ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΡΑΜΑΣ κ. ΠΑΥΛΟΥ ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΜΕΛΑ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΡΑΜΑΣ κ. ΠΑΥΛΟΥ

ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ

ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΝΑΟ

ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

ΚΑΤΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΠΟΥ ΤΕΛΕΣΕ

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΜΕΛΑ  17.2.2018

    Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμε,

    Σεβασμιώτατοι Συνοδικοί Ἱεράρχαι,

    Σεβασμιώτατοι, τίμιον πρεσβυτέριον, εὐλαβέστατοι διάκονοι,

    Ἐντιμώτατοι πολιτικαί καί στρατιωτικαί ἀρχαί,

    Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί.

    Ἱερή ὑποχρέωση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ τέλεση μνημοσύνων γιά τούς πεσόντες στούς ἀγῶνες τοῦ Ἔθνους.

    Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος συνεχίζοντας τήν παράδοση αὐτή βρίσκεται σήμερα στή βυζαντινή πόλη τῆς Καστοριᾶς, ὅπου κάθε δρόμος μέ τό γραφικό του ἐκκλησάκι, κομψό καί τοιχογραφημένο, εἶναι τρανή ἀπόδειξη τῆς εὐσέβειας τῶν κατοίκων της καί ἀδιάψευστο τεκμήριο τῆς συνεχοῦς καί ἀκατάλυτης ἑλληνικότητας τοῦ ἀκριτικοῦ αὐτοῦ τμήματος τῆς πατρίδας μας. Πρός τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καστορίας κ. Σεραφείμ ἐκφράζω τήν εὐχαριστία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου γιά τήν ἄρτια διοργάνωση τοῦ μνημοσύνου, τήν ἀβραμιαία φιλοξενία καί τόν δίκαιο ἔπαινό της γιά τήν ἐπί μία εἰκοσαετία τίμια καί εὐσυνείδητη ποιμαντορία του στήν ἱστορική καί ἀκριτική αὐτή ἐπαρχία. Φρυκτωρεῖ πάνω στίς ἀδαμάντινες ἐπάλξεις τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος ἔχοντας τήν τιμή νά εἶναι φύλακας τοῦ τάφου τοῦ Παύλου Μελᾶ καί τῶν ἱερῶν ἐκείνων καθιδρυμάτων τῆς Ἐκκλησίας ὅπου τελεσιουργήθηκαν τά τῆς διασώσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ μυστήρια, ὡς ἄξιος διάδοχος ὄχι μόνον τοῦ θρόνου, ἀλλά καί τοῦ τρόπου τῶν μακαρίων προκατόχων του.    

    Ὅταν ὁ ἀπό τήν Κερασοῦντα τοῦ Πόντου Μητροπολίτης Κορυτσᾶς Φώτιος στίς 9 Σεπτεμβρίου 1906 μέ τό τίμιο αἷμα του καθαγίασε, ὡς πρῶτο θῦμα, τή χορεία τῶν ἱεραρχῶν ἐκείνων πού ἔπεσαν στή διάρκεια τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα (1903-1908) - ἀφοῦ τήν ἐποχή ἐκείνη ἡ Κορυτσά ὑπαγότανε στό βιλαέτι τοῦ Μοναστηρίου, στόν Μακεδονικό δηλαδή χῶρο - συγκινώντας ὁλόκληρο τόν Ἑλληνισμό, ἐλεύθερο καί δοῦλο, δέν ἔμεινε πόλη ἤ χωριό πού νά μήν τέλεσε μνημόσυνο «ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς του», σύμφωνα μέ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, πού ὅριζε στίς 24-9-1906 νά τελεσθοῦν μνημόσυνα «ἱερουργούντων τῶν πανιερωτάτων κατά τόπους ἀρχιεπισκόπων καί ἐπισκόπων» μέ πρώτη τήν ἴδια, ἡ ὁποία ἐπιβλητικό τέλεσε μνημόσυνο στόν Μητροπολιτικό ναό τῶν Ἀθηνῶν, παρουσίᾳ τῶν πολιτικῶν καί στρατιωτικῶν ἀρχῶν γιά τόν Ἐθνομάρτυρα πού εἶχε πεῖ : «Δι’ αὐτό θέλω νά ὑπάγω εἰς τήν  Μακεδονίαν, διά νά δράσω ἔστω καί μέ θυσίαν τῆς ζωῆς μου, διότι ἐβαρύνθην πλέον νά γράφω εἰς τά πρακτικά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τά δεινοπαθήματα τῶν ἀδελφῶν μας. Ἄν σκοτωθῶ μίαν φοράν, θά σκοτωθῶ ἐν Μακεδονίᾳ, ἐνῶ ἐδῶ εἰς τά Πατριαρχεῖα ἡ ψυχή μου καθ’ ἑκάστην σχεδόν σφαγιάζεται ὑπό τῶν δεινοπαθημάτων τῶν σφαγῶν τῶν ἐν Μακεδονίᾳ ἀδελφῶν μας».     Μακαριώτατε, καί στήν ἕδρα τῆς παλαιᾶς σας Μητροπόλεως, τήν Λιβαδειά, ὁ προκάτοχός σας Ἱερώνυμος καί αὐτός τέλεσε τό μνημόσυνο μέ ὅλο τόν κλῆρο τῆς πόλεως, μέ τή συμμετοχή τῶν ἀρχῶν καί πλῆθος λαοῦ.     

