Κυριακή 28 Ὀκτωβρίου 2018 (Ζ’ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. η’ 41-56)

Στήν Καπερναούμ ὁ ἀρχισυνάγωγος Ἰάειρος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος περνοῦσε φοβερή δοκιμασία, ζοῦσε τραγικές στιγμές. Ἡ μονάκριβη δωδεκάχρονη κόρη του κινδύνευε νά πεθάνει ἀπό στιγμή σέ στιγμή. Κι αὐτός τριγυρνοῦσε στούς δρόμους τῆς Καπερναούμ, γιά νά βρεῖ τόνμέγα ἰατρό, τόν Ἰησοῦ Χριστό.

Μόλις τόν ἀντίκρυσε, ἔπεσε γονατιστός στά πόδια του καί τόν θερμοπαρακαλοῦσε νά ἔλθει στό σπίτι του, νά γιατρέψει τήν ἑτοιμοθάνατη κόρη του.

            Πῶς ὅμως αὐτός ὁ ἄρχοντας, ὁ ἀρχισυνάγωγος, πού εἶχε τόσο μεγάλη θρησκευτική καί κοινωνική θέση, ταπεινώνεται τόσο πολύ καί πέφτει γονατιστός μπροστά στόν Κύριο; Δέν σκέφθηκε τό ἀξίωμά του; Δέν ντράπηκε τά πλήθη τοῦ λαοῦ πού ἦταν τριγύρω καί τόν ἔβλεπαν; Δέν φοβήθηκε τούς Φαρισαίους;

Δέν ὑπολόγισε τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά! Ἕνα τόν ἔνοιαζε, ἡ σωτηρία τῆς κόρης του. Ἦταν συντετριμμένος ἀπό τήν συμφορά πού τόν βρῆκε. Ὁ πόνος καί ἡ θλίψη τόν ταπείνωσε πολύ, τόν ἔκανε νά πέσει σάν δοῦλος στά πόδια τοῦ Κυρίου καί νά τόν προσκυνήσει ὡς ἄρχοντα ἀνώτερο ἀπ’ αὐτόν.

             Ἔτσι συμβαίνει συχνά καί στή δική μας ζωή. Οἱ θλίψεις μᾶς ταπεινώνουν, μᾶς κάνουν νά αἰσθανόμαστε τή μηδαμινότητά μας καί νά τρέχουμε μέ πόθο καί προσδοκία στήν Ἐκκλησία. Κι ἐκεῖ νά παρακαλοῦμε γονατιστοί τόν Θεό νά λύσει τό δύσκολο πρόβλημά μας, νά θεραπεύσει τίς ἀρρώστιές μας, νά γαληνεύσει τή ζωή μας. Πόσο εὐεργετικός λοιπόν εἶναι ὁ πόνος! Μᾶς ἐξαγνίζει, μᾶς ταπεινώνει, μᾶς καλλιεργεῖ. Μαλακώνει τήν καρδιά μας, χαμηλώνει τό ἀταπείνωτο φρόνημά μας, μᾶς προετοιμάζει γιά τόν οὐρανό.

Καθώς ὁ Κύριος πήγαινε στό σπίτι τοῦ Ἰαείρου, τά πλήθη τοῦ λαοῦ πού τόν περιέβαλλαν τόν πίεζαν ἀσφυκτικά. Μέσα στό συνωστισμό μιά γυναίκα πού ὑπέφερε ἀπό αἱμορραγία δώδεκα χρόνια, πλησίασε κρυφά ἀπό πίσω τόν Ἰησοῦ, ἄγγιξε τήν ἄκρη τοῦ ἐνδύματός του, κι ἀμέσως σταμάτησε ἡ αἱμορραγία της. Τότε ὁ Κύριος ρώτησε: - Ποιός εἶναι αὐτός πού μέ ἄγγιξε; Κι ἐπειδή ὅλοι γύρω ἀρνοῦνταν, ὁ Πέτρος εἶπε μέ ἀπορία:-Μά, Κύριε, τόσα πλήθη λαοῦ σέ ἔχουν περικυκλώσει ἀσφυκτικά κι ἐσύ ρωτᾶς ποιός σέ ἄγγιξε;

            Ὁ Πέτρος ἀσφαλῶς δέν καταλάβαινε τό νόημα τῆς ἐρώτησης. Διότι ἦταν πολύ διαφορετικό τό ἑκούσιο ἄγγιγμα τῆς γυναίκας ἐκείνης ἀπό τό ἀκούσιο ἄγγιγμα τοῦ πλήθους. Τά πλήθη πού περικύκλωναν τόν Κύριο, τόν ἄγγιζαν ἀσυναίσθητα ἐξωτερικά. Ἡ γυναίκα ὅμως τόν ἄγγισε καί ἐσωτερικά μέ τήν ψυχή της. Μεταξύ τῶν δύο αὐτῶν προσεγγίσεων τά ἀνθρώπινα μάτια δέν μποροῦν νά διακρίνουν καμία διαφορά. Τά μάτια ὅμως τοῦ Χριστοῦ διέκριναν σαφῶς τήν τεράστια διαφορά.

