Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017 (ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ) (Ἰωάν . γ’ 13-17)

          Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο εἶναι ἄπειρη. Ἀμέτρητες εἶναι οἱ ἐκδηλώσεις της. Ἡ Ἁγία Γραφή, τό ἀλάθητο αὐτό βιβλίο τοῦ Θεοῦ, χρησιμοποιεῖ χίλιους δυό τρόπους καί λόγους, γιά νά δείξει πόσο καί πῶς ἀγαπᾶ ὁ Θεός τόν κόσμο, πῶς ἔρχεται σέ στενή ἐπαφή μέ τόν ἄνθρωπο, γιά νά τοῦ δείξει τήν ἀγάπη του αὐτή, πῶς μέ ὅλα τά μέσα τῆς τελείας του ἀγάπης ζητεῖ νά τόν ἀνεβάσει ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό, γιά νά τόν ἔχει πάντοτε πανευτυχῆ μαζί  του. Στό σημερινό ὅμως εὐαγγέλιο αὐτός ὁ Κύριος μᾶς παρουσιάζει τήν τελειότερη, τήν ἁγιότερη, τήν πλέον συγκινητική, τήν ἀσύγκριτη ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί Πατρός. Μᾶς λέει: «Οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον».

          Ὁ Θεός, μᾶς λέει ὁ Χριστός, ἀγάπησε τόν κόσμο. Ποιόν κόσμο; Τόν κόσμο τῆς ἀρχαίας, τῆς εἰδωλολατρικῆς ἐποχῆς. Τόν ἁμαρτωλό καί ἔνοχο κόσμο, τόν ἄπιστο, πού λάτρευε ἀντί τοῦ κτίστου τά κτίσματα, ἀντί τοῦ πλάστου καί δημιουργοῦ τά ἔργα τῶν χειρῶν του, πού προσκυνοῦσε καί λάτρευε τά ἄψυχα καί ἄφωνα εἴδωλα ἀντί τοῦ ζῶντος, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Καί τά λάτρευε μέ τά πλέον φρικτά καί ἀποτρόπαια ἐγκλήματα, μέ τίς πλέον ἀηδεῖς καί ρυπαρές πράξεις, δουλεύοντας στά πάθη καί τίς ἀτιμίας του. Ἀρκεῖ νά ρίξει κανείς ἕνα βλέμμα  στό πρῶτο κεφάλαιο (στίχοι 21-32) τῆς πρός Ρωμαίους ἐπιστολῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου, γιά νά δεῖ ποιός ἦταν ὁ κόσμος τῆς προχριστιανικῆς ἐποχῆς. Ἀσεβής, ἄπιστος, ὑβριστής τῶν πάντων, ἐξαχρειωμένος, ὥστε νά εἶναι ἑπόμενο νά προκαλεῖ τήν ἀηδία καί ἀποστροφή, τήν ὀργή καί κατάρα τοῦ ἁγίου Θεοῦ.