    Ὁ Μακεδονικός Ἀγώνας ὑπῆρξε ἡ θρυλική ἐποποιία τοῦ νεότερου ἑλληνισμοῦ, μία ἀπό τίς λαμπρότερες σελίδες τῆς ἱστορίας μας, χάρη στήν ὁποία σώθηκε ἡ Μακεδονία ἀπό τίς ἁρπακτικές διαθέσεις τῶν γειτόνων μας καί πάντοτε ὀφείλουμε νά ἀπονέμουμε τόν δίκαιο ἔπαινο καί τήν προσήκουσα τιμή στούς μάρτυρες καί ἥρωες πού θυσίασαν τή ζωή τους γιά τήν ἐπιτυχία τοῦ ἀγώνα ἐκείνου. Σύμφωνα μέ τόν Θουκυδίδη : «Δίκαιον γάρ αὐτοῖς καί πρέπον δέ ἅμα ἐν τῷ τοιῷδε τήν τιμήν ταύτην τῆς μνήμης δίδοσθαι». Δηλαδή "εἶναι δίκαιο, ἀλλά συγχρόνως καί πρέπον σέ μία τέτοια περίσταση σάν τή σημερινή (κατά τήν ὁποία ἐγκωμιάζουμε τούς νεκρούς μας), νά τούς ἀπονέμεται ἡ τιμή αὐτή τῆς ἀνάμνησης». (Θουκυδίδου Ξυγγραφή, τ.1^ος, ἐκδ. Δημητράτου, Ἀθῆναι 1939, σ. 287).     

    Γι’ αὐτό ἤλθαμε σήμερα στήν Καστοριά, ταπεινοί προσκυνητές τοῦ Ἀποστόλου τῆς Μακεδονικῆς ἐλευθερίας, τοῦ Παύλου Μελᾶ. Ὁ λόφος αὐτός τῆς Καστοριᾶς μέ τό ναό τῶν Ταξιαρχῶν, ὅπου ἀναπαύεται ὁ πρῶτος Ταξίαρχος τῆς Μακεδονικῆς φάλαγγας, εἶναι Πανελλήνιο προσκύνημα. Λυγίζουν τά γόνατα μπροστά στήν ἀπέριττη κρύπτη τῶν ὀστέων τοῦ πρώτου ἀρχοντόπουλου τῆς Ἀθήνας, πού ἄφησε σύζυγο, παιδιά, πλούτη καί ἀξιώματα, καί ἦλθε καί θυσιάστηκε γιά τά ἰδανικά τοῦ Γένους.

    Ταπεινός ὁ τάφος πού δέχθηκε τό μαρτυρικό σῶμα τοῦ εὐγενεστέρου τέκνου τῆς νεότερης Ἑλλάδας, στόν ὁποῖο τό κατέθεσαν εὐλαβικά ὁ θρυλικός Δεσπότης τῆς Καστοριᾶς Γερμανός Καραβαγγέλης μέ τόν πρωτοσύγκελλό του Πλάτωνα, πού ἔλαβε καί αὐτός τό στεφάνι τοῦ Ἐθνομάρτυρα στίς 8 Σεπτεμβρίου τοῦ 1921, ἀπαγχονισθείς μαζί μέ τούς προκρίτους τοῦ Πόντου στήν Ἀμάσεια.

