Κυριακή 21 Ὀκτωβρίου 2018 (ΣΤ’ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. η’ 27-39)

Ὁ δαιμονισμένος τῆς χώρας τῶν Γαδαρηνῶν τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου ἦταν πραγματικά ἀξιολύπητος. Εἶχε μέσα του χιλιάδες δαιμόνια, στρατό ὁλόκληρο, καί τριγυρνοῦσε χωρίς σπίτι καί ροῦχα στά μνημεῖα τῆς πόλης. Συχνά τόν ἔδεναν μέ ἁλυσίδες, γιά νά μήν κάνει κανένα κακό στούς ἀνθρώπους. Ἀλλά αὐτός τίς ἔσπαζε καί συρόταν βίαια ἀπό τό διάβολο στίς ἐρημιές. Ὅλα τά χαρακτηριστικά τοῦ δαιμονισμένου αὐτοῦ μᾶς δείχνουν ξεκάθαρα πῶς παραμορφώνουν οἱ δαίμονες τόν ἄνθρωπο, ὅταν τόν κυριεύσουν. Τόν ἀπομονώνουν ἀπό τούς ἀνθρώπους, τόν ὠθοῦν νά ἀρέσκεται νά ζεῖ σέ τόπους φρίκης καί θανάτου. Τόν κάνουν θηρίο ἀνήμερο, φοβερό καί τρομερό στούς ἀνθρώπους.

Πόσο διαφορετικό ὅμως γίνεται σέ λίγο αὐτό τό «ἀγρίμι». Τώρα ταλαιπωρεῖται  ἀπό τό διάβολο. Σέ λίγο θά κάθεται «παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ». Τώρα δέν ἀνέχεται ροῦχο ἐπάνω του. Σέ λίγο θά εἶναι ἱματισμένος. Τώρα βρίσκεται κάτω ἀπό τή μανία τοῦ ἀνθρωποκτόνου. Κατόπιν θά ζεῖ μέσα στήν ἐλευθερία τοῦ Χριστοῦ μέ σωφροσύνη. Τώρα διαμένει στίς ἐρημιές μακριά ἀπό τούς ἀνθρώπους. Σέ λίγο θά ἀπολαμβάνει τήν κοινωνία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν μαθητῶν του.

Αὐτήν ἀκριβῶς τή μεγάλη άντίθεση τή ζοῦμε καί σήμερα στόν κόσμο γύρω μας. Ἀπό τή μία μεριά ἕνας κόσμος πού ἔχασε τόν προσανατολισμό του καί αἰχμαλωτίσθηκε δυστυχισμένος καί ἀνήμερος στά δίχτυα τοῦ διαβόλου. Κι ἀπό τήν ἄλλη οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ πού ζοῦν τήν πνευματική τους ἐλευθερία «παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ» στό φῶς τῆς θείας Χάρης. Ὅσοι λοιπόν εὐτυχήσαμε νά ζοῦμε μέσα στή σκέπη τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ἔχουμε εὐθύνη γιά τόν κόσμο, πού παραπαίει μέσα στό σκοτάδι τῆς κυριαρχίας τοῦ διαβόλου. Ἔχουμε καθῆκον νά τόν βοηθήσουμε νά ἔλθει παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ. Ἐκεῖ μόνο θά γαληνεύσει.

Μόλις τό στράτευμα τῶν χιλιάδων δαιμονίων ἀντίκρυσε τόν Κύριο, γεμᾶτο τρόμο κραύγασε, μή μᾶς βασανίσεις, μή μᾶς κλείσεις ἀπό τώρα στήν ἄβυσσο. Μή μᾶς διώξεις στό σκοτάδι πού ἔχεις ἑτοιμάσει πρό καταβολῆς κόσμου γιά μᾶς. Ζητοῦν προσωρινή ἄνεση καί ἀνακούφιση, ἐπειδή γνωρίζουν καί ὁμολογοῦν σαφῶς ὅτι κάποτε ἐκεῖ θά σταλοῦν, ἐκεῖ θά ἀπέλθουν, ὅταν ὁ Κύριος τούς διατάξει. Βέβαια δέν ζητοῦν τό ἔλεος τοῦ Κυρίου, δέν κραυγάζουν «Κύριε, σῶσε μας», ἀλλά «μή μᾶς βασανίσεις». Τί φοβερό πρᾶγμα! Νά μή θέλουν τή μετάνοια καί τή σωτηρία τους, νά μήν ἐπιδιώκουν τό ἀληθινό συμφέρον τους, διότι μισοῦν τόν Θεό καί τήν ἀγάπη του. Κι ἐνῶ τρέμουν τόν ἅδη, ἐπειδή εἶναι τόπος τιμωρίας καί βασάνου, δέν ἐπιθυμοῦν τόν οὐρανό, πού εἶναι τόπος ἁγιότητας καί χάριτος. Ἀποστρέφονται τήν ἄβυσσο, διότι ἐκεῖ δέν θά μποροῦν νά ἐξουσιάζουν τούς ἀνθρώπους, ἀλλά θά ὑποφέρουν φρικτά μαζί τους. Ἀποστρέφονται ὅμως καί τόν Παράδεισο, διότι μισοῦν τόν Θεό καί τήν ἀγάπη του.

