Κυριακή 6 Μαΐου 2018 (ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ) (Ἰωάν. δ΄ 5-42)

Ὁ Κύριός μας φτάνει κατάκοπος μέσα στό καταμεσήμερο κοντά στήν πόλη τῆς Σαμαρείας Συχάρ. Κάθεται μόνος του πλάι στο πηγάδι τοῦ Ἰακώβ. Σέ λίγο πλησιάζει μιά γυναίκα Σαμαρείτιδα μέ τή στάμνα της, γιά νά πάρει νερό. Ὅμως ξαφνιάζεται ὅταν ἀκούει τόν Κύριο, πού φαίνεται ὅτι εἶναι Ἰουδαῖος, νά ζητᾶ ἀπό αὐτήν, μιά Σαμαρείτιδα, λίγο νερό νά πιεῖ.

Ὁ καρδιογνώστης Κύριος γνωρίζει ὅτι ἡ Σαμαρείτιδα, χωρίς ἡ ἴδιανά τό καταλαβαίνει, διψᾶ μέ δίψα ἱερή, πνευματική καί ἀσίγαστη. Γι’αὐτό παίρνει ὁ ἴδιος τή θέση τοῦ διψασμένου, καί ζητᾶ ἀπό αὐτήν τό φυσικό νερό, θέλοντας  νά τῆς προσφέρει κάτι ἀσυγκρίτως ἀνώτερο, «τό ὕδωρ τό ζῶν». Ταπεινώνεται ὁ ἴδιος, γιά νά ἀνοίξει δίοδο ἐπικοινωνίας, γιά νά ξεκλειδώσει τήν καρδιά της, νά τή φωτίσει καί νά τήν ἐλεήσει. Μᾶς διδάσκει ἔτσι ὁ Κύριος, ὅταν κι ἐμεῖς θέλουμε νά βοηθήσουμε γύρω μας ψυχές πού διψοῦν γιά «τό ὕδωρ τό ζῶν», νά ταπεινωνόμαστε, νά βρίσκουμε σημεῖα ἐπαφῆς καί νά ἐπικοινωνοῦμε μαζί τους, γιά νά διακονοῦμε τούς ἄλλους καί ἔτσι νά τούς βοηθοῦμε καί νά τούς ὠφελοῦμε.

Μέσα λοιπόν ἀπό ἕνα πολύ φυσικό διάλογο ὁ Κύριος ἀποκαλύπτει ὅτι αὐτός εἶναι πού μπορεῖ νά προσφέρει «τό ὕδωρ τό ζῶν». Ποιό εἶναι ὅμως «τό ὕδωρ τό ζῶν»; Εἶναι ἡ χάρη τοῦ ἁγίου Θεοῦ, ἡ ὁποία ὅταν γεμίσει τήν ψυχή μας, μᾶς ξεδιψᾶ αἰωνίως. Ἡ χάρη αὐτή εἶναι ὁ ἀστείρευτος ποταμός πού ἐκπηγάζει ἀπό τόν οὐράνιο θρόνο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ ζωογόνος δύναμη πού ἱκανοποιεῖ ὅλους τούς πόθους καί τίς ἀνάγκες τῆς καρδιᾶς μας. Μεταγγίζεται στόν καθένα μας μέ τά ἱερά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας καί τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τό νερό τῆς θείας χάριτος μᾶς καθαρίζει ἀπό κάθε ἁμαρτία. Σβήνει μέσα μας τή φλόγα τῶν παθῶν. Μᾶς πλουτίζει μέ θεῖα χαρίσματα καί ἀρετές. Ἱκανοποιεῖ τήν ψυχή  μας καί ξεδιψᾶ τήν ἀκατάσχετη πνευματική μας δίψα.