    Τόν ἔθαψαν ὄρθρου βαθέος, κρυφά, χωρίς τή συνοδεία τῶν παλληκαριῶν του. Ἡ Ἐθνική ὅμως ψυχή ἀπ’ ἄκρου σ’ ἄκρον τῆς Ἑλλάδας καί ὅπου γῆς ὑπῆρχε Ἕλληνας πατριώτης, ἔχυσε τό θερμότερο δάκρυ καί δέν ἔμεινε μέγαρο καί καλύβα πού νά μήν εἶχε ἐθνικό προσκυνητάρι τήν εἰκόνα τοῦ καπετάν Ζέζα μέ τόν Μακεδονικό ντουλαμᾶ. Ἀπό αὐτό τό δάκρυ ἐμπνεύστηκε ὁ Κωστής Παλαμᾶς, καί τό ἔκανε ὕμνο στόν ἀντρειωμένο :

    «Σέ κλαίει ὁ λαός. Πάντα

    χλωρό νά σείεται τό χορτάρι.

    Στόν τόπο, πού σέ πλάγιασε

    τό βόλι ὦ παλληκάρι».

Ἀλλά καί ἡ μακεδονική μοῦσα ἔκλαψε τόν λεοντόκαρδο ἀρχηγό :       

    «Βαρειά βουίζουν τά βουνά καί οἱ κάμποι ἀνταριάζουν,

    τό Βίτσι καί ἡ Καστοριά κλαίγουν κι’ ἀναστενάζουν.

    Γλυκιά πατρίδα, σκόρπιζε λουλούδια στό παιδί σου,

    τήν λεβεντιά του πένθησε καί μεσ’ στά μαῦρα ντύσου».

    Καί ἡ προτομή του πίσω ἀπό τό ἱερό μαρτυρεῖ ὅτι ἡ Μακεδονία δέχθηκε στά σπλάχνα της τό σῶμα ἑνός ἁγνότατου ἥρωα καί ἀπό τόν τάφο του προῆλθε ἡ ἀφύπνιση καί ἡ ζωή τοῦ ἑλληνισμοῦ. Τό πρόσωπό του θά καθρεπτίζεται αἰώνια στά νερά τῆς λίμνης ἀγναντεύοντας τά ἀγαπητά λημέρια τῶν Μακεδονομάχων ἀνταρτῶν.

    Ὦ πανέμορφη πόλη τῆς Καστοριᾶς, ἄς φουσκώνουν τά στήθη σου ἀπό περηφάνεια. Ὅπως ἡ Τρίπολη ἔχει ἐθνικό κειμήλιο τά λείψανα τοῦ Κολοκοτρώνη, ἡ Ρούμελη τόν τάφο τοῦ Καραϊσκάκη, ἡ Δυτική Ἑλλάδα τήν τέφρα τοῦ Βύρωνα, ἔχεις κι ἐσύ τόν τάφο καί τά λείψανα τοῦ Παύλου Μελᾶ. Κεφάλαιο ἐθνικό, ἀκατάλυτο καί διδασκαλεῖο τῆς ἑλληνικῆς νεότητας.

