Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018 (Η' ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. ι' 25-37)

Ἕνα καίριο ἐρώτημα ἔθεσε στόν Κύριο ὁ νομικός τῆς  σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς πού τόν πλησίασε. «Τίς ἐστί μου πλησίον;» Ποιός εἶναι ὁ πλησίον μου, τόν ρώτησε. Ἀλλά ὁ Κύριος ἀντί νά τοῦ ἀπαντήσει μέ τόν τρόπο πού θά περίμενε, μέ γλῶσσα δηλαδή νομική καί θεωρητική, τοῦ ἀπαντᾶ μέ μία παραβολή.

Στό δρόμο ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ πρός τήν Ἱεριχώ, σ᾽ ἕνα δρόμο πολύ ἐπικίνδυνο, ὅπου καιροφυλακτοῦσαν ληστές, πορευόταν ἕνας ὁδοιπόρος. Κάποια στιγμή ὅρμησαν ἐπάνω του οἱ ληστές, τόν καταλήστεψαν, τόν τραυμάτισαν καί τόν ἐγκατέλειψαν ἑτοιμοθάνατο. Πολύ σκληρά καί ἀνάλγητα τόν προσπέρασε κατόπιν κάποιος Ἰουδαῖος ἱερέας κι ἕνας λευίτης ἀργότερα!  Ὁ ἱερέας τόν εἶδε ἀπό μακριά καί χωρίς νά τόν πλησιάσει, ἐνστικτωδῶς πέρασε βιαστικά ἀπό τό ἀπέναντι μέρος κι ἀστραπιαῖα ἔφυγε. Ὁ Λευΐτης ὅμως ἀποδείχθηκε πιό σκληρός. Ἦλθε δίπλα του, κι ἐνῶ εἶδε τήν ἄθλια κατάστασή του, ἐξαφανίστηκε. Μπορεῖ βέβαια οἱ δύο αὐτοί ἄνθρωποι νά διαφέρουν ὡς πρός τήν βαρύτητα τῆς ἐνοχῆς τους, μοιάζουν ὅμως σέ κάτι πολύ σημαντικό. Εἶναι καί οἱ δύο ἐκπρόσωποι τοῦ Θεοῦ, ἄνθρωποι τοῦ Ναοῦ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἔχουν ἀξίωμα καί ἔργο ἱερό. Αὐτοί ἔπρεπε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον λόγῳ τῆς θέσης τους νά συμπαρασταθοῦν στόν ἐγκαταλελειμμένο τραυματία. Αὐτό δίδασκαν ἄλλωστε καί οἱ δύο στούς ἄλλους, τήν ἀγάπη πρός τόν πλησίον. Ἀλλά στή δύσκολη ὥρα ἀποδείχθηκαν συμφεροντολόγοι, δειλοί καί ἄσπλαχνοι. Ποιοί; Οἱ «ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ»!

Ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ ἀληθινοί ἀσφαλῶς θέλουμε νά εἴμαστε ὅλοι μας, καί προσπαθοῦμε ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας νά ζοῦμε μία συνείδητή πνευματική ζωή. Ὁ κόσμος γύρω μας μᾶς παρατηρεῖ. Δέν προσέχει ὅμως τόσο τί λέμε ἤ πῶς ἐπιτελοῦμε τά λατρευτικά μας καθήκοντα, ἀλλά ἄν δείχνουμε ἀγάπη στούς γύρω μας. Κι ἄν δέν τό κάνουμε αὐτό, σκανδαλίζονται καί ἀγανακτοῦν καί λένε: «Δές, οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ δέν ἔχουν ἀγάπη, πάνω ἀπό ὅλα κοιτοῦν τό συμφέρον τους». Ἡ ἐποχή μας δέν πάσχει τόσο ἀπό ἔλλειψη πνευματικῶν λόγων περί ἀγάπης ὅσο ἀπό ἔλλειψη πνευματικῶν ἀνθρώπων τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης. Ὅσοι λοιπόν θέλουμε νά εἴμαστε ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, τῆς ᾽Εκκλησίας, θά πρέπει νά τό ἀποδεικνύουμε αὐτό καθημερινά μέ τή θυσιαστική ἀγάπη μας καί ὄχι μόνο μέ τά λόγια μας.

