Κυριακή 3 Ἰουνίου 2018 (ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ) (Ματθ. ι’ 32-33, 37-38, ιθ’ 27-30)

Στό ἱερό Εὐαγγέλιο τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πάντων ὁ Κύριος μᾶς προαναγγέλλει ὅτι οἱ Χριστιανοί θά βρεθοῦμε κάποτε ἐνώπιον ἀντίθεων ἀνθρώπων καί διωκτῶν, ἀνθρώπων πού θά χλευάσουν τήν πίστη μας καί θά τήν πολεμήσουν. Καί μᾶς ζητᾶ νά μή φοβόμαστε οὔτε νά δειλιάζουμε μπροστά σέ ὅλους αὐτούς τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά νά ὁμολογοῦμε τόν Ἀρχηγό τῆς πίστεώς μας ὡς Σωτήρα καί Θεό μας. Ἐάν ἔτσι τόν ὁμολογοῦμε, ὁ Κύριος ὑπόσχεται ὅτι θά μᾶς ἀναγνωρίσει ὡς δικούς του κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως ἐνώπιον τοῦ οὐρανίου Πατρός του. «Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». Ἀντίθετα, ἐάν τόν ἀρνηθοῦμε, θά μᾶς ἀρνηθεῖ καί αὐτός.

          Βέβαια αὐτή ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως ἴσως μᾶς φαίνεται θέμα δύσκολο. Δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι οἱ Χριστιανοί πού, ὅταν βρεθοῦν σέ περιβάλλον πού χλευάζεται ἡ πίστη μας καί λοιδωροῦνται οἱ ἐντολές τοῦ Κυρίου, δυσκολεύονται νά μιλήσουν, φοβοῦνται. Ἄλλοι πάλι Χριστιανοί, καθώς σκέφτονται ὅτι μπορεῖ νά ἔλθουν καί στή δική μας ἐποχή διωγμοί καί μαρτύρια, τούς καταλαμβάνει φόβος καί ἀγωνία. Καί διερωτῶνται: Ἐάν ἐμεῖς βρεθοῦμε ἐνώπιον διωκτῶν καί δημίων, θά ἔχουμε τή γενναιότητα νά ὁμολογήσουμε τόν Κύριο ἤ θά τόν ἀρνηθοῦμε;

Γι’ αὐτό ἀκριβῶς, ἐπειδή ἠ ὁμολογία τῆς πίστεως δέν εἶναι κάτι ἁπλό καί εὔκολο, ὁ Χριστός μας μᾶς ἐξοπλίζει μ’ ἕνα ἀκαταμάχητο ὅπλο. Τό ὅπλο μας αὐτό κρύβεται μέσα στήν φράση «ἐν ἐμοί». Μᾶς ἐξηγεῖ ὁ Κύριος ὅτι ἡ ὁμολογία μας αὐτή δέν μπορεῖ νά γίνει μέ τίς δικές μας δυνάμεις μόνον, ἀλλά «ἐν αὐτῷ», μέ τή δική του δύναμη καί χάρη. Δηλαδή ὅτι σ’ αὐτές τίς δύσκολες ὧρες θά μᾶς ἐνδυναμώνει ἡ παντοδύναμη προστασία του. Αὐτή ἡ ἀλήθεια ὅτι ὁ Κύριος θά εἶναι δίπλα μας στίς δύσκολες στιγμές κατά τίς ὁποῖες θά κληθοῦμε νά τόν ὁμολογήσουμε, θά πρέπει νά μᾶς κάνει νά διώξουμε ἀπό τήν ψυχή μας κάθε δειλία καί ἀγωνία. Καί νά παραθέσουμε ὅλη μας τήν ζωή στά παντοδύναμα χέρια του.