    Ὁ Μελᾶς καί ὅλοι οἱ ἀγωνιστές τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα μᾶς δώρισαν τήν ἐλευθερία. Αὐτοί μᾶς ἔδωσαν τό δικαίωμα νά περπατᾶμε μέ τό κεφάλι ψηλά σ’ ἀνατολή καί δύση. Αὐτοί ἀνάγκασαν φίλους καί ἐχθρούς ν’ ἀποκαλύπτονται, ὅταν περνοῦν οἱ Ἕλληνες. Ὁρισμένοι προσπαθοῦν νά μᾶς πείσουν ὅτι ἡ λογική ἀπαιτεῖ νά εἴμαστε ἐνδοτικοί στήν ληστρική πνευματική ἔφοδο τῶν ἰσχυρῶν ἐνάντια στήν ἑλληνική κληρονομιά, τήν ταυτότητά μας, τήν ἱστορία. Ὁ λαός μας ἀπέδειξε ὅτι τή λογική αὐτή τήν ἀπεχθάνεται. Ἔχει τήν λογική τοῦ Λεωνίδα καί τῶν Σπαρτιατῶν του στίς Θερμοπύλες. Τήν λογική τοῦ Παπαφλέσσα καί τῶν παλληκαριῶν του στό Μανιάκι. Τήν λογική τῆς ἐποποιίας τοῦ 1940, τῶν ὀχυρῶν καί τῆς Ἐθνικῆς Ἀντίστασης.      

    Ἐπειδή πολλοί κατά τίς μέρες μας προσπαθοῦν νά βροῦν συμμάχους καί ἐπιστηρικτές τῶν ἐπιλογῶν τους, χρησιμοποιοῦν κατά τό δοκοῦν τήν Μητέρα Ἐκκλησία, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, στό ὁποῖο ὀφείλεται ἡ διάσωση τῆς Μακεδονίας μας μέ τήν πολιτική πού ἐφάρμοσε ὁ μεγάλος Πατριάρχης Ἰωακείμ Γ΄ κατά τή δεύτερη Πατριαρχία του (1901-1912). Πρέπει ἐδῶ νά ποῦμε ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος τό 2004 μέ ἀφορμή τό ἐπετειακό συνέδριο πού πραγματοποίησε ἡ Μητρόπολη Καστοριᾶς γιά τά ἑκατό χρόνια ἀπό τό θάνατο τοῦ Παύλου Μελᾶ, μέ Πατριαρχικό εὐχετικό καί συγχαρητήριο γράμμα πρός τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καστορίας κ. Σεραφείμ ἔγραψε μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς :

    «Οἱ ἄχρι τότε σύμπνοες ἀδελφοί ἐν Χριστῷ ἤγειραν φονικάς χεῖρας κατά ἀθώων ὁμοπίστων, προξενήσαντες μεγίστην καί πολυχρόνιον ταραχήν εἰς τόν εὐαίσθητον καί εὔφλεκτον χῶρον τῆς πνευματικῆς ἐπιρροῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εὑρεθέντος πρό δυσκολωτάτων καταστάσεων καί ἀναγκασθέντος νά λάβῃ προστατευτικά μέτρα ὑπέρ διασώσεως τοῦ παραμένοντος καί διαρ­κῶς κινδυνεύοντος πιστοῦ ποιμνίου εἰς τάς ρηθείσας περιοχάς.

    Διά τῆς ἀποστολῆς εἰς αὐτάς γενναιοψύχων καί ἱκανοτάτων Ἀρχιερέων, προσεπάθησε νά ἐμψύχωσῃ τά λιποψυχοῦντα τέκνα αὐτοῦ καί νά διαφύλαξῃ ταῦτα ἐκ τοῦ σωματικοῦ θανάτου καί τοῦ ψυχικοῦ κινδύνου τοῦ σχίσματος.

    Εἰς τήν προσπάθειαν δέ ταύτην μεγάλως συνέδραμον καί φιλογενεῖς ἄνδρες ἐκ τῆς ἐλευθέρας Πατρίδος, ἐν ἐθελοντικῇ αὐτο­θυσίᾳ πορευθέντες καί δραστηριοποιηθέντες εἰς τάς κινδυνευούσας περιοχάς, θέντες τήν ζωήν αὐτῶν ἐν διαρκεῖ κινδύνῳ ὑπέρ τῶν ὁμαιμόνων καί ὁμοπίστων ἀδελφῶν.

