Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2018 ( ΑΠΟΚΡΕΩ ) (Ματθ. κε’ 31-46)

Ἡ ἡμέρα τῆς μελλούσης Κρίσεως, ἀδελφοί, γιά τήν ὁποία μᾶς μιλάει σήμερα το ἱερό εὐαγγέλιο, θά εἶναι πραγματικά φοβερή. Ὁ Χριστός θά κάνει τήν τελεσίδικη καί ἀμετάκλητη κρίση του γιά ὅλους μας. Τότε μπροστά στά ἔκπληκτα μάτια μας ὁ ἀδέκαστος Κριτής, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, θά κατέλθει ἔνδοξος θριαμβευτής, δορυφορούμενος ἀπό τά ἀναρίθμητα στρατεύματα τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων. Θά συγκλονιστοῦμε ὅλοι μας ἀντικρύζοντας τό θεϊκό μεγαλεῖο του. Μπροστά στό θρόνο του θά συναχθοῦν ὅλα τά ἔθνη, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὅλων τῶν αἰώνων καί τῶν ἐποχῶν. Ἐκείνη τήν ὥρα θά τρέμουν καί θά ὀδύρονται μέ θρήνους καί κλαυθμούς ὅλοι ὅσοι Τόν μίσησαν, Τόν πολέμησαν, Τόν περιφρόνησαν, Τόν ἀρνήθηκαν. Ἀλλά καί θά Τόν περιμένουν μέ πόθο καί ἀγάπη ἱερή ὅσοι Τόν πίστεψαν καί Τόν ἀκολούθησαν.

Τότε ὁ αἰώνιος Κριτής τῆς οἰκουμένης θά χωρίσει τούς ἀνθρώπους, ὅπως ὁ ποιμένας χωρίζει τά πρόβατα ἀπό τά ἐρίφια. Ὁ Κύριος θά διαιρέσει ὅλη τήν ἀνθρωπότητα μέ ἀκρίβεια καί δικαιοσύνη σέ δύο παρατάξεις. Καί ὅπως φαίνεται ἀπό τό ἱερό κείμενο, ἡ διαδικασία αὐτή δέν θά διαρκέσει πολύ. Θά γίνει γρήγορα, ἀκαριαῖα. Τότε «αἱ βίβλοι ἀνοίγονται καί τά κρυπτά δημοσιεύονται». Ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ ὅλα «τά κρυπτά τῶν ἀνθρώπων θά ἀποκαλυφθοῦν ἐνώπιον ὅλων». Ὅλα θά φανερωθοῦν ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων καί τῶν ἀνθρώπων.

Ὅπως μᾶς ἐξηγοῦν οἱ ἱεροί Πατέρες, κάθε ἄνθρωπος θά ἔχει ἐπάνω του ἀνεξίτηλα καί φανερά πλέον τά ἰδιώματα τῆς κακίας ἤ τῆς ἀρετῆς του. Τά κρυφά χαρακτηριστικά τῆς ψυχῆς τοῦ κάθε ἀνθρώπου θά ἐπηρεάσουν καί θά διαμορφώσουν αἰωνίως πλέον τά ἐξωτερικά χαρακτηριστικά τοῦ σώματός του. Δέν ὀνομάζει τυχαῖα ὁ Κύριος τούς μέν πρόβατα, τούς δέ ἐρίφια. Διότι, ὅπως ἀκριβῶς τά πρόβατα ξεχωρίζουν αὐτομάτως ἀπό τά ἐρίφια ἀπό τήν ἐξωτερική τους μορφή, ἔτσι καί οἱ ἄνθρωποι ἀνάλογα μέ τή ζωή τους θά ἔχουν καί έξωτερικά τά χαρακτηριστικά τῆς ἁμαρτωλότητας ἤ τῆς ἁγιότητάς τους. Ὁ καθένας μας, χωρίς νά χάσει τά προσωπικά του χαρακτηριστικά μέ τά ὁποῖα θά ἀναγνωρίζεται, θά ἔχει μορφή φωτεινότερη καί ἁγιότερη ἤ σκοτεινότερη καί βδελυρότερη, ἀνάλογα μέ τή ζωή καί τά ἔργα του.