            Αὐτήν ἀκριβῶς τήν διαφορά διακρίνουν τά μάτια τοῦ Χριστοῦ μας καί σ’ ὅλους ἐμᾶς τούς πιστούς, πού προσερχόμαστε στούς ἱερούς ναούς μας καί ἐγγίζουμε τόν ἀπρόσιτο Θεό τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Πόσοι λοιπόν ἀπό ἐμᾶς τόν ἐγγίζουμε ἐσωτερικά, μέ συστολή καί δέος, μέ πίστη καί φόβο, μέ τή συναίσθηση ὅτι ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί καί ἀνάξιοι ἔχουμε ἐνώπιόν μας τόν Ἅγιο τῶν ἁγίων, τόν ἄπειρο Δημιουργό μας; Πόσοι ἀπό ἐμᾶς τόν κοινωνοῦμε μέ συντριβή, με πίστη; Εἶναι κρῖμα νά κυκλώνουμε τό ἱερό Θυσιαστήριο καί νά μή συναισθανόμαστε ποιόν ἐγγίζουμε. Γι’ αὐτό καί μένουμε ἀθεράπευτοι στή δική μας ψυχική αἱμαρραγία.

   Στό σπίτι τοῦ Ἰαείρου σέ λίγο τό θέαμα ἦταν σπαραξικάρδιο. Ὅλοι ἔκλαιγαν, κτυποῦσαν τά στήθη τους καί τά κεφάλια τους γιά τήν νεκρή κόρη τοῦ Ἰαείρου. Ὁ Κύριος ὅμως τούς εἶπε: -Μήν κλαῖτε. Δέν πέθανε ἡ μικρή, ἀλλά κοιμᾶται! Μόλις τό ἄκουσαν αὐτό τά παρευρισκόμενα πλήθη, ἄρχισαν νά περιγελοῦν, θεωρώντας παράλογη τήν ἔκφραση τοῦ Κυρίου. Ὅμως μέ τή χλεύη τους αὐτή τά πλήθη, χωρίς νά τό κατανοοῦν, οὐσιαστικά ἔδιναν τό ἐγκυρότερο πειστήριο τῆς ἀνάστασης πού θά ἀκολουθοῦσε, διότι βεβαίωσαν ὅτι ὁ θάνατος τῆς κόρης ἦταν ἀδιαμφισβήτητος. Μέ τά γέλια τους ἔγιναν οἱ ἀξιόπιστοι κήρυκες τοῦ θαύματος.

            Αὐτό ἀκριβῶς ἐπαναλαμβάνεται συχνά μέσα στήν ἱστορία. Χλεύαζαν οἱ Ἰουδαῖοι τούς ἀγραμμάτους μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἔτσι ἄθελά τους διατράνωναν τό θαῦμα τῆς Πεντηκοστῆς πού ἀκολούθησε καί μετέβαλε τούς ἀγράμματους ἁλιεῖς σέ πάνσοφους διδασκάλους τῆς οἰκουμένης. Χλεύαζαν οἱ εἰδωλολάτρες καί οἱ ἄθεοι κατόπιν τήν ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μας, ἀλλά ἔτσι πιστοποίησαν ὅλοι αὐτοί τό θαῦμα τοῦ θριάμβου τῆς Ἐκκλησίας ἀνά τούς αἰῶνες.

            Ἕνα τέτοιο θαῦμα ἑορτάζουμε καί σήμερα. Τήν θαυμαστή νίκη τῆς μικρῆς Ἑλλάδας μας ἐναντίον τῶν πανίσχυρων χλευαστῶν της. Τή νίκη πού μᾶς χάρισε ὁ παντοδύναμος Κύριος. Τήν πρώτη νίκη ἐναντίον τοῦ ἐπηρμένου Ἄξονα Γερμανίας - Ἰταλίας, πού προδίκασε ὅμως τήν ἔκβαση τοῦ κρισιμότατου δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Ζεῖ Κύριος ὁ Θεός!