Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2017 (ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ) (Μάρκ. η’ 34-38, θ’ 1)

          Στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή ὁ Κύριος μᾶς ἀποκαλύπτει τήν ἀνεκτίμητη ἀξία τῆς ψυχῆς μας μέ ἕνα καίριο ἐρώτημα: «Τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον, καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ;». Καί τί μπορεῖ νά δώσει κανείς ἀντάλλαγμα, γιά νά ἐξαγοράσει τήν ψυχή του ἀπό τήν αἰώνια κόλαση; Καί ἀπαντᾶ: Τίποτε ἀπολύτως. Διότι, ἐάν χάσει κανείς τήν ψυχή του, χάνει τή σωτηρία του, χάνει τό Θεό του, χάνει τά πάντα.

           Ἄς προσπαθήσουμε λοιπόν νά κατανοήσουμε τήν ἀνυπολόγιστη ἀξία τῆς ψυχῆς καί τήν φροντίδα πού θά πρέπει νά δείξουμε γι’ αὐτήν.

           Ὁ ἄνθρωπος ἔχει διπλή ὑπόσταση, ἀποτελεῖται ἀπό ψυχή καί σῶμα. Τό σῶμα προέρχεται ἀπό τή γῆ, ἐνῶ ἡ ψυχή εἶναι οὐράνια καί ἡ ἀξία της πολύ μεγάλη. Τή δημιούργησε ὁ Θεός, ὅταν «ἐνεφύσησεν» στό πρόσωπο τοῦ Ἀδάμ «πνοήν ζωῆς» (Γεν. β’ 7). Ἡ ψυχή εἶναι πού δίνει ζωή στό σῶμα. Ὅταν αὐτή ἀποχωριστεῖ ἀπό τό σῶμα, ἐπέρχεται ὁ θάνατος. Κι ὅταν τό σῶμα νεκρωθεῖ, ἡ ἀθάνατη ψυχή ἐξακολουθεῖ νά ζεῖ.

Ἡ ψυχή μας πλάστηκε κατ’ εἰκόνα Θεοῦ, ἔχει δηλαδή τά χαρακτηριστικά τοῦ Θεοῦ: τή λογική, τήν ἐλευθερία, τήν κυριαρχική δύναμη, τή σοφία, τή σύνεση. Τήν εἰκόνα ὅμως αὐτή τοῦ Θεοῦ, τήν ψυχή μας, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τήν ἀμαυρώσαμε καί τήν καταδικάσαμε στήν αἰώνια κόλαση, καθώς ξεπέσαμε στήν ἁμαρτία. Κανείς δέν θά μποροῦσε νά σώσει τήν ψυχή μας ἀπό τήν αἰώνια δυστυχία -οὔτε ἄνθρωπος, οὔτε ἄγγελος- παρά μόνο ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Κι ἐνῶ ἐμεῖς ἤμασταν ἀνάξιοι τῆς ἀγάπης Του, ὁ Θεός ἔδειξε στόν ἄνθρωπο τήν ἄπειρη ἀγάπη Του. Ἔγινε ἄνθρωπος καί ἔχυσε τό αἷμα Του, γιά νά ἐλευθερώσει τήν ψυχή μας καί νά τήν σώσει ἀπό τόν διάβολο.

Κάθε στιγμή καί κάθε ὥρα μέ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον ἐργάζεται ὁ Θεός γιά τήν σωτηρία μας. Ἐπιστρατεύει ὅλη τήν κτίση, ἀνθρώπους καί ἀγγέλους, γιά νά μᾶς ὁδηγήσει στόν οὐρανό. Νά λοιπόν γιατί ἔχει μεγίστη ἀξία ἡ ψυχή μας. Διότι εἶναι θεόπλαστη, θεόσωστη, αἰώνια. Δέν συγκρίνεται μέ ὅλα τά πλούτη καί τίς τιμές τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Μᾶς συγκλονίζει τό θέμα τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς μας; Τό θεωροῦμε ὡς τό σπουδαιότερο στόχο τῆς ζωῆς μας;

Ὁ Μέγας Βασίλειος μᾶς προτρέπει: «Ἐπιμελοῦ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου». Νά ἐπιμελεῖσαι τήν ψυχή σου πού εἶναι ἀθάνατη. Δυστυχῶς, πολλές φορές ἐμεῖς ἀδιαφοροῦμε γιά τήν ψυχή μας καί συγκεντρώνουμε τό ἐνδιαφέρον  μας σέ ὑποθέσεις ἐγκόσμιες, ἐφήμερες καί ἁμαρτωλές. Αὐτό εἶναι δεῖγμα ὅτι ζεῖ μέσα μας ὁ μάταιος κόσμος. Προσκολλᾶται ἡ ὕπαρξή μας στήν πλάση καί ὄχι στόν Πλάστη, καί κινδυνεύει νά ὁδηγηθεῖ στήν αἰώνια ἀπώλεια. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει: «Μετά φόβου καί τρόμου τήν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε» (Φιλιπ. β’ 12). Νά ἀγωνίζεστε γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς σας μέ φόβο καί τρόμο. Μᾶς λέει λοιπόν νά εἶναι ἰσχυρό τό ἐνδιαφέρον μας γιά τη σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Νά ἀγωνιζόμαστε νά τή διατηροῦμε καθαρή ἀπό κάθε ἁμαρτία. Νά τή στολίζουμε μέ ἀρετές καί ἀγαθά ἔργα. Νά τήν ἐνισχύουμε μέ τήν προσευχή. Νά τήν τρέφουμε μέ τό θεῖο λόγο. Νά τήν ἁγιάζουμε μέ τά ἅγια Μυστήρια. Νά τήν ἑνώνουμε περισσότερο μέ τόν Δημιουργό της.

            Ἀδελφοί, ὁ ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος λέει ὅτι τό ἐνδιαφέρον γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας μοιάζει μέ τό ἐμπόριο. Ὅπως κάθε βράδυ ὁ ἔμπορος ὑπολογίζει τό κέρδος καί τή ζημιά τῆς ἡμέρας, ἔτσι ὅλοι μας θά πρέπει κάθε βράδυ νά κάνουμε τόν ἀπολογισμό μας. Νά εἰσερχόμαστε στά ἄδυτα τῆς καρδιᾶς μας καί νά ρωτοῦμε τόν ἑαυτό μας: Μήπως μέ κάποιον τρόπο σήμερα παρόξυνα τό Θεό; Μήπως εἶπα κάποιο λόγο ἀργό; Μήπως ἐξόργισα τόν ἀδελφό μου; Μήπως κατέκρινα κάποιον; Μήπως ἦρθε μέσα μου κάποια ἐπιθυμία σαρκική καί τήν δέχθηκα μέ εὐχαρίστηση; Μήπως νικήθηκα ἀπό γήινες μέριμνες; Αὐτός ὁ ἀπολογισμός, λέει, θά μᾶς βοηθήσει νά ἐπανορθώνουμε τίς ζημιές πού ἐπιφέρουμε στήν ψυχή μας καί νά ἀποκτοῦμε πνευματικά κέρδη. Ἔτσι θά τήν παραδίδουμε καθημερινά στόν Σωτῆρα Χριστό, γιά νά μᾶς τήν ἀσφαλίσει στήν οὐράνια Βασιλεία Του.