    Μεταξύ τῶν γενναίων τούτων μορφῶν πρωτεύουσαν θέσιν κα­τέχει ὁ ἡρωϊκός καί εὐγενέστατος ἀξιωματικός Παῦλος Μελᾶς, ἀνήρ πλήρης πίστεως καί ἀγάπης πρός τόν Χριστόν καί τήν Πα­τρίδα, ὅστις ἀρνησάμενος πᾶσαν κοσμικήν εὐημερίαν καί οἰκογενειακήν θαλπωρήν, ἐθυσιάσθη πρό ἑκατονταετίας ἀγωνιζόμενος ἐν Μακεδονίᾳ ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν, γενόμενος καί παραμείνας οὕτω θρύλος εἰς τάς συνειδήσεις καί τά στόματα τῶν συνελλήνων, μεγάλως ἐντυπωσιασθέντων ἐκ τῆς ἡρωϊκῆς αὐτοῦ θυσίας.

    Ὅθεν, ἄριστα ἐπράξετε, Ἱερώτατε καί τιμιώτατε ἀδελφέ, καί ἐν συνεργασίᾳ καί μετά τῶν ἄλλων ἐκεῖσε Ἐντίμων 'Αρχῶν ἡτοιμάσατε ἑορτίους ἐκδηλώσεις μνήμης τοῦ ἀοιδίμου τούτου τέκνου τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Πατρίδος, πρός φρονηματισμόν τῶν συγ­χρόνων ὁμογενῶν, πρεσβυτέρων καί νεωτέρων.

    Συγχαίροντες ἐκ καρδίας διά τήν πρωτοβουλίαν τῶν ἑορτα­σμῶν πάντας τούς σχόντας τήν εὐθύνην τῆς ὀργανώσεως, προτρεπόμεθα ἅπαντας πατρικῶς καί δή τούς νεοσσούς τῆς Ἐκκλη­σίας, ὅπως φρονηματίζωνται ἐκ τοῦ ἡρωϊκοῦ προσώπου τοῦ Παύ­λου Μελᾶ, πληρούμενοι θυσιαστικῆς ἀφοσιώσεως εἴς τε τήν Πατρίδα καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν, εἰρηνεύοντες ἐν ἀγάπῃ, ἀλλά καί μηδόλως διαπραγματευόμενοι καί παραβλέποντες τά ἀδιαπραγμάτευτα, ὑπέρ ὧν τοσοῦτοι ποταμοί προγονικῶν αἱμάτων ἐχύθησαν, καί ἐπότισαν καί ηὔξησαν τό δένδρον τῆς συγχρόνου ἐλευθερίας».

    Ἀλλά καί πρόσφατα, στίς 10 Φεβρουαρίου, μετά τόν ἑσπερινό στόν πάνσεπτο πατριαρχικό ναό τοῦ ἁγίου Γεωργίου ἀπευθυνόμενος στούς ἀπό τήν Μακεδονία προσκυνητές εἶπε:

    «Γνωρίζετε ἐσεῖς οἱ Μακεδόνες τί ἔχει προσφέρει αὐτή ἡ μαρτυρική Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως σέ ἐσᾶς, στόν τόπο σας, γιά νά παραμείνει ἑλληνικός. Ἀπό ἐδῶ σᾶς ἀπεστάλησαν ὁ Γρεβενῶν Αἰμιλιανός Λαζαρίδης, ὁ Δράμας Χρυσόστομος Καλαφάτης, ὁ Καστορίας Γερμανός Καραβαγγέλης, ὁ Κορυτσᾶς Φώτιος καί ὅλοι αὐτοί οἱ ἥρωες Ἱεράρχες, οἱ ὁποῖοι πρωτοστάτησαν στόν Μακεδονικό ἀγῶνα καί ὑποστήριξαν, προτάσσοντας τά στήθη τους, τό Γένος μας καί τήν Πίστη μας. Ἀπό τή μία ἦταν οἱ Ἐξαρχικοί καί ἀπό τήν ἄλλη ἦταν οἱ Πατριαρχικοί, οἱ ὁποῖοι μέ κατεύθυνση καί ὁδηγίες ἀπό τό κλεινόν Φανάριον, τό ἄσημον κατά κόσμον, διεξήγαγον ἕνα ἡρωικόν ἀγῶνα. Καί τό ξέρω ὅτι ἐσεῖς εἴσαστε πάντοτε εὐγνώμονες πρός τό Οἰκουμενικόν μας Πατριαρχεῖον». Γι’ αὐτό ἄς μήν ἐμπλέκουμε στήν ἑλλαδική μιζέρια τόν ἱερό αὐτό θεσμό. Τό ἔχει πληρώσει πολύ ἀκριβά αὐτό. 

