Κυριακή 15 Ἰουλίου 2018 (ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜ. ΣΥΝΟΔΟΥ) (Ματθ. ε’ 14-19)

          Κάθε χριστιανός, μᾶς λέει ὁ Κύριος, εἶναι φῶς τοῦ κόσμου. Διότι ἔχει προορισμό μέ τό φωτεινό παράδειγμά του νά φωτίζει τούς ἀνθρώπους πού βρίσκονται στό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας. Τά λυχνάρια, συνεχίζει ὁ Κύριος, δέν τά ἀνάβουν οἱ ἄνθρωποι, γιά νά τά καλύπτουν κάτω ἀπό κάδους, ἀλλά τά τοποθετοῦν ψηλά, πάνω στόν λυχνοστάτη, γιά νά φωτίζουν ὅλους ὅσοι βρίσκονται μέσα στό σπίτι. Ἔτσι σάν λυχνάρι ζητᾶ ὁ Κύριος νά λάμπει τό φῶς τῆς ἀρετῆς μας στούς ἀνθρώπους, γιά νά βλέπουν τά καλά μας ἔργα καί νά δοξάζουν τόν Θεό Πατέρα.

          Μελετώντας τούς λόγους αὐτούς τοῦ Κυρίου κάποιοι Χριστιανοί προβληματίζονται καί ρωτοῦν: Μά καλά, θά γίνουμε ὑποκριτές καί θά ἐπιδεικνύουμε τήν ἀρετή μας, σάν τούς Φαρισαίους, «πρός τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις;» Τί σημαίνει νά εἴμαστε φῶς τοῦ κόσμου;

            Ἀσφαλῶς ὁ Κύριος δέν ζητᾶ νά γίνουμε Φαρισαῖοι καί νά προβάλλουμε τά κατορθώματά μας. Εἶναι δυνατόν ὁ Κύριος νά ἐπιβραβεύει τήν ἐπίδειξη; Ὄχι, δέν μᾶς ζητᾶ νά φωτίζουμε τούς γύρω μας μέ κάποιο δικό μας φῶς, ἀλλά νά φέρουμε μέσα μας τό δικό Του φῶς, τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό νά ἀκτινοβολοῦμε, κι ἔτσι νά δοξάζεται ὁ Θεός καί ὄχι ἐμεῖς. Διότι κανείς χριστιανός δέν ἔχει δικό του φῶς, γιά νά φωτίζει τούς ἄλλους. Ὅ,τι καλό ἔχουμε, ὅλα τά καλά ἔργα πού κάνουμε, δέν εἶναι δικά μας κατορθώματα, ἀλλά μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ γίνονται. Ὅλοι οἱ πιστοί εἴμαστε ἑτερόφωτα φῶτα τοῦ θείου ἀνεσπέρου φωτός.

          Τό φῶς αὐτό τοῦ Χριστοῦ ἀκτινοβολεῖ μέσα ἀπό τήν ζωή μας, χωρίς ἐμεῖς νά τό καταλαβαίνουμε ἤ νά τό ἐπιδιώκουμε, ἀλλά αὐτομάτως, λόγῳ τῆς θέσεώς μας. Κάθε πιστός, λέει ὁ Κύριος, εἶναι σάν μιά πόλη πού εἶναι κτισμένη πάνω σέ ψηλό βουνό. Ἔτσι, εἴτε τό θέλει εἴτε ὄχι, εἶναι θεατός ἀπ’ ὅλους. Ὅπου κι ἄν κρυφτεῖ, εἶναι ὁλοφάνερη ἡ ζωή του. Τόν βλέπουν τά μάτια ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

          Αὐτό πού ζητᾶ ὁ Κύριος ἀπό ἐμᾶς εἶναι νά μήν ἀποδιώκουμε μέ τίς ἁμαρτίες μας τό φῶς του κι ἀντί νά φωτίζουμε, νά σκανδαλίζουμε τόν κόσμο. Διότι ὅταν κρατοῦμε τό φῶς του διαρκῶς ἀναμμένο στίς ψυχές μας, ὅταν ἐφαρμόζουμε τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, τότε χωρίς νά τό ἐπιδιώκουμε φανερώνουμε τόν ἴδιο τόν Χριστό μέσα στή σκοτεινή ἐποχή μας. Ὅταν ζοῦμε μέ καθαρότητα βίου καί ἀκρίβεια λόγων, τότε ἡ ζωή μας ἀπό μόνη της φωτίζει. Τίποτε δέν κάνει τόν ἄνθρωπο πιό ἀκτινοβόλο ἀπό τήν πνευματική ἀκτινοβολία τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.  

