Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2017 (ΙΓ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) (Ματθ. κα’ 33-42)

Στήν παραβολή τῆς ἀμπέλου ἀναφέρεται ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή τήν ὁποία εἶπε ὁ Κύριός μας στούς μαθητές του. Μέ τήν παραβολή αὐτή ὁ Κύριος ἐννοεῖ τήν ἁγία του Ἐκκλησία, τήν ὁποία φύτεψε ὁ ἴδιος σάν ἄμπελο  ἐπί τῆς γῆς, ὡς τήν μόνη ἀληθινή δική του ἄμπελο καί κληρονομία. Ἡ ἁγία Ἐκκλησία, λοιπόν, τό σύνολο ὅλων τῶν πιστῶν, εἶναι ἡ ἄμπελος. Εἶναι ὅμως καί οἱ ψυχές τῶν Χριστιανῶν πού ἀποτελοῦν τήν ἁγία Ἐκκλησία, ἡ ψυχή τοῦ καθενός μας, τήν ὁποία θεόπλαστη καί θεοφύτευτη φέρουμε μέσα μας. Γιά ποιό λόγο, ὅμως,  ἡ Ἐκκλησία χαρακτηρίζεται ὡς ἄμπελος, καί γιά ποιό λόγο χαρακτηρίζεται ἔτσι καί ἡ ψυχή μας; Γιατί ὁ Θεός περιμένει ἀπό τήν Ἐκκλησία καί ἀπό τήν ψυχή μας νά καρποφορήσουν. Καρπό πολύ περιμένει ὁ Θεός. Καρπό πνευματικό. Καρπό ἀπό ὅλους μαζί καί ἀπό τόν καθένα μας ἰδιαιτέρως.

          Καί ποιός εἶναι ὁ καρπός; Εἶναι ἡ ἁγιότητα, ἡ ἀρετή. Πνευματική ἡ ἄμπελος, πνευματικός καί ὁ καρπός της. Γιά τήν Ἐκκλησία καρπός εἶναι ἡ δημιουργία πιστῶν καί ἡ παρουσία ἁγίων. Γιά τίς ψυχές μας καρπός εἶναι τά ἔργα τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης, ὁ βίος τῆς ἀρετῆς καί ἁγιότητος. Ῥητά λέει σέ ὅλους μας ὁ Κύριος: «Ἐγώ ἐξελεξάμην ὑμᾶς, καί ἔθηκα ὑμᾶς, ἵνα ὑμεῖς ὑπάγητε καί καρπόν φέρητε». Καί πάλιν: «ποιήσατε καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας». Ἐπίμονα μᾶς παρακαλεῖ «μείνατε ἐν ἐμοί», μείνατε ἑνωμένοι μαζί μου «ἵνα καρπόν φέρητε». «Ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια», ὅπως τά ἀπαριθμεῖ ὁ Ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Γαλάτας  ἐπιστολή του. Λοιπόν, νά οἱ καρποί. Νά ἡ καρποφορία. Καί εἶναι δίκαιη ἡ ἀξίωση τοῦ Κυρίου νά καρποφορήσουμε. Διότι τί ἄμπελος εἶναι ἡ ψυχή, ἄν δέν καρποφορεῖ ἀρετή; Τί ἄμπελος εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἄν δέν παράγει ὡς ἀγλαούς καρπούς, τούς ἁγίους καί δικαίους; Ἀλλ’ ἀκόμη εἶναι δίκαιη ἡ ἀξίωση τοῦ Κυρίου, διότι τήν ἄμπελο αὐτή ὁ Θεός τήν καλλιεργεῖ. Δέν τήν φύτεψε μόνο, ἀλλά καί τήν καλλιεργεῖ, ἀκριβῶς γιά νά καρποφορεῖ. Πρῶτος αὐτός εἶναι ὁ γεωργός της. Ἔδωσε ὅμως καί ἄλλους γεωργούς, γιά νά τήν καλλιεργοῦν καί νά καρποφορεῖ.