    Ἐμεῖς ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί πιστά τῆς Ἐκκλησίας τέκνα ἀκολουθοῦμε τήν Εὐαγγελική ἐντολή πού λέει: « ... ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν ... » (Μτθ. 5,44) καί ἐνστερνιζόμαστε τόν ὅρο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, πού συνῆλθε στήν Κωνσταντινούπολη τό 1872, πού λέγει: «Ἀποκηρύττομεν κατακρίνοντες καί καταδικάζοντες τόν φυλετισμόν, τουτέστι τάς φυλετικάς διακρίσεις καί τάς ἐθνικάς ἔρεις καί ζήλους καί διχοστασίας ἐν τῇ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ, ὡς ἀντικείμενον τῇ διδασκαλίᾳ τοῦ Εὐαγγελίου καί τοῖς ἱεροῖς κανόσι τῶν μακαρίων Πατέρων ἡμῶν, «οἵ καί τήν ἁγίαν Ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι, καί ὅλην τήν χριστιανικήν πολιτείαν διακοσμοῦντες πρός θείαν ὁδηγοῦσιν εὐσέβειαν». Σαφέστατα μέσα στόν ὅρο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου καταδικάζονται προφητικά ὁ φασισμός καί ὁ ναζισμός πού ἔχουν ὡς ρίζα τόν ἐθνοφυλετισμό.

    Γι’ αὐτό καί ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τόνισε τήν προσήλωσή της στούς ἱερούς κανόνες καί ὅτι δέν δύναται ν’ ἀναγνωρίσει τήν Φραγκεσταϊνικοῦ τύπου Ἐκκλησία τῶν Σκοπίων ὡς Μακεδονική, διότι εἶναι προϊόν πνευματικῆς τερατογενέσεως. Στήν ἐκκλησιαστική πτυχή τοῦ Μακεδονικοῦ ἔχουμε δύο παράδοξα: 1)Ὅπως ἡ Βουλγαρική Ἐξαρχία δημιουργήθηκε πρίν ἀπό ὁποιαδήποτε ὕπαρξη ἐπίσημης κρατικῆς ὀντότητας, ἔτσι καί αὐτή δημιουργήθηκε μέσα στήν Γιουγκοσλαβία ὡς ἐφαλτήριο γιά τά ἐπιδιωκόμενα. Τό παράδειγμα ὑπῆρχε, γι’ αὐτό καί τώρα ἔσπευσαν νά ζητήσουν χεῖρα βοηθείας ἀπό τούς πρώτους, καί 2) Ὅπως ἡ Ἐξαρχία ἱδρύθηκε μέ αὐτοκρατορικό φιρμάνι (1870) ἀλλοθρήσκου ἡγεμόνα, ἔτσι καί ἡ «ψευδομακεδονική» Ἐκκλησία ἱδρύθηκε μέ ἀπόφαση τοῦ ἄθεου σατραπίσκου τῆς Γιουγκοσλαβίας Τίτο.

    Οἱ Ἕλληνες ἀγαπᾶμε ὅλους τούς λαούς, καί εἰδικά τούς γειτονικούς, καί τό ἔχουμε ἀποδείξει. Θέλουμε ὁ λαός τῶν Σκοπίων νά στηρίξει τήν κρατική του ὕπαρξη σέ θεμέλια στερεά, νά ἀναπτυχθεῖ μέ ἀξιοπρέπεια καί νά μήν παρουσιάζει ἡ πρωτεύουσά του εἰκόνα  Disneyland. 

    Τό ἑλληνικό Ἔθνος πιστεύει σταθερά στά δίκαιά του. Δέν ἐποφθαλμιᾷ κανενός τό δίκαιο, ἀλλά καί δέν ἀνέχεται ἄλλοι νά καταπατοῦν τό δικό του.

