Κυριακή 8 Ἰουλίου 2018 (ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) (Ματθ. θ’ 1-8 )

Στήν Καπερναούμ κάποιοι ἄνδρες μεταφέρουν πάνω σέ κρεβάτι ἕναν παράλυτο, γιά νά τόν ὁδηγήσουν στό Χριστό. Μόλις ὅμως ὁ παράλυτος πλησιάζει πρός τόν Κύριο, τόν κοιτάζει φοβισμένος, μέ βλέμμα ἀποθαρρυμένο. Ἀλλά ὁ Χριστός τοῦ λέει «Θάρσει, τέκνον». Ἔχε θάρρος, παιδί μου, μή φοβᾶσαι, σοῦ ἔχουν συγχωρεθεῖ οἱ ἁμαρτίες.

          Γιατί ὁ Κύριος μιλάει στόν παράλυτο μέ τόν τρόπο αὐτό; Γιατί τόν ἐνθαρρύνει; Ὅπως φαίνεται ὁ παράλυτος ἦταν ἀπογοητευμένος ἀπό τίς πολλές του ἁμαρτίες. Φοβόταν μήπως οἱ τόσες ἁμαρτίες του γίνουν ἐμπόδιο στή θεραπεία του. Σκεφτόταν, ἄν ὁ Κύριος γνωρίζει τίς μεγάλες ἁμαρτίες μου, μήπως ἀρνηθεῖ νά τόν  θεραπεύσει; Ὁ Κύριος λοιπόν διέγνωσε αὐτήν τήν ἀγωνία τοῦ παραλύτου. Καί γι’ αὐτό τόν ἐνθαρρύνει. Τόν ὀνομάζει στοργικά «τέκνον», ἐπειδή εἶναι κι αὐτός πλάσμα του. Καί τόν διαβεβαιώνει: Παιδί μου, οὔτε οἱ ἁμαρτίες σου οὔτε ἡ ἀσθένειά σου θά κυριαρχήσουν ἐπάνω σου. Καί μᾶς δείχνει ἔτσι ὁ Κύριος μέ τή στάση του αὐτή ὅτι εἶναι φιλεύσπλαχνος στόν πόνο μας, παρηγορητής στήν ἀπελπισία μας, συμπονετικός στήν ἀπογοήτευσή μας, ἕτοιμος νά μᾶς θεραπεύσει.

          Γιατί ὅμως ὁ Κύριος, πρίν θεραπεύσει τόν παραλυτικό, συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες του; Τί νόημα ἔχει αὐτή ἡ συγχώρηση; Ἤθελε ὁ Κύριος νά δείξει ὅτι ἡ σωματική παράλυση τοῦ δυστυχισμένου αὐτοῦ ἀνθρώπου ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς πνευματικῆς του κατάστασης, τῶν πολλῶν του ἁμαρτιῶν. Γι’ αὐτό καί θεραπεύει πρῶτα τήν ψυχή τοῦ παραλύτου, συγχωρώντας τά πολλά του ἁμαρτήματα, γιά νά θεραπεύσει κατόπιν καί τό σῶμα του. Καί μᾶς φανερώνει ἔτσι ὅτι πολλές ἀσθένειες δημιουργοῦνται ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Καί γι’ αὐτό πρέπει πρῶτα νά θεραπευθεῖ ἡ αἰτία τῆς ἀσθένειάς μας πού εἶναι οἱ ἁμαρτίες μας μέ τό μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, καί κατόπιν θά θεραπευθεῖ ἡ ἀσθένεια. Πρῶτα ἡ παραλυσία τῆς ψυχῆς καί κατόπιν ἡ παράλυση τοῦ σώματος.

          Αὐτό ὅμως δέν εἶναι κανόνας γιά ὅλες τίς περιπτώσεις ἀσθενειῶν. Διότι δέν πάσχουν ὅλοι οἱ ἀσθενεῖς ἐξαιτίας προσωπικῶν τους ἁμαρτιῶν, οὔτε πάλι ὅλοι ὅσοι ἁμαρτάνουν ὁπωσδήποτε ἀρρωσταίνουν. Εἶναι ὅμως ἀλήθεια ὅτι οἱ ἀσθένειες εἰσῆλθαν στόν κόσμο λόγῳ τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος. Ὁ Θεός δέν ἔπλασε τόν ἄνθρωπο, γιά νά ἀρρωσταίνει. Οἱ ἀρρώστιες εἰσῆλθαν στόν κόσμο μαζί μέ τή φθορά καί τό θάνατο ὡς συνέπεια τῆς ἁμαρτίας. Καί τίς ἐπέτρεψε ὁ Θεός στούς ἀνθρώπους εἴτε γιά παιδαγωγία καί διόρθωση εἴτε γιά δοκιμασία καί καλλιέργεια τῆς ἀρετῆς.

