Κυριακή 1 Ἰουλίου 2018 (Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) (Ματθ. η’ 28 - θ’ 1)

          Κάποια ἡμέρα ὁ Κύριος ἐπισκέφθηκε τήν χώρα τῶν Γαδαρηνῶν. Ἐκεῖ τόν συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι πού ἔβγαιναν ἀπό τά μνήματα ὅπου κατοικοῦσαν. Ἦταν καί οἱ δύο τόσο ἐπιθετικοί καί ἐπικίνδυνοι, ὥστε δεν μποροῦσε κανείς νά περάσει ἀπό κοντά τους. Μόλις ὅμως ἀντίκρυσαν τόν Κύριο αὐτοί πού μέχρι πρίν ἀπό λίγο τρομοκρατοῦσαν τόν κόσμο, τώρα φοβισμένοι κραύγασαν πρός τόν Κύριο λέγοντας: Ποιά σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα σέ μᾶς καί σέ σένα, Ἰησοῦ Υἱέ τοῦ Θεοῦ; Ἦρθες ἐδῶ πρόωρα, πρίν ἀπό τόν καιρό τῆς Κρίσεως, νά μᾶς βασανίσεις;

            Ποιό ὅμως εἶναι τό βάσανο στό ὁποῖο ἀναφέρονται τά δαιμόνια αὐτά; Πῶς θά βασανίζονταν;

 Ἡ πρώτη καί μεγάλη ὀδύνη τῶν δαιμονίων ἦταν ἡ θέα καί παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία τούς μάστιζε. Ὅταν τά δαιμόνια ἀντίκρυσαν τό θεϊκό φῶς τοῦ Χριστοῦ, δέν ἄντεξαν νά ὑποφέρουν τήν ἀόρατη δύναμή του πού τούς φλόγιζε. Γι’ αὐτό καί κραύγασαν: -Τί κοινό ἔχουμε ἐμεῖς μέ σένα; Ἐσύ εἶσαι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ κι ἐμεῖς εἴμαστε ἐχθροί τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς ἄφησε ἐλεύθερους στόν κόσμο μέχρι τήν ὥρα τῆς Κρίσεως. Οἱ δαίμονες ὁμολογοῦν τήν ἀπελπισία τους καί τήν δαιμονική ἀποστροφή τους πρός τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι σάν νά λένε:- Δέν θέλουμε νά ἔχουμε καμία σχέση μαζί σου, μᾶς ἀρκοῦν οἱ ἄνθρωποι πού τούς κυβερνοῦμε καί τούς τυραννοῦμε.

            Τό δεύτερο μαρτύριο καί βάσανο γιά τούς δαίμονες ἦταν τό νά μή τούς ἐπιτρέψει πλέον ὁ Κύριος νά παραμείνουν στά σώματα τῶν δύο δαιμονισμένων. Διότι, ὅπως λέει κάποιος ἑρμηνευτής, εἶναι βάσανο γιά τόν διάβολο νά εἶναι ἔξω ἀπό τά σώματα τῶν ἀνθρώπων, τά ὁποῖα διαπύρως ἐπιθυμεῖ νά κατέχει καί νά βασανίζει. Διότι ἔτσι σβήνει κάπως τή φωτιά πού τόν κατακαίει μέσα του. Ἐπιπλέον τά δαιμόνια, ἐπειδή μισοῦν τούς ἀνθρώπους καί τούς θεωροῦν ἐχθρούς τους, βασανίζονται ὅταν ἀναγκάζονται νά ἐξέλθουν ἀπό αὐτούς, διότι καταλαβαίνουν ὅτι τελείωσε ἡ μισάνθρωπη κυριαρχία τους ἐπάνω τους. Διότι δέν μποροῦν πλέον νά τούς πολεμοῦν καί νά τούς ἐξουσιάζουν.

          Ὑπῆρχε κάπου μακριά ἀπό αὐτούς ἕνα κοπάδι μέ πολλούς χοίρους, πού ἔβοσκε ἐκεῖ. Καί οἱ δαίμονες παρακαλοῦσαν τόν Κύριο λέγοντας: -Ἐάν πρόκειται νά μᾶς βγάλεις ἔξω ἀπό ἐδῶ, ἐπίτρεψέ μας νά πᾶμε στό κοπάδι τῶν χοίρων. Καί ὅταν ὁ Κύριος τούς ἔδωσε τήν ἄδεια, ἔγινε κάτι τό συγκλονιστικό: Μόλις τά δαιμόνια βγῆκαν ἀπό τούς ἀνθρώπους καί εἰσῆλθαν στούς χοίρους, ἀμέσως ὅλο τό κοπάδι τῶν χοίρων ὅρμησε μέ μανία πρός τόν γκρεμό, ἔπεσε καί πνίγηκε στά νερά τῆς λίμνης.

