Κυριακή 14 Ὀκτωβρίου 2018 (Δ’ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. η’ 5-15)

Στήν Παραβολή τοῦ σπορέως, τήν ὁποία παρακολουθήσαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα,ἕνας  γεωργός  βγῆκε νά σπείρει τό χωράφι του καί ἀντίκρυσε τέσσερις διαφορετικές περιοχές. Τό δρόμο, πού τόν πατοῦσαν οἱ περαστικοί, τό πετρῶδες ἔδαφος πού δέν εἶχε καθόλου ὑγρασία, τό ἔδαφος μέ τά ἀγκάθια,καί τέλος τήν εὔφορη γῆ πού ἔφερε καρπούς πολλούς. Τά τέσσερα αὐτά διαφορετικά ἐδάφη συμβολίζουν ἀντίστοιχα τέσσερα πνευματικά ἐδάφη στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων.

            Πρώτη κατηγορία, οἱ καρδιές τῶν ἀνθρώπων πού μοιάζουν μέ δρόμο. Εἶναι καρδιές πού δέχονται ἐπιφανειακά τό θεῖο λόγο, ἀλλά ἀφήνουν ταυτόχρονα τούς διαβάτες καί τά πουλιά νά τόν καταστρέφουν. Ἀφήνουν δηλαδή τό διάβολο νά παρεμποδίζει ἄμεσα καί ὁλοκληρωτικά τήν εἴσοδο τοῦ θείου λόγου στίς καρδιές τους. Ὡς καθημερινός διαβάτης καί ἀπρόσκλητος ἐπισκέπτης καταπατεῖ τό μαλακό ἔδαφος τῆς ψυχῆς τους, σκληραίνει τό νοῦ τους καί τόν μετατρέπει σέ δρόμο πού τόν διαβαίνουν τά ἀκάθαρτα πνεύματα. Κάνει τίς καρδιές αὐτές στεῖρες καί ἄγονες, ὥστε νά μή μποροῦν νά δεχθοῦν θείους σπόρους. Σ’ ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο στέλνει ὄχι τά πουλιά τοῦ οὐρανοῦ, ἀλλά τούς δαίμονες νά ἀφαιρέσουν κάθε καλό ἀπό τίς καρδιές αὐτές. Ἔτσι οἱ καρδιές αὐτές κυριαρχοῦνται ἀπό πνευματική ἀναισθησία, δέν αἰσθάνονται λύπη γιά τίς ἁμαρτίες τους, δέν φοβοῦνται οὔτε τό Θεό οὔτε την κόλαση.

            Προσοχή, λοιπόν, μήν ἀφήνουμε κανέναν ἐνοχλητικό καί ἀδιάκριτο διαβάτη νά καταπατεῖ τόν θεῖο σπόρο, καί κανένα ἁρπακτικό πουλί νά τόν ἁρπάζει μέσα ἀπό τήν καρδιά μας.

            Ἄλλες καρδιές τῶν ἀνθρώπων μοιάζουν μέ ἔδαφος πετρῶδες. Δέχονται ἀρχικά μέ χαρά καί ἐνθουσιασμό τό θεῖο λόγο. Ἐπειδή ὅμως δέν ἔχουν βάθος καί σταθερή ἀπόφαση νά συμμορφωθοῦν μέ τά προστάγματά του, δέν τόν ἀφήνουν νά ριζώσει βαθιά. Καί ὅταν ἔλθει καιρός πειρασμοῦ ἤ διωγμοῦ, ἀπομακρύνονται ἀπό τήν πίστη.Στίς καρδιές αὐτές ὁ διάβολος ἐνεργεῖ κάπως διαφορετικά. Γιά νά τίς καταστρέψει, ἐπειδή δέν πρόλαβε νά ἀπομακρύνει ἐντελῶς τό θεῖο σπόρο, κάνει ὅ,τι μπορεῖ, ὥστε τουλάχιστον νά μήν εἰσχωρήσει βαθιά, νά μήν καρποφορήσει. Ἔρχεται καί ξηραίνει τίς ψυχές αὐτές μέ τό λίβα τῆς ἁμαρτίας. Μέ τά πάθη διώχνει ἀπό τό ὑπέδαφός τους τήν κατάλληλη ὑγρασία, ἐπιταχύνει τήν πνευματική ξηρασία. Κάνει τό καθετί, ὥστε οἱ ψυχές αὐτές νά διώξουν τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νά λησμονήσουν τόν Θεό καί τήν ἀγάπη του. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί βέβαια θέλουν νά ἔχουν σχέση μέ τό Θεό, ἀλλά ἐπιφανειακή. Ὁ διάβολος δέν τούς ἀφήνει νά ἐκτιμήσουν καί νά κατανοήσουν βαθιά τίς θεῖες ἀλήθειες. Γι’ αὐτό, μόλις προκαλέσει πειρασμούς, θλίψεις καί δοκιμασίες, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ξηραίνεται. Οἱ καρδιές πετρώνουν. Ἀγριεύουν. Ἀπομακρύνονται ἀπό τόν Θεό.

