ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ: « ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»

ΚΥΡΙΑΚΗ  2  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ: « ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»

«Ἡ γάρ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, κατά τόν μακάριον Παῦλον, Σῶμα ἐστι Χριστοῦ»

                                                                                             (Ὁ ἱερός Χρυσόστομος)

               Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθυνόμενος στούς «συνερχομένους ἐπί τό αὐτό» Κορινθίους, τούς λέγει: «ὑμεῖς δέ ἐστε Σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους» (1). Ἐσεῖς ὅλοι μαζί ἀποτελεῖτε τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί εἷστε μέλη Του ὁ καθένας σας χωριστά. Στά κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης συχνά γίνεται λόγος γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Χριστοῦ. Γιά νά κατανοηθεῖ αὐτή ἡ ἑνότητα χρησιμοποιοῦνται διάφορες εἰκόνες. Ἐνδεικτικά φανερώνεται ἡ Ἐκκλησία ὡς «νύμφη Χριστοῦ», «Λαός τοῦ Θεοῦ», «Θεοῦ γεώργιον», «Θεοῦ οἰκοδομή», «Βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (2) καί ἄλλες. Ἀπό ὅλες ὅμως ἡ πιό ἐκφραστική καί πιό συχνά ἀναφερόμενη εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ «Σώματος τοῦ Χριστοῦ»(3). Μ’αὐτή ἀποδίδεται μέ τόν καλύτερο τρόπο ἡ στενή καί ἀδιάσπαστη σχέση Χριστού μέ τούς πιστούς. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας καί οἱ πιστοί τό Σῶμα Του.

               Ὁ ἅγιος Παῦλος ἀπευθυνόμενος στούς  «συνερχομένους ἐπί τό αύτό» Κολοσσαεῖς σαφῶς τούς ὑπογραμμίζει αὐτή τήν ἀλήθεια γράφοντας: «Καί Αὐτός ἐστιν ἡ Κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας»(4). Δηλαδή ὁ Χριστός εἶναι ἡ Κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Κεφαλή σημαίνει μέ τή σημερινή ἔννοια τῆς λέξης, Ἀρχηγός, Κυβερνήτης, Ὁδηγός.  Ὁ εἰκονισμός Κεφαλῆς καί Σώματος φανερώνει τήν ἀδιάσπαστη ἑνότητα Χριστοῦ καί πιστῶν. Συμβαίνει ἐδῶ ἐκεῖνο, πού ὑπάρχει στήν ἀδιατάρακτη καί ἀχώριστη σχέση τῆς ἀνθρώπινης κεφαλῆς μέ τό ὑπόλοιπο σῶμα. Στήν Ἐκκλησία καί στόν Ἱδρυτή καί Κυβερνήτη της εἶναι καί θά εἶναι ἀδιάρρηκτη καί ἀπαραβίαστη ἡ ἑνότητά τους. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Χριστός «μεθ’ἡμῶν», πάντοτε μαζί μας.

               Ὁ Χριστός δέν ἐγκατέλειψε τήν Ἐκκλησία Του, ὅταν ἀναλήφθηκε στούς οὐρανούς. Πιό συγκεκριμένα μᾶς βεβαίωσε: «Καί ἰδού ἐγώ μεθ’ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας  ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος (5). Δηλαδή ἐγώ εἶμαι μαζί σας πάντα ὡς τή συντέλεια τοῦ κόσμου. Τό ἀδιαμφισβήτητο καί πολύ ἐνθαρρυντικό εἶναι καί ἡ διαβεβαίωσή Του: «Οὖ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν»(6). Ἡ σύναξη στο ὄνομα τοῦ Χριστοῦ πραγματώνεται μέσῳ τῶν μυστηρίων. Ἰδιαίτερα δέ κατά τήν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅπου ἔχουμε τή δυνατότητα μετοχῆς καί κοινωνίας στό μυστήριο τῆς Θείας Μετάληψης.

               Ποιοί ὅμως ἀποτελοῦν αὐτό τό ἐκκλησιαστικό «Σῶμα τοῦ Χριστοῦ»; Σύμφωνα μέ τήν ὁμόφωνη γνώμη τῶν ἁγίων Πατέρων εἶναι «οἱ πιστεύσαντες καί βαπτισθέντες». Καί ἀκόμη «οἱ διά τῶν μυστηρίων τόν Χριστόν ἐνδυσάμενοι». Αὐτό τό «ἐνδυσάμενοι», ἀσφαλῶς, δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση. Προϋποθέτει γνώση τῶν ἀληθειῶν τοῦ Χριστοῦ, προσπάθεια καί ἀδιάλειπτο ἀγῶνα βίωσης αὐτῶν. Βέβαια ἐδῶ δέν ζητεῖται ἀναμαρτησία, οὔτε ἀκόμη ἀποκλείονται ἀπό τό Σῶμα αὐτό οἱ μικρότητες, οἱ άσυνέπειες, οἱ ὑποκρισίες, οἱ πτώσεις. Ἡ ἁμαρτωλότητα καί οἱ λανθασμένες ἐπιλογές καί ἐκτιμήσεις εἶναι μέσα στην ἐφθαρμένη φύση μας. Νά γιατί καί μέσα στά πολλά αἰτήματα τῆς Θείας Λειτουργίας δέ γίνεται λόγος ὁ ὑπόλοιπος χρόνος τῆς ζωῆς μας νά ἐπιτελεῖται «ἐν ἀναμαρτησία», ἀλλά «ἐν μετανοίᾳ». Αὐτό τό αἴτημα λαμβάνει τίς πτώσεις μας ὡς δεδομένες. Γι’αὐτό καί «ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι Ἐκκλησία τῶν μετανοούντων» κατά τή φωτισμένη ἀντίληψη τοῦ ἁγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου. Ἁμαρτωλοί λίγο ἤ πολύ εἴμαστε ὅλοι οἱ πιστοί, σημασία ἔχει νά μήν εἴμαστε ἀμετανόητοι καί ὑποκριτές.