            Γιατί τά δαιμόνια ζήτησαν νά εἰσέλθουν στούς χοίρους; Διότι οἱ δαιμονισμένοι θεωροῦσαν ὅτι εἶχαν κάποιο δικαίωμα στούς χοίρους ἐκείνους. Καί τό δικαίωμά τους αὐτό τό ἀντλοῦσαν ἀπό τό γεγονός ὅτι οἱ χοιροβοσκοί ἔκαναν κάτι τό παράνομο, σύμφωνα μέ τό νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ὁ νόμος ἀπαγόρευε τό χοιρινό κρέας ὡς ἀκάθαρτο. Καί ὁ Κύριος κάνει δεκτό τό αἴτημα τῶν δαιμονίων τιμωρώντας τήν παρανομία αὐτή. Ἔτσι τά δαιμόνια εἰσέρχονται στούς χοίρους, γιά νά ζημιώσουν τούς παράνομους κατόχους τῶν χοίρων. Ἀκόμη περισσότερο, ὅμως, γιά νά ἀποφύγουν τήν ἀποπομπή τους στόν Ἅδη καί νά μπορέσουν ἀργότερα νά πολεμήσουν καί πάλι τούς ἀνθρώπους.

            Ἐδῶ ὅμως θά πρέπει νά προσέξουμε κάτι πολύ σημαντικό. Τά δαιμονόπληκτα ζῶα δέν μπόρεσαν νά ζήσουν οὔτε στιγμή. Ἐάν λοιπόν αὐτό συμβαίνει στά ζῶα, γιατί οἱ δαιμονόπληκτοι ἄνθρωποι δέν πεθαίνουν ἀμέσως; Τά δαιμόνια πού δέν λυπήθηκαν τούς χοίρους ἀλλά ἀστραπιαῖα τούς ὁδήγησαν στόν γκρεμό, θά ἤθελαν ἀσφαλῶς πολύ περισσότερο νά κάνουν κάτι παρόμοιο στούς ἀνθρώπους, ὁδηγώντας τους στό θάνατο. Αὐτό, ὅπως ἐξηγοῦν οἱ ἱεροί ἑρμηνευτές, δέν συμβαίνει, διότι ὁ Θεός δέν ἐπιτρέπει κάτι τέτοιο. Περιορίζει ὁ Θεός τή δύναμη τῶν δαιμόνων. Δέν εἶναι ἑπομένως ἀπεριόριστη ἡ δύναμη τοῦ διαβόλου. Μπροστά στόν Χριστό παραλύει ἡ δύναμή του. Κι ὅταν ἀκόμη ὁ Χριστός τήν ἐπιτρέπει, τήν ἐλέγχει καί τήν περιορίζει τόσο, ὥστε νά μᾶς ὠφελεῖ καί νά μᾶς ὁδηγεῖ σέ μετάνοια.

            Στό σημεῖο αὐτό οἱ ἱεροί ἑρμηνευτές δίνουν καί μία ἀλληγορική σημασία στήν παρανομία τῶν χοιροβοσκῶν. Μᾶς λένε ὅτι σέ κάθε ἐποχή ὑπάρχουν ἄλλοι χοιροβοσκοί, ὄχι στά βοσκοτόπια τῶν Γαδαρηνῶν, ἀλλά στό γεώργιον τῆς ψυχῆς, ὅπου βόσκουν ἄλλους χοίρους, τά πάθη καί τίς ἁμαρτίες. Καί οἱ ἄνθρωποι αὐτοί πού καλλιεργοῦν στήν ψυχή τους πάθη καί ἁμαρτίες συνειδητά, συστηματικά καί παράνομα, εἶναι εὐπαθεῖς στίς ἐνέργειες τῶν δαιμόνων. Διότι ἀκριβῶς τά πάθη αὐτά τούς γκρεμοτσακίζουν καί τούς ὁδηγοῦν στήν αἰώνια ἀπώλεια.

Ἄς φοβηθοῦμε λοιπόν, ἀδελφοί, κι ἄς εἴμαστε προσεκτικοί. Διότι ναί μέν ὁ Θεός μᾶς προστατεύει, ἀλλά ὅταν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δίνουμε δικαίωμα στούς δαίμονες, τότε διώχνουμε τήν προστασία τοῦ Θεοῦ καί ὑπογράφουμε τήν καταστροφή μας. Λοιπόν, «στῶμεν μετά φόβου».