Κυριακή 22 Ἰουλίου 2018 (Η’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) (Ματθ. ιδ’ 14-22)

Ὁ Κύριος, ἀδελφοί,  βρίσκεται σέ ἔρημο τόπο. Τόν συντροφεύουν χιλιάδες λαοῦ. Δέν ὑπολογίζουν τόν κόπο τῆς ὁδοιπορίας οὔτε οἱ ἄνδρες οὔτε οἱ γυναῖκες καί τά παιδιά. Ἡ ἔρημος ἔγινε πολυάνθρωπη πολιτεία. Ὅλοι ἀφοσιωμένοι στό μεγάλο Διδάσκαλο. Ὅλη τήν ἡμέρα βλέπουν πολλά ἐκπληκτικά θαύματά του καί ἀκοῦν τήν ὑπέροχη διδασκαλία του. Πῶς ὅμως δέν διαμαρτύρονται πού εἶναι τόσες ὧρες ἐκεῖ μέσα στήν ἐρημιά νηστικοί, πῶς δέν φεύγουν ἀπό κοντά του, δέν ψάχνουν νά βροῦν κάτι γιά φαγητό; Καί μάλιστα οἱ μάνες μέ τά μικρά παιδιά;

Δέν φεύγουν, γιατί κυριαρχεῖ μέσα τους περισσότερο ὁ πόθος καί ἡ ἀφοσίωσή τους στόν Μεσσία. Ἀγαποῦν τόν Χριστό. Λαχταροῦν νά τόν ἔχουν διαρκῶς κοντά τους, νά βλέπουν τά θαύματά του, νά ἀκοῦν ὧρες πολλές σαγηνευμένοι τίς οὐράνιες ἀλήθειες του. Ἄν ἦταν δυνατόν νά μή φύγουν ποτέ, νά μένουν γιά πάντα δίπλα του μικροί καί μεγάλοι, πέντε χιλιάδες ἄνδρες, ἀλλά καί πόσες ἄλλες γυναῖκες καί παιδιά. Γι’ αὐτό, ἐνῶ πλησιάζει νά βραδυάσει, κανείς δέν διαμαρτύρεται.

Καί ὁ Κύριος ἐπιβραβεύει τήν ἀφοσίωση τοῦ πλήθους. Μέσα στόν ἔρημο τόπο ὁ Δημιουργός καί συντηρητής τῆς κτίσης, πού διατρέφει ὅλη τήν πλάση,θά τούς προσφέρει καί τήν ὑλική τροφή, ἀφοῦ τόσες ὧρες αὐτοί πόθησαν τήν πνευματική τροφή τοῦ θείου λόγου. Θά κάνει τό θαῦμα. Διδάσκει ἔτσι κι σ’ ἐμᾶς νά ἐπιζητοῦμε μέ πόθο ἱερό πρῶτα τήν βασιλεία του, πρῶτα τά πνευματικά, τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, καί ἐκεῖνος θά φροντίζει ὅλα τά καθημερινά, τά οἰκονομικά, οἰκογενειακά καί ἄλλα θέματά μας καί θά τά ἐπιλύει μέ τρόπο θαυμαστό.

Ὁ Κύριος λοιπόν ζητᾶ νά τοῦ φέρουν τά πέντε ψωμιά καί τά δύο ψάρια πού βρῆκαν ἐκείνη τήν ὥρα οἱ μαθητές. Τά πῆρε στά χέρια του καί, ἀφοῦ ὕψωσε τά μάτια του στόν οὐρανό, εὐχαρίστησε τόν οὐράνιο Πατέρα του. Ἀνέβλεψε ὁ Κύριος στόν οὐρανό, γιά νά δώσει τήν οὐράνια εὐλογία στούς ἄρτους καί στά ψάρια, ἀλλά καί στά ἀμέτρητα πλήθη πού προσέχουν ἐκστατικά τήν δοξολογητική αὐτή προσευχή τοῦ Κυρίου. Ἀνέβλεψε στόν οὐρανό, γιά νά διδάξει καί σέ ὅλους τούς Χριστιανούς ὅλων τῶν αἰώνων καί τῶν ἐποχῶν ὅτι πρίν ἀπό κάθε γεῦμα μας νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό, πού εἶναι ὁ χορηγός τῆς τροφῆς, καί νά ἑλκύουμε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