Τό οὐσιαστικότερο, ὅμως, εἶναι ὅτι ἡ διαίρεση θά γίνει ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ. Γιατί ὁ Θεός ὡς παντογνώστης ὅλους μᾶς γνωρίζει καί ὅλα τά γνωρίζει. Εἶναι «ὁ ἐτάζων νεφρούς καί καρδίας» (Ψαλμ. ζ’ 10). Γνωρίζει τίς πράξεις μας, τίς σκέψεις μας, τίς ἐπιθυμίες μας, τίς ἁμαρτίες μας, τήν σκληροκαρδία μας ἤ ἀντίθετα τίς ἀρετές μας, τά ἀγαθά ἔργα μας, τά δάκρυα καί τή μετάνοιά μας, γνωρίζει τά πάντα. Δέν χρειάζεται χρόνο ὁ Θεός, γιά νά σκεφτεῖ καί νά ἀποφασίσει   κατά τή μέλλουσα κρίση. Μ’ ἕνα του νεῦμα θά διαιρέσει ὅλη τήν οἰκουμένη. Καί τότε «ἀπελεύσονται» «οἱ τά φαῦλα πράξαντες εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δέ δίκαιοι εἰς ζωήν αἰώνιον»(Ἰω. ε’ 29).

Ἐμεῖς, ἆραγε,  ποῦ θά βρεθοῦμε ἐκείνη τήν ἡμέρα; Ποιά μορφή θά ἔχουμε κατά τή φοβερή ἐκείνη ὥρα; Μορφή προβάτου ἤ ἐριφίου; Πόσο φωτεινή ἤ σκοτεινή θά γίνει ἡ μορφή μας; Τί θά πεῖ γιά μᾶς ὁ Χριστός; Πόσο φοβερό θά εἶναι ν’ ἀκούσουμε τή φωνή του νά μᾶς λέει: «Οὐκ οἶδα ὑμᾶς». Δέν σᾶς γνωρίζω!

Αὐτή τήν ὥρα πού θά τρέμουν οἱ πάντες, ἐμεῖς τή σκεφτόμαστε; Τήν περιμένουμε; Ἑτοιμαζόμαστε ὅσο πρέπει; Ἁγνίζουμε τήν ψυχή μας; Ἄδελφοί,  ἄς ἐπιμεληθοῦμε, τή σωτηρία μας, πρίν σφαλίσουν τά μάτια μας καί ὁ θάνατος παγιώσει τήν ἁμαρτωλή μας κατάσταση.

Καθώς τά ἀκοῦμε αὐτά, ἴσως μᾶς καταλάβει ἀπογοήτευση. Ὅμως ὅσο ζοῦμε στό μάταιο αὐτό κόσμο καί ἔχουμε εὐκαιρίες μετανοίας, μᾶς λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, τά πράγματα εἶναι εὔκολα. Δέν πρέπει νά ἀπογοητευόμαστε. Δέν μᾶς ζητάει ὁ Θεός κάτι ἀκατόρθωτο. Αὐτό πού μᾶς ζητάει εἶναι εὔκολο. Λίγο ψωμί, λίγη ἀγάπη, λίγο ἐνδιαφέρον γιά τούς ἀδελφούς μας.

Ἄς κάνουμε, λοιπόν, ἕναν ὑπολογισμό. Τί ἔχουμε νά δώσουμε καί τί ἔχουμε νά πάρουμε; Δείχνουμε λίγη ἀγάπη, καί θά ζοῦμε αἰώνια στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἀνοίγουμε τό πορτοφόλι μας στούς φτωχούς ἀδελφούς, καί θά μᾶς ἀνοίξουν αὐτοί κάποτε τή θύρα τοῦ Παραδείσου. Ἀγκαλιάζουμε μέ στοργή τόν κάθε ἐγκαταλελειμμένο, καί θά μᾶς ἀγκαλιάσει ὁ Θεός στούς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ. Χαρίζουμε ἕνα χαμόγελο στόν πικραμένο ἀδελφό μας, καί δέν θά κλαῖμε ἀπαρηγόρητα αἰωνίως. Δίνουμε ἕνα πιάτο φαγητό στόν φτωχό, καί θά δειπνοῦμε αἰώνια στό οὐράνιο δεῖπνο τῆς Βασιλείας του. Δίνουμε ἐλάχιστα καί παίρνουμε ἄπειρα. Μή χάνουμε καιρό. Μᾶς περιμένει ὁ Χριστός στό πρόσωπο τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν μας. Μᾶς περιμένει, γιά νά μᾶς κάνει αἰώνια εὐτυχισμένους.