            Ὁ Κύριος πρίν προσφέρει στή γυναίκα «τό ὕδωρ τό ζῶν», τῆς ζητᾶ νά φωνάξει τόν ἄνδρα της. Θέλει πρίν τῆς προσφέρει τή χάρη τοῦ Θεοῦ, νά τήν ὁδηγήσει σέ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός της, σέ συντριβή καί μετάνοια. Ἀποκαλύπτει τίς κρυφές πλευρές τῆς ζωῆς της, ξεσκεπάζει τόν ἄστατο ψυχικό κόσμο της, γιά νά τή διορθώσει. Διεισδύει στά βάθη τῆς συνειδήσεώς της, γιά νά προκαλέσει τήν μετάνοιά της. Γιατί πρέπει πρῶτα νά ἀφυπνισθεῖ ἡ συνείδησή της, νά διανοιχθεῖ τό κρυμμένο ἀπόστημα τῆς ἁμαρτίας. Τότε μόνο ἡ Σαμαρείτιδα θά μπορεῖ νά ὠφεληθεῖ ἀπό τό φάρμακο τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.

Ὅσοι λοιπόν ζητοῦν τά ὕδατα τῆς χάριτος, πρέπει νά γνωρίζουν ὅτι οἱ πρῶτες σταγόνες τῶν ὑδάτων αὐτῶν εἶναι τά δάκρυα τῆς μετανοίας.

            Ἡ ὅλη συζήτηση μέ τή Σαμαρείτιδα δίνει τήν ἀφορμή στόν Κύριο νά ἀποκαλύψει ὕψιστες ἀλήθειες γιά τό θέμα τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ. Δέν ὑπάρχουν ἀποκλειστικοί τόποι λατρείας τοῦ Θεοῦ, λέει ὁ Κύριος. Τόν Θεό πρέπει νά τόν λατρεύουμε «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Τί  σημαίνει αὐτό; Σημαίνει ὅτι τόν Θεό δέν τόν λατρεύουμε τόσο μέ ἐξωτερικούς τύπους ἀλλά κυρίως μέ τήν ἐσωτερική καύση τῆς καρδιᾶς μας. Ὁ Χριστός δέν ἀποδοκιμάζει καί τήν ἐξωτερική λατρεία. Διότι λατρεία εἶναι ἡ προσφορά στό Θεό ὅλης τῆς ὑπάρξεώς μας. Οἱ ἐξωτερικές ἐκδηλώσεις λατρείας εἶναι κι αὐτές ἀναγκαῖες. Θά πρέπει ὅμως νά μήν εἶναι τυπικές ἤ ὑποκριτικές, ἀλλά νά ἀποτελοῦν ἀπαύγασμα τῆς ἐσωτερικῆς φλόγας τῆς καρδιᾶς μας. Νά ἀποκαλύπτουν τήν μυστική λατρεία πού τελεῖται μέσα στό μυστικό θυσιαστήριο τῆς ψυχῆς μας. Να λατρεύουμε δηλαδή τόν Θεό μέ θερμότητα ἐσωτερική, μέ συμμετοχή ὅλων τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς μας. Ὅλα νά εἶναι δοσμένα στήν λατρεία τοῦ ἁγίου Θεοῦ. Ἡ συνείδησή μας νά ἀφυπνίζεται μπροστά στήν ἁγιότητα τοῦ Θεοῦ, ἡ διάνοιά μας νά ἀπορροφᾶται ἀπό τίς θεῖες ἀλήθειες, ἡ φαντασία μας νά σαγηνεύεται ἀπό τή θεία του ὡραιότητα, ἡ καρδιά μας νά αἰχμαλωτίζεται ἀπό τήν ἀγάπη του, ἡ θέλησή μας νά ὑποτάσσεται πλήρως στό θεῖο του θέλημα. Τότε ὁ Θεός θά δέχεται τήν λατρεία μας εἰς «ὀσμήν εὐωδίας πνευματικῆς» καί θά μᾶς ἀξιώνει νά γινόμαστε κι ἐμεῖς ἐπίγειοι ἄγγελοι καί οὐράνιοι ἄνθρωποι, κοινωνοί θείας φύσεως.