Κυριακή 29 Ἰουλίου 2018 (Θ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) (Ματθ. ιδ’ 22-34)

Μετά τό καταπληκτικό θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέντε ἄρτων καί δύο ἰχθύων στήν ἔρημο, ὁ Κύριος ζήτησε ἀπό τούς μαθητές του νά περάσουν μέ τό πλοῖο στό ἀπέναντι μέρος τῆς λίμνης καί ὁ ἴδιος ἀνέβηκε στό βουνό, γιά νά προσευχηθεῖ μόνος του. Μόλις ὅμως ἔπεσε ἡ νύχτα βαθιά, τό πλοῖο τῶν μαθητῶν εἶχε προχωρήσει καταμεσῆς στή λίμνη καί κλυδωνιζόταν ἀπό τά ἄγρια κύματα. Λίγο πρίν ξημερώσει, οἱ μαθητές ταλαιπωρημένοι ἀπό τήν φοβερή τρικυμία, εἶδαν τρομοκρατημένοι μέσα στό σκοτάδι μιά ἀνθρώπινη μορφή νά πλησιάζει πρός αὐτούς περπατώντας ἐπάνω στά κύματα, σάν φάντασμα. Ἀπό τό φόβο τους ἔβγαλαν κραυγές ἀγωνίας. Ἀμέσως ὅμως ἄκουσαν τήν φωνή τοῦ Κυρίου νά τούς λέει: «Θαρσεῖτε», ἔχετε θάρρος. «Ἐγώ εἰμι μή φοβεῖσθε».

          Γιατί ὁ Κύριος τούς ἄφησε ὅλη τή νύχτα νά βασανίζονται μέ τά πελώρια κύματα; Γιατί δέν ἦρθε κοντά τους ἀμέσως μόλις κινδύνεψε ἡ ζωή τους; Οἱ ἱεροί ἑρμηνευτές ἐξηγοῦν ὅτι ὁ Χριστός ἄφησε τούς μαθητές νά συγκλονίζονται ὅλη τή νύχτα, γιά νά τούς ἀνάψει μεγαλύτερη τήν ἐπιθυμία τῆς σωτηρίας τους. Γιά νά κατανοήσουν τήν ἀδυναμία τους καί τήν ἐξάρτησή τους ἀπ΄ αὐτόν καί νά λαχταρήσουν τήν παρουσία του. Γι’ αὐτό, καθώς περπατοῦσε στά κύματα, τούς ἄφησε νά ζοῦν σέ ἀκόμη μεγαλύτερη ἀγωνία.

          Αὐτή ἡ εἰκόνα τῆς τρικυμισμένης λίμνης εἶναι μιά μικρογραφία καί τῆς δικῆς μας πολυκύμαντης ζωῆς. Ὁ Κύριος καί στή δική μας ζωή δέν ἐμφανίζεται ἀμέσως μόλις ἀρχίζουμε νά συγκλονιζόμαστε στά μύρια ἄστατα κύματα τῶν δοκιμασιῶν τῆς ζωῆς μας τά ὁποῖα ἀπειλοῦν νά μᾶς καταποντίσουν, ἀλλά ἔρχεται στήν ὕστατη στιγμή τῆς ἀγωνίας μας, στό «ἀμήν» τῆς ὑπομονῆς μας. Κι ἐμεῖς ἀπογοητευμένοι, κραυγάζουμε: -Κύριε, χανόμαστε, ἔλα. Δέν ἀντέχουμε ἄλλο στό δρᾶμα μας!

