Κυριακή 4 Νοεμβρίου2018 (Ε’ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. ις’ 19-31)

Τό Εὐαγγελικό μας ἀνάγνωσμα ἀναφέρεται σήμερα στήΠαραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου. Ὁ πλούσιος τῆς Παραβολῆς τά εἶχε ὅλα.Χρήματα, πλούτη, ἀγαθά ἀμέτρητα, πανάκριβα ροῦχα καί διασκέδασεις. Στήν Παραβολή ὅμως αὐτή τοῦ λείπει κάτι. Τοῦ λείπει τό ὄνομα. Δέν εἶχε ὁ ἄνθρωπος αὐτός ὄνομα; Ἀσφαλῶς θά εἶχε. Ὁ Κύριος ὅμως στήν Παραβολή δέν τόν ὀνομάζει, τόν παρουσιάζει ἀνώνυμα. Κανείς μας δέν ξέρει τό ὄνομά του. Δέν εἶναι τυχαῖο. Διότι ὁ πλούσιος αὐτός δέν εἶχε τίποτε ἄξιο, γιά νά ἔχει ἀπό τόν Θεό κάποιο ὄνομα. Εἶχε βέβαια ἐξωτερική λάμψη, ἐντυπωσίαζε μέ τά πολυτελῆ του ἐνδύματα, τά ἀρώματα.Ἐσωτερικά ὅμως εἶχε ψυχή ἄσπλαχνη καί δυσώδη. Πῶς λοιπόν νά ἔχει ὄνομα ἀπό τόν Θεό; Ἀφοῦ γιά τούς πονηρούς ἀνθρώπους ἔχει γραφεῖ: «Οὐ μή μνησθῶ τῶν ὀνομάτων αὐτῶν διά χειλέων μου».

Ἀντίθετα ὁ πτωχός τῆς Παραβολῆς ἔχει ὄνομα. Ἐνῶ σέ καμία ἄλλη Παραβολή ὁ Κύριος δέν ἀναφέρει ὄνομα γιά ἄνθρωπο, ἐδῶ δίνει στόν φτωχό ὄνομα. Τό ὄνομα «Λάζαρος», πού σημαίνει «ὁ Θεός εἶναι βοηθός μου». Μέ τό ὄνομα αὐτό τόν ξέρει ὁ οὐρανός, τόν ξέρουν οἱ ἄγγελοι, τόν ξέρουμε ἐμεῖς, τόν ξέρει ὁ Θεός. Διότι τῶν δικαίων «τά ὀνόματα ἐν βίβλῳ ζωῆς», «ἐν τοῖς οὐρανοῖς» ἀπογράφονται. Ὁ πτωχός λοιπόν ἔχει ἕνα ὄνομα γιά τήν αἰωνιότητα, ὄνομα κληρονόμου τοῦ οὐρανοῦ.

Ἐμεῖς ἆραγε ἔχουμε ὄνομα; Ὄνομα ἀπογεγραμμένου γιά τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Μᾶς ἔδωσε βέβαια ἡ Ἐκκλησία κατά τήν βάπτισή μας τό ὄνομά μας. Ὄνομα ὑποψηφίου συμβασιλέως τοῦ Παραδείσου. Προσοχή λοιπόν μή τό χάσουμε, μή τό διαγράψει ὁ Θεός ἀπό τήν βίβλο τῆς ζωῆς ἐξαιτίας τῶν παθῶν μας.

Μεταξύ, λοιπόν, τῶν δύο ἀνθρώπων τῆς Παραβολῆς ὑπῆρχε μεγάλη ἀντίθεση. Ὁ ἕνας μέ βασιλικά ἐνδύματα στολισμένος, κι ὁ ἄλλος μέ τή γυμνότητα καί τίς πληγές του. Ὁ ἕνας στά πολυτελῆ ἀνάκλιντρα, κι ὁ ἄλλος πεταμένος στό δρόμο. Ὁ ἕνας διασκεδάζει καθημερινά, κι ὁ ἄλλος προσπαθεῖ νά χορτάσει μέ ψίχουλα. Ὁ ἕνας περιτριγυρισμένος ἀπό φίλους, κι ὁ ἄλλος ἀπό τούς σκύλους τοῦ δρόμου.

Καί ὅμως, ἐνῶ ὁ Λάζαρος βλέπει καθημερινά τήν μεγάλη αὐτή πρόκληση, τό μεγάλο χάσμα μεταξύ τῶν δύο κόσμων, σιωπᾶ. Θά πρέπει νά μᾶς προβληματίσει αὐτό τό μυστήριο τῆς σιωπῆς τοῦ Λαζάρου. Μέσα στήν δυστυχία του ὁ Λάζαρος ποτέ δέν διαμαρτύρεται γιά τήν χλιδή τοῦ πλουσίου. Δέν τόν κατακρίνει γιά τήν σκληρότητα καί την ἀπανθρωπιά του. Μακροθυμεῖ μέ ὑπομονή, χωρίς γογγυσμούς καί παράπονα ἐνῶ βλέπει καθημερινά τόν πλούσιο ἀνάλγητο, νά μή τοῦ δίνει καμία σημασία, δέν διαμαρτύρεται.