    Ἡ μοῖρα τῆς Ἑλλάδας εἶναι νά θυσιάζεται, νά καταστρέφεται χάριν τῶν ἱερῶν καί ὁσίων, νά αὐτοκτονεῖ χάριν τῶν φίλων καί συμμάχων της, καί ἐν τέλει νά ἐγκαταλείπεται ἀπό αὐτούς χάριν ποταπῶν σκοπῶν καί ἰδιοτελῶν συμφερόντων. Αὐτοί οἱ μεγάλοι, οἱ δυνατοί τῆς γῆς, χάριν τῶν ὁποίων θυσιάστηκε ὁ ἑλληνικός λαός ἐπανειλημμένα, εἶναι οἱ στραγγαλισταί τῶν δικαίων του. Ἐάν αὐτοί οἱ ἔμποροι τῶν Ἐθνῶν δέν εἶχαν τά ἀνόσια συμφέροντά τους, δέν θά πίεζαν τόσο  πολύ μέ κυνισμό, πού τόν προκαλεῖ ἡ ἱστορική ἀμάθεια καί ἡ προκρούστεια λογική, νά γίνει ἡ ὀνοματοδοσία ὅπως – ὅπως, δηλαδή ἡ μεγαλύτερη πλαστογραφία τῆς ἱστορίας στά Βαλκάνια.  

    Ἡ ἱστορία ἔχει δείξει ὅτι εἰρήνη στά Βαλκάνια σημαίνει σταθερότητα καί εἰρήνη στήν Εὐρώπη.   

    Τά συμφέροντα τῶν ἑταίρων μας δέν ὑπηρετοῦνται μέ τό στραγγαλισμό τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας. Ἕνας ἔντιμος Ἕλληνας μέ βαθειά πολιτική παιδεία καί ὅραμα γιά τήν Ἑλλάδα, τά Βαλκάνια καί τήν Εὐρώπη τονίζει: «Δέν χρειάζεται νά παραχαραχθεῖ ἡ ἱστορία τῆς ἴδιας τῆς Εὐρώπης, νά φθάσουμε  σέ πολέμους, γιά νά πωλοῦνται στά Σκόπια τά ἰταλικά σπαγγέτι, τά γαλλικά τυριά, τά γερμανικά βιοῦστελ καί τά ἀμερικανικά Μάρλμπορο καί ἡ κόκα – κόλα. Αὐτά ἐξ ἄλλου δέν ἀποτέλεσαν ποτέ τίς κινητήριες δυνάμεις τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας πρός τά ἐμπρός».

    Τό Μακεδονικό ἔχει οἰκουμενική διάσταση. Δέν πρόκειται ἐδῶ γιά τήν ὀνοματοδοσία ἑνός μαχαλᾶ. Νά τόν ποῦμε Ἄνω ἤ Κάτω. Ἡ Μακεδονία δέν εἶναι μαχαλᾶς, εἶναι τό θεμέλιο τοῦ παγκόσμιου πολιτισμοῦ, εἶναι ἡ οἰκουμένη. Ἡ Ἑλλάδα, ἡ ἑλληνική ἐπιστήμη καί ἡ ἑλληνική πολιτική ὀφείλουν νά ὑπερασπιστοῦν τήν ἱστορία τήν δική μας, ἀλλά καί ὅλων τῶν λαῶν.

    Κράτη πού στήθηκαν μέσα ἀπό τήν παραχάραξη τῆς ἱστορίας εἶναι φορεῖς βίας καί παρακμῆς, καί δέν ἔχουν διάρκεια. Κράτος μέ τό ὄνομα Μακεδονία, θεμελιωμένο στήν παραχάραξη θά εἶναι ἐκβιάσιμο ἀπό τούς προστάτες του. Ἡ ἡγεσία του δοτή καί ἐξαρτώμενη, καί ὁ λαός του δοῦλος στό σύγχρονο νεοφεουδαλισμό τῶν ἰσχυρῶν. Ὅσοι θεωροῦν ὅτι εἶναι Μακεδόνες, σημαίνει ὅτι εἶναι μέρος ἑνός ἱστορικομαρτυρικοῦ τμήματος τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τοῦ Μακεδονικοῦ, πού διά τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου ἕνωσε τό Ἑλληνικό Ἔθνος καί κατέστησε τόν ἑλληνικό πολιτισμό παγκόσμιο. Γιά δεῖτε τήν μετάφραση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης στήν Ἀλεξάνδρεια ἀπό τόν Πτολεμαῖο καί τούς ἑβδομήκοντα. Ἄν ἡ Σκοπιανή πλαστογράφηση ἰσχύει, γιατί δέν χρησιμοποίησαν τή διάλεκτο πού θέλουν νά ἐπιβάλλουν ὡς μακεδονική γλῶσσα; Γι’ αὐτό τά σαθρά, χωρίς ἔρεισμα στήν ἱστορία, ἐπιχειρήματα ἀποτελοῦν ὕβρη πρός ἕνα λαό πού τόσα προσέφερε στά Βαλκάνια καί τήν οἰκουμένη, καί παρά τά ὅσα ἔπαθε, ἔχει διαθέσεις εἰρήνης καί ἀδελφοσύνης καί πρός τούς ἐχθρούς του ἀκόμη.  

