Κυριακή 19 Αὐγούστου 2018 (ΙΒ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) (Ματθ. ιθ’ 16-26)

Κάποια ἡμέρα πλησίασε τόν Κύριο ἕνας πλούσιος νέος καί τοῦ εἶπε:                 -Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί νά κάνω γιά νά κερδίσω τήν αἰώνια ζωή;

            Καί ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε: -Φύλαξε σ’ ὅλη σου τή ζωή τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ.

-Ποιές ἐντολές; Ρωτάει αὐτός μέ ἀπορία. Ὁ Κύριος τοῦ ἀπαντᾶ: -Νά μή φονεύσεις, νά μή μοιχεύσεις, νά μή κλέψεις, νά μή ψευδομαρτυρήσεις, νά τιμᾶς τούς γονεῖς σου καί νά ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου σάν τόν ἑαυτό σου. -Ὅλα αὐτά τά φύλαξα ἀπό μικρό παιδί, λέει ὁ νέος.

          Πῶς ὅμως ὁ νέος αὐτός τολμάει μιά τέτοια κατηγορηματική διαβεβαίωση; Εἶναι δυνατόν νά φύλαξε κατά γράμμα ὅλες τίς ἐντολές, ἀκόμη κι αὐτήν τῆς ἀγάπης; Πῶς μποροῦσε νά ἀγαπᾶ τόν πλησίον του σάν τόν ἑαυτό του, ὅταν εἶχε τόσα πολλά κτήματα καί δέν ἐνδιαφερόταν νά βοηθήσει τούς ἀμέτρητους φτωχούς συνανθρώπους του; Πῶς δέν πούλησε ἔστω μερικά γι’ αὐτούς; Ὁ πλούσιος αὐτός νέος ἀγαποῦσε τόν πλησίον του, ἀλλά μόνο στά λόγια καί στά συναισθήματα, ὄχι ὅμως καί στήν πράξη. Ἀγαποῦσε τόν συνάνθρωπό του τόσο, ὅσο νά μή θίγεται τό πορτοφόλι του, ἡ περιουσία του. Βέβαια τίς ἄλλες ἐντολές ὁ νέος αὐτός, ὅπως ἔλεγε, ἀγωνιζόταν νά τίς τηρεῖ. Ἀλλά τό ἀγκάθι τῆς φιλαργυρίας κατέστρεφε τό χωράφι τῆς ψυχῆς του. Προσήλωνε τό νοῦ του στά γήινα καί φθαρτά, καί ἔδιωχνε ἀπό τήν καρδιά του τή συμπάθεια πρός τούς φτωχούς. Γι’ αὐτό ὁ Κύριος τοῦ μίλησε γιά τήν ἀγάπη πρός τόν πλησίον. Διότι ἤθελε νά ἀποκολλήσει τόν νέο ἀπό τόν πλοῦτο καί νά τοῦ μάθει νά ἀγαπᾶ τούς συνανθρώπους του ὄχι μόνο μέ λόγια ἀλλά καί μέ ἔργα. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς τοῦ εἶπε:

-Ἄν θέλεις νά εἶσαι τέλειος, πούλησε τήν περιουσία σου, μοίρασέ την στούς φτωχούς καί ἀκολούθησέ με.

          Δηλαδή εἶναι σάν νά τοῦ ἔλεγε: Ἔτσι μόνο θά ἀποδείξεις ἐάν πραγματικά ἀγαπᾶς τόν πλησίον σου, ἐάν τόν βοηθήσεις στήν πράξη μέ τήν φιλανθρωπία σου.

          Ἐμεῖς ἆραγε ἀγαποῦμε τόν πλησίον μας ὅπως τό ζητᾶ ὁ Κύριος; Ὄχι μόνο μέ αἰσθήματα συμπόνιας ἀλλά καί μέ πράξεις ἀγάπης, μέ ἠθική καί ὑλική συμπαράσταση καί μέ ὅ,τι ἄλλο ἔχει ὁ κάθε ἀδελφός μας ἀνάγκη; Ἤ εἴμαστε κι ἐμεῖς φιλάνθρωποι μέ τό ἀζημίωτο; Οἱ Φαρισαῖοι ἔδιναν ἀπό τά εἰσοδήματά τους τό ἕνα δέκατο. Ἐμεῖς ἔχουμε τουλάχιστον μιά τέτοια φιλανθρωπία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης; Διότι ἀγάπη πού δέν μᾶς κοστίζει, δέν εἶναι ἀγάπη.

