Κυριακή 18 Μαρτίου 2018 ( Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ) (Μάρκ. θ’ 17-31)

Ὁ Κύριος, ἀφοῦ ἀκτινοβόλησε κατά τήν ἔνδοξη Μεταμόρφωσή του τό ἀπαστράπτον θεῖο φῶς του, κατεβαίνει ἀπό τήν κορυφή τοῦ Θαβώρ στόν κόσμο. Ἐκεῖ συναντᾶ τό σκοτάδι σέ ὅλη του τή φρίκη. Συναντᾶ ἕνα βασανισμένο πατέρα πού Τόν παρακαλεῖ:

-Διδάσκαλε, σοῦ ἔφερα τό γιό μου, πού εἶναι κυριευμένος ἀπό τό πονηρό πνεῦμα· τοῦ ’χει πάρει τή λαλιά καί μόνο κραυγές τόν ἀκούω κάθε τόσο νά βγάζει. Δέν ἀντέχω ἄλλο νά τόν βλέπω νά τόν ρίχνει κάτω, νά ἀφρίζει τό παιδί μου, νά τρίζει τά δόντια του, νά σπαράζει· νά πέφτει στό ἔδαφος ξερό καί ἀναίσθητο, μισοπεθαμένο. Κι ἄλλοτε νά τό ρίχνει στή φωτιά, κι ἄλλοτε στό νερό, γιά νά τό σκοτώσει. Παρακάλεσα τούς μαθητές σου, ἀλλά αὐτοί δέν μπόρεσαν νά βγάλουν τό δαιμόνιο.

Καί ὁ Κύριος ἐκφράζει τό μεγάλο του παράπονο: -Ὦ γενεά ἄπιστη, πού τόσα θαύματα εἶδες, ἕως πότε θά εἶμαι ἀκόμη μαζί σας; Ὥς πότε θά σᾶς ἀνέχομαι; Εἶναι σάν νά ἔλεγε ὄχι μόνο στά πλήθη, ἀλλά περισσότερο στόν πατέρα τοῦ νέου: Ἐπειδή ἐσύ εἶσαι ἄπιστος, γίνεσαι αἰτία νά μή θεραπευτεῖ τό παιδί σου. Κι ὅταν κατόπιν  ὁ τσακισμένος ἀπό τή θλίψη πατέρας λέει στόν Κύριο, ἐάν μπορεῖς νά κάνεις κάτι, βοήθησέ μας, ὁ Κύριος καί πάλι τόν διορθώνει καί τόν ἐλέγχει λέγοντας: -Ἐσύ ἐάν μπορεῖς νά πιστέψεις, τότε ὅλα εἶναι δυνατά σ’ ἐκεῖνον πού πιστεύει. Ἤθελε νά δείξει καί πάλι ὅτι ἡ κλονισμένη πίστη του ἦταν τό ἐμπόδιο στό θαῦμα.

Ταλαιπωρημένοι κι ἐμεῖς, καθώς καθημερινά βλέπουμε τόν διάβολο νά κυριαρχεῖ στή φοβερά δαιμονόπληκτη ἐποχή μας, στίς οἰκογένειες, στίς συναναστροφές, στήν κοινωνία μας, ἀπογοητευόμαστε. Κλονιζόμαστε. Αἰσθανόμαστε ὅτι ὁ Κύριος μᾶς ἐγκατέλειψε. Ἀπαρνήθηκε τήν ἐποχή μας καί τόν κόσμο μας. Κι ἔρχεται ὁ Κύριος νά μᾶς διορθώσει, νά μᾶς ἐλέγξει καί νά μᾶς ἐξηγήσει ὅτι δέν εἶναι μακριά μας, δέν ἀγνοεῖ τούς πειρασμούς μας οὔτε ἀδιαφορεῖ γι’ αὐτούς. Ἀλλά καί νά μᾶς πεῖ ὅτι ἐμεῖς φταῖμε γιά ὅλα. Ἐμεῖς μέ τήν ἀπιστία μας Τόν διώχνουμε ἀπό τή ζωή μας, ἐμεῖς γινόμαστε τό ἐμπόδιο στή στοργική του ἐπέμβαση. Αὐτός ἐνδιαφέρεται μέ ἀνύστακτη ἀγάπη γιά μᾶς. Θέλει νά μᾶς βοηθήσει. Ἀκόμη κι ὅταν ἐμεῖς γεμᾶτοι ἀμφιβολίες δέν τρέχουμε ἀμέσως κοντά Του, ἀλλά ἀναζητοῦμε νά βροῦμε ἄλλες λύσεις στά προβλήματά μας. Κι ἀπογοητευμένοι ἀπό τά ἀδιέξοδα ζητοῦμε κατόπιν καταφύγιο σ’ Αὐτόν.

