Κυριακή 17 Ἰουνίου 2018 (Γ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) (Ματθ. ς’ 22-33)

Ἕνας ἀπό τούς μεγάλους ἀπειλητικούς ἐχθρούς τῶν ἀνθρώπων στήν ἐποχή μας, πού ταλαιπωρεῖ τήν ψυχή μας καί μᾶς κάνει ἀνειρήνευτους, εἶναι τό ἄγχος. Ἄγχος γιά τή ζωή μας, τό μέλλον μας, τήν ἐπιβίωσή μας, τήν οἰκογένειά μας, τά πολλά ἔξοδα ἐνδυμασίας καί διατροφῆς, γιά τά πάντα. Ὅλη μας ἡ ζωή κάποτε περιστρέφεται γύρω ἀπό αὐτά. Τά λόγια μας, οἱ σκέψεις μας, οἱ ἐπιθυμίες μας ἀλλά καί οἱ κόποι μας ὅλοι γιά τά ὑλικά ἀγαθά. Καί ἴσως ξεχνοῦμε οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ὅτι ὑπάρχει καί ἄλλη ζωή, οὐρανός, αἰώνιο μέλλον.

          Κι ἔρχεται ὁ Κύριος νά ἐλέγξει αὐτήν τήν ἀγωνιώδη φροντίδα μας. Μή μεριμνᾶτε μέ ἀγωνία, μᾶς λέει, γιά τή ζωή σας, τί θά φᾶτε, τί θά πιεῖτε, πῶς θά ντυθεῖτε. Τί ἀκριβῶς ὅμως ἐννοεῖ ὁ Κύριος, ὅταν μᾶς λέει νά μή μεριμνοῦμε γιά ὅλα αὐτά; Εἶναι σάν νά μᾶς λέει: Μήν ἔχετε ἀγωνιώδη μέριμνα, πού σᾶς περισπᾶ καί σᾶς βασανίζει. Μήν ἀνησυχεῖτε γιά τά προβλήματα τῆς ζωῆς σας καί μήν εἶστε γεμᾶτοι ταραχή καί ἄγχος. Εἶναι μερικοί ἄνθρωποι πού δέν μποροῦν νά κοιμηθοῦν μέ τήν ἀγωνία πῶς θά τά βγάλω πέρα, πῶς θά ἀντιμετωπίσω τά τόσα ἔξοδα τοῦ μήνα, πῶς θά ζήσω μέ τέτοιο μικρό μισθό, πῶς θά σπουδάσουν τά παιδιά, πῶς θά τά ἀποκαταστήσω, πῶς θά ἀντιμετωπίσω ἐκεῖνο τό μεγάλο πρόβλημα πού μοῦ φαίνεται ἄλυτο;

          Αὐτά ἀκριβῶς πού ἀποτελοῦν αἰτία ἄγχους καί μέριμνας, αὐτά ἀκριβῶς πρέπει νά γίνουν αἰτία πίστεως, ἠρεμίας καί γαλήνης. Προβλήματα καί ἀνάγκες δέν θά πάψουμε ποτέ νά ἔχουμε. Μέ τό ἄγχος καί τήν ἀγωνία τί θά κερδίσουμε; Τό μόνο πού σίγουρα θά ἀποκομίσουμε εἶναι ἡ ἀπώλεια τῆς ἠρεμίας καί ψυχραιμίας μας καί ἡ συντόμευση τῆς ζωῆς μας. Καί ἐπιπλέον θά μεταδώσουμε στούς οἰκείους μας τό πνεῦμα αὐτό τῆς ἀναστάτωσης καί τῆς ἀγωνίας, θά εἴμαστε ὅλοι στό σπίτι μας ἀγχώδεις καί ἀνειρήνευτοι.