          Ἐδῶ τίθεται ἕνα καίριο ἐρώτημα: Ὅποιος θέλει νά ἀκολουθήσει τόν Χριστό, πρέπει νά πουλήσει ὅλη τήν περιουσία του καί νά τή μοιράσει στούς φτωχούς; Ὄχι ἀσφαλῶς. Αὐτή ἡ ὁδηγία ἀναφέρεται στόν συγκεκριμένο νέο. Ἦταν μιά εἰδική κλήση τοῦ Κυρίου πρός ἕναν ὑποψήφιο ἀπόστολό του. Ἐφόσον ὁ νέος ἐκεῖνος εἶχε μεγάλα ὁράματα τελειότητας καί ποθοῦσε ὑψηλά πράγματα, ὁ Κύριος τοῦ ζητᾶ καί μεγάλη θυσία. Διότι μόνον ὅταν ὁ νέος αὐτός θά ἀπελευθερωνόταν ἀπό τά δεσμά τοῦ πλούτου, τά ὁποῖα τόν εἶχαν δέσει στή γῆ, θά μποροῦσε νά πετάξει ψηλά, νά γίνει μαθητής τοῦ Χριστοῦ. Μάλιστα ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Μᾶρκος λέει ὅτι μόλις ὁ Κύριος ἀντίκρυσε τόν νέο, τόν ἀγάπησε πολύ. Διότι ὁ νέος αὐτός εἶχε πολύ καλή διάθεση. Ἤθελε νά γίνει πιό ἐνάρετος. Ἐπιθυμοῦσε τήν αἰώνια ζωή. Θά μποροῦσε νά γίνει ἕνας ἐκλεκτός του ἀπόστολος.

          Ἐδῶ ὅμως θά ρωτήσει κανείς, ἐφόσον ὁ νέος αὐτός εἶχε ὅλες τίς ἄλλες προϋποθέσεις νά γίνει ἀπόστολος, δέν θά μποροῦσε ὁ Κύριος νά γίνει πιό συγκαταβατικός στούς ὅρους του;

 Ὄχι, βέβαια, διότι, ὅπως λένε οἱ ἱεροί ἑρμηνευτές, «οἱ μαθητές πού θέτουν ὅρους γιά νά ἀκολουθήσουν τόν διδάσκαλό τους, προσελκύονται εὔκολα, ἀλλά καί χάνονται εὔκολα. Ἐάν ὁ Χριστός χαλάρωνε τούς ὅρους του γιά νά κερδίσει τόν νέο, μπορεῖ νά εἶχε γιά κάποιο διάστημα ἕναν ἐνθουσιώδη μαθητή, μέ τόν κίνδυνο ὅμως ἀργότερα νά γίνει ἀποστάτης καί ἀρνητής». Γι’ αὐτό ὁ Κύριος κάνει ἕνα ξεκαθάρισμα εὐθύς ἐξ ἀρχῆς. Καί τό ἀποτέλεσμα βέβαια ὀδυνηρό. Γιά σκεφθεῖτε μέ πόση χαρά καί λαχτάρα ὁ νέος πλησίασε τόν Κύριο καί μέ πόση λύπη ἀπομακρύνθηκε ἀπό κοντά του!

Αὐτή ἡ ἐξέλιξη τοῦ νέου θά πρέπει νά διδάξει καί ὅλους μας ὅτι ἐφόσον θέλουμε νά ἀκολουθοῦμε τόν Χριστό, θά πρέπει νά εἴμαστε ἀποφασισμένοι νά ξεπεράσουμε κάποιες ἀδυναμίες πού κυριαρχοῦν μέσα μας καί μποροῦν νά μᾶς καταστρέψουν, εἴτε εἶναι προσκολλήσεις στό χρῆμα, εἴτε στή δόξα, στίς ἡδονές ἤ σέ ὁποιοδήποτε πάθος. Κι ἄν αὐτή ἡ ἀπεξάρτηση μᾶς φαίνεται δύσκολη, διότι βλέπουμε τόν ἑαυτό μας δεμένο μέ πάθη καί ἐπιθυμίες, τουλάχιστον ἄς προσφέρουμε στόν Κύριο τήν διάθεσή μας καί τήν προθυμία μας γιά ἀγώνα. Κι ἐκεῖνος θά μᾶς δίνει τήν χάρη του νά ξεπερνοῦμε τίς ἀδυναμίες μας καί νά τόν ἀκολουθοῦμε ὅπου μᾶς καλεῖ.