Κυριακή 12 Αὐγούστου 2018 (ΙΑ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) (Ματθ. ιη’ 23-35)

          Στήν παραβολή τοῦ ἄσπλαχνου ὀφειλέτη ὁ βασιλιάς μιᾶς χώρας ζήτησε ἀπό τούς ὑπηρέτες του φοροεισπράκτορες νά τοῦ ἀποδώσουν τούς φόρους τῶν ὑπηκόων του. Κάποιος ἀπό αὐτούς ὄφειλε ἕνα ἀμύθητο ποσό δέκα χιλιάδων ταλάντων, τό ὁποῖο ὅμως εἶχε ξοδέψει καί ἀδυνατοῦσε νά τό πληρώσει. Γι’ αὐτό καί ὁ βασιλιάς διέταξε νά πουληθεῖ αὐτός, ἡ γυναίκα του καί τά παιδιά του καί ὅλη ἡ περιουσία του, γιά νά πληρωθεῖ ἕνα μικρό μέρος τοῦ χρέους του. Ὁ ὀφειλέτης συντετριμμένος ἔπεσε στά πόδια του καί τόν παρακάλεσε: - Κύριε, δεῖξε λίγη μακροθυμία, δῶσε μου λίγο χρόνο, καί ὅλα ὅσα σοῦ χρωστῶ θά σοῦ τά δώσω. Ὁ βασιλιάς τότε τόν λυπήθηκε, τοῦ χάρισε τό χρέος καί τόν ἄφησε ἐλεύθερο.

          Ἐδῶ προκύπτει εὔλογα ἕνα ἐρώτημα. Ἀφοῦ τελικά ὁ βασιλιάς σπλαχνίσθηκε τόν αὐλικό του καί τόν ἄφησε ἐλεύθερο, γιά ποιό λόγο δέν τόν συγχώρησε ἀμέσως, ἀλλά τοῦ ἔκανε ὅλη αὐτή τήν παιδαγωγία;

          Διότι, ἐάν τόν συγχωροῦσε ἀμέσως, δέν θά καταλάβαινε ὁ ὀφειλέτης τό μέγεθος τῆς τεράστιας ὀφειλῆς του καί τήν βαρύτητα τῆς ἄνομης κατάχρησής του. Τό χρέος του ἦταν τόσο μεγάλο, ὥστε φανέρωνε ἕναν ὀφειλέτη ὄχι μόνον ἀσυνεπῆ, ἀλλά καί καταχραστή καί σπάταλο. Ἦταν τόσο μεγάλο τό χρέος, ὥστε ἀκόμη κι ἄν ὁ ὀφειλέτης ἐργαζόταν ἐντατικά σ’ ὅλη του τήν ζωή, δέν θά μποροῦσε νά τό ἐξοφλήσει. Ἄρα λοιπόν ὁ βασιλιάς δέν εἶχε νά κερδίσει τίποτε ἀπ΄ αὐτόν. Τόν κάλεσε λοιπόν ὄχι γιά νά κερδίσει κάτι, ἀλλά γιά νά τόν ὁδηγήσει σέ συναίσθηση καί μετάνοια. Γι’ αὐτό κι ἀμέσως μετά ὁ βασιλιάς τά διαγράφει ὅλα. Ὁ αὐλικός ζήτησε προθεσμία, κι ὁ βασιλιάς τοῦ χάρισε τήν ἐλευθερία. Ζήτησε μία χάρη, κέρδισε δύο.

          Ἔτσι κατάλαβε ὁ ὀφειλέτης ὅτι ὁ βασιλιάς του δέν εἶναι σκληρός καί ἀπάνθρωπος, ἀλλά χορηγός ἀνεξάντλητης εὐσπλαχνίας καί χάριτος, ὁ ὁποῖος ὅμως τόν παιδαγωγεῖ, γιά νά θυμᾶται κατόπιν ἀπό πόσο μεγάλη καταδίκη λυτρώθηκε, νά θυμᾶται τή συμπάθεια, τή συγχωρητικότητα καί ἀγάπη τοῦ βασιλιᾶ καί ἔτσι νά εἶναι συμπαθής καί ὁ ἴδιος στούς ἄλλους.

