Κυριακή 7 Ὀκτωβρίου2018 (Γ’ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. ζ’ 11-16)

Ὁ Κύριος πορεύεται πρός τήν πόληΝαΐν. Τόν συνοδεύουν πολλοί μαθητές καί πλήθη λαοῦ. Μόλις ὅμως πλησιάζει στήν πύλη τῆς πόλης, συμβαίνει κάτι συγκινητικό. Ἐκεῖ ἔξω συναντιοῦνται  δύο συνοδεῖες. Ἡ μία πού ἀκολουθεῖ τόν Κύριο τῆς ζωῆς, καί μία ἄλλη πού συνοδεύει ἕνα θῦμα τοῦ θανάτου, τόν μονάκριβο γιό μιᾶς χήρας μάνας. Τό θέαμα εἶναι σπαραξικάρδιο. Πλῆθος ἀνθρώπων ἀκολουθεῖ τήν νεκρική αὐτή πομπή μέ θρήνους καί ὀδυρμούς. Ὅλη ἡ πόλη ἔχει βυθισθεῖ στό πένθος. Συμπαραστέκεται στή χήρα μάνα πού ἀπέμεινε πλέον ἀπροστάτευτη καί μόνη. Εἶχε χάσει ἤδη τόν ἄνδρα της καί τώρα συνοδεύει τό γιό της πρός τόν τάφο. Γι’ αὐτό ὁ Κύριος βλέποντας τή μάνα αὐτή νά κλαίει ἀπαρηγόρητα τῆς λέει: - Μήν κλαῖς.

Αὐτήν τήν προτροπή ὅμως δέν τήν λέει μόνο στήν χαροκαμένη αὐτή χήρα, ἀλλά τήν λέει στόν κάθε πονεμένο ἄνθρωπο, πού θλίβεται καί πονᾶ, καθώς ἀποχαιρετᾶ πάνω ἀπό τόν τάφο ἀγαπημένα πρόσωπα. Τότε πού ἡ λύπη του εἶναι ἀβάστακτη καί ὁ θρῆνος πολύς. Ἔρχεται λοιπόν ὁ Κύριος νά πεῖ στόν κάθε θλιβόμενο πενθοῦντα: -Μή κλαῖς.

Γιατί ὅμως ὁ Κύριος λέει αὐτούς τούς λόγους; Εἶναι δυνατόν νά μή κλαίει κανείς μπροστά σέ πρόσωπα ἀγαπημένα πού κείτονται νεκρά; Ἀποδοκιμάζει ὁ Κύριος τά δάκρυα καί τόν πόνο; Ὄχι ἀσφαλῶς. Ἀφοῦ ἄλλωστε καί ὁ Κύριος δάκρυσε γιά τό θάνατο τοῦ ἀγαπημένου του φίλου Λαζάρου. Κάθε ἄνθρωπος εἶναι φυσικό νά πονᾶ καί νά κλαίει μπροστά στό θάνατο. Κοιλάδα δακρύων καί στεναγμῶν εἶναι ἡ γῆ μας. Ἡ προτροπή ὅμως τοῦ Κυρίου ἔχει ἄλλο νόημα. Ὁ Κύριος καλεῖ τήν χήρα μάνα νά μή κλαίει, διότι εἶναι βέβαιος γιά τό θαῦμα τῆς ἀνάστασης πού θά ἀκολουθήσει. Κι αὐτή ἡ πραγματικότητα εἶναι ἐντελῶς διαφορετική ἀπό αὐτήν πού ἐκείνη τήν ὥρα βλέπει ἡ χήρα μάνα.

Αὐτή ἡ ἀλήθεια ἔχει μεγάλη σημασία γιά ὅλους μας. Καθώς στεκόμαστε κι ἐμεῖς μέ πόνο μπροστά σέ ἀγαπημένους μας νεκρούς, νά ἔχουμε τή βεβαιότητα ὅτι ὁ Κύριος θά ἀναστήσει ὅλους τούς νεκρούς. Ὅτι ὁ θάνατος δέν εἶναι τέλος ἀλλά γέφυρα γιά μιά ἄλλη ζωή ἀσυγκρίτως ὡραιότερη. Μ’ αὐτό λοιπόν τό πρίσμα τῆς αἰωνιότητας θά πρέπει νά βλέπουμε τό θάνατο. Ὅταν χάνουμε κι ἐμεῖς ἀγαπημένα μας πρόσωπα, δέν θά πρέπει νά θρηνοῦμε, νά ὀδυρόμαστε καί νά λυπούμαστε ἀπαρηγόρητα «καθώς καί οἱ λοιποί οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα» (Α’ Θεσ. δ’ 13). Ποτέ δέν θά πρέπει ἡ λύπη μας νά μᾶς παραλύει καί νά μᾶς καθιστᾶ ψυχικά ἐρείπια. Ἤ νά μᾶς ὠθεῖ σέ ὁλιγοπιστία, γογγυσμό ἤ ἀσέβεια πρός τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά θά πρέπει τίς κρίσιμες αὐτές ὧρες νά ἔχουμε ἐπιπλέον τήν πίστη ὅτι ὅταν ὁ Θεός παίρνει ἀπό τήν ἀγκαλιά μας τόν ἀδελφό μας ἤ τό παιδί μας, μᾶς ζητᾶ νά ὑποτασσόμαστε στό θέλημά του και νά κατανοοῦμε ὅτι αὐτό πού ἡ καρδιά μας μέ τόσο πόνο ἀντικρίζει εἶναι μέσα στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς συμφέρει.

