μας ζωή καί τήν κληρονομία τῆς ἐπουρανίου Βασιλείας. Ἄς μή προσκολλώμαστε λοιπόν στά καθημερινά καί προσωρινά. Μᾶς καλεῖ ὁ Θεός στά μεγάλα καί αἰώνια. Μήν κλείνουμε τ’ αὐτιά μας στήν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ, στήν καμπάνα τῆς Ἐκκλησίας, στήν φωνή τοῦ Εὐαγγελίου. Μᾶς καλεῖ ὁ Θεός στήν θεία Λατρεία, στήν τακτική ἱερά Ἐξομολόγηση, σέ μία πνευματική ὁμιλία. Βέβαια πάντοτε κάποιο ἐμπόδιο θά βρίσκεται μπροστά μας, γιά νά ἀπουσιάζουμε. Ἐάν ὅμως χάνουμε τίς εὐκαιρίες πού μᾶς δίνει ὁ Χριστός, κινδυνεύουμε νά σκληρυνθοῦμε, νά ἀγριέψουμε, νά ἀλλοτριωθοῦμε καί τελικά νά χαλάσουμε τά πνευματικά μας αἰσθητήρια καί νά χάσουμε τόν Χριστό γιά πάντα.

Ἄς μάθουμε λοιπόν νά ἱεραρχοῦμε σωστά τίς προτεραιότητες τῆς ζωῆς. Νά ἐκτιμήσουμε τήν ἀξία τῆς θείας πρόσκλησης. Νά συναισθανθοῦμε ποιός μᾶς καλεῖ καί ποῦ μᾶς καλεῖ!  Νά ποῦμε μέσα ἀπό τήν καρδιά μας μέ καλεῖ ὁ Θεός σήμερα στήν Ἐκκλησία του, αὔριο στή Βασιλεία του! Πῶς μπορῶ νά πῶ ὄχι στόν Θεό; Πῶς μπορῶ νά στερηθῶ τό οὐράνιο μέγα δεῖπνο τοῦ Παραδείσου;