          Μήπως ὁ Κύριος δέν ξέρει τούς φόβους μας καί τούς πειρασμούς μας; Ἀσφαλῶς τά ξέρει ὅλα. Ἀλλά μέ τόν τρόπο αὐτό μᾶς παιδαγωγεῖ καί μᾶς διδάσκει νά μή περιμένουμε ἀμέσως τήν λύση ἀπό τά δεινά πού μᾶς συνέχουν ἀλλά νά ὑπομένουμε μέ γενναιότητα ὅσα ἔρχονται στή ζωή μας. Γνωρίζει καλά ὁ πάνσοφος Δημιουργός μας ὅτι ἡ περίοδος αὐτή πού τόν περιμένουμε μέ ἱερή προσδοκία νά ἔλθει στό πλοιάριο τῆς ψυχῆς μας, εἶναι ἡ πιό γόνιμη περίοδος τῆς ζωῆς μας, περίοδος κατά τήν ὁποία καλλιεργούμαστε σέ βάθος, μέ τήν ἀναμονή καί τήν ὑπομονή, μέ τά δάκρυα καί τήν προσευχή. Ὥσπου κάποια ὥρα ἀκοῦμε τήν φωνή τοῦ Χριστοῦ: «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι». Κι ἀμέσως γεμίζουμε εἰρήνη καί χαρά, γαληνεύει ἡ τρικυμισμένη ζωή μας. Παίρνουμε θάρρος καί δύναμη γιά νά διαπεράσουμε τήν θάλασσα τῶν δοκιμασιῶν, νά συνεχίσουμε τό ταξίδι αὐτῆς τῆς ζωῆς πρός τήν ἀντίπερα ὄχθη, στήν οὐράνια γαλήνη.

          Μέσα στόν τρόμο τῆς τρικυμίας ὁ Πέτρος φώναξε: - Κύριε, ἐάν εἶσαι ἐσύ, δῶσε μου τήν ἐντολή νά ἔλθω κοντά σου. Καί μόλις ὁ Κύριος τόν κάλεσε, κατέβηκε ἀπό τό πλοῖο ὁ Πέτρος κι ἄρχισε νά περπατᾶ πάνω στά νερά. Ὅταν ὅμως κάποια στιγμή κοίταξε τόν ἄνεμο πού ἦταν πολύ δυνατός, φοβήθηκε, ἄρχισε νά βουλιάζει καί κραύγασε δυνατά: - Κύριε, σῶσε με, θά πνιγῶ! Γιατί συνέβη αὐτό; Ὁ Πέτρος πού δέν φοβήθηκε τόν μεγαλύτερο κίνδυνο, νά περπατήσει πάνω στή θάλασσα, τώρα φοβᾶται τόν μικρότερο, τόν ἄνεμο, μήν τόν ρίξει κάτω καί ἐνῶ ἦταν ψαρᾶς καί καλός κολυμβητής;

          Ὁ Πέτρος φοβήθηκε, διότι ὑπῆρχε μέσα του ἡ ὀλιγοπιστία καί ὁ δισταγμός. Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριος δέν ἐπιτιμᾶ τόν ἄνεμο, ἀλλά τόν Πέτρο πού ὀλιγοπίστησε. Γιά νά τοῦ δείξει ὅτι δέν τόν κατανίκησε ἡ μανιασμένη ὁρμή τοῦ ἀνέμου ἀλλά ἡ τρεμάμενη πίστη του. Ἐάν δέν ἀσθενοῦσε ἡ πίστη του, θά μποροῦσε πολύ εὔκολα νά στέκεται ὁλόρθος, ἀντιμέτωπος μέ τόν ἄνεμο. Διότι ὁ Κύριος θά τόν ἐνίσχυε νά μένει ἀσάλευτος στή βία τοῦ ἀνέμου.

          Ἔτσι συμβαίνει συχνά καί στή δική μας ζωή. Ἐνῶ μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ ὑπερπηδοῦμε μεγάλα ἐμπόδια καί ξεπερνοῦμε φοβερές δυσκολίες, τά χάνουμε στά μικρότερα καί εὐκολότερα! Διότι εἴμαστε ὀλιγόπιστοι. Καί ἔρχεται ὁ Κύριος νά μᾶς ἐλέγξει καί νά μᾶς πεῖ πώς δέν φταῖνε οἱ τρικυμίες καί οἱ ἄνεμοι τῆς ζωῆς μας ἀλλά ἡ δική μας ὀλιγοπιστία.

Στά μικρά λοιπόν ἀλλά καί τά μεγάλα κύματα καί προβλήματα τῆς ζωῆς μας, ἄς κραυγάζουμε μέ θέρμη στόν Κύριο: «Κύριε, σῶσον με». Καί ὁ Κύριος θά μᾶς πιάνει ἀπό τό χέρι καί θά μᾶς κρατᾶ ὁλόρθους πάνω ἀπό τά κύματα.