Δυστυχῶς, μιά τέτοια σκλήρυνση καί ἀμετανοησία παρουσιάζουν κάποτε καί οἱ ἄνθρωποι. Ὁ Θεός μᾶς προσφέρει τόν παράδεισο κι ἐμεῖς ἐγκλωβιζόμαστε στή δίνη τῶν παθῶν μας. Ἕνα «Κύριε, σῶσον με» ἐάν ποῦμε, ἔνα δάκρυ μετανοίας ἐάν χύσουμε, καί τήν ὁριστική ἀλλαγή ζωῆς ἄν παρουσιάσουμε, γλιτώνουμε τό σκοτάδι τῆς ἀβύσσου, μετέχουμε στό φῶς τοῦ Χριστοῦ μας. Εἶναι κρίμα νά ἔχει κάνει δυνατή τή σωτηρία μας ὁ Χριστός μέ τή σταυρική του θυσία κι ἐμεῖς νά μένουμε μέ πεῖσμα στά πάθη μας!

Οἱ δαίμονες λοιπόν παρακαλοῦν τόν Κύριο νά μή τούς ὁδηγήσει στό σκοτάδι τῆς ἀβύσσου, ἀλλά νά τούς στείλει σέ μία ἀγέλη χοίρων πού ἔβοσκε ἐκεῖ κοντά στό βουνό. Καί μόλις ὁ Κύριος τούς ἔδωσε τήν ἄδεια, ἔγινε κάτι τρομακτικό. Τό κοπάδι ὅρμησε μέ μανία πρός τόν γκρεμό, ἔπεσε στή λίμνη καί πνίγηκε.

Ἀπό τίς κραυγές τῆς ἀπόγνωσης τῶν δαιμόνων ὅμως καί τίς ἀπέλπιδες παρακλήσεις τους μποροῦμε νά διδαχθοῦμε καί κάτι ἄλλο, πολύ σημαντικό. Ὅτι οἱ δυνάμεις τοῦ σκότος δέν μποροῦν νά κάνουν ἀπολύτως τίποτε χωρίς τήν ἄδεια καί τήν ἀνοχή τοῦ Θεοῦ. Ζητοῦν τήν ἐξουσία πάνω στούς χοίρους, διότι ἀκόμη καί σ’ αὐτά τά εὐτελῆ ζῶα δέν ἔχουν ἀπολύτως κανένα δικαίωμα. Ὅλες οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους εἶναι ὑπό τόν ἔλεγχο καί τήν κυριαρχία τοῦ Κυρίου. Τίς κρατᾶ δεμένες σέ ἀδιάσπαστη ἁλυσίδα. Πῶς λοιπόν νά ἀδικήσουν ἐμᾶς τούς βαπτισμένους καί σφραγισμένους στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐμᾶς πού ἐμπιστευθήκαμε τή ζωή μας στήν παντοδύναμη προστασία τοῦ Χριστοῦ; Μή φοβόμαστε λοιπόν. «Μείζων ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ» (Α’ Ἰω. δ’ 4). Ὅταν ζοῦμε μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅταν μετέχουμε στά ἱερά Μυστήρια καί ἀγωνιζόμαστε νά ζοῦμε ὅπως θέλει ὁ Θεός, ὁ διάβολος δέν ἔχει καμία ἐξουσία ἐπάνω μας. Διότι ὁ Χριστός εἶναι ὁ μοναδικός βασιλιάς τῆς κτίσης. Σ’ αὐτόν ἄς ἐμπιστευόμαστε τήν ζωή μας καί τήν ἐλπίδα μας.