Κυριακή 10 Ἰουνίου 2018 (Β’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) (Ματθ. δ’ 18-23)

          Ὁ Κύριος περιπατεῖ στήν ἀκρογιαλιά τῆς Γαλιλαίας καί συναντᾶ ἐκεῖ δύο ἀδελφούς, τόν Πέτρο καί τόν Ἀνδρέα, πού ἦταν ψαράδες καί ἔριχναν τά δίχτυα τους στή λίμνη. Καί τούς λέει: Ἀκολουθῆστε με κι ἐγώ θά σᾶς κάνω «ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Τούς προσκαλεῖ ἀπό ψαράδες ἰχθύων νά γίνουν ψαράδες ἀνθρώπων. Βέβαια αὐτή ἡ πρόσκληση δέν ἔγινε ξαφνικά. Ὁ Κύριος δέν τούς συναντᾶ γιά πρώτη φορά. Τούς εἶχε συναντήσει κι ἄλλη φορά, πρίν ἀκόμη συλληφθεῖ ὁ πρῶτος διδάσκαλός τους, ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής. Τότε οἱ δύο ψαράδες γνώρισαν τόν Χριστό, συνομίλησαν μαζί του, ἐνθουσιάστηκαν ἀπό τήν πρώτη αὐτή γνωριμία τους μαζί του. Ὅμως κάποια στιγμή ὁ Κύριος ἀναχώρησε ἀπό κοντά τους, κι αὐτοί ἔχασαν τά ἴχνη του. Ὅταν κατόπιν ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής φυλακίστηκε ἀπό τόν Ἡρώδη, οἱ δύο ψαράδες ἔμειναν χωρίς διδάσκαλο. Καί ἐπανῆλθαν στήν πατρίδα τους καί ἐξασκοῦσαν καί πάλι τό ἐπάγγελμα τοῦ ψαρᾶ.

          Ὁ Κύριος μετά ἀπ’ ὅλα αὐτά λοιπόν ἔρχεται καί πάλι κοντά τους. Δέν τούς ἐγκαταλείπει ἀβοηθήτους. Ἀλλά ἔρχεται πάλι νά τούς βρεῖ, νά τούς καλέσει σέ μία κλήση ἱερή καί ἁγία, νά τούς καλέσει νά γίνουν μαθητές του. Ἡ πρόσκληση αὐτή γίνεται στήν κατάλληλη στιγμή. Ὁ χρόνος πού κύλησε ἀπό τήν πρώτη συνάντηση, ὁ χρόνος τῆς δικῆς του ἀπομάκρυνσης, τό γεγονός τῆς φυλάκισης τοῦ Προδρόμου, ὁ χρόνος τῆς μοναξιᾶς τους καί τῆς νοσταλγίας τους, ὅλα ἦταν μετρημένα μέσα στήν θεία πανσοφία. Ἦταν ὁ κατάλληλος καιρός τῆς πνευματικῆς κυοφορίας, τῆς αὔξησης τοῦ ἱεροῦ πόθου, τῆς προετοιμασίας τῆς κλήσης. Πόσο σοφά γίνονται ὅλα μέσα στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, στή ζωή τῶν μαθητῶν ἀλλά καί στή δική μας ζωή! Καί στά μεγάλα καί ἱερά, καί στά ἁπλά καί καθημερινά.

          Καί οἱ δύο ψαράδες λοιπόν δείχνουν προθυμία τέλεια καί ὁλοκληρωτική στήν κλήση τοῦ Χριστοῦ. «Ἀφέντες τά δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ». Ἀμέσως ὑπάκουσαν καί ἄφησαν τά πάντα γιά χάρη του. Ἄφησαν τά δίχτυα τους, τό ἐπάγγελμά τους, τούς δικούς τους ἀνθρώπους. Καί τόν ἀκολούθησαν χωρίς νά ἀναβάλουν τήν ἀπόφασή τους. Δέν εἶπαν στόν Κύριο: Κύριε, νά πᾶμε πρῶτα στό σπίτι μας, νά συζητήσουμε τό θέμα αὐτό μέ τούς δικούς μας. Ἀλλά ἀμέσως τά ἄφησαν ὅλα καί ἔγιναν μαθητές του. Ἔδειξαν αὐταπάρνηση παραδειγματική. Ἔδειξαν ἀγάπη ὁλοκληρωτική. Μήπως εἶχαν δεῖ κανένα συγκλονιστικό θαῦμα; Μήπως εἶδαν καμία ἐκπληκτική θεραπεία, κάποια ἀνάσταση νεκροῦ; Τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά. Αὐτά θά τά ἔβλεπαν κατόπιν. Εἶδαν μόνο δύο πρόσωπα, τόν πρῶτο τους διδάσκαλο, τόν ἔνσαρκο ἄγγελο τῆς ἐρήμου, τόν Ἰωάννη τόν Πρόδρομο, καί τόν δεύτερο Διδάσκαλό τους, τόν ἀναμενόμενο Μεσσία, τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ μαρτυρία τοῦ πρώτου διδασκάλου τους γιά τόν δεύτερο, ἀλλά καί ἡ δική τους ἐμπειρία ἡ προσωπική μέ τόν Κύριο τούς ἦταν ἀρκετά. Καί τά ἐγκαταλείπουν ὅλα. Δίνουν τόν ἑαυτό τους καί τή ζωή τους ὁλόκληρη στά χέρια τοῦ Μεσσία, ἀφοῦ πρῶτα ἔδωσαν τήν καρδιά τους καί τήν ἀγάπη τους σ’ αὐτόν. Μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς τους οἱ δύο αὐτοί ἀγράμματοι καί ἄδολοι ψαράδες καταλάβαιναν τό μυστήριο πού δέν μποροῦσαν νά καταλάβουν ἀμέτρητοι γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι. Καταλάβαιναν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνας διδάσκαλος τοῦ Ἰσραήλ ἀλλά ὁ Μεσσίας. Αὐτός πού περίμεναν γιά αἰῶνες ὅλοι οἱ Ἰουδαῖοι. Γι’ αὐτό καί τόν ἀκολουθοῦσαν μέ πλήρη ἀφοσίωση καί ἀγάπη.

          Καί μᾶς διδάσκουν οἱ δύο αὐτοί μαθητές νά ἔχουμε κι ἐμεῖς ὁλοκληρωτική ἀγάπη καί ἀφοσίωση πρός τόν Διδάσκαλό μας. Καί μάλιστα ἐμεῖς ξέρουμε πολύ περισσότερα ἀπ’ ὅσα ἤξεραν τήν ὥρα τῆς κλήσης τους οἱ δύο μαθητές. Ἐμεῖς ξέρουμε πόσο μᾶς ἀγάπησε ὁ Χριστός καί πόσο μᾶς ἀγαπᾶ. Λοιπόν, ἄς τόν ἀγαπήσουμε ὁλοκάρδια. Ὁ Κύριος βέβαια δέν ζητᾶ ἀπ’ ὅλους μας νά ἐγκαταλείψουμε «πλοῖα καί δίκτυα», ἀλλά τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας. Καί νά τόν ἀκολουθήσουμε προσφέροντάς του τίς καρδιές μας καί τή ζωή μας.