Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017 (Α’ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. ε’ 1-11)

«Ἐπί τῷ ῥήματί σου χαλάσω τό δίκτυον».

 Ὁ λόγος αὐτός τοῦ ἀποστόλου Πέτρου στήν προσταγή τοῦ Κυρίου νά ρίξει τα δίχτυα στά δεξιά τοῦ πλοίου, μᾶς δίνει τήν ἀφορμή νά δοῦμε ὅτι ἡ ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀρετή δύσκολη ἀλλά ἀπαραίτητη, γιά νά ἔλθει ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ στήν ζωή μας.

Τό περιστατικό τοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος μᾶς μεταφέρει στη λίμνη τῆς Γεννησαρέτ. Οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου κουρασμένοι καί ἀπογοητευμένοι ἀπό μιά ὁλονύκτια προσπάθεια γιά ψάρεμα, τακτοποιοῦν τά δίχτυα τους. Κάποια στιγμή ὁ Πέτρος ξαφνιάζεται, καθώς βλέπει τόν Κύριο νά πλησιάζει καί νά τοῦ λέει: Φέρε καί πάλι τό πλοῖο σου στά βαθιά νερά τῆς λίμνης καί ρίξτε τά δίχτυα σας, γιά νά πιάσετε ψάρια. Μέ ἀπορία τότε τοῦ ἀποκρίνεται: Διδάσκαλε, ὅλη τή νύκτα κοπιάζαμε, ἀλλά δέν πιάσαμε οὔτε ἕνα ψάρι. Ἀφοῦ ὅμως ἐσύ τό ζητᾶς, θά ὑπακούσω στήν προσταγή σου.

            Ὁ Πέτρος ἦταν ἔμπειρος ψαρᾶς. Ἤξερε πολύ καλά πώς τέτοια ὥρα ἦταν ἀδύνατον νά πιάσει ψάρια. Παρ’ ὅλα αὐτά πειθαρχεῖ πρόθυμα σέ κάτι πού ἀνθρωπίνως φαίνεται παράλογο. Σέ παρόμοια θέση βρισκόμαστε κι ἐμεῖς πολλές φορές στή ζωή μας. Κάποιες ἐντολές τοῦ Θεοῦ μᾶς φαίνονται ἀντίθετες πρός τή φτωχή καί πεπερασμένη λογική μας. Ἡ ἐφαρμογή τους μᾶς φαίνεται ἀκατόρθωτη, ἀσύμφορη, ἄσκοπη ἤ καί ἄνευ σημασίας. Καί ἐπιστρατεύουμε ἕνα σωρό ἐπιχειρήματα, ἀντιρρήσεις καί ἀντιλογίες, γιά νά δικαιολογήσουμε τήν δυσκολία μας στήν ὑπακοή. Κάποιοι, μάλιστα, λένε πώς τάχα σήμερα δέν ἐφαρμόζονται αὐτές οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Καί, δυστυχῶς, προχωρῶντας μέ τό δικό τους ἐγωκεντρικό θέλημα ἀντιμετωπίζουν κατόπιν καί τίς συνέπειες τῆς ἐπιλογῆς τους.

            Βέβαια, πολλές φορές οἱ συνθῆκες γύρω μας μᾶς ἐπηρεάζουν καταλυτικά. Ἀπορεῖ ὁ ἐργαζόμενος πῶς θά μπορέσει νά ἐπιβιώσει οἰκονομικά, ἐάν ἐργάζεται μέ τιμιότητα, ἐνῶ οἱ πολλοί κερδίζουν μέ παρανομίες καί φοροδιαφυγές. Ἀγωνιᾶ ὁ οἰκογενειάρχης πῶς θά ἐξασφαλίσει τά ἀπαραίτητα, ἐάν  σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀποκτήσει καί ἄλλα παιδιά. Δυσκολεύονται μερικοί πιστοί νά ὑπακούσουν σέ κάποιες συμβουλές τοῦ Πνευματικοῦ, διότι ἡ ἐφαρμογή τῶν συγκεκριμένων ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ τούς φαίνεται ἀκατόρθωτη. Μέ τήν περιορισμένη μυωπική μας κρίση δέν καταλαβαίνουμε τήν πανσοφία τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό καί ἡ ὑπακοή συχνά μᾶς κοστίζει. Ἐάν, ὅμως, ἡ ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἦταν τόσο εὔκολη, δέν θά εἶχε τόσο μεγάλη ἀξία καί εὐλογία ἀπό τό Θεό. Ἡ ὑπακοή ἀπαιτεῖ θυσίες, ἱδρώτα καί ἀγώνα. Πῶς, λοιπόν, θά μπορέσουμε νά ἀποκτήσουμε κι ἐμεῖς τήν ἀταλάντευτη ὑπακοή πού ἔδειξε ὁ ἀπόστολος Πέτρος;