Ἀφοῦ πλησίασε ὁ Κύριος τήν χήρα μάνα, εἶπε πρός τόν νεκρό: -Νεανίσκε, σέ σένα μιλῶ. Σήκω. Καί ὁ νεκρός ἀνασηκώθηκε ἀμέσως καί κάθισε πάνω στό φέρετρο καί ἄρχισε νά μιλάει. Καί ὅλοι γέμισαν μέ φόβο, διότι αἰσθάνονταν τήν παρουσίατῆς θείας δύναμης στόν Κύριό  μας. Καί δόξαζαν τόν Θεό λέγοντας ὅτι προφήτης μεγάλος φάνηκε καί ὅτι ὁ Θεός ἐπισκέφθηκε τόν λαό του, γιά νά τόν προστατεύσει.

Γιατί ὅμως ὁ Κύριος ἐπιτέλεσε ἕνα τόσο ἐκπληκτικό θαῦμα, καί μάλιστα ἐνώπιον τόσων πολλῶν μαρτύρων; Μήπως γιά νά φανεῖ μόνο ἡ θεϊκή του ἐξουσία ἐπί τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου;

Τό ἐντυπωσιακό αὐτό θαῦμα ἦταν μιά ἔκφραση τῆς μεγάλης ἀγάπης καί στοργῆς τοῦ Κυρίου μας πρός κάθε πονεμένο ἄνθρωπο. Καί μᾶς ἀποκαλύπτει πόσο συμπαθής εἶναι ὁ Κύριος σ’ ὅσους πονοῦν. Ἄλλωστε στήν προκειμένη περίπτωση καμία ἱκεσία δέν ἀπευθύνθηκε πρός τόν Κύριο. Κι ὅμως ὁ Κύριος αὐθόρμητα, καθώς εἶδε τή χήρα γυναίκα νά κλαίει ἀπαρηγόρητα, τήν συμπόνεσε καί μέ καλωσύνη καί ἀγαθότητα προχώρησε στό θαῦμα. Οἱ λυγμοί καί οἱ ὀδυρμοί τῆς μητέρας τόν συγκίνησαν βαθύτατα. Ἐάν ὅλη ἡ πόλη συγκεντρώθηκε, γιά νά συμπαρασταθεῖ στόν πόνο τῆς χήρας μάνας καί ἔδειξε τέτοια εὐσπλαχνία, πόσο περισσότερη ἔνιωσε ὁ Κύριος τοῦ ἐλέους καί τῆς ἀγάπης;

Διότι ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος πού συμπονεῖ ὅλους μας ἀληθινά στίς δυστυχίες καί στά βάσανά μας. Εἶναι ὁ μόνος πού ξέρει τόν ἀβάσταχτο πόνο μας, καί συγχρόνως ἔχει καί τόν θεϊκό τρόπο νά μᾶς παρηγορεῖ καί νά μᾶς βοηθᾶ.

 Αὐτή τήν ἀλήθεια νά μή τήν ξεχνοῦμε ποτέ. Στίς μεγάλες δοκιμασίες πού ὅλοι κάποτε θά ἀντιμετωπίσουμε, οἱ γύρω μας ἄνθρωποι ἴσως ἀδιαφορήσουν γιά μᾶς. Ὁ Χριστός ὅμως ποτέ. Εἶναι ὁ μέγας παρηγορητής μας, ὁ στοργικός φίλος μας, ὁ ὁποῖος ἁπαλύνει καί σηκώνει τόν πόνο καί ὡς ὁ νικητής τοῦ θανάτου χαρίζει τήν αἰώνια ζωή.