Στή συνέχεια τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου λέει ὁ Κύριος: Μή νομίσετε ὅτι ἦρθα στή γῆ γιά νά καταλύσω καί ἀκυρώσω τόν νόμο τοῦ Μωυσῆ ἤ τή διδασκαλία τῶν Προφητῶν. Δέν ἦρθα, γιά νά τά καταργήσω, ἀλλά γιά νά τά συμπληρώσω καί νά σᾶς τά παραδώσω τέλεια.

Μέ τούς λόγους του αὐτούς ὁ Κύριος μᾶς διατρανώνει ὅτι ὁ νόμος του εἶναι ἀσυγκρίτως ὑψηλότερος ἀπό τόν ἰουδαϊκό νόμο. Γιατί συμβαίνει αὐτό; Διότι ὁ Μωσαϊκός νόμος ἀπαγόρευε τίς ἐξωτερικές ἐκδηλώσεις κάθε ἁμαρτίας, ἐνῶ ὁ Κύριος ἑστιάζει τίς ἐντολές του στή ρίζα τῆς ἁμαρτίας, στίς αἰτίες καί τίς ἀφορμές της.

            Γιά  παράδειγμα, ὁ νόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀπαγόρευε τό φόνο. Ὁ Κύριος ἀπαγορεύει τήν ἀφορμή τοῦ φόνου, πού εἶναι ἡ ὀργή. Αὐτό ἀκριβῶς κάνει καί στά ἄλλα ἁμαρτήματα. Χτυπᾶ τή ρίζα κάθε ἁμαρτίας. Ἐνεργεῖ προληπτικά καί ὄχι κατασταλτικά. Στοχεύει στά βάθη τῆς ψυχῆς, στίς ἐπιθυμίες, στά κίνητρα, στούς λογισμούς, στίς διαθέσεις. Διότι ἀπό ἐκεῖ ξεκινοῦν τά πάντα. Γι’ αὐτό καί δέν μᾶς ζητᾶ νά τηροῦμε μόνο τυπικά κάποιες ἐντολές ἀποφεύγοντας τίς ἐξωτερικές ἐκδηλώσεις καί πράξεις τῶν ἁμαρτημάτων, ἀλλά νά νικοῦμε τήν ἁμαρτία ὡς ἐσωτερική διάθεση καί πάθος.

          Ἀκόμη ὑψηλότερα, ὁ Κύριος δέν στιγματίζει μόνο τίς ἁμαρτητικές αὐτές αἰτίες, ἀλλά  ἀποκαλύπτει καί τό μεγαλεῖο τῶν ἀντίστοιχων ἀρετῶν. Δέν ἀπαριθμεῖ μόνο ἀπαγορεύσεις, ἀλλά μᾶς ὑποδεικνύει τά μυστικά τῆς ἐν Χριστῷ μακαριότητος. Δέν ζητᾶ π.χ. μόνο νά ἀποφεύγουμε τήν ὀργή, ἀλλά μακαρίζει τήν πραότητα καί προαναγγέλλει τό βραβεῖο. «Μακάριοι οἱ πραεῖς, ὅτι αὐτοί κληρονομήσουσι τήν γῆν» (Ματθ. ε’ 5).

          Τέλος ὁ Κύριος ἀναγγέλλει διδασκαλίες πού κανείς ποτέ δέν εἶχε πεῖ. Ἀνεβάζει τόν κάθε ἄνθρωπο σέ ὕψη ἀρετῆς καί ἁγιότητας, σέ ζωή τελειότητας, ἐλευθερίας καί ἀγάπης. Κάνει τόν ἄνθρωπο ὄχι μόνο «καλόν κἀγαθόν», ἀλλά ἅγιο, κατά χάριν Θεό.

            Νά, λοιπόν, ἡ τελειότητα τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου μας. Καί εἶναι κρίμα νά μᾶς καλεῖ ὁ Θεός σέ τόσο δυσθεώρητα ὕψη, κι ἐμεῖς νά μένουμε στά χαμηλά. Λοιπόν, τά ἄνω νά φρονοῦμε, τά ἄνω νά ζητοῦμε, στά ἄνω νά ἀνήκουμε.