Κυριακή 23Σεπτεμβρίου2018 (Α’ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. ε’ 1-11)

Ὁ Κύριος περιδιαβαίνοντας τή λίμνη τῆς Γαλιλαίας βλέπει δυό μικρά πλοῖα ἀραγμένα καί τούς ψαράδες νά πλένουν τά δίχτυα στήν παραλία. Ἀφοῦ τούς παρακάλεσε, ἀνέβηκε σ’ ἕνα ἀπό τά δύο πλοῖα καί κήρυξε στά πλήθη, πού τόν ἄκουγαν ἐκστατικά ἀπό τήν ἀκρογιαλιά. Κάποια στιγμή πλησιάζει τόν ἕναν ἀπό τούς ψαράδες, τόν Σίμωνα Πέτρο καί τοῦ λέει:- Φέρτε καί πάλι τό πλοῖο σας στά βαθιά νερά τῆς λίμνης καί ρίξτε τά δίχτυα σας, γιά νά πιάσετε ψάρια. Ὁ Πέτρος τοῦ ἀπαντᾶ:                 -Διδάσκαλε, ὅλη τή νύχτα κοπιάσαμε καί δέν πιάσαμε τίποτε. Ἀλλά ἀφοῦ ἐσύ τό διατάσσεις, θά ρίξω τό δίχτυ στή λίμνη.

Ὁ Κύριος σέ ἀκατάλληλη ὥρα καλεῖ τούς ψαράδες γιά ἁλιεία,καί χωρίς νά τούς ὑπόσχεται κάποιο θαῦμα. Θέλει  νά τούς διδάξει ἔτσι τήν ὑπακοή,τήν ὁλοκάρδια ὑποταγήσ’ἐκεῖνον, ἀκόμη κι ὅταν γνωρίζουν ὅτι αὐτό πού τούς ζητᾶεἶναι ἀντίθετο μέ τήν ἐμπειρία τους. Τό δίδαγμα αὐτό τό κατανόησαν πλήρως οἱ μαθητές. Καί ἐνῶ ἦταν κατάκοποι ἀπ’ τήν ἀγρυπνία καί τήν ταλαιπωρία τῆς ἁλιείας, δείχνουν ὁλοπρόθυμη ὑπακοή.Δίνουν καίσέ μᾶς τό ὑπόδειγμα τῆς πλήρους ὑποταγῆς μας στό θεῖο θέλημα. Μᾶς διδάσκουν νά ἐκτελοῦμε μέ χαρά τό θεῖο θέλημα, ἀκόμα καί σέ συνθῆκες ἀντίξοες,ἀκόμα κι ὅταν ἡ ἐπιτυχία φαίνεται ἀπίθανη.Ἡ ὑπομονή καί ἡ ὑπακοή μας στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ θά φέρουν θαυμαστά ἀποτελέσματα.

Τό θαῦμα πού ἀκολούθησε ἦταν ἐκπληκτικό. Ἀπό τό βάρος τῶν πολλῶν ψαριῶν τό δίκτυ κόντευε νά σκιστεῖ,  καί τά δύο πλοῖα κινδύνευαν νά βυθισθοῦν. Ἡ θαυμαστή αὐτή ἁλιεία ἦταν μιάπροεικόνιση τῆς πνευματικῆς ἁλιείας πού θά ἐπιτελοῦσαν οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ ἀργότερα. Ἦταν προμήνυμα τοῦ ἄπειρου πλήθους τῶν ἀνθρώπων πού ἐπρόκειτο νά σαγηνεύσουν. Ἔπρεπε νά τό θυμοῦνται αὐτό πάντοτε καί νά μήν ἀπογοητεύονται, ὅταν θά ἔτρεχαν στίς θάλασσες τῆς οἰκουμένης καί δέν θά ἔβλεπαν κάποιες φορές ἄμεσα ἀποτελέσματα στό πνευματικό τους ἔργο. Θά εἶχαν ὅμως τήν ἐλπίδα καί τή βεβαιότητα ὅτι κάποια στιγμή ὁ Κύριος θά γεμίσει τά πνευματικά τους δίχτυα μέ ἀμέτρητα πλήθη πιστῶν.