          Στήν παραβολή λέει ἀκόμη ὅτι, ἀφοῦ «ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα», «φραγμόν αὐτῷ περιέθηκε καί ὤρυξεν ἐν αὐτῷ ληνόν καί ᾠκοδόμησε πύργον καί ἐξέδοτο αὐτόν γεωργοῖς καί ἀπεδήμησε». Καί δέν ζήτησε ἀμέσως τούς καρπούς. Ἄφησε νά περάσει χρόνος, ὅσος χρόνος χρειάζεται γιά νά ριζώσει, νά βγάλει βλαστούς, καί νά καρποφορήσει. «Ὅτε δέ ἤγγισεν ὁ καιρός τῶν καρπῶν», τότε «ἀπέστειλε τούς δούλους αὐτοῦ πρός τούς γεωργούς λαβεῖν τούς καρπούς αὐτοῦ». Δηλαδή ἔλαβεν ὅλα τά προφυλακτικά μέτρα, γιά νά μένει ἡ ἄμπελος ἀσφαλής. Οὔτε λύκοι βαρεῖς καί ἅρπαγες, οὔτε δαίμονες πονηροί νά τήν ξεριζώνουν καί καταστρέφουν. Ἔδωσε τό νόμο καί τό ἅγιο Εὐαγγέλιό του σάν ἕνα πνευματικό ὁρόσημο καί φραγμό, ὥστε νά γνωρίζουν οἱ πιστοί τήν ἀλήθεια καί νά προφυλάσσονται ἀπό τούς αἱρετικούς καί πλάνους. Ἔδωσε γεωργούς τούς ποιμένες καί διδασκάλους, τούς κήρυκες τοῦ θείου λόγου καί λειτουργούς τοῦ ἁγίου του θυσιαστηρίου, ὥστε αὐτοί ἄγρυπνοι φρουροί νά προστατεύουν τήν ἄμπελο τῆς Ἐκκλησίας του ἀπό τῶν ἐχθρῶν τίς ἐπιθέσεις. Αὐτοί νά κηρύττουν, αὐτοί νά διδάσκουν, νά συμβουλεύουν, νά στηρίζουν, νά καθοδηγοῦν. Γιά νά βρίσκουν φῶς οἱ τυφλοί, στήριγμα οἱ κλονισμένοι, παρηγοριά οἱ λυπημένοι, μετάνοια οἱ ἁμαρτωλοί, ἐλπίδα σωτηρίας οἱ ἀπηλπισμένοι. Ἔδωσε γεωργούς ὁ Θεός γιά νά καλλιεργοῦν τό ἀμπέλι του. Ἀλλά κι ἐσύ Χριστιανέ εἶσαι γεωργός τῆς ψυχῆς σου. Ὁ Θεός σοῦ δίνει τά μέσα γιά νά τήν καλλιεργεῖς. Ἐσύ τί κάνεις; Τρέχεις στήν Ἐκκλησία; Ἀκοῦς τό κήρυγμα; Μελετᾶς τήν Ἁγία Γραφή; Μετέχεις στά μυστήρια; Κοινωνεῖς Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ γιά τήν ψυχική σου καλλιέργεια καί καρποφορία;

          Μέσο γιά τήν καρποφορία τῆς ψυχῆς μας εἶναι ἡ καλλιέργεια. Τά ἀμπέλια τά καλλιεργοῦν, τά σκάβουν, τά βλαστολογοῦν, γιά νά καρποφορήσουν. Ἀλλά καί τά κλαδεύουν, γιά νά φέρουν καρπόν. Δακρύζουν τά κλήματα, ὅταν τά κλαδεύουν, πονοῦν. Καί ὅμως ὁ πόνος φέρει τόν καρπό, τό κλάδεμα φέρνει τήν ἀφθονία. Ἔτσι καί μέ τόν Χριστιανό. Τόν κλαδεύει ὁ Θεός. Τοῦ στέλνει θλίψεις καί δοκιμασίες, φτώχειες, στερήσεις, κατατρεγμούς καί διώξεις. Τούς στέλνει ἀκόμη ἀρρώστιες καί θανάτους. Πονάει τότε ὁ χριστιανός καί στενάζει. Κλαίει καί θρηνεῖ. Ἀλλά καρποφορεῖ τήν ὑπομονή, τήν ἐγκαρτέρηση, τήν ἐλπίδα, τήν προσευχή. Μαθαίνει νά ἀγαπᾶ, νά συμπαθεῖ καί νά εὐσπλαχνίζεται. Μαθαίνει νά στρέφεται πρός τόν ἅγιο Θεό μέ πίστη καί ἐλπίδα, νά ἀφοσιώνεται σ’αὐτόν, νά ζητᾶ τήν προστασία του, νά μετανοεῖ, νά εἰρηνεύει, νά καταρτίζεται, νά τελειοποιεῖται. Ἰδού ἡ καρποφορία του, πλουσία, ἁγία καρποφορία.

          Ἀδελφοί, στήν Ἁγία Γραφή ὁ Θεός λέει γιά τήν ἄμπελό του ὅτι περίμενε «τοῦ ποιῆσαι σταφυλήν καί ἐποίησεν ἀκάνθας». Περίμενε νά βγάλει σταφύλια καί ἔβγαλε ἀγκάθια. Ἀγκάθια ἔβγαλαν οἱ Ἑβραῖοι, ἀφοῦ  τόν σταύρωσαν. Μήπως, ὅμως,  καί ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί του ἀντί γιά καρπούς  βγάζουμε ἀγκάθια; Μήπως κι ἐμεῖς μέ τίς πολλές ἀμαρτίες μας σταυρώνουμε τόν Κύριο; Ἀλλοίμονο! Ἀλλοίμονο νά μένει ἀκαλλιέργητο τό ἀμπέλι τῆς ψυχῆς μας καί ἀντί γιά καρπούς νά βγάζει ἀγκάθια.   Καιρός νά ἀναλάβουμε στά σοβαρά τήν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς μας. Καί νά δεχθοῦμε μέ ὑπομονή τό κλάδεμα πού τῆς κάνει ὁ Θεός. Γιά νά καρποφορήσουμε πλούσιους τούς καρπούς τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἁγιότητος πού περιμένει ἀπό ἐμᾶς ὁ θεῖος Ἀμπελουργός.