Πόση ἀρετή εἶχε ὁ πάμπτωχος Λάζαρος! Ἀγαθός καί ὑπομονετικός στέκεται καί τώρα ἔξω ἀπό τήν πόρτα τῆς ψυχῆς μας καί μέ τήν κραυγάζουσα σιωπή του παραδειγματίζει ὅλους ἐμᾶς πού συχνά διαμαρτυρόμαστε καί γογγύζουμε ἀπό ἀσήμαντες ἀφορμές, ἀπό πράγματα μικρά ἤ ἀνούσια. Τί λόγο θά δώσουμε ἐμεῖς στό Θεό; Ἄς μάθουμε λοιπόν νά ὑπομένουμε τίς μικρές ἤ μεγαλύτερες θλίψεις αὐτῆς τῆς ζωῆς, ἄς μάθουμε τό μάθημα τῆς σιωπῆς τοῦ Λαζάρου.

Πρῶτος πέθανε ὁ πτωχο-Λάζαρος. Καταπονημένος, ἐξαθλιωμένος, ἄρρωστος, γεμᾶτος πληγές, στερημένος καί πεινασμένος, πέθανε πρῶτος. Ὁ θάνατός του ἦταν λυτρωτικός ἀπό τή δυστυχία καί τήν ἀθλιότητα. Ἡ κηδεία του θά ἦταν ἀσφαλῶς πτωχική. Ποιός ἆραγε θά πῆγε σ’ αὐτήν; Ὅμως τόν Λάζαρο, πού τόν περιφρόνησαν οἱ ἄνθρωποι, τόν τίμησε ὁ οὐρανός. Ἄγγελοι τόν συνοδεύουν, γιά νά τιμήσουν τήν ἀρετή του. Τόν συνοδεύουν στό μεγάλο ταξίδι πρός τήν ἀληθινή πατρίδα του. Τόν ὁδηγοῦν στήν ἀγκαλιά τοῦ Ἁβραάμ, στήν ἀπόλυτη εὐτυχία, στό αἰώνιο δεῖπνο. Τώρα πλέον ὁ Λάζαρος ἀναπαύεται, γεύεται τήν λαμπρότητα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

 Ἀντίθετα ἡ κηδεία τοῦ πλουσίου ἦταν πολυτελής, πομπώδης. Ἀσφαλῶς πολλοί θά τόν συνόδευσαν μέχρι τό μεγαλοπρεπές μνημεῖο του. Ἴσως οἱ φίλοι του νά ἐγκωμίαζαν τήν πολυτελῆζωή του. Ὅλοι αὐτοί τόν συνόδευαν μέχρι ἐκεῖ. Ἀπό ἐκεῖ καί πέρα; Μιά ἄλλη συνοδεία φρικτή καί ἀποτρόπαια τόν ἁρπάζει τώρα καί ἀπαιτεῖ τήν ψυχή του νά τήν ὁδηγήσει στόν Ἅδη. Φοβεροί δαίμονες τόν ὁδηγοῦν δέσμιο στό σκοτεινό Ἅδη, ὅπου ὑποφέρει αἰωνίως. Ἀντιστράφηκαν οἱ ὅροι. Ὁ Λάζαρος πού στή γῆ ὑπέφερε, τώρα δοξάζεται. Ὁἄσπλαχνος πλούσιος πού ἀπήλαυσε τά ἀγαθά του, βασανίζεται φρικτά. Ἀπό τή δόξα πῆγε στήν ἀτιμία, ἀπό τό φῶς στό σκοτάδι.

Γι’ αὐτό ἄς μήν ταραζόμαστε, ὅταν βλέπουμε στή γῆ αὐτή νά θριαμβεύει τό κακό  καί ἡ ἀδικία, νά κυριαρχεῖ ἡ σκληρότητα καί ἡ ἀσπλαχνία. Μή σκανδαλιζόμαστε ὅταν ἐκατομμύρια ἀνθρώπων πεθαίνουν ἀπό τήν πεῖνα τήν ὥρα πού κάποιοι κατασπαταλοῦν ὁλόκληρες περιουσίες σέ διασκεδάσεις, σπίτια, ροῦχα, αὐτοκίνητα. Κάποτε θά ἀντιστραφοῦν οἱ ὅροι. Ὅλα τότε θά πληρωθοῦν. Ὅλοι θά πάρουν τήν θέση τους κατά τά ἔργα τους. Ἐμεῖς ἆραγε ποῦ θά βρεθοῦμε;