          Αὐτό ἀκριβῶς κάνει καί ὁ Βασιλιάς τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί τοῦ ἐλέους πρός ὅλους ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους. Διότι ὅλοι μας χρεοφειλέτες εἴμαστε ἀπέναντί του. Καθημερινά γινόμαστε καταχραστές τῶν ἀγαθῶν καί τῶν δωρημάτων του, τά ὁποῖα κατασπαταλοῦμε στήν ἁμαρτία. Καί παρόλα αὐτά ὁ Θεός μᾶς εὐεργετεῖ ἀδιαλείπτως μέ μύρια ἀγαθά. Ἐπειδή ὅμως θέλει τήν σωτηρία μας, ἔχει γιά τόν καθένα μας ἕνα ἰδιαίτερο, ἕνα ἀνεξιχνίαστο σχέδιο ἀγάπης, φέρνει στή ζωή μας πρόσωπα, πράγματα, περιστάσεις, ἀλλά καί ἐπιτρέπει δοκιμασίες, γιά νά μᾶς ὁδηγήσει στή μετάνοια καί στή σωτηρία. Γιά νά συναισθανθοῦμε τό μέγεθος τῶν ἀμέτρητων ἁμαρτιῶν μας ἀλλά καί τῆς δικῆς του ἀπείρου εὐσπλαχνίας καί νά προσπέσουμε στά πόδια του, στό φιλάνθρωπο Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, καί νά ζητήσουμε τό ἔλεός του. Ἐκεῖ μᾶς περιμένει, γιά νά διαγράψει ὅλα τά χρέη μας, μεγάλα καί μικρά. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά τοῦ προσφέρουμε τά δάκρυα τῆς μετανοίας μας. Μή χάνουμε λοιπόν καιρό. «Οἰκτίρμων καί ἐλεήμων ὁ Κύριος, μακρόθυμος καί πολυέλεος» (Ψαλ. ρβ’ [102] 8).

          Στή συνέχεια τῆς παραβολῆς ὁ συγχωρηθείς ὀφειλέτης, μετά τήν ἐκζήτηση τοῦ ἐλέους ἀπό τόν βασιλιά, βρῆκε ἕναν ἀπό τούς συνδούλους του πού τοῦ χρωστοῦσε ἕνα ἀσήμαντο ποσό ἑκατό δηναρίων. Καί ἀφοῦ τόν πίεσε ἀφόρητα, τοῦ ζήτησε μέ σκληρότητα νά τοῦ ἐξοφλήσει τό χρέος του. Κι ἐνῶ ἐκεῖνος ἔπεσε στά πόδια του καί τόν παρακαλοῦσε, αὐτός ὁ σκληρόκαρδος τόν ἔριξε στή φυλακή. Μόλις ὅμως τό πληροφορήθηκε αὐτό ὁ βασιλιάς, θύμωσε καί τόν παρέδωσε στούς δημίους τῆς φυλακῆς, γιά νά τόν τιμωροῦν μέχρι νά ἐξοφλήσει τό χρέος του. Καί ὁ Κύριος ἐπισφραγίζει τήν παραβολή του λέγοντας: Ἔτσι καί ὁ ἐπουράνιος Πατήρ θά κάνει καί σέ σᾶς, ἐάν δέν συγχωρεῖτε τούς ἀδελφούς σας μέσα ἀπό τήν καρδιά σας.

          Γιατί ὅμως ὁ Κύριος μᾶς προλέγει τήν τιμωρία αὐτῶν πού συμπεριφέρονται ἔτσι;

          Γιά νά μάθουμε οἱ ἄνθρωποι νά συγχωροῦμε. Γιά νά καταλάβουμε ὅτι ὁ Θεός θά συγχωρήσει τά δικά μας ἀμέτρητα ἁμαρτήματα, μόνον ὅταν ἐμεῖς συγχωροῦμε τά ἐλάχιστα λάθη τῶν ἀδελφῶν μας. Διαφορετικά, μᾶς προειδοποεῖ, δέν πρόκειται νά δοῦμε πρόσωπο Θεοῦ. Καί γιά νά μᾶς μάθει νά συγχωροῦμε, μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι ὅσες φορές κι ἄν συγχωροῦμε τόν ἀδελφό μας, αὐτό εἶναι κάτι τό ἐλάχιστο μπροστά στήν συγχώρηση τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν ἀπό τόν ἴδιο. Τό χρέος μας πρός τόν Θεό εἶναι τεράστιο, ἐνῶ τῶν ἀδελφῶν μας πού μᾶς ἀδικοῦν ἤ μᾶς πληγώνουν, μηδαμινό. Δέν ἔχουμε λοιπόν τό δικαίωμα νά στεκόμαστε στά μικρά καθημερινά λάθη τῶν ἀδελφῶν μας καί νά συμπεριφερόμαστε σ’ αὐτούς μέ ἀσπλαχνία καί σκληρότητα, ὅσο κι ἄν μᾶς ἔχουν λυπήσει καί πικράνει. Ἀκόμη κι ἄν τά λάθη τους μᾶς φαίνονται μεγάλα καί ἐνοχλητικά ἤ ἀνυπόφορα, εἶναι ἀσήμαντα καί ἀμελητέα μπροστά στά χρέη μας ἔναντι τοῦ Θεοῦ. Νά μάθουμε λοιπόν νά συγχωροῦμε ἀπό τήν καρδιά μας. Μόνον ἔτσι θά γίνει ἡ ζωή μας παράδεισος καί ἐδῶ στή γῆ καί στήν πανευφρόσυνη αἰωνιότητα.