    Σήμερα, γιά νά ἀποβεῖ ἐπωφελής ἡ ἐδῶ παρουσία μας, θά πρέπει νά ἀντλήσουμε τά ἀνάλογα διδάγματα ἀπό τή θυσία τοῦ Παύλου Μελᾶ ἀλλά καί ὅλων τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα τούς ὁποίους στό πρόσωπό του τιμᾶμε, καί κυρίως τῶν ἁπλῶν χωρικῶν μακεδόνων, τῶν ὁποίων τόν ἡρωισμό, τήν αὐτοθυσία καί ἀγωνιστικότητα θαύμασε ὁ Παῦλος Μελᾶς.

    Σύμφωνα μέ τόν Ἴωνα Δραγούμη, «ὁ θάνατός του εἶναι ἡ ζωή στούς κουρασμένους ἀπό τή μετριότητα τοῦ κόσμου. Ὁ θάνατός του ἀνασταίνει τούς κοιμισμένους, δυναμώνει τούς ἀδυνάτους, δροσίζει τούς διψασμένους, ὁ θάνατος τοῦ Νέου, ὁ θάνατος τοῦ Ὡραίου, ὁ θάνατος τοῦ Ἀνδρείου». 

    Ἄς πάρουμε δύναμη, λοιπόν, καί ἄς σταθοῦμε ὄρθιοι μέ ἐθνική ἀξιοπρέπεια ἀπέναντι στούς ἐμπόρους τῶν ἐθνῶν. Ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί γνωρίζουμε ὅτι: «Οὗτοι ἐν ἅρμασι καί οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δέ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν ἐπικαλεσόμεθα. Αὐτοί συνεποδίσθησαν καί ἔπεσαν, ἡμεῖς δέ ἀνέστημεν καί ἀνωρθώθημεν». (Ψλμ. 19).

    Ἀδελφοί μου, ἡ γραφίδα μου εἶναι ἀδύναμη, ὁ λόγος μου πενιχρός ̇ γι’ αὐτό θά κλείσω τήν ὁμιλία μου μέ ἕνα δυνατό κείμενο πού τό ἄκουσε στίς 8-4-1959 ἡ νηπιαγωγός Σοφία Δήμκου, τό κατέγραψε καί τό κάρφωσε στό χαγιάτι τοῦ σπιτιοῦ πού ξεψύχησε τό παλληκάρι: «Ὁ Παῦλος Μελᾶς δέν εἶναι ὁποιοσδήποτε ἀπό τήν μεγάλη στρατιά τῶν ἡρῴων μας. Εἶναι ὁ ἐκλεκτός, ὁ Ἕλληνας, ὁ ἄνθρωπος. Πᾶρε θάρρος ἀπό τό φτωχό προσκυνητάρι αὐτό καί μιμήσου τίς πράξεις του. Ἐγώ πού τόν στεφάνωσα τήν τελευταία στιγμή μέ τό ἀμαράντινο στεφάνι τῆς ἀθανασίας καί τόν γνώρισα στήν κάθε ἐκδήλωση τῆς ζωῆς του, σέ προτρέπω .... Ὁ Παῦλος Μελᾶς ἄς κατοικεῖ πάντα στήν ψυχή σου, ὅπως κατοικεῖ στήν σκέψη μου: Ποιός εἶμαι ἐγώ ; Μά ... Η ΔΟΞΑ».