Τό συγκεκριμένο πονηρό πνεῦμα εἶχε κυριεύσει τό νέο ἀπό τήν παιδική του ἡλικία καί δέν ἤθελε νά τόν ἀποχωριστεῖ ποτέ. Ἤθελε μέ πεῖσμα φοβερό νά μείνει γιά πάντα μέσα του. Γι’ αὐτό κι ὅταν ἀντίκρυσε τόν Κύριο, φρύαξε καί καταλήφθηκε ἀπό λύσσα καί θυμό μέγα, συνειδητοποιώντας ὅτι σέ λίγο θά ἐκδιωχθεῖ. Γι’ αὐτό καί κράζει, ὅταν ὁ Κύριος τό ἀποδιώκει βίαια. Καί δίνει στό νέο τό ἰσχυρότερο σπάραγμα πού μποροῦσε, ὥστε ὁ νέος νά πέσει κάτω σάν νεκρός. Ἐκδικεῖται τό νέο, διότι δέν ἤθελε νά τόν ἀποχωριστεῖ ἀλλά νά παραμείνει μέσα του αἰωνίως.

Αὐτή ἀκριβῶς ἡ εἰκόνα μᾶς βοηθάει νά καταλάβουμε πόσο πολύ θέλει ὁ διάβολος νά κυριαρχεῖ στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Νά σπέρνει καί νά καλλιεργεῖ τά πάθη καί νά τά ἐγκαθιστᾶ μόνιμα στήν ψυχή μας. Διότι ξέρει πολύ καλά ὅτι, ὅταν τά πάθη ριζώσουν μέσα μας καί γίνουν δεύτερη φύση μας μέ τή συνήθεια, γίνονται ἀρρώστιες δυσκολοθεράπευτες. Τότε πρέπει νά ματώσουμε καί νά συνταραχθοῦμε, γιά να ξερριζώσουμε τά δαιμονικά πάθη ἀπό τήν καρδιά μας. Νά κλάψουμε καί νά παλέψουμε σκληρά.

Αὐτό βέβαια δέν πρέπει νά μᾶς ἀπογοητεύει. Διότι ὁ διάβολος δέν μπορεῖ νά σταθεῖ μπροστά στήν παντοδύναμη ἐξουσία τοῦ Κυρίου, ἀκόμη κι ὅταν γιά πολλά χρόνια ἔχει κυριεύσει κάποιον ἄνθρωπο. Αὐτό ἄλλωστε εἶναι ἡ μεγάλη παρηγοριά μας. Αὐτό δίνει θάρρος σ’ ὅλους μας πού παλεύουμε καθημερινά μέ «τάς ἀρχάς καί τάς ἐξουσίας τοῦ σκότους». Διότι ὁ Χριστός ἐξευτέλισε καί συνέτριψε μέ τήν σταυρική του θυσία τό διάβολο καί τή στρατιά του. Νά μήν ἀπογοητευόμαστε, λοιπόν, οὔτε ὅμως καί νά ξεθαρρεύουμε κι ἀφήνουμε μέσα μας τά  πάθη νά αὐξάνουν καί νά μονιμοποιοῦνται.

Ὁ Κύριος ἐξηγεῖ στούς μαθητές του: Αὐτό τό εἶδος τῶν δαιμονίων εἶναι πολύ ἰσχυρό. Εἶναι ἰσχυρότερο ἀπό τά ἄλλα καί ἡ δύναμή του δέν συντρίβεται μέ τίποτε ἄλλο παρά μέ προσευχή καί νηστεία. Αὐτό εἶναι τό ἀκατανίκητο ὅπλο μας, ἡ προσευχή πού συνοδεύεται κι ἀπό νηστεία. Διότι τότε ἡ προσευχή τελεῖται μέ ζέση καί πίστη καί φλόγα ψυχῆς. Ἡ νηστεία ἐνισχύει τήν προσευχή. Διότι ταπεινώνει τόν ἄνθρωπο, ἀλλά καί τόν ἀνακουφίζει. Ἀπονεκρώνει συνήθειες καί προετοιμάζει τό σῶμα κατάλληλα, γιά νά ὑπηρετήσει τήν ψυχή· ὥστε καί μέ τό σῶμα καί τήν ψυχή μας νά ἀναπέμπουμε στό Θεό κραυγή ἱκεσίας. Νά ξεχειλίζει ἡ προσευχή μας ἀπό τήν καρδιά μας ὡς θυμίαμα εὐῶδες. Καί ὁ Κύριος θά μᾶς λυτρώνει ἀπό τούς πειρασμούς, ὅσο μεγάλοι κι ἄν εἶναι.