Ὁ ἀλλοεθνής Σαμαρείτης ὡστόσο δείχνει ἀληθινή καί ἔμπρακτη ἀγάπη. Δέν ὑπολογίζει ἐθνικές, θρησκευτικές ἤ ἄλλες διαφορές, δέν ὑπολογίζει κόπο καί χρήματα καί χρόνο, δέν φοβᾶται μήπως συλληφθεῖ καί ὁ ἴδιος ἀπό τούς ληστές. Ἕνα τόν νοιάζει, νά σώσει τόν ἑτοιμοθάνατο. Τόν πλησιάζει, πλένει τίς πληγές του, δένει τά τραύματά του. Πόσο κόπο θά κατέβαλε, γιά νά τόν ἐπιβιβάσει μόνος του στό ζῶο του! Ἀλλά καί πόσο θά κουράστηκε βαδίζοντας πεζός καί ὑποβαστάζοντας τόν τραυματία μήν πέσει! Κι ὅλη τή νύχτα στό πανδοχεῖο μέ πόση στοργή διακονοῦσε τόν ἄρρωστο! Ἔγινε παρηγορητής του καί γιατρός καί μεταφορέας καί διάκονος καί χορηγός.

Ἐμεῖς ἆραγε δείχνουμε σήμερα μιά τέτοια ἀγάπη στόν ἀδελφό μας; Μέχρι ποῦ φτάνει ἡ ἀγάπη μας; Πόσο μᾶς κοστίζει σέ χρόνο καί κόπο καί χρήματα; Εἶναι τραγικό νά δείχνουν μεγαλύτερη ἀγάπη ἄνθρωποι ἀλλόθρησκοι, ἀλλοεθνεῖς, κι ἐμεῖς πού ζοῦμε μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, στήν κοινωνία τῆς ἀγάπης, νά μήν ἔχουμε καί νά μήν ἐκδηλώνουμε ἀγάπη!

Ἡ Παραβολή ὅμως ἔχει καί τή βαθύτερη σημασία της. Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος, ὁ Ἀδάμ, καί κάθε ἀπόγονός του κατέβαινε ἀπό τόν κῆπο τῆς Ἐδέμ στούς γκρεμούς τῆς ἁμαρτίας. Ὅλη ἡ ἀνθρώπινη φύση καταρακωνόταν μέσα στήν ἀποστασία καί τήν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ. Στήν κατηφορική της αὐτή πορεία οἱ ληστές δαίμονες καιροφυλακτοῦσαν νά ἀφαιρέσουν ἀπό τόν ἄνθρωπο τά ἱμάτια τῆς ἀρετῆς καί τῆς πίστης. Μέ τά πυρωμένα βέλη τους γέμισαν τήν ἀνθρώπινη φύση μέ πληγές καί τραύματα, τήν κατήντησαν ἑτοιμοθάνατη. Τό κακό ἦταν ἀγιάτρευτο. Γι᾽ αὐτό ὁ ἴδιος ὁ Θεός τοῦ οὐρανοῦ κατέβηκε στούς δρόμους τῆς ζωῆς μας, γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο. Βέβαια οἱ Ἰουδαῖοι τόν περιφρόνησαν σάν Σαμαρείτη. Ὁ Κύριός μας ὅμως, ὁ Καλός Σαμαρείτης τῆς ζωῆς μας, ἄγγιξε τήν ἑτοιμοθάνατη ἀνθρωπότητα καί μέ τή διδασκαλία του καί τά ἱερά του Μυστήρια γιάτρεψε τίς πληγές μας μέ οἶνο καί ἔλαιο. Μέ την σταυρική του θυσία «τάς ἀσθενείας ἡμῶν ἔλαβε καί τάς νόσους ἐβάστασε» (Ματθ. η' 17). Μᾶς μετάγγισε ζωή μέ τό τίμιο Αἷμα του καί μᾶς ἔθρεψε μέ τό πανάγιο Σῶμα του, γιά νά ζήσουμε. Καί μᾶς ἄφησε στήν προστασία τοῦ Πανδοχείου του, τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Μᾶς ἄφησε τούς κληρικούς μας, γιά νά μᾶς διακονοῦν καί νά μᾶς ἁγιάζουν μέσα στήν Ἐκκλησία του. Τά πάντα ἔκανε γιά μᾶς ὁ Θεός. Ἔγινε γιά μᾶς ἡ ζωή.

Καί τί ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς; Νά πάψουμε νά κατηφορίζουμε μέσα στά μονοπάτια τῶν ληστῶν τῆς ψυχῆς μας. Νά ζοῦμε ζωή ἀνώτερη, ζωή ἁγία, μέσα στήν Ἐκκλησία του, μέ μετάνοια, μέ πίστη καί ἀγάπη. Νά τόν ἀγαπήσουμε μέ ὅλη μας τήν θέρμη καί τή δύναμη. Σ' Αὐτόν πού ἔκανε τά πάντα γιά μᾶς, ἐμεῖς ἄς προσφέρουμε τή ζωή μας.