          Ὁ Κύριος ζητᾶ ἀκόμη ἀπ’ ὅλους μας νά τόν ἀγαποῦμε περισσότερο ἀπό ὁτιδήποτε ἄλλο καί ὁποιονδήποτε ἄλλον στόν κόσμο. Ἐάν εἴμαστε ἀληθινοί μαθητές του, πρέπει νά ἔχουμε τόσο μεγάλη ἀγάπη καί ἀφοσίωση στόν Διδάσκαλό μας, μεγαλύτερη κι ἀπό αὐτήν πού ἔχει κάθε παιδί στόν πατέρα του. Νά τόν ἀγαποῦμε περισσότερο καί ἀπό τά πλέον ἀγαπημένα μας πρόσωπα, τούς γονεῖς καί συγγενεῖς μας. Νά τοῦ προσφέρουμε τήν πρώτη καί μεγαλύτερη ἀγάπη.

          Ὁ ζηλωτής Θεός μᾶς ζητᾶ μιά τέτοια ἀγάπη, ὄχι βέβαια διότι τήν ἔχει ὁ ἴδιος ἀνάγκη, ἀλλά διότι ἐμεῖς τήν ἔχουμε ἀνάγκη. Μᾶς δείχνει ὁ Κύριος ποιό εἶναι τό συμφέρον μας τό αἰώνιο.

          Γι’ αὐτό ὁ Κύριος συγκρίνει τίς δύο ἀγάπες, τήν ἀγάπη μας πρός τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα καί τήν ἀγάπη μας πρός αὐτόν. Καί μᾶς ζητᾶ νά κυριαρχεῖ πάντοτε ἡ ἀγάπη μας πρός τόν Θεό καί τό θέλημά του. Ἰδιαιτέρως στίς περιπτώσεις ἐκεῖνες πού οἱ δύο ἀγάπες συγκρούονται μεταξύ τους καί ἐμεῖς βρισκόμαστε στό δίλημμα ποιά νά διαλέξουμε. Εἶναι σάν νά μᾶς λέει ὁ Κύριος: Ἐάν κάποτε ἀκόμη καί τά πλέον ἀγαπημένα σας πρόσωπα, οἱ γονεῖς σας, σᾶς ζητήσουν νά κάνετε κάτι ἀντίθετο μέ τό θέλημά μου, θά πρέπει νά ἐπιλέξετε τό δικό μου θέλημα, τό θεῖο θέλημα.

          Γιά νά γίνει ὅμως αὐτή ἡ ἐπιλογή, θά πρέπει νά ἀγαποῦμε περισσότερο ἀπ’ ὅλους τόν Θεό καί τό θέλημά του. Νά εἶναι ἡ ἀγάπη μας πρός αὐτόν δυνατή, παντοδύναμη. Τότε ἡ ἀγάπη μας αὐτή θά μᾶς κάνει νά περιφρονοῦμε κάθε τι τό ἁμαρτωλό καί μάταιο, ἀλλά καί θά μᾶς ἀνεβάζει σέ ὕψη ἀρετῆς. Διότι θά μᾶς ὠθεῖ νά ποθοῦμε μέ λαχτάρα τήν ἀρετή καί τήν ἁγιότητα, τήν ὁμοίωσή μας μ’ αὐτόν πού ἀγαπᾶμε, τόν λατρευτό μας Κύριο. Καί νά ζοῦμε μόνο μ’ αὐτόν καί γι’ αὐτόν. Ὅ,τι κι ἄν αὐτό μᾶς κοστίζει. Ὅπως τό ἔκαναν οἱ Ἅγιοι Πάντες. Ἀγάπησαν πάνω ἀπ΄ ὅλα τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, πρόσφεραν τήν καρδιά τους σ’ αὐτόν, καί πολλοί ἀπό αὐτούς πλήρωσαν τήν ἀγάπη τους αὐτή μέ σκληρό μαρτυρικό θάνατο. Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριος τούς τίμησε, τούς δόξασε καί θά τούς δοξάζει αἰωνίως στήν πανένδοξη βασιλεία του.