Τό πλῆθος τῶν ἰχθύων ἦταν καί ἡ ἀμοιβή τοῦ Χριστοῦ πρός τούς μαθητές του γιά τό πλοῖο πού τοῦ προσέφεραν προκειμένου νά κηρύξει στά πλήθη, ἀλλά καί γιά τήν ὑπακοή τους νά ρίξουν καί πάλι τά δίχτυα. Αὐτοί προσέφεραν στόν Κύριο τό πλοῖο τους, τόν χρόνο καί τόν κόπο τους, καί ἀμείφθηκαν γι’ αὐτό. Καί ἔμαθαν ὅτι στή διακονία τοῦ κηρύγματος τοῦ Εὐαγγελίου στά ἔθνη δέν θά εἶχαν καμία ἀπολύτως ἐπιτυχία χωρίς τήν εὐλογία τοῦ Κυρίου. Θά ἔμεναν ἄδεια τά πνευματικά δίχτυα τους χωρίς τήν χάρη του. Θα γέμιζαν ὅμως μέ τήν εὐλογία καί τή χάρη του.

Ὅταν ὁ Πέτρος εἶδε τό ἐκπληκτικό πλῆθος τῶν ψαριῶν, ἔπεσε στά γόνατα τοῦ Ἰησοῦ καί τοῦ εἶπε: Βγές ἀπό τό πλοῖο μου καί φύγε μακριά ἀπό ἐμἐνα, Κύριε, διότι εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός καί δέν εἶμαι ἄξιος νά σέ ἔχω στό πλοῖο μου.

Προκαλοῦν ἐντύπωση τά λόγια τοῦ Πέτρου. Ἄλλος στή θέση του θά τόν θερμοπαρακαλοῦσε νά μή φύγει ποτέ ἀπό κοντά του. Γιατί λοιπόν μιλᾶ ἔτσι ὁ Πέτρος; Θεωρεῖ τόν ἑαυτό του ἀνάξιο γιά μιά τόσο μεγάλη θεϊκή εὐλογία. Γεμᾶτος συστολή ἀναγνωρίζει ὅτι ἔχει μπροστά του τόν παντοδύναμο ἐξουσιαστή τῆς κτίσης καί αἰσθάνεται πολύ ἁμαρτωλός. Εἶναι συγκινητική ἡ ἄδολη αὐτή ἐξομολόγηση τοῦ Πέτρου! Ἀντί νά ξεσπάσει σέ κραυγές ἐνθουσιασμοῦ γιά τό καταπληκτικό θαῦμα, κυριαρχεῖται ἀπό τή συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς του.

Μᾶς διδάσκει ἔτσι πώς κάθε φορά πού αἰσθανόμαστε κι ἐμεῖς τά βήματα τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας καί τήν ἀγάπη του νά ἐκδηλώνεται σέ μᾶς μέ θαυμαστές ἐπεμβάσεις, θά πρέπει νά συγκλονιζόμαστε βλέποντας τήν δική μας ἀναξιότητα καί τή δική του μεγαλειότητα. Ἰδιαιτέρως τίς ἱερές  ὧρες πού ὁ Ἅγιος τῶν Ἁγίων προσφέρει σέ μᾶς τούς ἁμαρτωλούς τό Τίμιο Σῶμα του καί τό Ἄχραντο Αἷμα του, συντετριμμένοι νά πέφτουμε στά γόνατα, συναισθανόμενοι ὅτι εἴμαστε ἀνάξιοι τῆς μεγίστης αὐτῆς δωρεᾶς του. Καί νά τόν παρακαλοῦμε μέ ταπείνωση εἰλικρινῆ νά μᾶς ἐλεεῖ μέ τό μέγα ἔλεός του.