               Ἄλλωστε πόσον παρήγορα ἀκούγεται ἡ ἀλήθεια στή νεκρώσιμη ἀκολουθία τῶν κεκοιμημένων: «Οὐκ ἔστιν ἄνθρωπος, ὅς ζήσεται καί οὐχ ἁμαρτήσει^. Σύ γάρ μόνος ἐκτός ἁμαρτίας ὑπάρχεις». Δηλαδή δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος, πού θά ζήσει καί δέ θά ἁμαρτήσει. Γιατί Σύ (ὁ Χριστός) εἶσαι ὁ μόνος, πού ὑπάρχεις ἐκτός ἁμαρτίας. Ἑπομένως ἡ ἁμαρτία μας δέν μᾶς ἀποκλείει ἀπό τήν ἐκκλησιαστική σύναξη. Οἱ μόνοι λόγοι ἀποκλεισμοῦ ἑνός πιστοῦ ἀπό τήν Ἐκκλησία εἶναι τό σχίσμα, ἡ αἵρεση καί ἡ ἀποστασία. Ὅλα τά ἄλλα, ὁσονδήποτε φοβερά καί ἄν εἶναι, δέν μποροῦν νά μᾶς θέσουν ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας.   

               Γιά τά τρία, πού ἰσχύει ὁ ἀποκλεισμός, χρειάζεται ἕνα μικρό σχόλιο. Σχίσμα καί σχιματικός εἶναι ἐκεῖνος, πού ἔχει ἀποσχιστεῖ ἀπό τό Σῶμα τῆς Έκκλησίας καί διασπᾶ τήν ἑνότητά της. Συνήθως δημιουργεῖ  ἤ ἐντάσσεται σέ ἰδιαίτερη θρησκευτική κοινότητα. Γίνεται ἐμφανής αὐτή ἡ στάση του μέ τή διακοπή ἀναγνώρισης καί ἐπικοινωνίας μέ τόν οἰκεῖο ἐπίσκοπο τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Αἵρεση καί αἱρετικός εἷναι ἐκεῖνος, πού ἀρνεῖται τίς Ὀρθόδοξες ἀλήθειες, τίς πολεμᾶ καί διακηρύσσει αὐτή τήν ἄρνησή του. Τέλος ἀποστασία καί ἀποστάτης εἷναι ἐκεῖνος, πού ἐνσυνείδητα καί δημόσια ἀπαρνεῖται τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί ἐντάσσεται σέ ἀνορθόδοξες θρησκευτικές ἀντιλήψεις ἤ ἀπορρίπτει τίς ὑπερφυσικές καί μεταφυσικές ἀναζητήσεις.

               Ἔξω, λοιπόν, ἀπό τό σχίσμα, την αἵρεση καί τήν ἀποστασία, κάθε ἄλλο παράπτωμα, οὔτε ἀκόμα καί τό σοβαρώτερο ἁμάρτημα, δέν ἔχει ἀφ’ ἑαυτοῦ ὡς ἀποτέλεσμα τήν ἀποκοπήν τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀπό τό «Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας». Ὅσον ὅμως ζοῦν αὐτά τά μέλη, ἀσφαλῶς ἔχουν μέ τήν ἔκδηλη ἁμαρτωλότητά τους ἀπωθήσει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί μέ τήν ὅλη διαγωγή τους ἀπορρίψει τή Χάρη Του. Πάντα ὅμως ἡ ἐλπίδα εἷναι ὑπαρκτή καί ἡ φιλάνθρωπη στάση τοῦ «Σώματος τῆς Ἐκκλησίας» ἀναμένει καί εὔχεται τή μετάνοια καί τήν ἀποκατάστασή τους. Γι’ αὐτόν τό λόγο ὑπάρχει τό μυστήριο τῆς έξομολόγησης. Αὐτό θεραπεύει, ἀνορθώνει ἀποκαθιστᾶ τό φρόνημα καί τό βίωμά μας ἀπό τίς πτώσεις, τίς ἄστοχες ἐνέργειες καί τίς λανθασμένες ἐπιλογές μας. Ἁμαρτάνοντες λιγότερο ἤ περισσότερο εἴμεθα ὅλοι μας. Ἐκεῖνο, πού ζητεῖται εἷναι νά μπορούμε νά βρισκόμαστε σέ ἀδιάλειπτη μετάνοια. Αὐτή μᾶς συμφιλιώνει μέ τή φιλάνθρωπη Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας μας.[1]