          Αὐτόν τόν κόσμον τόν ἀχρεῖο καί ἁμαρτωλό τόν ἀγάπησε ὁ ὑπεράγιος Θεός, ὁ μέγας καί ἄπειρος Βασιλιάς τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς! Καί γι’ αὐτόν θυσιάζει αὐτόν τόν μονογενῆ του Υἱό. Τόσο ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο, «ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν». Ἕναν Υἱό ἔχει ὁ Θεός καί Πατέρας, τόν Κύριο καί Σωτήρα μας, τόν Ἰησοῦ Χριστό. Καί αὐτόν τόν μονογενῆ καί ἀγαπημένο, τόν Πανάγιο καί Παντέλειο Υἱό του, τόν παρέδωσε ὁ Θεός χάριν τῶν ἀνθρώπων. Τόν παρέδωσε σέ θάνατο σκληρό, ἐπονείδιστο, στόν ἀποτρόπαιο θάνατο τοῦ Σταυροῦ. Καί τόν εἶδεν ὁ Θεός σταυρωμένο τόν Υἱό του ἐν μέσῳ ἀνόμων καί κακούργων ληστῶν. Τόν εἶδε γυμνό καί νεκρό καί ἐξουδενωμένο, μέ τό ἀκάνθινο στεφάνι στό κεφάλι, μέ λογχισμένη τήν πλευρά, μέ τά καρφιά στά χέρια καί τά πόδια, τόν εἶδε κατάδικο πάνω στό ξύλο τῆς ἀτιμίας. Ἔτσι θυσίασε ὁ οὐράνιος Πατέρας τόν μονογενῆ Υἱό του. Γιατί; Γιά νά λάβει χάρη ὁ ἁμαρτωλός. Γιά νά ζήσει ὁ ἔνοχος καί νά μήν πεθάνει. Γιά νά γνωρίσει τόν ἀληθινό Θεό, νά ἀφοσιωθεῖ μέ ἀκλόνητη πίστη καί ἀγάπη θερμή στό Σωτήρα του, νά ζήσει ἁγία ζωή ἐπί τῆς γῆς, νά βρεῖ αἰώνια ἀνάπαυση καί χαρά στούς οὐρανούς. «Ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον». Ἡ ἀπώλεια καί ὁ Ἅδης ἦταν ὁ κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν. Τώρα εἶναι ὁ παράδεισος ὁ κλῆρος τῶν πιστῶν καί τῶν δικαίων. Τότε τό ἄσβηστο πῦρ τῆς κολάσεως. Τώρα ἡ δόξα καί μακαριότητα τῆς αἰωνίου βασιλείας. Αὐτό θά πεῖ θεία ἀγάπη. Ἀσύγκριτη καί στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐκδηλώνεται καί στά ἀποτελέσματα τά ὁποῖα φέρει.

          Τί ἄλλο μένει νά προσθέσουμε; Αὐτό μόνο, ὅτι μέσα στόν κόσμο αὐτό τόν ἁμαρτωλό, πού τόσο τόν ἀγάπησε ὁ Θεός, εἴμαστε κι ἐμεῖς. Καί οἱ πρό Χριστοῦ καί οἱ μετά Χριστόν. Ἁμαρτωλοί ὅλοι. Καί ἐξ ἴσου ἁμαρτωλοί καί ἔνοχοι, διότι τά ἴδια ἁμαρτωλά ἔργα ἔχουμε ὅλοι, καί τήν αὐτή καταδίκη σύρουμε ὅλοι μας. Καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκδηλώνεται σέ ὅλους μας. Γιά ὅλους μας παρέδωσε τόν Υἱό του ὁ Θεός. Γιά ὅλους μας σταυρώθηκε ὁ Χριστός. Πόση ἀγάπη! Ἀμέτρητη σέ βάθος. Ἀσύγκριτη σέ ὕψος!

          Αὐτή ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ λοιπόν εἶναι καί γιά μᾶς, γιά τόν καθένα προσωπικά. Ἡ δική μας πρός τόν Θεό ἀγάπη πόση εἶναι;  Εἶναι ἀγάπη καθαρᾶς καρδίας, ἀγάπη ἐνάρετης καί ἁγίας ζωῆς; Ἄς ἀναλογισθοῦμε, ἀδελφοί, πόσο μᾶς ἀγάπησε ὁ Θεός καί πόσο ἐμεῖς τόν ἀγαποῦμε. Καί ἄς τόν ἀγαπήσουμε κι ἐμεῖς. Ἄς τόν ἀγαπήσουμε μέ ὅλη τή δύναμη τῆς καρδιᾶς μας, μέ ὅλη τήν ὕπαρξή μας. Καί ἄς τοῦ ἐκφράζουμε βαθειά τήν εὐγνωμοσύνη μας γιά τήν ἄπειρη ἀγάπη του γιά μᾶς.