          Αὐτό ὅμως πού ἔχει μεγάλη σημασία γιά τή δική μας ζωή εἶναι νά μάθουμε νά ἱεραρχοῦμε σωστά τά πράγματα. Διότι κι ἐμεῖς διατρέχουμε τόν κίνδυνο νά δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στίς ἀσθένειες τοῦ σώματός μας παρά στά πάθη τῆς ψυχῆς μας. Ὅταν ἀρρωστήσει τό σῶμα μας, τρέχουμε στά καλύτερα Νοσοκομεῖα. Κι ὅταν βαραίνει ἡ ψυχή μας ἀπό ἁμαρτίες, νά τρέχουμε πολύ προθυμότερα στό ἰατρεῖο τοῦ Θεοῦ, στό μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως. Πρῶτα ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς μας καί μετά ἡ ἴαση τοῦ σώματος.

            Κάποιοι γραμματεῖς πού ἦταν ἐκεῖ μπροστά, μόλις ἄκουσαν τόν Κύριο νά λέει στόν παραλυτικό «Σοῦ ἔχουν συγχωρεθεῖ οἱ ἁμαρτίες σου», σκέφτηκαν ὅτι ὁ Κύριος βλασφημεῖ. Καί ποιά θεωροῦσαν ὡς βλασφημία; Τό ὅτι ὁ Κύριος εἶπε πώς συγχώρησε τίς ἁμαρτίες τοῦ παραλύτου, τό ὁποῖο μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά τό κάνει. Συγχωρώντας ὅμως ὁ Κύριος τίς ἁμαρτίες, χρησιμοποίησε τή θεϊκή του ἐξουσία.

          Γι’ αὐτό μόνον σκανδαλίζονται ἆραγε οἱ Φαρισαῖοι; Ὄχι ἀσφαλῶς. Ἡ κατηγορία τῆς βλασφημίας ἦταν ἡ ἀφορμή. Αὐτοί σκανδαλίζονται περισσότερο ἀπό φθόνο καί ζήλεια. Διότι πόσες φορές εἶχαν δεῖ τόν Κύριο νά θεραπεύει μέ θεϊκή ἐξουσία πολλές ἀσθένειες καί νά διώχνει δαιμόνια; Καί ὅλα αὐτά ἦταν σημάδια ὅτι ὁ Κύριος εἶχε ὑπεράνθρωπη δύναμη, θεϊκή. Ἀλλά αὐτοί ἦταν ζαλισμένοι ἀπό τό φθόνο τους. Καί ὁ Κύριος τούς προσφέρει ἄλλο ἕνα ἀδιαμφισβήτητο σημεῖο τῆς θεότητός του. Τούς δείχνει ὅτι ὡς Θεός γνωρίζει τίς ἐμπαθεῖς σκέψεις τους. Τούς δίνει νά καταλάβουν ὅτι αὐτός εἶναι ὁ «ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς» (Ψαλ. ζ’ 10). Βλέπει στά βάθη τῶν καρδιῶν τους τούς διαλογισμούς αὐτούς καί τούς λέει: Γιατί σκέφτεστε σκέψεις κακές καί κακοπροαίρετες μέσα στίς καρδιές σας; Κατόπιν ὁ Κύριος προχωρεῖ στό θαῦμα.

Ἀπό τήν ὅλη ἐξιστόρηση τοῦ θαύματος ὅμως δέν φαίνεται νά μετανόησαν οἱ Φαρισαῖοι καί νά ἀναγνώρισαν τή θεϊκή ἐξουσία τοῦ Κυρίου. Πόσο φοβερό πάθος εἶναι ὁ φθόνος καί ἡ ζήλεια!

Ἀδελφοί μου, ἄς τό προσέχουμε πολύ και ἄς τό πολεμοῦμε!