          Ὅμως ἐδῶ θά ρωτήσει κάποιος: Καί τί πρέπει νά κάνουμε; Νά μένουμε ἀπαθεῖς μπροστά στά τόσα καθημερινά μας προβλήματα; Νά μήν ἐνδιαφερόμαστε γι’ αὐτά; Ἀσφαλῶς θά ἐνδιαφερόμαστε. Θά ἐργαστοῦμε, θά κουραστοῦμε, θά παλέψουμε. Πῶς ἀλλιῶς θά ζήσουμε; Ὅλα τά ἀπαραίτητα θά τά ἐπιτελέσουμε. Ὁ Κύριος δέν μᾶς προτρέπει νά μήν ἐργαζόμαστε, νά μή φροντίζουμε γιά τίς τόσες καθημερινές μας ἀνάγκες. Ὅμως ὅλα νά τά κάνουμε χωρίς ἄγχος, χωρίς ἀγωνία, χωρίς ταραχή, ἀλλά μέ εἰρήνη καί πίστη, μέ ἐλπίδα καί καταφυγή στόν πανάγαθο Θεό.

          Ὁ Κύριος, γιά νά μᾶς βοηθήσει νά ἔχουμε μιά τέτοια πίστη, μᾶς λέει ὅτι δέν εἴμαστε ὀρφανοί. Ἔχουμε Πατέρα, Πατέρα ἀγάπης καί στοργῆς. Αὐτός μᾶς ἔφερε ἀπό τήν ἀνυπαρξία στή ζωή, αὐτός μᾶς δημιούργησε. Δέν θά φροντίσει λοιπόν καί γιά τή συντήρησή μας; Ἐφόσον εἶναι Πατέρας μας, εἶναι ἀδύνατον νά μᾶς ἐγκαταλείψει. Ποιός πατέρας δέν φροντίζει καί δέν παρέχει τά ἀναγκαῖα στά παιδιά του; Ὁ οὐράνιος Πατέρας μας μᾶς ξέρει καλά, ξέρει τίς ἀνάγκες μας, ξέρει τίς ἀγωνίες μας, ξέρει τά πάντα. Ἀλλά καί τά πάντα μπορεῖ νά κάνει. Διότι δέν εἶναι μόνο παντογνώστης ἀλλά καί παντοδύναμος.

            Αὐτός ὁ Πατέρας μας, πού τρέφει καί συντηρεῖ στή ζωή τά πουλιά καί τά ἀγριολούλουδα, δέν θά θρέψεικαί  ἐμᾶς τά παιδιά του; Αὐτός ἐνδιαφέρεται πάνω ἀπ’ ὅλα γιά μᾶς, αὐτός μᾶς συντηρεῖ στή ζωή. Καί μᾶς ἀγαπᾶ πολύ. Τόσο πολύ πού δέν μποροῦμε νά τό καταλάβουμε. Τόσο πολύ μᾶς ἀγάπησε καί μᾶς ἀγαπᾶ, ὥστε ὄχι μόνο μᾶς δημιούργησε, ἀλλά ἔκανε τά πάντα γιά μᾶς, ὄχι μόνο γιά τήν συντήρηση τοῦ σώματός μας ἀλλά πολύ περισσότερο γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Γιά μᾶς πρόσφερε καί προσφέρει ἄπειρα ἀγαθά. Γιά μᾶς ἔκανε τό μεγαλύτερο ἀπ΄ ὅλα, ἔγινε ἄνθρωπος καί σταυρώθηκε, γιά νά μή χαθοῦμε στήν αἰώνια ἀπώλεια, ἀλλά νά ἔχουμε ζωή αἰώνιο.

          Ἀφοῦ λοιπόν ἔκανε ὅλα αὐτά τά μεγάλα καί ἀσύλληπτα, θά μᾶς ἀφήσει στά μικρά καί ἐλάχιστα; Μήν εἴμαστε λοιπόν ὀλιγόπιστοι. Ἀλλά νά ἔχουμε ἀταλάντευτη καί ἀδίστακτη πίστη σ’ αὐτόν. Νά καταλάβουμε ὅτι δέν εἴμαστε ὀρφανοί. Ἔχουμε Πατέρα πού εἶναι διαρκῶς δίπλα μας καί εἶναι ἕτοιμος νά μᾶς συμπαρασταθεῖ καί νά μᾶς βοηθήσει σέ ὅλα. Λοιπόν «ἑαυτούς καί ἀλλήλους, καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Ἔχει τήν ἔγνοια μας ὁ Θεός μας. Ἄς εἰρηνεύουμε.