Ἄς ἀποτρέπουμε λοιπόν τό λίβα τῶν παθῶν ἀπό τήν ψυχή μας, γιά νά μήν προξενήσει τήν πνευματική ξηρασία της καί τήν καταστήσει ἔδαφος πετρῶδες στή σπορά τοῦ θείου λόγου.

Ἡ τρίτη κατηγορία, οἱ καρδιές τῶν ἀνθρώπων πού ἔχουν ἀγκάθια συμβολίζουν ἐκείνους πού ἀκοῦν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί ἀρχίζουν μέ προθυμία νά βαδίζουν στό δρόμο τῆς πίστης. Ζητοῦν μέ ἀληθινό ἐνδιαφέρον καί σοβαρότητα τή σωτηρία τους καί ἀναγνωρίζουν τήν ἀξία τοῦ Εὐαγγελίου· ἀλλά θέλουν συνάμα τήν καλοπέραση, τίς κοσμικές ἀπολαύσεις. Στίς καρδιές αὐτές ἡ καταστροφή δέν ἐπέρχεται αἰφνιδιαστικά, ὅπως στό ἔδαφος τοῦ δρόμου, οὔτε ραγδαῖα, ὅπως στό πετρῶδες ἔδαφος. Ἀλλά ἔρχεται λίγο-λίγο, ἀδιόρατα. Στίς ψυχές αὐτές ὁ ἀδιάλλακτος ἐχθρός μας καταβάλλει ἀκούραστες προσπάθειες σέ ὅλη τήν διάρκεια τῆς ζωῆς τους νά τούς ἀπομακρύνει σταδιακά ἀπό τήν θεία ἀλήθεια καί νά τούς καταστήσει δυστυχισμένους! Γι’ αὐτό καί οἱ ψυχές αὐτές δέν ἐκδηλώνουν κάποια συνειδητή ἀποστασία, ἀλλά παθαίνουν σιγά-σιγά πνευματική ὑποβάθμιση. Πνίγονται ἀπό τίς ἀγωνιώδεις φροντίδες καί τίς σαρκικές ἀπολαύσεις. Ὁ σπόρος μέσα τους ἀρχίζει νά ἀναπτύσσεται, ἀλλά συμπνίγεται ἀπό τά ἀγκάθια.

            Ἄς μήν ἀνεχόμαστε λοιπόν τά ἀγκάθια τῶν παθῶν στήν ψυχή μας. Ἄς τά ξεριζώνουμε γρήγορα, πρίν μᾶς καταπνίξουν.

Ὑπάρχουν ὅμως καί καρδιές πού μοιάζουν μέ γῆ ἀγαθή καί εὔφορη. Ἀκοῦν τόν θεῖο λόγο μέ πόθο καί λαχτάρα ἱερή, καί τόν κρατοῦν σφικτά μέσα τους καί φέρουν καρποφορία θαυμαστή. Ἔχουμε ἆραγε ἐμεῖς τέτοια καρδιά «γῆς ἀγαθῆς»; Τέτοια μᾶς ζητᾶ ὁ Θεός. Νά εἶναι ἡ καρδιά μας ἁπαλή καί δεκτική, ὥστε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ νά εἰσέρχεται στά βάθη τῆς ψυχῆς μας καί μέ δύναμη ἀναγεννητική νά ἀναμοχλεύει τό ἐσωτερικό μας, νά παράγει καρπούς. Νά ἀναζωογονεῖται, νά τρέφεται, νά ζεῖ, νά μεταμορφώνεται, νά δέχεται τήν ἀλλοίωση τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου. Ἄς γίνουμε λοιπόν γῆ ἀγαθῆ καί εὔφορη. Μέ καρδιά καλοπροαίρετη καί ἀγαθή ν’ ἀκοῦμε ἀλλά καί νά μελετοῦμε καθημερινά τόν θεῖο λόγο, τό ἱερό Εὐαγγέλιο καί ἄλλα πνευματικά βιβλία. Καί νά κρατοῦμε τό θεῖο λόγο σφικτά μέσα μας, μέ τόν πόθο καί τήν προθυμία νά τόν ἐφαρμόζουμε. Ἔτσι θά καρποφοροῦμε τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τίς ἀρετές τοῦ Θεοῦ. Θά γίνουμε πολύκαρποι καί καλλίκαρποι.