Κυριακή 29 Ἀπριλίου 2018 ( ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ ) (Ἰωάν. ε’ 1-15)

Δίπλα στήν προβατική πύλη ἤ ἀλλιῶς Βηθεσδά, πού ἦταν μία μεγάλη δεξαμενή ὕδατος, συγκεντρώνονταν πλήθη ἀσθενῶν. Γιατί ἐκεῖ συνέβαιναν πολλά θαύματα θεραπειῶν. Κάθε τόσο ἄγγελος ἀπό τόν οὐρανό κατέβαινε καί τάραζε τό ὕδωρ. Κι ὅποιος ἀσθενής προλάβαινε νά πέσει πρῶτος μέσα, θεραπευόταν ἀπό ὁποιοδήποτε νόσημα κι ἄν ἔπασχε.

Ὁ παράλυτος, ὅμως, τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου δέν εἶχε κανένα βοηθό κοντά του νά τόν σύρει στήν κολυμβήθρα πρῶτο. Τριάντα ὀκτώ χρόνια παράλυτος, μόνος καί ἀβοήθητος. Τόν ἐπισκέφθηκε, ὅμως, ὁ Θεός πού ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο τόν τσακισμένο ἀπό τήν ἁμαρτία. Γι’ αὐτό ἄλλωστε, ὅταν ὁ Κύριος πήγαινε στά Ἱεροσόλυμα, δέν ἐπισκεπτόταν ἀνάκτορα ἀλλά παράλυτους, τυφλούς καί ἀρρώστους.

Πόσοι τέτοιοι ἄρρωστοι ὑπάρχουν καί σήμερα στά νοσοκομεῖα, στά κέντρα ἀνιάτων, στά γηροκομεῖα, σέ κλινικές, σέ σπίτια. Πόσες θλίψεις δοκιμάζουν αὐτοί, ὅταν μάλιστα δέν ἔχουν κανένα νά τούς βοηθήσει. Πόσα παράπονα καί στεναγμοί ἀκούγονται. Ἀμέτρητοι ἀσθενεῖς, ἀμέτρητοι στεναγμοί. Καί πόσο μεγάλη εἶναι ἡ ὑποχρέωσή μας νά τούς ἐπισκεπτόμαστε, νά τούς βοηθοῦμε, νά τούς δείχνουμε ἀγάπη καί στοργή.

Ἀλλά καί πόσο μᾶς οἰκοδομεῖ ἡ δική τους ἀσθένεια στό νά ἐκτιμήσουμε τή δική μας ὑγεία καί νά εὐχαριστοῦμε καθημερινά τόν Θεό γι’ αὐτήν. Γιά τήν ὑγεία πού ἀπολαμβάνουμε καί γιά τά τόσο πολλά ἀγαθά, ὑλικά καί πνευματικά, πού ἐμεῖς ἔχουμε. Ἀλλά καί πόσο πρέπει νά παρηγορούμαστε γιά τίς δικές μας μικρές θλίψεις καί δοκιμασίες. Πόσες φορές παραπονιόμαστε γιά τήν ἀυπνία μιᾶς νύχτας ἤ γιά τήν ἀδιαθεσία μιᾶς ἡμέρας. Καί δέν σκεφτόμαστε ὅτι ὑπάρχουν ἄλλοι οἱ ὁποῖοι ἐπί πολλά χρόνια δέν ἀπόλαυσαν οὔτε μιά ἡμέρα ὑγείας. Ἔλεγε κάποιος: Παραπονιόμουν στόν Θεό γιατί δέν εἶχα παπούτσια, ὥσπου κάποια μέρα εἶδα ἕναν πού δέν εἶχε πόδια.