            Αὐτή ἀκριβῶς ἡ εὐχαριστήρια ἐνατένιση τοῦ Κυρίου θά πρέπει νά μένει βαθιά χαραγμένη στή σκέψη μας κάθε φορά πού ξεκινοῦμε τό φαγητό μας. Νά αἰσθανόμαστε τήν ἀόρατη εὐλογία τοῦ Κυρίου μας. Νά συνειδητοποιοῦμε ὅτι ἡ ὥρα τοῦ φαγητοῦ δέν εἶναι ἁπλῶς μιά ὥρα ἀπό τήν καθημερινότητά μας, ἀλλά εἶναι ὥρα ἱερή. Εἶναι ὥρα πού εἶναι δίπλα μας ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καί εὐλογεῖ ὄχι μόνο τό φαγητό ἀλλά καί τό σπίτι μας καί τήν οἰκογένειά μας καί τή ζωή μας. Εἶναι ἡ ὥρα πού ἡ οἰκογένεια συνδέεται στενά καί ἱερά ὄχι μόνο μεταξύ της ἀλλά καί μέ τόν δωρεοδότη καί συντηρητή τῆς ζωῆς μας Κύριο.

Ὁ Κύριος, ἀφοῦ εὐχαρίστησε τόν οὐράνιο Πατέρα του, ἔκοβε κατόπιν τά ψωμιά, καί τά ἔδινε στούς μαθητές, κι αὐτοί στά πλήθη. Κι ἔφαγαν ὅλοι καί χόρτασαν, καί οἱ μαθητές γέμισαν δώδεκα κοφίνια μέ ὅ,τι περίσσεψε.

Γιατί ὅμως ὁ Κύριος ἐπιτέλεσε τό θαῦμα αὐτό ἔτσι ὥστε νά χορτάσουν ὅλοι, ἀλλά καί νά περισσέψουν τροφές; Θά μποροῦσε ἀσφαλῶς νά πολλαπλασιάσει τίς τροφές τόσο, ὅσο ἦταν ἀπαραίτητο.

Ὁ Κύριος κάτι θέλει νά μᾶς διδάξει καί ἀπ΄αὐτό. Ἀσφαλῶς τά περισσεύματα τῶν τροφῶν πιστοποιοῦσαν τό θαῦμα, ἕνα θαῦμα πολύ ἐντυπωσιακό.Ὅμως ὁ Κύριος ἐπιπλέον θέλει νά μᾶς ἀποκαλύψει ὅτι μοιράζει τά ἀγαθά του, τά ὑλικά καί τά πνευματικά, πλούσια καί ἀφειδώλευτα. Ὑπάρχει ὅμως κι ἕνας ἀκόμη λόγος. Μέ τήν περισυλλογή τῶν περισσευμάτων πού ἔγινε κατά παραγγελία τοῦ Κυρίου θέλει νά μᾶς διδάξει ὅτι οἱ τροφές πού περισσεύουν εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ καί δέν  ἔχουμε δικαίωμα νά τίς πετᾶμε στά σκουπίδια. Καί μάλιστα τήν στιγμή πού ἀμέτρητοι πεθαίνουν ἀπό τήν πεῖνα, τί λόγο θά δώσουμε στόν Θεό, ὅταν σπαταλοῦμε καί πετᾶμε μέ τόση εὐκολίατίς τροφές;

                Τό συμπέρασμα ὅλων αὐτῶν εἶνα ὅτι ὁ πόθος καί ἡ ἀφοσίωσή μας πρός τόν Κύριο ἐπιβραβεύονται. Γι’ αὐτό νά ζητᾶμε πρῶτα τά πνευματικά ἀγαθά, καί τά ὑπόλοιπα θα μᾶς τά χαρίζει ὁ Κύριος. Ὁ Κύριος μοιράζει ἀφειδώλευτα καί πλούσια τά ἀγαθά του, καί δέν ἔχουμε τό δικαίωμα νά πετᾶμε στά σκουπίδια  τά περισσεύματα τῆς τραπέζης μας.