Ἡ ὑπακοή τοῦ Πέτρου κρύβει μέσα της θαυμαστό μεγαλεῖο. Ὑπακούει μέ ταπείνωση, χωρίς ἀντιρρήσεις καί διαμαρτυρίες σέ κάτι πού φαίνεται παράλογο σ’ ἕναν ἔμπειρο ψαρᾶ. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος θαυμάζοντας τήν ὑπακοή τοῦ Πέτρου λέει: Πόση σύνεση ἔδειξε ὁ Πέτρος. Καί μόνο πού ἀκούει τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἀμέσως ὑπακούει. Καί μᾶς διδάσκει τέτοια ὑπακοή νά ἔχουμε κι ἐμεῖς. Γιά νά γίνει ὅμως αὐτό, θά πρέπει νά καλλιεργήσουμε τήν ταπείνωση. Νά ὑποτάσσουμε τό ἐγώ μας στήν πανσοφία τοῦ Θεοῦ, ὑπακούοντας σ’ ὅλες τίς ἐντολἐς Του, ἀκόμη καί σ’ αὐτές πού μᾶς φαίνονται δύσκολες, χωρίς γογγυσμούς καί διαλογισμούς (Φιλιπ. β’ 14). Καί τότε θά δοῦμε πόσο μᾶς ἐξαπατᾶ ὁ ἐγωισμός καί ἡ λογική μας.

Θά πρέπει ἀκόμη νά ἀποκτήσουμε πίστη, ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ Θεός δέν ἐπιβάλλει σέ μᾶς φορτία δυσβάστακτα, ἀλλά ὅ,τι μᾶς ζητᾶ εἶναι ἀνάλογο μέ τίς δυνάμεις μας. Διότι ὁ Θεός βλέπει πολύ πιό μακριά ἀπό τόν περιορισμένο δικό μας ὁρίζοντα. Ἔτσι ἡ ὑπακοή μας θά μᾶς ἀσφαλίζει καί θά ἐξασφαλίζει ὅ,τι καλύτερο γιά μᾶς. Ἔτσι θά ἔρχεται ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ στήν ζωή μας.

Τέλος ὁ εὐκολότερος δρόμος τῆς ὑπακοῆς εἶναι τό νά ἀγαπήσουμε τόν Κύριό μας ὁλοκληρωτικά. Διότι ἡ ὑπακοή μας στό Θεό εἶναι ἀπαύγασμα καί ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης μας πρός Αὐτόν. «Ἐάν ἀγαπᾶτέ με, τάς ἐντολάς τάς ἐμάς τηρήσατε», μᾶς εἶπε ὁ Κύριος (Ἰω. ιδ’ 15). Ἔτσι ἡ ὑπακοή μας θά γίνεται μέ χαρά. Ὄχι ἐπειδή δέν μποροῦμε νά κάνουμε ἀλλιῶς, ἀλλά ἐπειδή ἀγαποῦμε τόν Κύριο καί Θεό μας.

Ἀδελφοί, ἡ ὑπακοή εἶναι ἡ πρώτη ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Τή νομοθέτησε ὁ Θεός μέσα στόν Παράδεισο. Ἀπό τήν ἀνυπακοή τοῦ Ἀδάμ ὁδηγηθήκαμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι στήν πτώση καί τήν ἔξωση ἀπό τόν Παράδεισο. Ἀπό τήν ὑπακοή τοῦ νέου Ἀδάμ, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στό θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατρός Του ὁδηγηθήκαμε στή σωτηρία. Ἄς γίνουμε λοιπόν κι ἐμεῖς τέκνα ὑπακοῆς κι ἄς ἀποκρινόμαστε ἀμέσως, σάν τόν ἀπόστολο Πέτρο, σέ κάθε προσταγή τοῦ Κυρίου μας: «Ἐπί τῷ ῥήματί σου χαλάσω τό δίκτυον».