Ὁ Κύριος ἐκεῖ στήν κολυμβήθρα, ἀνάμεσα στούς πολλούς κατάκοιτους προτίμησε νά θεραπεύσει τόν μακροχρόνια παράλυτο. Τόν προτίμησε γιά τήν καρτερικότητά του καί τήν ὑπομονή του. Ἀλλά καί γιά τίς ἄλλες πολλές ἀρετές του. Γιά σκεφθῆτε: Κανείς δίπλα του δέν τόν βοηθοῦσε. Ὅλοι κοιτοῦσαν τόν ἑαυτό τους. Κι ἐνῶ αὐτοί δέν τοῦ ἔδειχναν καμία συμπάθεια, ὁ παράλυτος δέν τούς κατηγορεῖ, δέν τούς καταδικάζει. Εἶναι ὑπομονετικός στήν ἀδιαφορία τους. Ἀλλά καί πόσα χρόνια περίμενε καί δέν ἔφευγε. Δέν καταριόταν τήν ἡμέρα πού γεννήθηκε, οὔτε βλασφημοῦσε τόν Θεό. Οὔτε ἀντέδρασε στήν ἐρώτηση τοῦ Κυρίου. Ἐάν ἦταν ἄλλος, ἴσως θά Τοῦ ἔλεγε: «Μέ ρωτᾶς ἄν θέλω νά γίνω ὑγιής; Μέ κοροϊδεύεις;». Ὁ παράλυτος, ὅμως, δείχνει μεγάλη πραότητα καί ὑπομονή. Καί ὁ Κύριος τόν ἐπιβραβεύει. Κάνει τό θαῦμα. Τόν θεραπεύει τελείως καί ἀμέσως.

 Νά σκεφθοῦμε, ὅμως, καί κάτι ἄλλο. Ὁ πρώην παράλυτος ἔζησε μετά τή θαυμαστή θεραπεία του λίγα ἀκόμη χρόνια ὑγιής καί κατόπιν πέθανε. Πόσο ἔζησε; Δέκα; Εἴκοσι χρόνια; Πόσο διαρκεῖ ἡ ἐπίγειος ζωή; Ἀτμός εἶναι πού ἐξατμίζεται. Ἄρα καί ἡ ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι σχετικά μικρό ἀγαθό. Ἐκεῖνο πού πραγματικά ἀξίζει εἶναι ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς. Αὐτό τονίζει καί ὁ Κύριος λέγοντας στόν πρώην παράλυτο: «Ἴδε ὑγιής γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε». Γι’ αὐτό καί τά θαύματα πού ἐπιτέλεσε ὁ Κύριος στά σώματα τῶν ἀνθρώπων, ἦταν ἐνδεικτικά τῶν ἀσυγκρίτως μεγαλύτερων θαυμάτων πού ἐπιτελοῦσε στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἀναγέννηση τῶν ψυχῶν, ὁ ἁγιασμός μας εἶναι τό ἀσυγκρίτως μεγαλύτερο θαῦμα πού ἔχει προεκτάσεις στήν αἰωνιότητα.

Ὅλοι μας, λοιπόν, πού ζήσαμε τέτοια μεγάλα πνευματικά θαύματα, πού καθαριστήκαμε στήν πνευματική Βηθεσδά, στήν κολυμβήθρα τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος καί στό λουτρό τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, ἄς ἀκούσουμε τή φωνή τοῦ Κυρίου νά μᾶς λέει νοερά: «Ἆρον τόν κράββατόν σου καί περιπάτει». Ἀναστήσου ἀπό τήν πνευματική σου παραλυσία. Ὅσα χρόνια πρόκειται νά ζήσεις στο ἑξῆς, βάδιζε στό δρόμο τῆς ἀρετῆς.

Ζητᾶ νά βαδίζουμε σταθερά στήν ὁδό τοῦ Κυρίου μας ἐργαζόμενοι τό θέλημά του. Καί μέ εὐγνωμοσύνη νά ἐπαναλαμβάνουμε μέσα μας καί γύρω μας τά λόγια τοῦ θεραπευθέντος παραλύτου: «Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας με ὑγιῆ». Αὐτός μέ ἔσωσε, Αὐτός μέ λύτρωσε, Αὐτός μέ συγχώρησε, Αὐτός μέ θεράπευσε ἀπό τήν πνευματική μου παραλυσία. Γι’ αὐτό Τόν ἀγαπῶ καί περιμένω νά μέ ὑποδεχθεῖ στή Βασιλεία του.

Εἴθε τά ἴδια να αἰσθανόμαστε καί νά διακηρύττουμε κι ἐμεῖς.